Vandaag stond ik op om 5 uur om te gaan ontbijten en direct nam ik me voor om het vandaag anders te doen dan gisteren. Niet kijken op de klok en dan denken: ´hoeveel uur duurt het nog voordat ik mag eten´. Dat is een slecht idee. Beter is het gewoon de dingen te doen die je moet doen en niet aan ´eten of geen eten´ denken.
Want is dat moment dat je je eerste hap neemt na 15 uur vasten zoveel beter dan veel andere momenten op je dag? Nee, eigenlijk niet. Het moment van weer mogen eten kan me zelfs triest maken. Bijvoorbeeld als ik bij het ontvasten gulzig mijn appelschijfjes met kaneel en honing zit te kauwen en dan moet denken aan een veel te groot deel van de mensen en dieren op de wereld die creperen van de honger en zich behelpen met beschimmeld brood en afgekloven boutjes uit vuilnisbakken of helemaal zelfs dat niet hebben. Ik kan er niks aan doen dat zulke gedachten me passeren. Het vasten wat ik doe is niets vergeleken bij mensen die elke dag onzeker zijn of ze wel eten hebben voor zichzelf, hun kinderen en hun dieren of die in de ochtend al weten dat ze dat niet zullen hebben en langzaam doodgaan van honger en ontbering. Met die gedachte is het gemakkelijk voor mij om de knop om te zetten en niet te denken aan mijn buik, waarvan ik al weet dat die weer gevuld zal worden, maar me te richten op andere gedachten en bezigheden.
Zoals vanmorgen toen ik, zoals ik gewend ben nu, bij de dageraad op het terras ging staan en hangend over de balustrade mijn oren te goed deed aan het concert van de vroege merels. Wat een lieflijk geluid. In de verte begeleid door haangekraai in verschillende toonaarden en af en toe het katachtige geluid van de pauw. Een hond die even blaft. Ik stond er lange tijd naar te luisteren bij het licht van de maan, waar nu al een stukje vanaf is. Als de maan weg is, dan zal de maand ramadan voorbij zijn en begint de maand shawal, ook één van de vier heilige maanden.
Na het bidden ga ik even liggen, maar slapen lukt mij niet als de dag eenmaal begonnen is. Mijn gedachten zweven weg, terwijl ik de dagelijkse ´zikr´ in gedachten uitspreek. Ik blijf nog even liggen, maar dan komen herinneringen uit mijn eerste huwelijk boven. Dat is een andere eigenaardigheid van het vasten tijdens de ramadan. Je gevoeligheid neemt toe en herinneringen kunnen ineens tevoorschijn komen. Het zijn soms mooie herinneringen en soms hele nare. Maar steeds besef ik hoe ik uit zoveel penibele situaties gered ben door de onzichtbare voorzienigheid van de Onbegrepen Macht die ik Allah noem. Hoe dankbaar ben ik dat mijn leven letterlijk op het spel stond en ik daar levend uit ben gekomen en dat ik nu hier ben, gezond en wel en met de liefde van mijn leven dichtbij.
Ik heb nooit wraakgevoelens gehad naar mensen die mij iets aandeden. Ik weet dat ieder uiteindelijk datgene zal krijgen wat deze verdient. Ik hoef daar niets voor te doen. Ik heb geleerd van mijn ervaringen en ik ben daar dankbaar voor.
Overmorgen gaan we weer naar Nederland. Ik verheug me op het weerzien met mijn kinderen en kleinkinderen. Ook heb ik enkele afspraken staan met mensen die ik ken uit een ver verleden. Ik verheug me erop om met die mensen bij te praten. En last but not least verheug ik me op het weerzien met mijn buurvrouw, die ik ben gaan ervaren als een zielmaatje.