We hadden met de weduwe en haar schoonzoon afgesproken dat we bij haar langs zouden komen in Arrahal voorafgaande aan ons bezoek aan zijn dochter. Al voor zonsopgang waren we van huis vertrokken om het allemaal te kunnen doen in 1 dag. Ahmad had van tevoren gevraagd of ons bezoek hun wel uitkwam, aangezien het goede vrijdag was, de dag waarop belangrijke processies plaatsvinden in de Semana Santa. Nee, dat was geen probleem.

Aangekomen in Arrahal merkten we direct dat veel wegen waren afgezet om de processie te kunnen laten plaatsvinden. We moesten onze auto ver weg parkeren. Ik had de servethouder (het cadeau), in bobbeltjesplastic ingepakt, onder mijn arm. Bij haar huis zagen we dat de processie langs haar straat ging en in volle gang was. Een troon met (volgens mij) enkele boetedoeners uit de tijd van de heilige Jezus zagen we van achteren verderop in de straat. Er hing een heerlijke geur van wierrook. Ahmad maakte een foto en een filmpje van de de troon vanaf de ingang van het huis. We belden aan, maar er deed niemand open. Ze waren kennelijk toch ergens naar de processie aan het kijken, die al vroeg in de ochtend gestart was.

Ahmad was licht geïrriteerd. Anders dan hoe de meeste Andalusiërs bekend staan is hij een ´man van de klok´ die altijd op tijd komt op afspraken. Hij houdt er ook niet van om ergens heen te gaan met ´el tiempo en el culo´, maar hij gaat altijd vroeg van huis weg om op tijd te zijn. En hier was men gewoon niet thuis zonder bericht op de afgesproken tijd. We kwamen er ook achter dat ik de servethouder zo stevig had vastgehouden, dat het glas van onderen gespleten was! Wat speet me dat. Hij stuurde, nadat we zeker een half uur hadden gewacht, een berichtje aan de schoonzoon dat we ervandoor gingen aangezien er niemand thuis was.

Ik wilde ook niets liever dan zo snel mogelijk naar zijn dochter en haar lieve man gaan. We voelen ons altijd zo fijn bij hun in de campo.

Zijn dochter stuurde ons gisteren enkele foto´s die zij tijdens het heerlijke bezoek gemaakt had van ons en haar zus.