Het lijkt erop dat de regen ons hier in het zuidelijke puntje van Spanje niet wil bereiken. Gisteren werden we toch verrast door een lichte regenbui en ons wordt nog meer regen beloofd in de week die voor ons ligt. We hopen erop.
Voorlopig genieten we van de zon, zolang die schijnt, maar er wordt een storm met veel regenval verwacht, die tot in Andalusië en Portugal over het Iberisch schiereiland zal gaan razen.
De koereiger is een vogel die we hier veel zien, maar nu wat minder, omdat er nu minder vee kan grazen vanwege de droogte. Het zijn insecteneters die bij voorkeur landen op de ruggen en hoofden van koeien, schapen, ezels, muilezels en ander vee. Zij maken zich daar verdienstelijk door insecten zoals vlooien en andere hinderlijke beestjes van het vee af te eten. Ik vind het Spaanse woord voor deze vogel prachtig om te horen en laat het graag een paar keer uit mijn mond rollen: ´es-pur-ga-bu-e-y´. Je laat elke klinker op het einde apart horen. Dat doen wij in Nederland niet. Wij voegen in de uitspraak van woorden klinkers aaneen. U-i wordt ui en o-e wordt oe (enzovoort).
Toen Ahmad pas in Nederland was vroeg hij me: ´Wat betekenen die borden toch, die ik overal zie en waarop staat u-it?´ Hij sprak het uit als oe-iet. We moesten er toen om lachen. Inmiddels weet hij al lang dat wij klinkers samenvoegen in onze uitspraak.
Het is hier af en toe bewolkt, maar de regen wil maar niet komen. Je kan het goed zien aan de kurkdroge beplanting overal.
Tegenwoordig wandel ik weer mee elke ochtend. Dan neem ik mijn cameraatje mee.
Mooie lucht die regen lijkt te beloven. Spanje zou eindelijk regen krijgen. Hier in Andalusië is het vandaag fría (koud) maar helaas zonder gotas (druppels). De natuur snakt naar regen, maar tot op heden zagen we maar enkele druppels uit de hemel vallen. Er komen nog wat ´koude´ dagen (14 graden) met veel wind. Zou de regen toch nog komen?
Al eerder schreef ik over mijn broer Hans dat hij verstandiger was dan ik, toen we klein waren. Hij was nogal stil thuis. Hij zei daarover: ´Ik zeg niets, dan heb ik ook niets te verantwoorden´. Daarmee bleef hij buiten schot, als het op straf aankwam. Ik was meer de flapuit, die dat vaak achteraf moest bezuren.
Ik schrijf doorgaans met veel plezier in mijn weblog. Mijn motivatie daarvoor is niets anders dan het plezier van het schrijven zelf. Als er mensen zijn die mijn stukjes met plezier lezen of die er zelfs wat aan hebben voor zichzelf, dan is dat meegenomen. Ik pretendeer niet dat mijn verhalen, filmpjes of fotootjes spannend zijn of bijzonder interessant. Juist niet. Ik wil eigenlijk zeggen met wat ik schrijf (als er al een ´boodschap´ in zou zitten), dat het leven mooi is voor een ieder die dat zien wil en dat geluk niet zit in het beleven van veel spannende avonturen. Het simpele leven van alledag kan al gelukkig maken, want het geluk zit in kleine dingen, zoals de liefde van en voor mensen en dieren om je heen en al het moois dat er nog te zien is. Dat allemaal ondanks het feit dat de mens de wereld om ons heen aan het bederven is op velerlei manieren.
Ik schrijf geen berichten op twitter en instagram en ik zit niet op facebook. Ik schrijf alleen in dit weblog, omdat ik me hierin vrij voel om te schrijven wat ik wil in mijn eigen domein. Mensen kunnen mijn weblog bezoeken of niet en niemand is verplicht mijn stukjes te lezen. Ik neem aan dat mensen die mijn geschrijf niet interessant vinden niet de moeite zullen nemen om mijn weblog te bezoeken. Het laatste wat ik wil is mensen ergeren of pesten met mijn stukjes. Dat blijkt nu toch gebeurd te zijn.
Ik was er even stil van. Ook al weet ik dat de kritiek onterecht is en dat ik hier mag zeggen wat ik wil (tenzij ik daar ongevraagd anderen in betrek die dat niet willen, maar dat doe ik niet). Ik schrijf voor mezelf en vanuit mezelf en neem de lezer mee in de de wereld zoals ik die zie en beleef. Daar kan je je in herkennen of niet. Ik had een paar dagen geen zin om te schrijven. Maar ik heb me herpakt. Ik ga gewoon door met waarmee ik al een tiental jaren bezig ben, schrijven in mijn weblog.
De laatste tijd heb ik weinig behoefte om het huis uit te gaan. Terwijl Ahmad zijn ochtendwandeling maakt, blijf ik liever thuis om mee te doen met een aflevering van Nederland in Beweging. Daarna mijn 10 kilometertjes op de fiets met Netflix en verder lekker schilderen. Koffie drinken en eten doen we op het terras. Ook onze spelletjes rummikub. We hadden even het idee om te gaan schaken in plaats van rummikuppen, iets dat wij al heel lang doen. We hebben een mooi schaakspel klaarliggen, dat we kennelijk ooit in een enthousiaste bui gekocht hebben. Maar het schaken lokt ons niet erg. Dat rummikuppen gaat ons niet vervelen na al die jaren. Elk spelletje is weer anders.
´Heb jij ook steeds minder zin om erop uit te gaan zoals we vroeger deden´? vraag ik Ahmad. In het verleden maakten we bergwandelingen en we boekten korte vakanties naar diverse bestemmingen. Hij heeft er ook steeds minder behoefte aan. Alles is zo gecommercialiseerd, vindt hij. Dat vind ik ook. Onze laatste vakantie was net voor de corona-pandemie en had als bestemming de Algarve in Portugal. ´Toen viel me op dat de hotels daar kolossaal waren en zo steriel en koud om te zien,´ zeg ik. Dat vond Ahmad ook. We concluderen dat we allebei helemaal geen behoefte meer hebben aan tripjes naar hier en daar. We hebben bovendien al veel gezien van Andalusië. Ook vakanties naar andere landen lokken ons niet. Op één uitzondering na. Het lijkt ons wel de moeite waarde om ooit Uzbekistan te bezoeken. Een mooi en gastvrij land, dat nog niet vergeven is van toerisme en waar men, naar het schijnt, lekker eet. Maar daarmee hebben we geen haast. We hebben het zowel hier als in Nederland erg naar ons zin.
We praten verder en komen op het idee dat het misschien verstandig is om in de toekomst hele winters hier te verblijven en hele zomers in Nederland, in plaats van vier keer per jaar heen en weer te reizen. We waren steeds in de herfst en lente hier en in de winter en zomer in Nederland. Misschien kunnen we die winter in Nederland beter overslaan. Allemaal fantasiegepraat, want je weet nooit hoe het leven loopt. Het hangt af van gezondheid of ziekte en zoveel andere zaken. We zien het wel.
Het is fijn om hier binnen te genieten in ons optrekje. Buiten is de natuur gortdroog en de bloemetjes die nu horen op te komen in het wild zijn er dit jaar niet. Maar de zon schijnt op ons bolletje. Wat willen we nog meer. Laat de beren maar brommen. ?
Wij geven niet veel geld uit aan boodschappen, omdat we veel, eigenlijk bijna alles, zelf maken met verse ingrediënten.
Ahmad heeft een heel lekker recept voor deze aardbeien, dat ik hier ga delen. We wassen de aardbeien en snijden deze in kleine stukjes. Dan marineren we de aardbeien in een mengsel van water, balsemico azijn en suiker.
2 .Een lekker gerecht om op de boterham te smeren is de humus, die Ahmad gisteren voor me maakte van vers gekookte kikkererwten. Hij bereidde toevallig een pan soep in de snelkoker, waarbij ook kikkererwten werden meegekookt . Eenmaal gaar, schepte hij een deel van de kikkererwten eruit en liet deze afkoelen. Vervolgens mengde hij deze portie met een flinke teen knoflook, een lepeltje tahin, wat olijfolie, zout, zoete paprikapoeder en pikante rode peperpoeder, een snufje komijnpoeder en wat citroensap. Daarna blendde hij dit mengsel met de staafmixer.
Ik ben iemand die niet houdt van zoetigheid op het brood, zoals jam. Terwijl Ahmad graag een broodje zoet eet naast ander hartig beleg, ben ik veel blijer met pindakaas met sambal of deze humus.
Hierboven twee lekkere recepten, die mogelijk ook de moeite waard zijn om eens te proberen voor de lezer. De recepten zijn niet ingewikkeld of bijzonder bewerkelijk, maar wel gezond, op de slagroom en de suiker na dan. Af en toe wat zoets met mate kan geen kwaad.
Mijn moeder zei altijd: alles waar ´te veel´ voor staat is niet goed. Maar met mate kan je alles eten. En dat doen wij dan ook.
Terwijl in Nederland een enorme storm aan het huishouden is, kampen we hier in de provincie Malaga met droogte en een temperatuur die uitzonderlijk hoog is voor de tijd van het jaar. Ik kreeg wat filmpjes doorgestuurd en wil er hier één plaatsen, waarvan ik behoorlijk schrok. Ik hoop dat de man niet te zwaar gewond is.
Intussen genoten wij vandaag van de zon bij een strakblauwe lucht, nauwelijks wind en een temperatuur van 20 graden. Dat is wel een groot contrast. Het is voor ons erg fijn, maar voor de boeren en het vee is het een ellende. Het heeft hier al zo lang niet geregend dat er in de provincie Malaga een watertekort dreigt als het voor de herfst niet gaat regenen.
Deze mooie muurschildering aan de muur boven ons bed bleef me de hele tijd boeien. Ik moet er steeds naar kijken hoe mooi de figuren in elkaar overlopen. Ik vroeg Ali of het geschilderd (of gespoten) was met behulp van een sjablooon (of mal). Nee, dat was niet zo, vertelde hij. Een vrijwilliger uit Marokko heeft dit met de kwast en met behulp van niets anders dan een liniaal aangebracht. Ik ben onder de indruk van de precisie van dit werk ?
Een klein raampje krijgt zo een heel andere uitstraling.
Omdat we toch al bezig waren ons te verbazen over wat mensenhanden kunnen vervaardigen, stuurde Ahmad mij deze foto´s van een bronzen beeld dat dateert uit periode van 4 eeuwen voor Christus.
