Ik zie, als ik stiekem in Matomo spiek, dat mijn weblog zeer weinig wordt gelezen. En ik geef de niet-lezer geen ongelijk. Ik zit hier maar wat te lullen achter de laptop. Als ik mijn kleine en grote geluk hier deel, zal dat voor sommigen waarschijnlijk behoorlijk irritant zijn. Ik zit hier nog lekker op mijn terrasje te ontbijten, terwijl men in Nederland zucht onder grijze luchten en te maken heeft met veel (tegen)wind, op het stormachtige af.

Sorry daarvoor. Ik kan er niets aan doen dat ik hier mijn tijd uitzit als een blij stuk onbenul en verder weinig te melden heb.

We doen nog steeds niet veel meer buitenshuis dan onze ochtendwandeling bij zonsopgang en de boodschappen. Vanmorgen waren we weer getuige van het fluitconcert van de talrijke musjes, die overnachten in deze boom:

Vandaag heb ik zowaar de eerste voorbereidingen getroffen voor een schilderij. Als ik Ahmad zo ijverig bezig zie, kan ik niet achterblijven.

Ik heb mijn canvas voorzien van een onderlaag. Schrok ervan hoe snel de verf hier droogt. En ik heb al mijn verftubes, waarvan er enkele dicht zaten geplakt, open gemaakt. Door verf weg te krabbelen van het dopje en in hardnekkige gevallen de verftube omgekeerd met dopje naar beneden even te koken in een bodempje water. Internet weet overal raad op. Morgen beginnen met de contouren van de figuren. Nu lekker nog wat lezen. Wie zit er achter me aan? Niemand!