Aan die woorden moet ik denken als de gedachte in mij opkomt om iets in mijn weblog te schrijven. Als ik mijn stukjes teruglees, dan komt alles wat ik geschreven heb zo onbelangrijk op me over. Er bekruipt me dan een gevoel van schaamte dat ik zulke futiele berichtjes (als je het ziet in het licht van alles wat er om ons heen gebeurt) heb geschreven. Er komt nu niets in mij op dat ik belangrijk genoeg vind om te delen met mensen. Liever verdiep ik me in wat anderen te zeggen hebben door boeken te lezen. En ik schilder en maak filmpjes. Beelden kunnen soms meer zeggen dan woorden.
In het bericht hiervoor plaatste ik alleen maar een filmpje. Niet om te laten zien wat een leuke familie ik deel met Ahmad, maar wel omdat ik het zelf een mooi filmpje vond. Kinderen en dieren zijn spontaan en hebben nog geen dubbele agenda´s en maskertjes op hun jonge gezichtjes. Ze zijn nog authentiek, om het met een modewoord te omschrijven. Vandaar mijn keus om het filmpje te delen.
Er zullen waarschijnlijk meer filmpjes volgen. Maar schrijven kost me moeite.
Je moet toch echt eens stoppen om jezelf en je creativiteit en je drang om goed te doen en je inzichten en je prestaties en… en… en… onbelangrijk te vinden. Je publiek wordt hier zoooo depri van!
Je bent een goed en intelligent mens met bijzondere eigenschappen. Het zou fijn zijn als je dat ook uitdraagt. Trots, levenslust, kracht, eigenwaarde, straal het uit!
Geef licht en warmte! 😘
Lief van jou, Theo. Maar ik voel dat zelf niet. Dat ik iets toe te voegen zou hebben. Misschien komt dat wel weer terug, maar nu niet. De criticus in mij sabelt elke spontaniteit neer momenteel.