Chiclana is een rustig vissersdorp / badplaats aan zee nabij Cadiz. In tegenstelling tot veel andere badplaatsen zie je er geen grote hotels en wordt deze plaats weinig bezocht door toeristen uit de noordelijke Europese landen. Waarschijnlijk omdat er geen vliegveld in de nabijheid is. De plaats wordt daarentegen wel bezocht door Spanjaarden uit heel Spanje en door de wat beter gesitueerden uit het noorden die er een tweede huis bezitten.
Aangezien Chiclana vooral veel laagbouw bevat en dus geen torenhoge hotels en er zelfs nog onbebouwd terrein braak ligt, ademt het een rust die doet denken aan badplaatsen uit vervlogen tijden. Dat gevoel van rust werd versterkt doordat we ons nu bevinden in het laagseizoen en er dus sowieso minder mensen rondlopen.
Het was voor ons heel aangenaam om met de zoon van Ahmad (zijn vriendin had helaas een andere afspraak tijdens onze logeerpartij) Chiclana te verkennen. We bezochten een oud café, dat Ahmad nog kende uit zijn diensttijd als 20-jarige, ´el Sanatorio´ geheten. Daar serveert men zelfgemaakte zoete wijn. Wij weken van onze routine van geheelonthouder af door van die wijn een glaasje te drinken. Het café ademde een gemoedelijke sfeer, die vergeleken kan worden met de aloude ´bruine cafés´ in Nederland, waarin mensen met elkaar praten en met elkaar vertrouwelijkheden delen.
De volgende dag bezochten we een visrestaurant, waar hele families in de open lucht met elkaar genoten van vers gevangen vis. Ook daar troffen we een gemoedelijke sfeer aan met vrolijk personeel dat al lachend en grappend zich de benen uit de kont rende om iedereen van eten en drinken te voorzien.
Al met al was het een heel geslaagd weerzien met de zoon van Ahmad en zijn vriendin, die zich ontpopten als geweldige gastvouw en gastheer (ook al zagen we de vriendin maar een aantal uren).
Hallo, daar ben ik weer even. Dit keer om onze ervaring met een toeristische attractie in Malaga te delen.
Ahmad en ik zijn niet bepaald mensen die op zoek zijn naar ervaringen, naast de dagelijkse gang van zaken die we kennen. We houden van ons ritme van de dag met onze wandeling en onze dagelijkse spelletjes rummikub. We kunnen onszelf het grootste plezier doen met een wandeling in de natuur en als we al een vakantie zouden kiezen dat zou dat altijd zijn naar een rustig oord met veel natuur en weinig mensen.
Maar laatst kregen we een cadeau van zijn drie kinderen. Dat cadeau kregen we naar aanleiding van het hier jaarlijks terugkerende cadeau-festijn ´los reyes magicos´ (driekoningen). We kregen twee toegangsbewijzen tot de hammam ´al Andalus´ In Malaga. Echt heel lief van zijn kinderen, die als zij hun vader een cadeau aanbieden dat de laatste jaren vaak doen in de vorm van een cadeau voor ons beiden.
We konden dus niet anders dan dankbaar gebruik maken van de entreekaarten, al zouden we er zelf nooit op gekomen zijn dit voor onszelf te regelen. We hadden gisteren een afspraak om 12 uur in de hammam. De verwennerij zou anderhalf uur in beslag nemen, met een uur lang baden in water van diverse temperatuur en daarna nog een half uur massage.
Zoals elke nieuwslezer weet is het hier in Spanje in veel gebieden, waaronder het onze, kurkdroog. Er valt al tijden onvoldoende regen. Maar gisteren was toevallig regen voorspeld. En regenen deed het dan ook in de vroege ochtend, vergezeld van wat donderklappen. We hadden besloten met de bus te gaan, omdat parkeren in Malaga een probleem is, met name op werkdagen. En zo vertrokken we, met een paraplu bij de hand voor de zekerheid (als er nog meer regen mocht vallen) en in onze tassen badkleding.
Ik had mijn Cruijff sportschoenen aan en die bleken niet goed bestand om glijden tegen te gaan op de Spaanse stoeptegels, die hier na regenval spekglad zijn. Dus met onzekere tred glibberde ik aan de arm van een enigszins gestreste Ahmad vanaf het station richting de hammam in het centrum van de stad. Direct viel ons de hectische sfeer op in de straten en het drukke verkeer. Ik zag op de gezichten van de mensen een niet al te blije uitdrukking, zoals je dat vaker ziet in steden. Zelfs de groepen toeristen keken ongelukkig en leken zich af te vragen wat ze begonnen waren. Dat kan een subjectieve observatie zijn, maar het verschil met de uitdrukking op de gezichten van de mensen in Alhaurin de la Torre was in mijn ogen enorm.
Ik schoot onderweg hier en daar foto´s en ga daar nog een filmpje van maken. Toen Ahmad de hammam bereikt had en dus wist waar die zich bevond en hoeveel tijd we nog hadden voor aanvang van de waterpret werd hij een stuk rustiger. Hij is een man die er absoluut niet van houdt ergens te laat te komen en zegt daarover zelf: ´No quero ir con tiempo en el culo´ Letterlijk vertaald: ´Ik wil nergens heen met de tijd in mijn kont´.
Eenmaal rustig besloten we zoals gepland eerst koffie te gaan drinken met churros. Dat smaakte en daarna hadden we nog tijd om wat rond te slenteren in het centrum.
De hammam al Andalus is een aanrader voor jonge mensen met gezonde benen, die niet bang zijn om uit te glijden op de vele trappen die beklommen moeten worden in het smalle drie of vier verdiepingen tellende pand. Wij waren zeker de oudste bezoekers van dat moment en voelden ons gezegend dat onze conditie toereikend was. Wat ik miste waren toiletten op elke verdieping. Er is maar één toilet voor de bezoekers en dat is helemaal beneden. Als je eenmaal boven bent bij de baden en de sauna, dan moet je je plasje anderhalf uur kunnen ophouden tot het einde van de rit. Dat lukte mij niet, zeker niet in een omgeving met zoveel klotsend water, maar gelukkig mocht ik alvorens gemasseerd te worden gebruik maken van het toilet helemaal boven dat eigenlijk alleen voor personeel was. Een vriendelijke man met bril en gekleed in een witte lungi van spaarzaam geknipte stof loodste de mensen door de ervaring heen. Hij was degene die me het gebruik van het personeelstoilet gunde.
Ahmad en ik vonden het baden wel lekker. Het is een vreemd gevoel om met nog andere mensen stilzwijgend te dobberen in een groot warm bad, weliswaar in een schitterende omgeving met Andalusische ornamenten maar toch onwennig. Men staart elkaar zwijgend aan, want stil zijn is de bedoeling. Eén man had dit niet helemaal begrepen en bleef lachen en luid kletsen met zijn vrouw. De lungi man maande hem met gebaren tot stilte. Dat kwam niet echt binnen bij deze vrolijke kerel. Hij bleef dollen.
Toen ik bij de massagetafel kwam (het deel van de ervaring waarop ik me het meest had verheugd) trof ik een lief meisje. Ze masseerde met toegewijde en voor mijn gevoel liefdevolle handen mijn benen, rug en nek en ik gaf me daar helemaal aan over. Het was voor mij een heerlijke ervaring. Toen ik na afloop met Ahmad erover sprak bleek zijn ervaring minder fijn te zijn geweest. Hij had ook een meisje, maar wel een heel grof gebouwd type. Toen zij in zijn kuiten kneep deed dat hem enorm pijn. Dus het was voor hem een ervaring die een stuk minder prettig was. Lopend op de terugweg naar het station en later ook in Alhaurin, toen we wat boodschappen gingen doen had hij zo een pijn in zijn dunne kuiten dat hij niet normaal kon lopen. Ook was hij doodop na de anderhalf uur durende ervaring. Ik had daar geen last van, maar het gevoel herkende ik wel uit het verleden, toen ik een keer op uitnodiging van een vriendin met haar meeging naar de Thermen in Scheveningen. Daar liep men niet in badkleding maar naakt en dat was voor mij op zich al een pittige ervaring, maar ik had toen ook na afloop een uitgeput en rozig gevoel, alsof al mijn vermoeidheid eruit kwam. Maar dit keer had ik dat niet. We hebben bij thuiskomst zijn kinderen uitvoerig bedankt voor het mooie cadeau in de familie-groepsapp.
Vandaag kon Ahmad gelukkig weer normaal lopen. Tijdens onze ochtendwandeling zeiden we voor de zoveelste keer tegen elkaar hoe blij we zijn hier te wonen, waar men elkaar herkent op straat en waar de meeste mensen je groeten of ze je nu kennen of niet. Bij thuiskomst praatten we even met Miguel onze buurman, de kattenman. Hij stond bij zijn motor en vertelde dat hij straks naar Malaga moest, waarvan hij ´ziek´ werd. Ook hij zei blij zijn hier te wonen en niet anders meer te willen, nu hij aan de rust hier gewend is.
Morgen begint er voor ons een ander avontuur. Dan rijden we naar Chiclana (nabij Cadiz), waar we zijn uitgenodigd voor een logeerpartij van twee nachtjes bij zijn zoon in hun onlangs gekochte huis. Heel lief ook weer, die uitnodiging. Ahmad heeft cadeautjes voor hem en zijn vriendin. Een opbergdoosje van tiffany en een schilderijtje van twee katjes in pyrografie. Hij is nu een pan harira aan het maken om daar met hen van te genieten. Het is een lieve pa met lieve kinderen.
Zoals ik al eerder schreef in dit weblog zal ik voorlopig geen stukjes meer schrijven. Ik ben bezig met een dagboek dat vooral aan mezelf is gericht en dat ik eventueel zal nalaten voor mijn kinderen. De behoefte om woorden te delen op internet heb ik nu niet.
Ik maak nog wel graag foto´s en filmpjes tijdens onze wandelingen in Alhaurin de la Torre en die beelden verzamel ik om daar filmpjes van te plakken op muziek die ik dan deel op YouTube. Ik plaats deze ook in mijn weblog. Het zijn beelden die mijn aandacht trokken en die ik daarom graag deel.
Wij hebben de pech dat ons dakterrasje weliswaar een schitterend uitzicht biedt en ons laat genieten van spectaculaire zonsondergangen maar dat je er ook veel wind vangt. Dus op dagen als vandaag, als er een flinke NW wind waait, kunnen wij niet van het zonnetje genieten. Wel binnen achter het glas. Geen lichttherapie nodig hier.
Hij doet dat vaak veel beter dan ik . Vandaag kwamen we terug van onze ochtendwandeling en hij zag vanaf de woonkamer een duif op het dak zitten aan de overkant. ´Daar wil ik een foto van maken,´ zei hij. ¨Inshaallah vliegt hij niet weg.´ Hij pakte zijn camera (ook een Sony, maar met een heel sterke zoemlens).
En hier het resultaat, door mij wat bijgesneden:
Wat is er bijzonder aan een duif? zou je kunnen denken. Er zijn er veel van, zowel hier als in Nederland. Ik vraag dan ook aan Ahmad: ´Wat trok jou ineens om die duif te fotograferen?´ Hij wist het niet. De duif trok gewoon zijn aandacht, misschien ook wel door de lichtval van de ochtendzon. Ik vind de foto bijzonder mooi en goed gelukt.
Zo gaat het vaak bij het maken van foto´s. Iets trekt je aandacht en je ziet ineens de schoonheid ervan. Dan wil je dat vastleggen en tegenwoordig is dat gemakkelijk, omdat bijna iedereen hetzij een camera hetzij een mobiele telefoon met een behoorlijke camera bij zich heeft.
Fotograferen heeft niet meer het mysterie van vroeger, doen je een heel filmrolletje vol schoot en het daarna liet ontwikkelen en afdrukken, Spannend was dat. Nu maak je zo nodig tientallen foto´s van hetzelfde die je digitaal kan bekijken en daarvan kan je dan de beste bewaren en de rest in de digitale prullenbak gooien.
De camera hoef je niet meer zelf in te stellen, omdat er diverse automatische opties zijn en de camera zichzelf dan scherp stelt. Eigenlijk is iedereen daardoor nu fotograaf en is de kunst van het camerawerk nu minder belangrijk. Het gaat nu om op het juiste moment bij de juiste lichtval met de best gekozen compositie iets in beeld te brengen. En dat blijft dan nog steeds wel kunst met hier en daar onverwacht mooie toevalstreffers en soms tegenvallers.
De werkelijkheid heeft altijd meer diepte en waarachtiger kleuren dan de foto.
Datzelfde geldt voor een schilderij. Het is maar een benadering van de werkelijkheid.
Toch geeft deze foto door zijn helderheid de toeschouwer de gelegenheid om een doodgewone duif rustig te bekijken in al zijn natuurlijke pracht. Eigenlijk is elk wezen een wonder van perfectie, tot het kleinste insectje aan toe.
We hebben hier twee dagen geen zon gezien en dat is voor hier veel. Dat gaf mij de gelegenheid om het schilderij van mijn kinderen af te schilderen. Op het laatst was dat niet meer ´paint and go´, zoals ik gewend ben om te schilderen, maar ´paint en blijf plakken´. Ik zie dan steeds meer details die anders moeten en blijf eraan friemelen met een klein kwastje. Eigenlijk de meest frustrerende maar ook de spannendste fase van het schilderen.
Het schilderen van portretten is ondankbaar werk. Vooral als je mensen schildert, die er altijd iets van zullen vinden. Ik kan me ook voorstellen dat het confronterend is om jezelf afgebeeld te zien. Een foto is soms al een klap in je gezicht. Als ik schilder probeer ik daar niet aan te denken maar de uitdrukking op het gezicht weer te geven zoals ik die herken. Dit keer waren het drie van mijn kinderen. Het schilderij heb ik gemaakt voor mezelf om het beeld vast te leggen zoals ik mijn kinderen graag zie. Tevreden ben ik nooit. Klopt het wel anatomisch? Is die neus wel goed? Etc. Het komt vaak aan op millimetertjes verschil die een hele uitdrukking kunnen veranderen. Uiteindelijk moet je het loslaten. Je kan een schilderij ook te lang bewerken waardoor het zijn spontaniteit verliest. Al met al leer ik van elk werkje dat ik maak.
Olieverf 40 x 40
Ik denk dat dit één van mijn laatste realistische portretten is. Het schilderen van portretten is ondankbaar werk als je er anderen blij mee wil maken. Niemand wil een schilderij van zichzelf in huis. Schilderijen dienen tegenwoordig meer als muuropvulling en dienen te passen bij het meubilair.
Gelukkig piepte de zon vandaag weer tevoorschijn. Kan ik andere dingen gaan doen
Gisteren deed mijn e-reader het ineens niet meer. Mijn Kobo was totaal geblokkeerd en reageerde niet meer op mijn tikjes tegen het touchscreen.
Karamba! Ik bliijf een beetje pielen met het ding, probeer hem uit te zetten door op de aan/uit knop te drukken, de enige knop die het ding heeft. Maar zelfs uitzetten lukt niet echt. Hij start dan gewoon opnieuw op en blijft geblokkeerd. ´Kan ik helpen?´ vraagt de altijd oplossingsgerichte Ahmad, die zelf lekker naast me ligt te lezen in zijn Kindle (die nog nooit problemen heeft gegeven). ´Ik denk het niet,´ antwoord ik somber. Ik laat het ding even op mijn nachtkastje liggen en ga wat in mijn telefoon lezen.
Dan bedenk ik me dat ik hulp voor het probleem aan Google kan vragen of desnoods aan de robotapp Nova. Ik vraag het eerst aan Google en daar lees ik dat ik de aan/uit knop 15 seconden moet indrukken, dan 5 seconden wachten en vervolgens de knop weer 5 seconden moet indrukken. Het ding gaat nu wonderwel echt uit en ook weer aan, maar het scherm blijft geblokkeerd voor het openen van boeken op mijn lijst. Ik kan wel drukken op instellingen. Google vertelt me ook dat indien het probleem blijft voortbestaan het nodig kan zijn om de fabrieksinstellingen terug te zetten. Dan verliest men wel alle boeken die op de e-reader staan.
Vooruit dan maar. Ik tik aan: fabrieksinstellingen herstellen. En inderdaad doet de e-reader het weer als een geoliede machine. Ik moet me wel opnieuw aanmelden bij Kobo en daarvoor even WiFi inschakelen.
Het gekke is dat ik één boek in mijn opgeschoonde e-reader aantref: een door mij onder pseudoniem geschreven roman die ik ooit uitgaf bij Kobo en daar vervolgens zelf aanschafte. Wat raar. Maar toch leuk dat er een boek op mijn e-reader staat. Ik begin erin te lezen. Dit keer is het geen probleem meer om van pagina naar pagina te gaan. Er is totaal geen sprake meer van een blokkade. Ik blijf lezen, terwijl Ahmad zijn boek al heeft dicht gedaan en is gaan slapen. Best een aardig boek, denk ik nu ik het herlees. Het is een verhaal dat ik totaal bij elkaar verzonnen heb. Het behelst mijn leven met mijn eerste man zoals het ook had kunnen zijn als hij een totaal andere persoonlijkheid was geweest. Maar ik heb er gebeurtenissen in verwerkt die wel waar gebeurd zijn, onder andere uit mijn leven in Pakistan. Alle personen in het boek zijn gebaseerd op bestaande mensen, maar ik heb alles dooreen gehaald en namen veranderd.
Vandaag ga ik wat boeken downloaden. Eigenlijk vind ik het niet erg, zo een ´schoonmaak´ op mijn e-reader. Er stonden veel titels op van boeken die ik uit had en nooit zou herlezen of het waren boeken van de bibliotheek waarvan de leen-tijd verlopen was. Na 3 weken is zo een boek dan niet meer leesbaar (dat gaat automatisch) maar de titel blijft wel in je lijst staan. Slordig vind ik dat .
Nu lekker weer met een schone lei (lijst) beginnen…..
Voor Indonesische en Thaise gerechten gebruik ik graag limoenblaadjes. Deze kon ik helaas niet meenemen vanuit Nederland naar hier, omdat ze verkocht worden in vacuüm verpakking uit de vriezer.
Ik miste het blaadje met de citroenachtige smaak wel. Laatst bedacht ik me dat een citroen niet verschilt van smaak met de wat kleinere limoen. Hier zijn volop citroenbomen. Zou het kunnen dat de blaadjes daarvan dezelfde smaak en geur afgeven als de limoenblaadjes?
De blaadjes hebben inderdaad een heerlijke citroenachtige geur. ´Aan een boom zo vol gehangen mist men 1 of 2 blaadjes niet´. Wat buiten de schutting hangt mag geplukt worden.
