Zeven katten!

We zijn er nu achter dat Miguel geen 3 en ook geen 4 maar 5 katten heeft. En samen met de twee katten van de nieuwe bewoonster maakt dat een totaal van 7 katten, die ons dak bevolken. Vanmorgen maakten we opnieuw kennis met de twee nieuwste aanwinsten van Miguel.

Weer een gluurder bij het ontbijt
En even later twee

Hoe komt hij aan al deze katten? Wij denken dat hij steeds een nieuwe kat in huis neemt, als zijn vriendin en hij weer een ziek katje aantreffen op straat. Dan brengen zij het dier naar de dierenarts en daarna nemen zij het katje in huis.

De katten van Miguel zijn te herkennen aan het halsbandje dat ze allemaal dragen. De andere twee lopen vrolijk rond zonder halsbandje.

We hebben de eigenaresse van Houdini nog niet gesproken. Volgens Miguel is zij vaak niet thuis. Maar Ahmad heeft een andere manier gevonden om Houdini bij ons weg te houden: haar laten schrikken. Dat deed hij door met een bamboe stok hard tegen de muur te slaan. Ze schrok daarvan en maakte een sprongetje, waarna ze wegrende. En gisteren stond ze op een afstandje op de balkonrand met het plan onze kant op te komen en toen zwaaide Ahmad weer even met zijn bamboestok. De gemenerd. Hij heeft de kat niet aangeraakt, maar een goede verstaander heeft maar een half woord nodig. Ze maakte zich uit de kattenvoetjes. Ik hoop dat dit afschrikken ook helpt als wij liggen te slapen en zij zich onbespied weet. Want dat zijn eigenlijk de momenten dat we haar liever niet in onze buurt hebben. Als ze maar tevreden was met op het balkon blijven en niet zou binnendringen in ons huis, dan zou het geen probleem zijn. Maar zij doet helaas wat geen enkele andere kat doet. We gaan het wel zien.

BPPD en positieveranderingsduizeligheid oefeningen

Gisteren werd ik wakker en draaide me van mijn rechterzij op mijn rug, terwijl ik mijn ogen opende. Ik kreeg een acute aanval van duizeligheid en zag het plafond draaien. De aanval duurde niet lang, maar deed me wel schrikken. Ik had zoiets in liggende houding nooit eerder ervaren of het moet zijn in een ver verleden, na een glaasje teveel te hebben gedronken.

Maar ik ben al sinds ruim 44 jaar geheelonthouder en dus had het gebruik van drugs of alcohol niets te maken met deze plotseling aanval.

Ik stond voorzichtig op, ging eerst even op de rand van mijn bed zitten en liep voorzichtig naar de badkamer. Sinds het breken van een flink aantal botten (pols, ribben, ellenboog en heup) ben ik voorzichtig geworden.

Als ik even later mijn haar doe en voorover buig om meer volume te creëren in mijn haar, krijg ik weer een acute aanval van duizeligheid en ik kan me nog net aan mijn bed vastgrijpen om niet om te kukelen. Karamba!

De rest van de dag gaat het beter en ervaar ik geen gekke draaierigheid meer, maar vannacht gebeurt me weer hetzelfde bij het draaien van mijn rechterzij naar mijn rug. Ik voel me ongeveer een halve minuut lang of ik me in een snel draaiende kermisattractie bevind. En dit gevoel herhaalt zich telkens wanneer ik die beweging herhaal. Wat is er met me aan de hand?

In de ochtend besluit ik mijn tablet te raadplegen om doemgedachten tegen te gaan. Ik krijg namelijk al fantasieën van een grote tumor in mijn hoofd of een plotseling dood neervallen. Niet verstandig, maar begrijpelijk voor een persoon van mijn leeftijd met veel kanker in de familie.

Ik lees al snel dat de symptomen van mijn duizelig zijn in liggende stand overeenkomen met de diagnose Benigne Paroxysmale Positie Duizeligheid. Althans ik hoop maar dat dat het is. Er is ook een oefening voor om eraf te komen.

Ik las overigens verschillende sites over BPPD. In één daarvan werd gesuggereerd dat mensen depressief konden worden van deze aandoening en dat daarom antidepressiva konden worden voorgeschreven, wat in 80 % van de gevallen verlichting zou geven.

Ja, dahag. Geen sprake van dat ik een lichamelijke klacht zou laten bestrijden met antidepressiva. En dan zeker, vrolijk van de peppillen, omvallen en mijn botten breken.

Nee, ik zag het meeste heil in de site van Isala, waar een oefening wordt gegeven die je in de ochtend en avond kan doen om de duizeligheid te doen afnemen.

Ik deel de link hier, omdat er mogelijk meer mensen kunnen zijn met dezelfde vervelende klacht. Hopelijk hebben zij en ik baat bij deze oefening die je elke ochtend en avond 10 minuten van je tijd kost. Gedeelde smart is halve smart ❤.

Wat heeft Houdini nu weer gedaan?

Ze lijkt zich thuis te voelen op het gehele terrein van de vier dakhuisjes, inclusief het dak. Ik denk zelfs dat zij het gebied beschouwt als haar territorium. Gisteren kwam ze ook gedurende de dag even bij ons langs. Ze sprong lenig op de stoel van Ahmad en viel daarop onmiddellijk in een diepe slaap in het namiddagzonnetje. Hoe doet ze dat, zo direct in slaap vallen? Daarvoor moet ze zich toch wel heel veilig en op haar gemak voelen. Ze wist donders goed dat ik haar in de gaten had.

Het was maar een klein uiltje van ongeveer een half uurtje dat ze knapte. Toen ik even naar de wc ging en weer terug kwam, was zij verdwenen.

Al twee dagen merken we dat de tiewraps haar met succes verhinderen om de hordeur open te schuiven. Maar wat zagen we vanmorgen? Dat het haar kennelijk te veel was geworden om niet naar binnen te kunnen. Ze had met succes een gat gekrabbeld in de hor.

En dat alles onopgemerkt door ons!

Ik vind het wel grappig maar ook behoorlijk destructief. Ahmad is er niet blij mee en heeft Miguel laten weten dat hij een gesprekje wil hebben met de bezitster van het katje. Dat zal gaan gebeuren als zij terugkomt van haar werk.

Wij denken eigenlijk dat zij niet in staat zal zijn om Houdini binnen te houden. Dus we gaan de hordeur vannacht tot op een hoogte van zo een 50 cm afschermen met een stevig karton. Kijken of ze daar ook doorheen kan breken ?.

Ze is er nog

En ik denk dat zij een blijvertje is. De tiewraps werken goed. Ze bevuilt nu alleen nog onze stoelen buiten. Toen ik haar gisteren op mijn stoel zag zitten, ging ze uitdagend rollebollen op die stoel. Ik kon dat niet vastleggen door de hordeur heen, omdat de camera de bewegende beelden niet helder weergaf. Het is me er eentje ??

Toeschouwer bij ons ontbijt

Toen we vanmorgen ons broodje met koffie aten in ons keukentje dat uitkijkt op de ´ojo de patio´ werden we vanaf het dak gadegeslagen door één van de katten van Miguel. Het was een oude bekende, de knijperdief, die ons lang tijd strak bleef aankijken en aldus mij tijd genoeg gaf voor het schieten van wat foto´s.

Het lijkt wel of hij me verwijtend aankijkt. Tja, ik laat mijn knijpers niet meer rondslingeren, zodat hij ze kan stelen voor zijn baasje.

Zoals hier te zien is, heeft Miguel niet stil gezeten. Hij heeft de rand van het dak van het hele gebouw afgezet met een hekwerkje met stekels. Maar ik denk dat de katten daar met een elegante sprong overheen springen en dat het ze niet tegenhoudt om overal rond te blijven neuzen.

Brand in het natuurgebied rond Estepona

Foto van internet.

De brand is op woensdagavond aangestoken op twee plaatsen tegelijk. Dat is gebeurt door droge bladeren en dennenappels in de fik te steken en daarna snel op de vlucht te gaan. De brand is dus met opzet aangestoken, maar men weet nog niet door wie en waarom.

Brandweermannen op het land en vanuit de lucht trachten het vuur te doven, maar dat is nog steeds niet gelukt. Er is een brandweerman omgekomen tijdens dat helse karwei. Lees ook dit artikel.

Het getroffen gebied is een natuurgebied met flora die duizenden jaren oud is en ecologen waren zich aan het beijveren om het gebied de bestemming te geven van ´nationaal park´ en dus beschermd natuurgebied. Op een dergelijk gebied mag op dit moment volgens de wet niet gebouwd worden.

Maar nu is er in Andalusië een meerderheid van extreem rechtse partijen (als Vox en Ciudadanos) en deze willen een nieuwe wet aannemen, waarin staat dat gebieden die zijn afgebrand mogen worden bebouwd door wie dat wil met wat deze maar wil. De wet is er nog niet door, maar deze heeft wel een grote kans om aangenomen te worden.

Wij bevinden op 84 km afstand van de brand. Gisteren stond er een harde westenwind en deze dreef wat bruine wolken onze kant op. Verder merken wij er niets van.

De wind gisteren maakte het blussen vrijwel onmogelijk. Vandaag staat er minder wind en het is te hopen dat de brand geblust kan worden ?

Winderig

Omdat het morgen het laatste weekend is dat de kinderen hier vakantie hebben en het daarom waarschijnlijk weer razend druk zal zijn op het strand, besloten we vandaag voor de verandering te gaan kijken hoe het is op het strand in de middag.

Er stond een enorme wind. Zo hard dat zelfs het speciale schroefvoetje, dat we gisteren kochten voor onder de parasol, niet hielp om de parasol in bedwang te houden. Het ding kon elk moment wegvliegen met alle mogelijk nare gevolgen van dien. Dus er zat niets anders op dan even te gaan zitten zonder die parasol. Gelukkig hadden we ons van tevoren goed ingesmeerd met zonnebrandcrème. Maar Ahmad was in het begin niet zo blij om ineens daar zo te zitten in de wind aan de zeekant. Even later wel, want toen voelde hij hoe heerlijk koel die harde zeebries aanvoelde in vergelijking met de warme wind meer landinwaarts. Lekker even uitwaaien.

Ik vond het leuk om naar de surfers te kijken. Gebruikmakend van de harde wind sjeesden ze over het water. Ik maakte er een filmpje van. En daarna gingen we weer naar huis. Vanwege de zandstorm, die zand liet kleven aan onze ingevette lichamen, moesten we thuis weer douchen.

Misdaad in de straat

Eergisteren hoorden we in de straat beneden ons optrekje een gegil. En even later zagen we de straatbewoners opgewonden samenscholen en praten met politieagenten.

Gisteren vernamen we van onze overburen wat er aan de hand was geweest.

Huis van onze overburen

Ze waren het slachtoffer geworden van een roofoverval. Drie mannen waren met een loper het huis binnengedrongen en hadden daar op klaarlichte dag waardevolle voorwerpen gestolen. De bewoonster van het huis was notabene gewoon thuis, maar zij was op dat moment boven. Het huis is behoorlijk groot en daarom hoorde zij de inbrekers waarschijnlijk niet direct. Maar na een poosje wel en toen rende ze naar beneden, waarop de inbrekers vluchtten en zij hen gillend achterna rende. Maar de dieven stapten snel in een BMW en gingen ervandoor.

´Was u verzekerd?´ vraag ik haar. Nou, nog net niet. Ze zou juist op de dag van de inbraak naar het verzekeringskantoor gaan om te tekenen voor een inboedelverzekering. We vinden het heel sneu voor de vrouw en haar moeder, die ons op verslagen toon het verhaal vertellen

Even later hebben Ahmad en ik het erover, als we het dorp inlopen om wat boodschappen te doen. ´Toch gek dat ze juist op de dag van de inbraak de verzekering van start zou laten gaan,´ zeg ik. ´Het lijkt wel of er een verband is.´ Dat vindt Ahmad ook. ´Het is het werk van georganiseerde maffia, die mogelijk samenwerkt met een medewerker van het verzekeringskantoor.´ Om zich te verzekeren heeft de vrouw een complete lijst moeten geven van wat zij allemaal in huis heeft.

Ik kijk hier wel van op. Dat zoiets kan gebeuren in dit kneuterige doodlopende straatje, waar de mensen al jaren op dezelfde plek wonen en elkaar goed kennen en ook in de gaten houden. Maar het kan kennelijk toch. Er zijn momenten op de dag dat mensen zich binnenshuis bevinden en de luiken en deuren potdicht hebben tegen de warmte. Bijvoorbeeld in de middag, tijdens de siësta. Niet altijd zijn er overal ogen.

Ziekjes

Vannacht is het katje niet bij ons op bezoek geweest. En dat niet alleen dankzij de met een tiewrap afgesloten hordeur. Ze was niet binnen maar zelfs zag ik haar gedurende de nacht niet op het terras. Dus het lijkt erop dat ze met succes binnen is gehouden of de eigenares heeft het katje al aan een ander kunnen geven. Ik denk dat een kat als deze zich het beste thuis zal voelen op een boerderij of in een huisje in de campo, waar ze in en uit kan lopen naar believen en op jacht kan gaan.

Dat ze ook niet op ons terras was weet ik, want ik zat vannacht geruime tijd op het tweezits-bankje in de salon de nacht in te staren, een vertrouwde plek als ik last heb van mijn darmen. Ik voelde me heel slecht na het twee dagen achtereen eten van kippengehaktballetjes. Ik denk dat het door ons gekochte kippengehakt niet zo goed was. Er stond ook geen beter leven keurmerk op het pakje. Stom van me. Mijn lichaam wilde het zo snel mogelijk lozen. Het was voor mij een vervelende nacht met een explosieve buikpijn. Eigen schuld.

Vanmorgen voelde ik me nog slapjes, alleen in staat tot languit op mijn bed lezen. Ik lees nu het boek Joe Speedboot van Tommy Wieringa. Ik kan het een ieder aanraden. Het is een ontroerend boek, prachtig geschreven en hier en daar ook heel geestig. Ik moest een paar keer hardop lachen. Heerlijk.

Het was vandaag een mooie heldere dag met veel wind. Hoe zwak ik me ook voelde, ik was nog wel in staat om me te begeven naar het strand. De auto kan je in Torremolinos zeer dicht bij het strand parkeren en dan is het een kleine moeite om met je stoel, parasol en een kratje met spulletjes het strand op te lopen en daar te gaan zitten.

Eenmaal thuis voelde ik me een beetje bijkomen na het eten van een ensaladilla met tonijn, bereid door de zorgzame hand van Ahmad. En nu zit ik hier te typen, terwijl buiten de trompetten schallen en de trommels roffelen van de muzikanten die al oefenen voor de semana santa. Jawel! Zo dringt goed tot je door dat je je in een super-traditioneel Andalusisch dorp bevindt. Het klinkt bijzonder gedragen en dramatisch ?.

Zo klinkt dat ????