Het is niet gemakkelijk om over je schaduw heen te springen
Beantwoorden
Categorie archieven: Ons leven in Andalusië
Mooi weertje
Het wordt hier ook wat frisser dan voorheen, maar het is daarom heerlijk je te warmen in het ochtendzonnetje.
Wandelen
We hebben twee favoriete rondjes in en rond het dorp. Het ene leidt naar het kleine ponypaardje en de andere is een oude bekende die gaat tot onder onze doodlopende straat.
Het lijkt behoorlijk suf, elke dag zo een ochtendwandeling, maar wij genieten er enorm van. Ik ben dan ook van plan om deze gewoonte mijn hele leven vol te houden zolang ik dat nog kan, mits het niet regent, sneeuwt of stormt.
´De wandelingen met jou geven mij zo veel vrede (paz),´ verzucht Ahmad als we thuis zijn gekomen. ´Mij ook,´ antwoord ik. ´Sowieso met jou zijn de hele dag geeft mij vrede.´ En dan gaan we weer even ieder ons ding doen. Ahmad gaat de olijven en het vlees voor de kroketjes marineren en ik zet me even achter de laptop om dit stukje te schrijven.
Het volk heeft gekozen
En het was een verrassing met de PVV als winnaar. Ik moet er ondanks mezelf om glimlachen. Wilders heeft het toch maar mooi geflikt. Er zit iets rebels in die man en dat heb ik altijd wel mooi gevonden. Je kan veel van hem zeggen maar recht voor zijn raap is hij wel.
Ik betrap mezelf er al mijn hele leven op dat ik behoorlijk beïnvloedbaar ben. De afgelopen weken kwam er elke ochtend een lijsttrekker van de diverse partijen op NPO1. En bijna altijd vond ik die persoon dan sympathiek en het verhaal dat men had aannemelijk. Behalve het verhaal van ja21. Marijnissen vond ik te veel drammen met een wat te schel stemgeluid, ook al heeft zij op veel punten gelijk.
Het is niet nieuw voor mij om in mezelf te constateren dat ik zeer beïnvloedbaar ben. In veel standpunten kan ik wat goeds zien tot er enthousiast over worden aan toe. Zo zag ik bijvoorbeeld ooit veel in het communisme. Dat leek me op het eerste gezicht heel rechtvaardig en zelfs de ideeën van Baghwan kwamen op het eerste gezicht niet zo gek op me over tot ik er meer over te weten kwam. Maar uiteindelijk zie ik dan de onvolmaaktheid van alles en ook de belangen die verborgen liggen achter wat mensen doen en zeggen. Vroeger keek ik daar te gemakkelijk overheen. Ik kon me niet voorstellen dat mensen andere bedoelingen hadden dan ze voorgaven. Dat heb ik door schade en schande moeten leren. Ik had zelf niet veel bijbedoelingen en doorzag daardoor die van anderen niet. Daarom lachten mijn ouders me vroeger uit. Ze vonden me enorm naïef en daar hadden ze gelijk in.
Toch voelde ik daarnaast wel intuïtief aan of mensen tegen me logen of niet en zag ik ook de negatievere kanten van de ander, maar ik kneep daar een oog voor dicht. Ik wilde geloven dat iedereen de beste bedoelingen had en dat als iemand zich niet prettig gedroeg, dat dit dan niet diens schuld was maar dat het dan ergens door kwam waar die persoon niks aan kon doen. Ik zag mensen meer als slachtoffers dan als daders. Ik had er totaal geen oog voor dat mensen bepaalde belangen konden hebben en ergens op uit waren. Het berekenende zit niet in mij en ik kon het dan ook moeilijk waarnemen in de ander. Vandaar dat ik me in veel situaties een ´vreemde eend in de bijt´ voelde en dit ook was. Tot in mijn gezin van herkomst aan toe.
Van Wilders vermoed ik dat hij een schaap in wolfsvacht is en van sommige anderen met mooiere praatjes denk ik dat zij misschien wel wolven in schaapsvacht zijn. Niets is wat het lijkt, daar ben ik nu wel achter. Maar hoofdzakelijk besef ik dat ik nog veel moet leren, al ben ik 73 jaar.
Op mijn 21e jaar zei ik dat ik de wereld wilde verbeteren door met mezelf te beginnen en nu denk ik daar nog steeds zo over. Je kan alleen jezelf veranderen en niet de ander of de wereld. Maar ik kan niet zeggen dat ik mezelf veel verbeterd vind in de 52 jaar dat ik nu verder ben in leeftijd. Ik sta eigenlijk nog steeds in de kinderschoenen.
Gaat het niet ook zo met de problemen op de wereld? Hebben mensen geleerd van hun fouten en zijn ze zich anders gaan gedragen?
Veel rijden om een bouwval te zien
Hier in Spanje worden weleens huizen en lappen grond met huizen erop bij opbod verkocht via digitale veilingen. Ahmad speurt daar regelmatig naar, aangezien hij nog steeds op zoek is naar een beter stekkie voor zijn jongste dochter. Zij bewoont nu een huis in het dorp Guadalcanal en heeft daarnaast een grote lap grond van 20.000 vierkante meter even buiten het dorp waar ze met haar man een beetje boert en bezig is een optrekje te bouwen voor in de vakantie en weekends. Maar Guadalcanal ligt afgelegen en er is alleen een lagere school en geen middelbare. Daarom denken zij dat zij in de toekomst zullen moeten verhuizen voor de studie van hun kinderen.
Ahmad vond op internet een finca van 4000 vierkante meter met daarop een huis, vlak in de buurt van het dorp el Pedroso dat maar 60 km van Sevilla ligt, waar de moeder en zus van zijn dochter wonen en veel van hun vrienden. In el Pedroso is bovendien wel een middelbare school en in een groter dorp er niet ver vandaan een ziekenhuis.
Het probleem bij dat soort veilingberichten is dat je via internet het huis in de regel niet goed kan zien. Wel enigszins vanbuiten maar zeker niet van dichtbij. Ahmad was helemaal enthousiast. Hij wilde het huis zien te kopen voor een prikkie en het geld daarvoor dan voorschieten voor zijn dochter. Zij zou dan haar grond in Guadalcanal kunnen verkopen en hem daarvan terugbetalen.
Hij tipte het jonge gezin over het huis en gaf ze de geografische gegevens waar het lag. Zij gingen een dag kijken, maar sloegen een verkeerd pad in en vonden het huis niet. Daarbij was de reis vanuit Guadalcanal, hoe kort ook (43 km), volgens hun lastig met de twee kinderen. Ze wilden niet nog eens gaan.
Ahmad is dan zo een vader die zegt: ´dan ga ik wel kijken en dan maak ik voor jullie een video van het land en het huis, zodat jullie op grond daarvan kunnen beslissen of het wat voor jullie is´.
Dus vandaag gingen Ahmad en ik vanuit Malaga naar el Pedroso om de finca te bezichtigen. Gelukkig konden we elkaar aflossen met rijden, want we reden daarvoor 240 km heen en ook 240 km terug.
Onderweg zag ik dat het in de provincie Sevilla wel wat meer heeft geregend dan in de provincie Malaga. Het natuurpark Sierra Norte de Sevilla zag er schitterend uit met veel naaldbomen en groen en veel kuddedieren in de wei.
Maar het huis op de finca was een trieste ruïne. Sowieso vind ik het faillisement van een persoon of familie een trieste zaak. Ahmad kroop door een gat in het hek om van dichtbij opnamen te maken voor zijn dochter en schoonzoon. Ik denk, dat als zij het huis zien en de staat waarin het verkeert, dat zij dan God op hun knietjes bedanken voor het huis waarin ze nu wonen en het mooie stuk land dat ze bezitten in Guadalcanal, al is het nogal rijk aan grote stenen en keien. En dat ze voor geen goud de taak op zich gaan nemen om deze trieste en slordig verlaten bouwval bewoonbaar te maken.
Het doet me denken aan het kraakpand waarin ik trok in de 70er jaren met mijn toenmalige vriendje. Het huis was totaal kapot vanbinnen en alle elektriciteitsleidingen en waterleidingen waren kapot geslagen door de gemeente opdat niemand erin zou gaan wonen. We vonden verpakkingen van patat en lege blikjes drinken van anderen die geprobeerd hadden het huis bewoonbaar te maken maar moedeloos waren weggelopen. Wij hielden het vol met een groep studenten en kregen het zelfs voor elkaar dat de gemeente uiteindelijk ons voorzag van water en licht en veel later ook gas en een telefoonaansluiting. Maar gemakkelijk was de beginperiode daar niet en voor degene die dit huis wil opknappen zal het ook niet gemakkelijk zijn of je moet een grote zak geld hebben.
´Ik denk niet dat ze dit huis willen,´ zeg ik op de terugweg. ´Toch ga ik proberen het te kopen,´ zegt Ahmad. ´En wat dan, als je het dan hebt? Wat ga je ermee doen?´ vraag ik. ´Ik kan het dan altijd verkopen,´ zegt Ahmad. Ik kijk ongelovig opzij. Ik ken hem zo niet.
We hebben net het filmpje dat hij maakte naar zijn dochter gestuurd. Haar man vindt het beter dan verwacht. Hun reactie was positief. Wie had dat ooit kunnen denken. 😊
Ik probeer het filmpje ook hier te plaatsen maar het lukt me niet. Julie moeten het doen met mijn verhaal zonder beelden.
Strategisch stemmen
Om te voorkomen dat er een ultrarechtse regering gaat komen die een voortzetting of erger gaat betekenen van het beleid van de afgelopen 15 jaar zal men strategisch moeten stemmen op PvdA /Groen Links. Dat zei Timmermans vanmorgen op NPO 1 en ik denk dat hij gelijk heeft.
Maar ik vrees dat de grote meerderheid, gedreven door eigenbelang, zich zal laten leiden door populistische leuzen.
Ik ben heel benieuwd naar de uitslag woensdag.
Normaal gesproken wil ik in dit weblog niet praten over politiek, maar dit keer denk ik dat er voor mensen veel van af zal hangen wat zij gaan stemmen. Ik besef dat ik daar met de anderhalve lezer zie ik heb en het feit dat ik zelf niet kan mee stemmen totaal geen invloed op heb. Ik zie het aan vanaf de zijlijn. Met een bezorgde blik.
Intussen zit ik nog steeds in mijn korte broekje op ons terrasje en lees ik de verhalen in De Volkskrant terug van honderdjarigen. Wat deze mensen te vertellen hebben vind ik mateloos interessant. De generatie van ´niet klagen maar dragen´, ik houd ervan…..
Wat belangrijk is of niet
Terwijl ik behoorlijk lui mijn dagen doorbreng, is Ahmad een groot deel van de dag bezig met nuttige en constructieve dingen die hem veel voldoening geven. Hij heeft inmiddels al bijna een mooi doosje voor zijn schoondochter af:
Maar daarnaast is hij begonnen met het restaureren van twee krukjes die hij heeft omgetoverd tot nachtkastjes voor naast het logeerbed.
Intussen lummel ik de dagen weg met de smoes dat het te mooi weer is om daar niet van te genieten met een boekje en een kort broekje.
Vannacht tijdens het even wakker liggen bekroop de gedachte me dat ik een vrij nutteloos persoon ben. Naast het huishouden en op mijn beurt koken lever ik niet veel meer werk dan deze stukjes in mijn weblog en mijn schilderijen, waar ik zelf graag naar terugkijk, maar waarop verder geen mens zit te wachten. Mijn grootste hobby is het portretteren van mensen of dieren en de meeste mensen hebben geen behoefte aan realistische portretten van zichzelf.
Ik lag daar vannacht even over te piekeren en voelde me een behoorlijke nul. Maar toen dacht ik opeens: welke maatstaven leg ik aan? Wat bepaalt of iemand nut heeft voor zichzelf of anderen? Zijn het de producten die je aflevert? Is het je uiterlijk of je materiële succes? Hoe moeten mensen zich voelen die door een handicap, ziekte of of na een ongeluk niet veel meer kunnen of zelfs afhankelijk zijn geworden van de hulp van anderen? Is hun leven dan niet meer waardevol? Misschien zijn zij waardevol vanwege de liefde die ze nog kunnen tonen voor een ander, een luisterend oor of een goede raad. Er zijn zoveel dingen die belangrijk zijn in het leven. Mooie producten afleveren is leuk en trots kunnen zijn op je eigen verworvenheden kan fijn zijn, maar het is niet waar alles om gaat.
Er zijn andere dingen zijn waar ik me druk om kan maken. Dat het ook belangrijk is te reflecteren op je handelen en je best te doen voor jezelf en een ander. Dat zijn zaken die niet meetbaar zijn en niet tastbaar in producten, maar die voor mij wel zwaar wegen. Wil ik mijn ego voeden of mijn ziel? Mijn ziel!
Wandelen
Gelukschaamte en oordeelschaamte
We drinken onze tweede koffie op het zonnige terras. ´Wat hebben we toch een mooi leven,´ zegt Ahmad. Ik bevestig dat. Dan zegt hij: ´Terwijl er intussen zoveel mensen lijden op de wereld door honger, pijn of andere ellende´. ´Ja dat is zo,´ beaam ik. ´En niet alleen in Gaza maar overal is leed, zelfs misschien hier dichtbij wordt op dit moment een kind of een vrouw mishandeld of iemand heeft verschrikkelijke pijn.´
Ik besef dat ik al een tijd bijna niet in mijn weblog durf te schrijven, omdat mijn leven schril afsteekt bij dat van zoveel anderen. Wie wil nu lezen dat een ander een heel gelukkig en vredig leven leidt? Dat is heel saai en misschien zelfs irritant.
Omdat er in onze ´buitenwereld´ niet zoveel gebeurt en de dagen rustig en kalmpjes over gaan van de ene in de andere, wil ik het vandaag hebben over mijn binnenwereld.
Ik heb last van gelukschaamte. Durf mijn leven daarom bijna met niemand te delen. Om kort te gaan kan ik ons leven nu beschrijven als ´so far so good´. Supergoed!
Daarom nu iets waarover ik niet tevreden ben. Dat is iets in mijzelf. Ik ben nog steeds te vaak op een dag (soms wel een paar keer in een uur) de ´vijfde getuige´. Wie is de vijfde getuige? Ik heb dat al vaker beschreven in dit weblog.
Grandscheikh Abdullah ad Daghestani gaf dit voor mij belangrijke advies heel veel jaren geleden via he gesproken woord en de boeken van sheikh Nazim. Het gaat om het volgende:
Er zijn van elke gedachte of handeling van ons mensen vier getuigen: Allah, de profeet en de twee engelen links en rechts van ons. Zij nemen al onze gedachten en intenties waar. Het is aan ons om ons best te doen en ons te gedragen overeenkomstig Allah´s wetten/ de kosmische wetten. Zelfs een ongelovige kent de uitdrukking ´what goes around comes around´ ofwel ´karma is a bitch´ ofwel ´boontje komt om zijn loontje´, ´wie goed doet goed ontmoet´, enz.
Wat in het soefisme strikt wordt afgeraden is: de vijfde getuige te zijn. Dat wil zeggen te oordelen over andere mensen. Ieder heeft al vier getuigen en heeft onze getuigenis/ ons oordeel niet nodig. Dus wij hoeven niet te oordelen over een ander. ´Kijk naar jezelf´. Een mooie uitdrukking is ook: ´wat je zegt ben je zelf´.
Wat ik denk over een ander, c.q. waar ik mij aan erger in een ander zegt veel over mijzelf. Misschien ook wel wat over de ander, zeker wel, maar interessanter is het om me af te vragen waarom ik juist dat zie in die andere persoon. Een persoon heeft nog zoveel andere facetten. Ik zie alleen de buitenkant van de ander en diens gedrag of diens woorden, maar weet niet waarvandaan dat gedrag komt. Het is ook niet aan mij om er een oordeel over te vellen. Beter kijk ik naar mezelf. Hoe reageer ik op de ander? Daarvan kan ik leren en alleen mijn eigen reactie kan ik veranderen, niet die van een ander.
Elke morgen smeek ik Allah me te helpen om voorgoed ervan verlost te worden de vijfde getuige te zijn. Het is één van de meest ergerlijke eigenschappen die ik in mezelf bespeur. Oordelen! Voorbeeldje: vandaag waren we in een winkel voor bouwmaterialen. We zochten oogjes en spijkertjes. Die lagen los in laadjes. Er waren sluitbare plastic zakjes in verschillende groottes. Die mocht je voor een bepaalde prijs per zakje vullen met elk willekeurig schroefje, moertje, haakje of oogje naar keus, tot het zakje nog net dichtgedrukt kon worden. Ik zag naast ons een vrouw met een propvol zakje steeds meer schroeven in het al volle zakje proppen. Zij bleef proppen en kreeg het zakje uiteindelijk niet meer dicht. ´Kijk,´ zei ik tegen Ahmad, en wees naar de vrouw. ´Hebberig,´ beaamde Ahmad. Maar ik voelde me schuldig, omdat ik hem erop had gewezen. Het was niet onze zaak. Laat dat mens toch lekker proppen.
Op de heenweg reed een auto tergend langzaam voor ons. De bestuurder drukte daarbij ook nog regelmatig onnodig op de rem. Ik maakte ook daar weer een opmerking over. Toen we eindelijk konden inhalen zag ik dat het een vrouw was. Ik voelde me schuldig over mijn opmerking. Weet ik veel wat er achter haar angstige en voorzichtige rijgedrag zat. Misschien was haar auto gloednieuw of had ze een slecht zicht.
Twee ogenschijnlijk onbelangrijke voorbeelden. Maar een dag is er vol van. Soms kijk ik een serie en scheld ik een acteur uit voor zeikerd omdat ik het huilen van die persoon irritant vind. Allemaal oordelen, oordelen…..Ik word soms gek van mezelf.
Luieren bij mooi weer
Terwijl België en Frankrijk kampen met wateroverlast door veel regenval, men in IJsland vreest voor een vulkaanuitbarsting en er overal op de wereld weerberichten zijn die niets lijken op wat we gewend zijn, is het hier zonnig en warm weer, alsof de zomer nog lang niet voorbij is. Hier kampt men met extreme droogte. Maar er schijnt wel elke dag een zonnetje. Zo ´heb elk nadeel zijn voordeel´ (Cruijff). Voor onze ontkalkte karkasjes en artrosegewrichten zijn de zon en droogte een zalfje.
Ik kan helaas niets veranderen in mijn eentje en alleen maar hopen op een omwenteling in het denken van mensen over onszelf, de ander en de wereld om ons heen. Elke tijd kent zijn ´voor en tegen´, zijn uitdagingen en problemen die om oplossingen vragen. Laten we stemmen op partijen die een andere koers gaan varen dan de afgelopen jaren, voor zover dat nog helpt tegenover de enorme krachten, belangen en machten die nu heersen.
Ik blijf nog even roepen, hoor.