Wat ik zo leuk vind aan Den Haag is dat mensen hier gemakkelijk een gesprek met elkaar beginnen op straat. Het kan aan mij liggen. Misschien staat er met grote letters ‘praatpaal’ op mijn hoofd geschreven, maar feit is dat veel mensen uit zichzelf met me beginnen te praten. Ik vind dat alleen maar leuk. Zelfs toen ik nog liep met een hoofddoek, werd ik regelmatig aangesproken door Nederlandse oudjes en jongeren, alsof ze die hoofddoek helemaal niet zagen. Het maakte niet uit.

Ik kan me herinneren dat ik een keer met mijn jongste zoon in de tram zat (hij was toen nog in de lagere school leeftijd) en dat ik toen ook een heel gesprek voerde met een andere passagier. ‘Ma, jij praat met iedereen,’ merkte hij toen op. Ja, dat klopt. Ik vind het leuk. Het geeft vaak een gevoel van (h)erkenning mensen op die manier te ontmoeten. Ik zie dat mijn zoon, die vroeger nogal gesloten was, nu ook heel makkelijk praat met mensen en dat hij daar zelfs zijn beroep van heeft gemaakt.

Vandaag gebeurde het weer. Dat ik, wachtend op de tram, een heel gesprek had met een oud echtpaar, allebei echte Hagenezen. De man was al 94, maar zag eruit als een krasse zeventiger. Beiden zeiden nooit uit Den Haag weg te hebben willen gaan. In de 7 minuten dat we stonden te wachten kwam er nog veel meer ter sprake. Ik zei dat ik vanaf 1993 in Den Haag woon en dat ik me hier vanaf de eerste dag heb thuis gevoeld. En dat dit vooral komt doordat mensen hier gemakkelijk met elkaar in gesprek gaan, ook al kennen ze elkaar niet. Dat heb ik heel anders meegemaakt in Utrecht, waar mensen helemaal niet zo aanspreekbaar waren en sommigen zelfs wegvluchtten als je ze alleen maar de weg vroeg. Een heel andere sfeer.

O o, Den Haag, mooie stad achter de duinen…..💖