Nog steeds vormen onze ochtendwandelingetjes een mooi deel van de dag. We wandelen tegen zonsopgang en als je dan daarna kan ontbijten op je terrasje, dan is dat een tweede hoogtepunt van een verder toch al aangename dag.
We kennen de omgeving al op ons duimpje, maar als je goed let op de details, dan zie je toch dat dingen veranderen:
Al jaren zoek ik naar een vaste kapper. Eentje die mijn haar zo goed knipt dat ik daar tevreden mee ben zodat ik besluit om die kapper trouw te blijven. Ik heb al een paar keer gedacht dat ik ´mijn kapper´ gevonden had, maar altijd weer moest ik constateren dat een kapper ook maar een mens is en de ene dag beter knipt dan de andere. En zo zwerf ik al jaren rond van de ene kapper naar de andere.
En nu denk ik opnieuw dat ik mijn kapper gevonden heb.
Ik was al twee keer eerder bij haar. De eerste keer was in 2017, net voordat ik mijn heup brak. Toen viel me al op wat een maestra zij was. Zij waste, knipte en föhnde mijn haar met een routine, souplesse en handigheid, die ik zelden daarvoor gezien had. Ik was heel tevreden met het resultaat. Daarna lag ik een tijd in het ziekenhuis met een gecompliceerde gebroken heup. Ondanks dat mijn haar een tijd lang geen wasbeurt kreeg, bleef het perfect zitten.
Een tijd later, ik liep toen nog mank van die met pinnen gerepareerde heup, ging ik nog een keer naar haar. Ahmad en ik wilden ons toen allebei door haar laten knippen. Ook hij was toen zoekende naar een goede kapper.
Het was een slecht moment om te knippen, want het was een week voor de Semana Santa. De week dat iedereen bezig is met het zoeken naar een ´paasbest´ uiterlijk. Er waren twee jongetjes aan de beurt voor ons, die allebei een prachtig kapsel kregen. Daarna was het onze beurt. Ik heb het idee dat ze ons toen een beetje afraffelde, want er stonden nog meer dorpsgenoten te wachten op een ´make-over´. Ze is een enorme kletskous en ze liet toen doorschemeren dat ze er ´Spanjolistische´ en fascistische sympathieën op na hield.
Dan moet je niet bij Ahmad wezen. Hij vond dat drie keer niks en hij vond ook dat ze zijn haar niet goed en zorgvuldig genoeg geknipt had. Mijn haar was ook een stuk minder mooi geknipt dan de eerste keer.
Daarna heb ik haar jaren lang links laten liggen en begon mijn zwerftocht langs kappers opnieuw.
Maar nu ben ik weer naar haar teruggekeerd, uit pure wanhoop, omdat mijn haar verschrikkelijk lang was geworden. Het hing tot midden op mijn rug en ik vind dat geen gezicht voor een ´meisje´ van 70 jaar.
Dus vanmorgen zat ik weer in de stoel bij de maestra en ze deed met vaardige handen precies wat ik wilde. Voor 20 euro kan ik nu weer enigszins tevreden in de spiegel kijken.
Dat deed ik vannacht en ik lag daarna een tijd wakker met een onrustige gedachte. Welke nummers moet ik bellen, als ik hier in Andalusië ben en Ahmad ineens dood naast me ligt? Ik heb geen idee hoe dat gaat in Spanje. ´Dat moet ik hem morgen toch eens vragen´, besloot ik en daarna kwam ik met enige moeite weer in slaap.
Lang geleden, op 8 mei 1986, trof ik mijn 4 dagen oude zoontje Imran in de ochtend dood in zijn bedje. Ik liep met het koude lijfje in dekens gewikkeld naar beneden en belde, alsof dat vanzelfsprekend voor me was, de huisarts. En dat was, zo bleek later, het juiste om te doen. Minder logisch was het dat ik hem in veel dekentjes wikkelde, in de hoop dat hij dan warm zou worden en weer tot leven zou komen. Dat is heel irrationeel, maar wel begrijpelijk, gezien de shock waarin ik verkeerde.
Maar vannacht sloeg ineens als de bliksem de gedachte bij me in dat ik niet weet wat ik moet doen bij een eventueel plotseling overlijden van mijn lieve levensgezel.
Hetzelfde als in Nederland, zo vernam ik in de ochtend aan het ontbijt. Hier bel je alleen niet de huisarts maar het alarmnummer 112, opdat er een medicus langskomt om de dood vast te stellen. En daarna bel je de begrafenisverzekering, die het verder regelt. Niet zo ingewikkeld dus. Ahmad heeft de nummers naar me gemaild en dat ga ik goed bewaren. Evenzo krijgt hij van mij een overzichtje wat hij moet doen, als ik ineens het loodje leg, hetzij hier hetzij in Nederland.
Gezellig onderwerp, nietwaar. Ik besef dat het niet prettig is erover te denken en te praten, maar ik weet ook dat op onze leeftijd elke nieuwe, gezonde dag een geschenk is.
Hoe kom ik erop? Misschien door het verhaal te horen van anderen en te beseffen dat het niet zo vanzelfsprekend is dat je geluk samen maar blijft voortduren. Ook zie ik in de spiegel en in de reflectie van mijn tablet mijn steeds oudere kop en dan besef ik dat ik niet meer bij de jonkies hoor. Ik doe mijn best om fit te blijven door te fietsen en te wandelen. Maar het enige dat ik daarmee heb bereikt is dat ik nu een prototype ben van de uitdrukking: ´van achter lyceum en van voren museum´.
Morgen ga ik naar de kapper. Mijn ´meisjeslange´ haar een beetje bijknippen.
Ik zie, als ik stiekem in Matomo spiek, dat mijn weblog zeer weinig wordt gelezen. En ik geef de niet-lezer geen ongelijk. Ik zit hier maar wat te lullen achter de laptop. Als ik mijn kleine en grote geluk hier deel, zal dat voor sommigen waarschijnlijk behoorlijk irritant zijn. Ik zit hier nog lekker op mijn terrasje te ontbijten, terwijl men in Nederland zucht onder grijze luchten en te maken heeft met veel (tegen)wind, op het stormachtige af.
Sorry daarvoor. Ik kan er niets aan doen dat ik hier mijn tijd uitzit als een blij stuk onbenul en verder weinig te melden heb.
We doen nog steeds niet veel meer buitenshuis dan onze ochtendwandeling bij zonsopgang en de boodschappen. Vanmorgen waren we weer getuige van het fluitconcert van de talrijke musjes, die overnachten in deze boom:
Vandaag heb ik zowaar de eerste voorbereidingen getroffen voor een schilderij. Als ik Ahmad zo ijverig bezig zie, kan ik niet achterblijven.
Ik heb mijn canvas voorzien van een onderlaag. Schrok ervan hoe snel de verf hier droogt. En ik heb al mijn verftubes, waarvan er enkele dicht zaten geplakt, open gemaakt. Door verf weg te krabbelen van het dopje en in hardnekkige gevallen de verftube omgekeerd met dopje naar beneden even te koken in een bodempje water. Internet weet overal raad op. Morgen beginnen met de contouren van de figuren. Nu lekker nog wat lezen. Wie zit er achter me aan? Niemand!
We zouden vandaag naar Benalmadena gaan. Na het ontwaken maken we onze ochtendwandeling.
Daarna, aan het ontbijt, vraag ik Ahmad: ´Heb jij zin om naar Benalmadena te gaan?´ Hij antwoordt dat hij het voor mij doet, omdat hij denkt dat ik het misschien leuk vind om te kijken in een winkeltje daar, waar ik al een paar keer kleren heb gevonden die ik bij me vond passen.
´Eigenlijk bedoelde ik meer dat ik erheen wilde op mijn verjaardag in oktober, als een soort uitje om die dag speciaal te maken´, zeg ik. Maar ik heb momenteel helemaal geen kleding nodig. ´Wat wilde jij eigenlijk vandaag doen?´ vraag ik hem. Hij wilde de versieringen van glas in lood afmaken, die hij gemaakt heeft voor zijn dochters.
Even later aan de afwas bedenk ik me dat ik een bangerd ben geworden. Ik ben graag thuis, veilig binnen. Misschien komt het door de lockdown dat ik nu zo goed besef hoe fijn ik het vind om in ons huis te zitten, zowel hier als in Nederland.
Vroeger was ik anders en kon ik vaker drammen dat ik erop uit wilde. Die druk om dat te willen kwam, denk ik achteraf, van buitenaf. En die druk komt dan weer vanuit het vooroordeel dat je meer plezier zou hebben als je veel buitenshuis onderneemt. Alle ongelukken die ik heb gehad waren buitenshuis. Als we die ene dag niet waren gaan wandelen op de berg, had ik mijn heup niet gebroken. Ineens krijg ik ook de angst dat we een ongeluk kunnen krijgen in de auto onderweg naar Benalmadena. Ik zou mezelf dan tot in lengte van dagen blijven verwijten dat het mijn schuld was (als we het al overleven).
Ik loop naar Ahmad en vertel hem mijn gedachten. Hij lacht en troost me en zegt dat ik niet bang hoef te zijn.
Ik besef wel dat je jezelf niet kan verstoppen voor het lot door je op te bergen in een gewatteerd doosje. Maar geluk is zo broos en kan zomaar verdwijnen. Ik wil het lot ook niet onnodig tarten. De woorden van wijlen mijn leermeester sheikh Nazim komen in mijn gedachten. ´Mensen blijf in je huis en ga niet onnodig de straat op´, placht hij te zeggen. ´Vermijd plaatsen waar veel mensen bij elkaar zijn.´ De beste plek is binnenshuis op je bidkleedje. Hij waarschuwde, al een tiental jaren voor de uitbraak van COVID, voor een virus waartegen de mens (die zich oppermachtig waant) geen verweer heeft. Hij zag veel latere gebeurtenissen al aankomen, de opkomst van het salafisme en de onderlinge haat tussen mensen.
En nu voel ik me nu al een aantal jaren perfect gelukkig binnen de muren van mijn huis. Natuurlijk geniet ik ook van buiten zijn en mensen en dieren zien en de natuur, maar ik zie er het nut niet zo van in om al te vaak en onnodig de buitenlucht op te zoeken. Bij het doen van je dagelijkse dingen komt als vanzelf genoeg buitenlucht voor. Je moet sowieso de straat op voor je boodschappen en andere zaken en soms om mensen te ontmoeten of familie.
Vandaag blijven we dus thuis. Ik kan beginnen met schilderen, maar ook daarvoor ben ik nu een beetje angstig. Ik heb al zo lang geen kwast in mijn handen gehad. Schilderangst heet dat. Het komt meer voor. De gedachte dat je er eigenlijk niets van kan en dat het schilderij niet gaat lukken. Maar dat is dan ook het ergste wat kan gebeuren en dat valt reuze mee. Dus vandaag misschien beginnen. Maar eerst nu even fietsen op de mijn ´homie´fiets, kijkend naar het vierde seizoen van ´Snowfall´. Het canvas loopt niet weg.
Ik ben er gek op. Op uitdrukkingen en gezegdes, zowel de Nederlandse als de Andalusische.
Ahmad is geen kletskous. Ik ben meestal degene die het gesprek begint en ook gaande houd, maar Ahmad kan daar soms verrassend leuk op inhaken. Soms maakt hij me blij met een anekdote uit zijn leven of hij maakt ineens een droge grap, waar ik dan om moet lachen, gieren brullen.
Vanmorgen zag hij er sowieso heel grappig uit aan het ontbijt. Met zijn toen nog te lange, witte haar (hij is vandaag naar de kapper gegaan), dat nog niet gekamd was. Zijn haar stond rechtop in een witte kuif, een soort grote hanenkam. ´Je lijkt op een kakatoe´, lachte ik . (Cacatúa in het Spaans).
We waren zo gezellig aan het praten, dat hij de melk die opstond vergat (Ahmad zet altijd de cafe con leche). Verdulleme, een hele plens melk over de hete elektrische kookplaat. ´Se me ha ido el Santo al cielo´, lacht Ahmad. (vrij vertaald: mijn beschermengel is van me weggevlogen naar de hemel). Ik moest daar erg om lachen. Zag het voor me. Hoe zijn Santo (heilige of engel) van zijn schouder omhoogschoot naar de hemel. Wat een grappige manier om te zeggen dat je met je gedachten bent afgedwaald en de fout maakt niet op de melk te letten.
Even later doen we boodschappen en op de terugweg willen we met ons boodschappenkarretje achter ons aan een zebrapad oversteken. We aarzelen even omdat er juist een auto aan komt rijden en we niet zeker weten of die gaat stoppen. Het lijkt of de auto geen vaart mindert, maar hij stopt toch voor ons. In de auto zit een klein stokoud vrouwtje.
We steken over en ik kijk nog even verbaasd naar het behoorlijk oude en kleine vrouwtje dat nog auto rijdt. ´Esta mas encogida que una pasa´, hoor ik dan Ahmad naast me tegen me mompelen. (´Ze is meer gekrompen dan een rozijn´). En weer moet ik lachen. Wat een rijkdom aan uitdrukkingen mag ik zomaar horen. Heerlijk.
Soms lachen mensen ook snel, omdat ze al zin hebben om te lachen, kortom in een goede bui verkeren. Dat zal het ook wel zijn ?.
Zo voelt het om hier te zijn. Even weg van alles en volledig vrij om te doen en laten wat wij willen. Dat te mogen meemaken, als je veel van iemand houdt en allebei gezond bent, is een godsgeschenk.
We zitten hier te genieten. We genieten van alles, het eten dat we klaarmaken, de wandelingen die we maken (al is het maar naar de winkel), de grappen die we maken en waarom we samen kunnen lachen en nog veel meer.
Vandaag was het strandweer, geen wind en een volle zon. Maar we hadden allebei geen zin om naar het strand te gaan en bovendien moest er gekookt worden. Ik maakte lekkere Javaanse kip. Tot mijn genoegen verkopen ze hier ook jasmin rijst. En twee soorten sojasaus. Een paar andere ingrediënten heb ik meegenomen uit Nederland.
´Heb jij ook zo een hekel aan het plakkerige gevoel dat je hebt als je van het strand komt?´ vraag ik Ahmad. Ja, hij vindt het ook helemaal niets, dat trekkerige gevoel op je huid van al dat zout en zand. Het gedoe om je voeten schoon te vegen van zand en dat je dan bij thuiskomst moet douchen. Nee, wat dat betreft zijn we het eens. Eigenlijk vinden we er geen bal aan.
Maar morgen willen we er toch even op uit gaan. We willen in de ochtend, als het nog redelijk fris is, de boulevard, het haventje en de winkeltjes van Benalmadena inspecteren. De laatste keer dat we daar rondkeken was tijdens de lockdown. Dat was toen een heel triest gezicht, met de gesloten uitspanningen, het verlaten strand en de door onkruid begroeide boulevard. Het zag er armoedig en miezerig uit toen. Morgen zal het daar vast veel gezelliger zijn.
Daar heb ik nogal eens last van. Het doet me denken aan een vriendin, die mijn moeder vroeger had. Zij was schilderes en gevoelig voor kleur. Het kwam weleens voor dat zij in gezelschap één van de aanwezigen vroeg om van plaats te veranderen, vanwege een bloesje dat deze droeg, omdat de kleur van haar bloesje beter uitkwam op een andere plaats naast iemand met een bijpassende kleur. Als zo een idee in haar opkwam, dan was dat behoorlijk dringend en dan moest het onmiddellijk uitgevoerd worden, tot verbazing van de andere aanwezigen.
Ik kan ook weleens zomaar zo een idee hebben, dat opkomt vanuit het niets en dan meteen heel urgent is. Al heb ik nog nooit een ander gevraagd om op te staan en van plaats te wisselen vanwege de kleur van een truitje of broek of een achtergrond. Maar als ik bijvoorbeeld een schilderij scheef zie hangen, dan moet ik het wel recht hangen en wel zo snel mogelijk. En in mijn huis komt het vaak genoeg voor dat ik dingen anders zet of ophang, omdat ik dat harmonieuzer vind staan. Dat kan dan niet wachten. Het moet snel gebeuren en ik kom snel tot actie.
Vanochtend werd ik om 6 uur wakker met een schrikgedachte. Ik ontwaakte al uit een rare droom, maar de gedachte die ik had bij het wakker worden had daar niets mee te maken. Ik realiseerde me dat ik de ´hule´ (spreek uit ´oele´, het Spaanse woord voor een plastic tafelzeil, dat je per meter kan kopen), die achter mijn schildersezel het bed-onderstel bedekt helemaal niet mooi vind, maar veel te druk. Ik heb hem zelf uitgezocht, omdat hij me op de rol wel mooi leek, maar nu vind ik hem te bont en irritant om achter mijn ezel te hebben. Ik wil eigenlijk een effen vlak. Ik wacht tot Ahmad wakker wordt en dan val ik zijn net wakkere oren lastig met deze mededeling (´ik heb de verkeerde hule gekocht´). Ahmad zit niet echt op zo een ´goedemorgen-boodschap´ te wachten. Hij had zelf bovendien een andere hule met een rustig streepje uitgezocht en aangewezen, lijkend op een zonwering. Hij reageert een beetje geïrriteerd. Maar hij komt vervolgens met een goed idee: ´Dan draai je hem om, dan heb je de witte achterkant´. Ja, dat is een goed idee. Ik spring direct mijn bed uit, ren naar de belendende kamer, trek het zeil eraf, draai het om en zie dat die achterkant goed is. Maar dan sta ik ermee te hannesen. In mijn eentje krijg ik het zeil niet goed gedrapeerd om dat logge bed-onderstel. Ahmad komt aanlopen om mij te helpen. Toevallig heeft hij vannacht ook gedacht aan dit rechtopstaande loodzware onderstel van een twijfelaar achter mijn ezel. Het bevalt hem helemaal niet dat het onderstel niet stevig genoeg aan de muur bevestigd is. ´Ik ben pas rustig als dat bed stevig staat en zeker niet kan vallen´, zegt de lieverd. Toevallig hebben we allebei, ieder op onze manier, aan de constructie achter mijn ezel gedacht.
Na het ontbijt halen we het zeil er nog een keer af en maken we gezamenlijk een oersterke constructie met een oog in de muur en een tiewrap die het bed moet vasthouden. En daarna het zeil er weer op, met de witte kant naar boven. Daarna zijn we allebei tevreden en we richten elk onze ateliertjes in. Misschien morgen schilderen of overmorgen.
Daar moet ik aan denken, als ik ons door ons dakhuisje zie lopen. Ahmad met een blote bast en ik ook met een kort broekie en een sport-BH. Net als Tarzan en Jane, op het feit na dat wij niet zulke ´killer body´s´ hebben. Maar dat maakt hier niet uit, want niemand kan naar binnen kijken in ons hooggelegen stulpje. Het is lekker gemakkelijk om zo schaars gekleed rond te lopen en de temperaturen zijn er nog naar. Je bent zo aangekleed en ook zo weer uitgekleed.
Het luieren gaat me erg goed af. We nemen niet eens de moeite om de deur uit te gaan. Waarom zouden we op het strand gaan zitten lezen tussen allemaal ingevette andere lijven, als we dat ook hier kunnen doen, in de koelte van ons privédomein. Vandaar dat er geen foto´s te delen zijn en ook heb ik geen spannende belevenissen te melden. Er is overigens weinig wat ik het beschrijven waard vind. Ik kan meningen gaan geven, praten over de teloorgang van de natuur om ons heen, de strijd om steeds meer winst en consumptie, het nadeel van botox en implantaten, de onzekere toekomst van de mensheid, onrecht in de wereld, enzovoort. Maar ik krijg elke dag meer het idee dat mijn mening er niet toe doet en dat ik die alleen nog wil geven als erom gevraagd wordt.
Dus bij geen nieuws, geen stukje in dit weblog. Jullie hebben daar immers ook niet om gevraagd ?.
Gisteren liep ik in onze relatief lange gang hier en toen zag ik op de balkonrand een kattenlijf met een lange bruine staart verdwijnen. Even later op het balkon, keek vanaf het dak een klein beige gestreept kattengezichtje mij aan. In het donker meende ik toch echt Houdini te herkennen. Ze is er dus nog! Maar ik denk dat haar baasje haar nu zoveel mogelijk binnen houdt. En dat kan nu gemakkelijker, nu het hier niet meer zo gloeiend heet is.
´Je moet haar niet meer bang maken, hoor´, zeg ik tegen Ahmad. ´Ik wil haar hier niet meer binnen hebben´, antwoordt hij. Nu hoop ik dat hij haar niet meer tegenkomt.
Om kort te zijn: ze is hier niet meer. Waarschijnlijk heeft haar baasje (V) haar en het andere katje met succes ergens kunnen plaatsen, want wij zien haar al langer dan een week niet meer op het dak.
Achteraf denk ik: Ahmad had haar niet bang hoeven maken. Ze ging toch weg. En sentimenteel als ik soms ben, denk ik ook: misschien kwam ze graag bij ons binnen en was ze op zoek naar een huisje naar haar zin. Maar dat zijn zinloze gedachten. Ahmad zegt: ´We konden haar toch niet houden´. En dat is ook zo.
Ik ben wel blij dat ik fotootjes van haar heb gemaakt. Zij is één van de voorbeelden van de waarheid achter de lijfspreuk van mijn broer: ´Alles verandert en niets blijft´.
Zo beseften wij laatst ook dat de figuren die wij kenden en die wat kleur gaven aan dit vrij traditionele en gezapige dorp er niet meer zijn: onze lieve vriendin Nati (de taxista), ´el vagabundo´, die een lieveling was van het dorp en ´el aristocrata´. Ze zijn alle drie overleden.
De weg beneden ons dorp, waar we altijd onze kleine wandelingen maakten, is niet langer gedeeltelijk geasfalteerd maar nu volledig geasfalteerd en dat maakt dat het rustieke van deze wandeling definitief voorbij is. Het is nu een sluiproute, waarlangs zelfs vroeg in de ochtend auto´s heen en weer sjezen. Alleen de blaffende honden, de balkende ezel en de luid kraaiende hanen komen nog boven het geraas van de motoren uit. En om maar niet te spreken van het lelijke bouwwerk aan het einde van onze vroeger doodlopende weg. Ze hebben het monsterlijke betonwerk nog altijd niet ingewijd.
Maar het is beter mee te gaan met de flow en de goede herinneringen te bewaren als kleine schatjes. En openstaan voor al wat op je pad komt, elke dag weer.