Wat een kalmte. De uitdrukking op het gezicht van dit kleine paardje, alleen in een verlaten en omheind gebied naast het dorp, geeft goed weer hoe ik me voel.
Ik dank God /Allah op mijn knieën voor dit mooie leven. Vandaag nog even genieten van de nazomer. Het schilderij kan wachten.
Intussen is Ahmad wel druk bezig. Olijven marineren. En daarna gaat hij verder met de restauratie van twee krukjes die nu zullen gaan dienen als nachtkastjes bij het logeerbed.
Binnenkort zijn er verkiezingen in Nederland. Maar ik kan niet stemmen vanaf hier. Eigenlijk vind ik dat wel jammer, want ik heb dit keer duidelijk een idee wat de partij van mijn voorkeur is: De PvdD. En dat is niet alleen maar omdat deze partij opkomt voor het welzijn van dieren, maar daarnaast vanwege andere programmapunten waar zij voor staan. Het is ook een partij die benadrukt dat minder consumeren en exporteren gewenst is en dat veel land dat nu wordt ingenomen door excessieve landbouw en veeteelt beter gebruikt kan worden voor huizenbouw.
Terwijl de SP en andere ´linkse´ partijen eigenlijk vechten om een groter deel van de koek voor de minder bedeelden pleit de PvdD voor een ´minder gulzig eten van de koek´ door ons allen. We ´lijden´ nu door overconsumptie, doorgeschoten groothandel en daarmee vernietiging van natuurlijke bronnen. Dat doorbreek je niet met alleen een andere verdeling van een koek die in principe al onnodig groot en dik is. Dat is wat mijn simpele brein vaststelt. Maar ik denk dat juist de partijen waarin ik geen vertrouwen heb gaan winnen. We zullen het binnenkort zien. Het liberalisme, waarbij het individu centraal staat, viert overal hoogtij, gesteund door machten die groter zijn dan ik. ($$$$$$$)
Terwijl in Nederland mensen met schemerlampjes, kaarsjes en dekentjes binnen zitten, waren wij hier aan het sjouwen in onze korte broek met alle ramen open. Het is hier nog steeds heerlijk zonnig weer, al staat er wel een behoorlijk windje dat wij vandaag door ons huis lieten waaien. Want het was wel even aanpakken, het logeerbed uit het atelier naar de salon en de loodzware Ikea bedbank naar het atelier.
We deden het met beleid. De bedbank paste nauwelijks door de deuren en door de steeds smaller wordende gang. Dat was even ´passen en meten en rechtop, schuin en in hoeken manoeuvreren´. We hebben daarbij het hele huis in alle hoeken en gaten schoongemaakt met stofzuiger, poetslap en dweil. Ook richtten we het kantoor/atelier anders in. We zijn allebei heel blij met het resultaat. Laat de logees maar komen. En wij hebben nu meer ruimte.
Gemaakt van een selectie uit de vele foto´s die we beiden maakten. Ik heb me geabonneerd op het videokanaal van Ahmad en kwam daar nog een filmpje tegen, ´memorias´ geheten, dat onze geschiedenis van 15 jaar samen weergeeft in beelden.
Over fotograferen en filmen gesproken. Ik heb al heel lang een Nikon reflexcamera. Vandaag kwam ik erachter dat ik met deze camera kan fotograferen maar ook filmen. Ook blijken er veel meer mogelijkheden op te zitten dan ik eerder dacht en gebruikte. Ik heb de toeter eraf gehaald en vervangen door het originele objectief waarmee ik zowel dichtbij en veraf kan fotograferen en filmen. Het lijkt wel of ik een nieuwe camera cadeau heb gekregen. Al is de Nikon een stuk zwaarder om bij me te dragen dan de Sony, het is een camera met een heel ander karakter en dat zie ik als een geweldige aanvulling.
Vandaag heb ik eindelijk begrepen dat het geen kwaad kan de gebruikershandleiding te raadplegen die bij een camera hoort. Dan leer je nog eens wat 😉.
Hoe fijn is dat. We kwamen erachter dat 1 nachtje slapen ook o.k. zou zijn geweest, omdat we maar 70 km verderop waren. We kunnen best vaker uitstapjes maken naar dorpen in de omgeving en soms kan dit zelfs zonder in een hotel of casa rustica te verblijven. Oost-west-thuis-best, zeker wat eten betreft. Hoewel we een keer best goed gegeten hebben in een restaurant met een Indiase keuken.
We hebben allebei mooie foto´s gemaakt en die met elkaar gedeeld. Ahmad is al bezig een filmpje te plakken met een selectie uit ons beider foto´s door middel van het mooie programma Lightroom. Ik weet nog niet of ik dat ook ga doen. Misschien kiezen we wel beiden dezelfde foto´s en dan is dat overbodig. Ik ga liever verder met mijn schilderij.
Al met al was het een heel mooie reis die ons nieuwe energie heeft gegeven. Zo kwamen we op het idee om het logeerbed te verhuizen naar de ´salon´ (die ik nu alleen gebruik om te fietsen en intussen naar tv te kijken) en de bedbank in ons kantoor/atelier te zetten in plaats van dat bed, dat veel meer plaats inneemt. Dat we daar niet eerder op zijn gekomen.
Vannacht niet goed geslapen. Ahmad had buikpijn door het eten van te veel kaas. En dat ging niet ongemerkt aan mij voorbij, waarna ik ook slecht sliep. Ons kussen was te hoog en te hard.
Vanmorgen kregen wij een filmpje toegestuurd door mijn jongste zoon. In het filmpje was een mooie songtekst te horen tijdens het vertonen van verschrikkelijke beelden van gewonde en overleden kindertjes in oorlogstijd, afgewisseld met beelden van families die gezellig bijeen waren alsof er niets aan de hand is. De boodschap van het filmpje was dat we niet moeten wegkijken.
Dat was verdrietig wakker worden. Het feit dat je niets kan doen maakt machteloos. Ik weet dat het niet helpt om erover te gaan sjagerijnen. Maar het zorgt er wel voor dat we beseffen hoe oneerlijk alles verdeeld is op de wereld door toedoen van mensen. Het was altijd al zo, maar nu komen de beelden makkelijker binnen door de grotere verspreiding van het wereldnieuws en worden mensen gemakkelijker met alles geconfronteerd wat er gaande is tot in de verste uithoeken van de wereld. En van dat nieuws wordt niemand vrolijk.
Toch maar doorgaan met genieten van deze vakantie.
Het is hier fantastisch. Woorden schieten tekort. Ik wil ook niemand jaloers maken. Vakantieverhalen zijn meestal saai voor de lezer of luisteraar. De foto’s die ik maakte en nog hoop te maken zullen het verhaal vertellen. Maar nu nog niet, want ik heb mijn laptop niet meegenomen. Vrijdag hopen we terug te keren. Misschien plak ik er dan een filmpje van.
29 Oktober vierden wij onze trouwdag voor de Nederlandse wet 14 jaar geleden in 2009. Vandaag vieren wij ons huwelijk voorde islam, een jaar daarvoor op 6 november 2008. Vanaf vandaag zijn we 15 jaar samen.
Het was een spannende dag voor ons allebei. We zagen elkaar voor het eerst in levende lijve na 3 maanden alleen maar met elkaar gemaild te hebben. Ahmad zou op Schiphol aankomen om 15.30. Ik had me in mijn zenuwen in de tijd vergist en stond daar al op hem te wachten om 14.30.
Toen hij eindelijk aankwam zag ik een kleine man met een pet op. Hij had een oude bruine koffer zonder wieltjes in zijn hand en leek op een persoon uit een vervlogen eeuw. Hij schonk mij de liefste glimlach die ik ooit kreeg van een ander mens. Daarna liep hij naar me toe en drukte mij een exemplaar van zijn boek in de hand. Hij praatte daar ook bij, maar ik verstond niets van wat hij zei. Het was alsof we heel veel tegen elkaar wilden zeggen maar allebei geen woorden meer konden vinden.
Eenmaal thuis voltrok zich daar de mooiste bruiloft die ik me ooit had kunnen wensen. Met al mijn naghsbandi-vrienden van toen en natuurlijk mijn kinderen. Mijn oudste dochter had alles tot in de puntjes voorbereid.
Vandaag wilden we deze dag niet ongemerkt voorbij laten gaan en gingen we opnieuw op zoek naar ´aborrachos´. En ja hoor, in de eerste winkel waar we het probeerden vonden we twee aborrachos. Alsof die twee gebakjes daar op ons lagen te wachten in de vitrine. We hebben ze net gegeten bij de koffie en ze waren heerlijk. Cake die als een spons doordrenkt is van een stroperige vloeistof (vandaar waarschijnlijk de benaming ´dronkaard´), waardoor deze lekker zompig smaakt.
Ik merkte ondanks deze feestelijke dag dat mijn lief vandaag afwezig is en een beetje triest. Hij trekt zich erg aan wat er nu gebeurt in met name het midden oosten. Ik deel dat met hem maar besef ook dat het niet helpt om er te triest van te worden of opstandig. De onrechtvaardigheid op deze aarde die ik al ervaar vanaf mijn kindertijd heeft er bij mij voor gezorgd dat ik mijn vertrouwen volledig en alleen maar in Allah/God/onze Schepper stel. Dat alleen geeft mij troost. Van mensen heb ik nooit veel verwacht. Ik heb al jong geleerd dat ik het allemaal zelf moet uitzoeken en dat er voor mij geen andere Helper is dan Allah.
De wereld staat nu in brand. Al het slechte dat ons overkomt, de klimaatverandering, de natuurrampen, de oorlogen, de armoede, het verdriet en de pijn van mensen en dieren. Het is in mijn ogen allemaal de schuld van de mens met zijn hebberigheid en harteloosheid naar anderen.
Het leven hoeft niet spannend te zijn voor mij. Als ik het nieuws lees, vind ik alles al spannend genoeg en ben ik alleen maar blij dat ons tot nu toe veel ellende bespaard gebleven is. Aan de ellende van anderen kunnen wij helaas niets doen, behalve er vaak bij stilstaan.
Intussen gaan we hier ons gangetje, zoals we dat ook in Nederland gewend waren. Na het ontbijt als eerste onze ochtendwandeling.
Voor vertrek naar Nederland in de afgelopen lente ontdekten we twee wandelroutes bergopwaarts vanaf de rand van het dorp. We waren van plan om deze routes te gaan bewandelen bij terugkomst hier. Het was er nog niet van gekomen tot vandaag.
Vanmorgen aan het ontbijt besloten we de eerste wandeling in dat gebied te gaan maken. We zagen dat het een mooie zonnige dag was met weinig wind. Arm in arm en allebei met een bamboestok durfden we het aan.
Ik vond het in het begin een beetje eng, de valpartij van zes jaar geleden nog in gedachten. Gelukkig loop ik weer als een kievit na veel trainen, maar de schrik zit er nog wel een beetje in. We legden slechts een gedeelte van de wandelroute af die moet leiden naar een uitzicht op Benalmadena. Maar we merkten ook dat het best meeviel als we maar voorzichtig zijn en uitkijken waar we lopen. We zijn van plan vaker te gaan en dan wat verder, koffie mee in de rugzak zoals vroeger. Ik maakte een paar foto´s en Ahmad een heleboel, waarvan hij ook nog een filmpje plakte.
