Bijna wilde ik mijn weblog weer helemaal wegdoen, maar omdat mijn kinderen me dat afrieden ga ik er nu toch mee door, ook al is het maar gebabbel. Het kan geruststellend zijn voor een lezer, omdat het leven meestal niet zo spannend is, maar we daar toch graag met elkaar over praten. Al worden we daar niet wijzer van, het geeft een gevoel van verbondenheid en herkenning.

Ik heb mijn google analytics weggehaald, omdat ik niet meer wil weten wie mijn weblog wel of niet leest. Als ik zie dat er maar weinig lezers zijn, dan ontmoedigt me dat alleen maar. Ik schrijf hier niet om er financieel beter van te worden of ten dienste van een ander belang. Ik schrijf omdat ik het leuk vind om me in taal te uiten.

In Alhaurin voelde ik me al ziek, een grieperig gevoel. Daarbij komt dat ik, sinds ik bij Nederland in Beweging een oefening heb gedaan met te zware gewichten, ook kamp met een blessure in mijn rechterbovenarm, schouder en nek. Het gekke is dat ik ondanks dit lichamelijk ongemak en deze griep me geestelijk wel heel helder voel en dat ik zowel bij het voorbereiden van de reis naar hier als bij het hier landen en mijn zaken regelen, doelgericht, kalm en zonder stress alles deed wat voor handen kwam en nog steeds doe. Alleen mijn lichaam werkt niet erg mee en bij de kleinste inspanning voel ik een pijntje hier en dan weer daar en dus vooral in die arm. Het voelt als een lam vleugeltje.

Ondanks al dit ongemak en daarbij darmproblemen en algehele zwakte had ik zoveel adrenaline in mijn lijf van blijdschap wegens het terugzien van mijn (klein)kinderen dat ik de uitnodiging om bij mijn kinderen te eten afgelopen zaterdag (één dag na aankomst) niet wilde afslaan en ervoor naar Hendrik Ido Ambacht reed en ook weer terug in het donker. En die blijdschap blijft nu bij me en houdt me op de been.

Vandaar dat ik gisteren dat stukje schreef over het belang van elkaar ontmoeten. Dat kan familie zijn of een goede buur of vriend. Mensen zijn sociale wezens en liefde en wederzijdse interesse in de elkaars welzijn geven je vleugels om wat dan ook aan te kunnen. Dat is in ieder geval hoe ik dat ervaar. Je hoort datzelfde van mensen die erg ziek zijn of niet lang meer te leven hebben. Op die momenten ervaren mensen dat heel weinig ertoe doet buiten de liefde voor de ander en de wederzijdse warmte die je daarmee kan uitwisselen. Die liefde geeft een vrolijk gevoel, kracht en vrede in je hart.

Wat ik hier wil delen in dit stukje zijn oefeningen die ik doe om van mijn schouder, arm en nekklachten af te komen. Het heeft bij mij nog niet tot resultaat dat ik van mijn pijn af ben, maar ik voel wel dat de oefeningen goed zijn. Misschien heeft een ander, die op dit moment ook deze klachten heeft, er wat aan.