Daar heb ik nogal eens last van. Het doet me denken aan een vriendin, die mijn moeder vroeger had. Zij was schilderes en gevoelig voor kleur. Het kwam weleens voor dat zij in gezelschap één van de aanwezigen vroeg om van plaats te veranderen, vanwege een bloesje dat deze droeg, omdat de kleur van haar bloesje beter uitkwam op een andere plaats naast iemand met een bijpassende kleur. Als zo een idee in haar opkwam, dan was dat behoorlijk dringend en dan moest het onmiddellijk uitgevoerd worden, tot verbazing van de andere aanwezigen.

Ik kan ook weleens zomaar zo een idee hebben, dat opkomt vanuit het niets en dan meteen heel urgent is. Al heb ik nog nooit een ander gevraagd om op te staan en van plaats te wisselen vanwege de kleur van een truitje of broek of een achtergrond. Maar als ik bijvoorbeeld een schilderij scheef zie hangen, dan moet ik het wel recht hangen en wel zo snel mogelijk. En in mijn huis komt het vaak genoeg voor dat ik dingen anders zet of ophang, omdat ik dat harmonieuzer vind staan. Dat kan dan niet wachten. Het moet snel gebeuren en ik kom snel tot actie.

Vanochtend werd ik om 6 uur wakker met een schrikgedachte. Ik ontwaakte al uit een rare droom, maar de gedachte die ik had bij het wakker worden had daar niets mee te maken. Ik realiseerde me dat ik de ´hule´ (spreek uit ´oele´, het Spaanse woord voor een plastic tafelzeil, dat je per meter kan kopen), die achter mijn schildersezel het bed-onderstel bedekt helemaal niet mooi vind, maar veel te druk. Ik heb hem zelf uitgezocht, omdat hij me op de rol wel mooi leek, maar nu vind ik hem te bont en irritant om achter mijn ezel te hebben. Ik wil eigenlijk een effen vlak. Ik wacht tot Ahmad wakker wordt en dan val ik zijn net wakkere oren lastig met deze mededeling (´ik heb de verkeerde hule gekocht´). Ahmad zit niet echt op zo een ´goedemorgen-boodschap´ te wachten. Hij had zelf bovendien een andere hule met een rustig streepje uitgezocht en aangewezen, lijkend op een zonwering. Hij reageert een beetje geïrriteerd. Maar hij komt vervolgens met een goed idee: ´Dan draai je hem om, dan heb je de witte achterkant´. Ja, dat is een goed idee. Ik spring direct mijn bed uit, ren naar de belendende kamer, trek het zeil eraf, draai het om en zie dat die achterkant goed is. Maar dan sta ik ermee te hannesen. In mijn eentje krijg ik het zeil niet goed gedrapeerd om dat logge bed-onderstel. Ahmad komt aanlopen om mij te helpen. Toevallig heeft hij vannacht ook gedacht aan dit rechtopstaande loodzware onderstel van een twijfelaar achter mijn ezel. Het bevalt hem helemaal niet dat het onderstel niet stevig genoeg aan de muur bevestigd is. ´Ik ben pas rustig als dat bed stevig staat en zeker niet kan vallen´, zegt de lieverd. Toevallig hebben we allebei, ieder op onze manier, aan de constructie achter mijn ezel gedacht.

Na het ontbijt halen we het zeil er nog een keer af en maken we gezamenlijk een oersterke constructie met een oog in de muur en een tiewrap die het bed moet vasthouden. En daarna het zeil er weer op, met de witte kant naar boven. Daarna zijn we allebei tevreden en we richten elk onze ateliertjes in. Misschien morgen schilderen of overmorgen.