Deze foto maakte ik gisteren. Ik was opgestaan met een moe en zeer loom gevoel. Het ontbijt had ik met moeite naar binnen gewerkt en ook daarna voelde ik een onbestemde negativiteit. Dat is natuurlijk nooit de bedoeling van een vastende, maar ik denk dat niemand ontkomt aan dat soort dieptepuntjes. De vastenmaand is er geen van alleen maar halleluja en hosanna. Ik ervaar ook mijn kwetsbaarheid en gevoelens van zwakte. Ik denk dat het chronische slaaptekort me gisteren opbrak. Omdat je pas laat eet en al vroeg moet opstaan om te eten is de nachtrust kort. Hooguit 5 uurtjes. Dat kan je compenseren door overdag wat te slapen, maar tot gisteren was mij dat niet gelukt.

Er stond ook een programma op me te wachten gisteren. Ahmad moest naar een privékliniek in Malaga voor de behandeling van zijn nastaar door middel van laserstralen. Hij wist al dat vooraf een pupilverwijder in zijn ogen gedruppeld zou worden en dat hij niet zelf terug zou kunnen rijden. Dus daarom moest ik mee om hem terug te rijden. Ik maakte me daar een beetje druk over. Zou ik wel wakker en alert genoeg zijn om te rijden door het drukke verkeer van Malaga? Ik ben sinds ik zelf staar had en daar jarenlang niet aan geholpen werd een bangerd geworden achter het stuur. Ik heb die jaren met beperkt zicht niet voldoende kunnen zien om met zelfvertrouwen te rijden. Inmiddels kan ik al jaren wel goed zien na een staaroperatie, maar de angst om te rijden zit nog in mij. Ik voel de angst alleen de uren voordat ik achter het stuur ga zitten. Rijd ik eenmaal, dan merk ik dat het rijden helemaal geen probleem voor me is.

Ahmad werd snel geholpen en al direct merkte hij dat hij nu weer heel scherp kan zien. Ik ben echt blij voor hem. Eigenlijk had hij een afspraak voor de behandeling van zijn nastaar in oktober in het algemene ziekenhuis waar hij verzekerd is. Maar hij heeft ervoor gekozen daarop niet te wachten en zijn oog tegen betaling te laten behandelen in een privékliniek. Nu kan hij op 21 april naar Nederland afreizen met twee goede ogen.

Eenmaal thuis voelde ik me beter dan in de ochtend, maar nog steeds was ik erg moe. Uiteindelijk, vlak voor het eten om 20.50, heb ik toch heel even kunnen wegdommelen en dat heeft me verkwikt. Vandaag voel ik me een stuk sterker.