Toen we vanmorgen ons broodje met koffie aten in ons keukentje dat uitkijkt op de ´ojo de patio´ werden we vanaf het dak gadegeslagen door één van de katten van Miguel. Het was een oude bekende, de knijperdief, die ons lang tijd strak bleef aankijken en aldus mij tijd genoeg gaf voor het schieten van wat foto´s.
Het lijkt wel of hij me verwijtend aankijkt. Tja, ik laat mijn knijpers niet meer rondslingeren, zodat hij ze kan stelen voor zijn baasje.
Zoals hier te zien is, heeft Miguel niet stil gezeten. Hij heeft de rand van het dak van het hele gebouw afgezet met een hekwerkje met stekels. Maar ik denk dat de katten daar met een elegante sprong overheen springen en dat het ze niet tegenhoudt om overal rond te blijven neuzen.
De brand is op woensdagavond aangestoken op twee plaatsen tegelijk. Dat is gebeurt door droge bladeren en dennenappels in de fik te steken en daarna snel op de vlucht te gaan. De brand is dus met opzet aangestoken, maar men weet nog niet door wie en waarom.
Brandweermannen op het land en vanuit de lucht trachten het vuur te doven, maar dat is nog steeds niet gelukt. Er is een brandweerman omgekomen tijdens dat helse karwei. Lees ook dit artikel.
Het getroffen gebied is een natuurgebied met flora die duizenden jaren oud is en ecologen waren zich aan het beijveren om het gebied de bestemming te geven van ´nationaal park´ en dus beschermd natuurgebied. Op een dergelijk gebied mag op dit moment volgens de wet niet gebouwd worden.
Maar nu is er in Andalusië een meerderheid van extreem rechtse partijen (als Vox en Ciudadanos) en deze willen een nieuwe wet aannemen, waarin staat dat gebieden die zijn afgebrand mogen worden bebouwd door wie dat wil met wat deze maar wil. De wet is er nog niet door, maar deze heeft wel een grote kans om aangenomen te worden.
Wij bevinden op 84 km afstand van de brand. Gisteren stond er een harde westenwind en deze dreef wat bruine wolken onze kant op. Verder merken wij er niets van.
De wind gisteren maakte het blussen vrijwel onmogelijk. Vandaag staat er minder wind en het is te hopen dat de brand geblust kan worden ?
Omdat het morgen het laatste weekend is dat de kinderen hier vakantie hebben en het daarom waarschijnlijk weer razend druk zal zijn op het strand, besloten we vandaag voor de verandering te gaan kijken hoe het is op het strand in de middag.
Er stond een enorme wind. Zo hard dat zelfs het speciale schroefvoetje, dat we gisteren kochten voor onder de parasol, niet hielp om de parasol in bedwang te houden. Het ding kon elk moment wegvliegen met alle mogelijk nare gevolgen van dien. Dus er zat niets anders op dan even te gaan zitten zonder die parasol. Gelukkig hadden we ons van tevoren goed ingesmeerd met zonnebrandcrème. Maar Ahmad was in het begin niet zo blij om ineens daar zo te zitten in de wind aan de zeekant. Even later wel, want toen voelde hij hoe heerlijk koel die harde zeebries aanvoelde in vergelijking met de warme wind meer landinwaarts. Lekker even uitwaaien.
Ik vond het leuk om naar de surfers te kijken. Gebruikmakend van de harde wind sjeesden ze over het water. Ik maakte er een filmpje van. En daarna gingen we weer naar huis. Vanwege de zandstorm, die zand liet kleven aan onze ingevette lichamen, moesten we thuis weer douchen.
Eergisteren hoorden we in de straat beneden ons optrekje een gegil. En even later zagen we de straatbewoners opgewonden samenscholen en praten met politieagenten.
Gisteren vernamen we van onze overburen wat er aan de hand was geweest.
Huis van onze overburen
Ze waren het slachtoffer geworden van een roofoverval. Drie mannen waren met een loper het huis binnengedrongen en hadden daar op klaarlichte dag waardevolle voorwerpen gestolen. De bewoonster van het huis was notabene gewoon thuis, maar zij was op dat moment boven. Het huis is behoorlijk groot en daarom hoorde zij de inbrekers waarschijnlijk niet direct. Maar na een poosje wel en toen rende ze naar beneden, waarop de inbrekers vluchtten en zij hen gillend achterna rende. Maar de dieven stapten snel in een BMW en gingen ervandoor.
´Was u verzekerd?´ vraag ik haar. Nou, nog net niet. Ze zou juist op de dag van de inbraak naar het verzekeringskantoor gaan om te tekenen voor een inboedelverzekering. We vinden het heel sneu voor de vrouw en haar moeder, die ons op verslagen toon het verhaal vertellen
Even later hebben Ahmad en ik het erover, als we het dorp inlopen om wat boodschappen te doen. ´Toch gek dat ze juist op de dag van de inbraak de verzekering van start zou laten gaan,´ zeg ik. ´Het lijkt wel of er een verband is.´ Dat vindt Ahmad ook. ´Het is het werk van georganiseerde maffia, die mogelijk samenwerkt met een medewerker van het verzekeringskantoor.´ Om zich te verzekeren heeft de vrouw een complete lijst moeten geven van wat zij allemaal in huis heeft.
Ik kijk hier wel van op. Dat zoiets kan gebeuren in dit kneuterige doodlopende straatje, waar de mensen al jaren op dezelfde plek wonen en elkaar goed kennen en ook in de gaten houden. Maar het kan kennelijk toch. Er zijn momenten op de dag dat mensen zich binnenshuis bevinden en de luiken en deuren potdicht hebben tegen de warmte. Bijvoorbeeld in de middag, tijdens de siësta. Niet altijd zijn er overal ogen.
Vannacht is het katje niet bij ons op bezoek geweest. En dat niet alleen dankzij de met een tiewrap afgesloten hordeur. Ze was niet binnen maar zelfs zag ik haar gedurende de nacht niet op het terras. Dus het lijkt erop dat ze met succes binnen is gehouden of de eigenares heeft het katje al aan een ander kunnen geven. Ik denk dat een kat als deze zich het beste thuis zal voelen op een boerderij of in een huisje in de campo, waar ze in en uit kan lopen naar believen en op jacht kan gaan.
Dat ze ook niet op ons terras was weet ik, want ik zat vannacht geruime tijd op het tweezits-bankje in de salon de nacht in te staren, een vertrouwde plek als ik last heb van mijn darmen. Ik voelde me heel slecht na het twee dagen achtereen eten van kippengehaktballetjes. Ik denk dat het door ons gekochte kippengehakt niet zo goed was. Er stond ook geen beter leven keurmerk op het pakje. Stom van me. Mijn lichaam wilde het zo snel mogelijk lozen. Het was voor mij een vervelende nacht met een explosieve buikpijn. Eigen schuld.
Vanmorgen voelde ik me nog slapjes, alleen in staat tot languit op mijn bed lezen. Ik lees nu het boek Joe Speedboot van Tommy Wieringa. Ik kan het een ieder aanraden. Het is een ontroerend boek, prachtig geschreven en hier en daar ook heel geestig. Ik moest een paar keer hardop lachen. Heerlijk.
Het was vandaag een mooie heldere dag met veel wind. Hoe zwak ik me ook voelde, ik was nog wel in staat om me te begeven naar het strand. De auto kan je in Torremolinos zeer dicht bij het strand parkeren en dan is het een kleine moeite om met je stoel, parasol en een kratje met spulletjes het strand op te lopen en daar te gaan zitten.
Eenmaal thuis voelde ik me een beetje bijkomen na het eten van een ensaladilla met tonijn, bereid door de zorgzame hand van Ahmad. En nu zit ik hier te typen, terwijl buiten de trompetten schallen en de trommels roffelen van de muzikanten die al oefenen voor de semana santa. Jawel! Zo dringt goed tot je door dat je je in een super-traditioneel Andalusisch dorp bevindt. Het klinkt bijzonder gedragen en dramatisch ?.
Die namen kunnen we geven aan ons buurkatje, de insluiper. Vandaag sprak Ahmad de vriendin van Miguel, de kattenman. Ze vertelde dat de eerste dag dat het katje hier is komen wonen alle vier haar katten ervan langs kregen. Ze gaf ze gewoon allemaal een lel ter kennismaking. Ook schijnt het zo te zijn dat ze niet bang is om vanaf grote hoogte naar beneden te springen. Ze springt gerust tot wel 5 meter diep en komt dan op haar pootjes terecht. Dat hebben ze haar zien doen. Miguel heeft de buurvrouw gevraagd haar kat ´s nacht binnen te houden en haar geholpen door horren te zetten voor haar ramen. Maar alsnog weet Houdini (zo ga ik haar noemen) te ontsnappen.
Vannacht was ze weer bij ons binnen en liet overal vieze pootafdrukken achter. Ze klom zelfs tot een hoge plank aan de muur. Dat ontdekten we doordat ze van die plank iets had laten vallen. Eigenlijk zijn we niet zo blij met haar bezoekjes. Dus ik kreeg een idee om haar misschien buiten te kunnen houden. Ahmad is hier de bouwer en ´constructor´, maar voor de ideeën moet je bij mij zijn.
Ik kwam op het idee om het handvat van de schuifdeur (met de hor) vast te binden aan een oogje in de muur. Dat oogje nailde Ahmad erin. Daarna zag ik hem klooien met een touw. Waarop ik suggereerde dat een pakket tiewraps (kabelbinders) misschien handiger was. Dat bleken we ook nog in huis te hebben. Ben benieuwd hoe het gaat werken.
Ja, de hor verkeert in slechte staat. Ahmad heeft alvast nieuw hor-materiaal gekocht dat hij wil plaatsen in de deur. Maar ik zei tegen hem: ´Laten we even afwachten wat de Houdini nu gaat doen met de hor, nu de deur niet open geschoven kan worden. Het zal zonde zijn als zij een nieuwe hor kapot weet te krabbelen.
Voor de hand ligt om dan naar het strand te gaan. Maar wij zijn niet zulke badgasten, hoewel we af en toe een ochtendje strand best lekker vinden. Zo ook gisteren. We gingen toen maar weer eens met onze eigen strandstoeltjes en onze parasol en een thermosje met koffie. De vorige dag op het strand was Ahmad erg verbrand. Hij had zich niet ingesmeerd en daarna noemde ik hem plagend ´roodborstje´. Gisteren kon ik hem desondanks overhalen om nog eens te gaan. Het was gisteren nevelig bewolkt en dat leek ons minder gevaarlijk. Ook zouden we allebei onder de parasol gaan zitten.
Wij zijn dus geen echte strandfanaten, maar ik moet zeggen dat het heerlijk was om in het water te gaan. De watertemperatuur was goddelijk en het water was helder, zonder algen of kwallen. We genoten dus eigenlijk heel erg. Ik ben sowieso altijd in mijn sas als ik kindertjes zie spelen in het water en de golven.
We bleven allebei in de schaduw van ons kleine parasolletje, omdat ik vergeten was zonnebrandcreme mee te nemen. We dachten dat dit geen kwaad kon bij een bedekte lucht en in de schaduw van een parasol. Hoe verbaasd waren we toen we later zagen dat Ahmad bij thuiskomst opnieuw verbrand was op zijn borst en schouders, terwijl zijn vel juist wat minder rood was geworden na een paar dagen rust.
Dus vandaag maar weer even níet naar het strand, hoewel het zeer warm is bij weinig wind. Pfff. En wat doen de oudjes vandaag? Onze matras stofzuigen en inspuiten met insecticide tegen bedwantsen, Er zijn hier geen muggen, maar we worden toch gebeten door minibeestjes. Zo blijven we lekker bezig.
Altijd blij met de schapen en geiten in de buurtDe witte duiven zijn er ook nogOok een geiten- en schapenhoeder gaat mee met zijn tijd (verdiept in telefoon)Samen smikkelen van een struikHé, een zwarte duif. Die zie ik niet in Nederland. Duiven komen in de ochtend knabbelen tussen de dakpannen. Die fungeren zeker als een soort insectenhotel.
Het half siamese katje dat ons telkens komt opzoeken blijkt erg slim te zijn. We wisten al dat zij er haar gemak van neemt door in een van onze terrasstoelen te gaan liggen. Meestal komt ze tegen de avond en ook in de ochtend zien we haar daar vaak. Maar vannacht liet ze zien dat ze zich niet alleen beperkt tot ons balkon. Vannacht hoorden we haar mauwen in ons huis! Hoe kon dat nou? We doen altijd de schuifdeuren dicht en nu het zo warm is en de glazen deuren ook ´s nachts open blijven, doen we de hordeur (eveneens een schuifdeur) die ervoor zit dicht. Wat blijkt nu? Ze kan met haar pootje de hordeur openen door hem een stuk op te schuiven. En zo wandelt zij naar binnen. Dat was om drie uur ´s nachts. Wij wezen haar netjes de deur, maar in de ochtend om een uur of zeven was de hordeur weer open en het katje was weer binnen.
Vandaag belde Ahmad Miguel, de kattenman, die al drie katten bezit. Weet hij iets meer van dit katje? Het is niet van hem maar van een nieuwe buurvrouw die onlangs naast hem is komen wonen met een terras dat aan zijn terras grenst. Zij heeft twee katten en één daarvan is deze schoonheid. Zij wil het katje gratis wegdoen en wij mogen het hebben of anders Miguel. Wij vinden het een leuk dier, maar kunnen de kat niet in huis nemen vanwege ons voortdurende op en neer gereis naar NL en terug.
En dat neem ik niemand kwalijk. Wie is er nu geïnteresseerd in de belevenissen van twee pensionados in Andalusië. Ik schrijf toch elke dag een stukje voor mijn eigen lol en niet met de bedoeling dat het gelezen moet worden. Zelf lees ik ook geen verhalen van andere pensionados die in Spanje verblijven.
Vandaag is het zondag en weer een warme dag. Het zal dus druk zijn op het strand en dat vermijden wij. We blijven in de koelte van ons optrekje hier. Na het ontbijt wandelen we ons rondje en zien het hondje van los abuelos. Gelukkig is het beestje er nog.
Alles verandert en niks blijft en daarom is het leuk te zien dat sommige dingen nog hetzelfde zijn
Ik fiets mijn kilometers, kijkend naar de serie ´snowfall´ met mijn draadloze koptelefoon. Er is niets te melden verder. ´Geen nieuws is goed nieuws´ ?
Het is schitterend weer. Geen wolkje aan de helderblauwe lucht en er staat ook aan de kust nauwelijks wind. Een ideale stranddag voor een ieder. Wij wilden vandaag niet op het strand zitten, maar het leek ons wel leuk om aan het einde van de middag te gaan wandelen op het strand langs de zee. Dus we trokken erop uit met het autootje. Al gauw bleek dat het niet alleen op de weg erg druk was, maar dat er ook geen enkele parkeerplek meer vrij was langs de kust. We zagen mensen af en aan sjouwen met stoelen en parasols. En op het strand zelf zat men hutje mutje.
Eigenlijk hebben we dat niet eerder meegemaakt. Het kan hier best druk zijn, maar een parkeerplek is altijd wel te vinden. Nu was er zelfs geen plekje op het ´stille´ gedeelte. We reden wat heen en weer, op zoek naar een gaatje, maar dat was nergens te vinden. Eigenlijk kregen we ook steeds minder zin om uit de auto te stappen, de hitte in. We besloten rechtsomkeert te maken.
Ik begrijp deze drukte wel na de afgelopen corona-beperkingen. De kinderen hebben nog vakantie tot half september. Logisch dat men nog wat wil nagenieten van deze zomer. Maar wij waren blij weer op huis aan te gaan en daar chocolade-ijs te gaan eten.
