En dan heb ik het hier over dagdromen ofwel beelden die zomaar voor je kunnen opdoemen zonder voorafgaande gedachte. Ik heb daar een paar van mogen krijgen gedurende mijn leven tot nu toe.

Men zegt wel dat iedereen het ´tweede gezicht´ heeft. Dat wil zeggen iedereen kan weleens onverwacht beelden voor zich zien van momenten die in de toekomst of op dat moment op een andere plaats of in het verleden plaatsvinden. Paragnosten en mediums hebben meer toegang dan normaal tot deze beelden, omdat zij daar kennelijk meer voor open staan dan de gemiddelde mens. Van mensen die geboren zijn met ´de helm op´, dat wil zeggen zonder dat de vliezen gebroken zijn, wordt verteld dat deze meer kans hebben op deze paranormale gaven, wat sommigen afdoen als sprookjes.

Ikzelf ben niet bijzonder paranormaal begaafd. Ik denk net als de gemiddelde mens. Maar ik kan wel op mijn hand de gebeurtenissen tellen dat ik beelden mocht zien die ik later in werkelijkheid zag. Dat gebeurde soms op momenten dat ik juist niet gelukkig was of dat mijn leven heel spannend was. Zo zag ik voordat ik mijn sociale woning kreeg, die ik nu al jaren mag bewonen in Den Haag, op klaarlichte dag een exact beeld van deze woning voor me, vanaf de straat gezien. Ik kon dat beeld op dat moment niet thuisbrengen en geloofde totaal niet dat ik ooit de gelukkige zou zijn met zo een huis. Het was op een moment dat ik nog woonde in een opvanghuis voor vrouwen met kinderen. Toen ik later dit huis in werkelijkheid zag gaf dat een vreugdeschok van herkenning. Ik ben nog steeds heel gelukkig met deze woning.

Toen ik nog getrouwd was met mijn eerste echtgenoot kreeg ik een beeld van mezelf, zittend in het zonnetje tegen een witte muur. Ik wist tegelijkertijd dat dit een beeld was van mezelf op oudere leeftijd. Ik kon dat beeld nooit plaatsen. Waarom zag ik dat voor me op klaarlichte dag en zonder aanleiding? Het was op een moment dat mijn leven er slecht uitzag en ik geen uitweg zag om daaraan te ontsnappen. Ik heb me sindsdien vaak afgevraagd wat dit beeld kon betekenen? Zou ik op mijn oude dag in Pakistan wonen? Ik dacht van niet, omdat de huizen zie ik daar leerde kennen van mijn schoonfamilie van klei waren opgetrokken en bruine muren hadden. Zou ik in Suriname wonen, het thuisland van mijn tweede echtgenoot? Zeer onwaarschijnlijk!

En nu valt alles op zijn plaats. Ik heb het geluk om samen met degene van wie ik zielsveel houd elke winter in Anadalusië te mogen verblijven. De muur achter me is niet meer wit, omdat Ahmad die betegeld heeft met kleurrijke tegeltjes, maar toen ik dit huis voor het eerst zag waren de muren van het dakterras wel helemaal wit. Wit of gekleurd, ik prijs me enorm gelukkig dat dit visioen van mij als oudje, noem het een dagdroom van lang geleden, is uitgekomen. De wonderen zijn de wereld nog niet uit.