Ik heb het niet goed bijgehouden. Wat we gefabriceerd hebben de laatste tijd . Met name het glaswerk van Ahmad heb ik niet genoeg bijgehouden. Hij maakte ooit een potloodhouder voor mij en heeft er daarna nog een paar gemaakt voor zijn dochters. Die kozen voor een wat moderner ontwerp dan het klassieke bloemetje wat ik zo prachtig vond.
Het houdertje van Z heb ik niet gefotografeerd voor zijn galerij en nu moet ik wachten tot ik in haar huis ben om dat alsnog te doen. Maar van die van V heb ik wel een foto.
Nu heeft hij er net één af die hij voor zichzelf maakte.
Hij houdt ook meer van klassiek
Tenslotte is nu mijn schilderijtje ook af. Ik kleurde een oud pyrografiewerkje van Ahmad in met olieverf. Ahmad is er heel blij mee. Het was snel klaar. Nu kan ik verder met het schilderij van P, mijn klasgenoot van lang geleden.
pyrografie en olieverf op hardboard. 19,5 x 25 cm
Ik vind niet dat wij echte artiesten zijn, maar ik moet wel zeggen dat het een heel voldaan gevoel geeft bij ons allebei als wij weer iets hebben kunnen afmaken. Het is zo een lekker tastbaar resultaat.
Ik heb nu het allerbeste hoekje voor mijn schilderwerk in het huis tot nog toe (en ik heb al veel hoekjes uitgeprobeerd). Ik kan nu zittend schilderen, gezeten op mijn bureaustoel, die ik desgewenst naar achteren kan rollen, en het licht is fantastisch.
Geen glim en geen direct (zon)licht. Vooral in de namiddag schildert het lekker. Ik ben bezig met een klein plankje te beschilderen dat Ahmad had bewerkt met pyrografie. Het zag er zonder kleur wat saai uit en het bleef ergens in een kast slingeren. Ik ben al enigszins tevreden over de lucht, het water en het huisje. De rest moet nog aandacht krijgen.
Ik ben blij dat ik ondanks dat er nu weer een bed staat toch gewoon weer kan schilderen. Om te schilderen is een klein hoekje in een kamer voldoende. Het gaat er wel om dat je goed licht hebt en dat er geen direct licht op en langs je canvasje of paneeltje valt.
Helaas heb ik al mijn goede kwasten in Nederland laten liggen. Dat is niet erg voor dit kleine werkje, maar voor het schilderij van mijn terminale vriend heb ik betere kwasten nodig. Straks even op Amazon kijken en anders even langs de schilderwinkel. Ik schilder graag met zgn. ´kattentongen´ van stug haar in twee verschillende groottes. Je kan er zowel smalle als brede steken mee maken.
Het plan om les te nemen heb ik laten varen. Ik blijf gewoon klodderen op mijn manier.
Ik had al een dik half jaar geen kapper meer bezocht. Mijn haar hing inmiddels halverwege mijn rug. Ik besloot naar kapsalon Hollywood te gaan, waarover ik de laatste keer tevreden was.
Ik werd weer in een massagestoel gezet, terwijl mijn haar 3 keer gewassen werd. Het was dit keer niet zo een topervaring als de eerste keer, omdat het meisje hard aan mijn haar trok telkens als zij het uitwrong. Om eens wat anders te proberen vroeg ik de kapster die mocht knippen om mijn haar niet in lagen te knippen op één lengte en alsjeblieft niet rond van achteren maar helemaal rondom recht. Er moest een stuk af van zeker 9 cm.
Ik moet zeggen dat het meisje precies deed wat ik vroeg. Daarna kwam het meisje dat mijn haar gewassen had mijn haar föhnen, wat ik altijd een verschrikking vind. Ik laat het liever gewoon opdrogen maar ik ben altijd te schijterig om dat te zeggen, omdat het dan lijkt of ik hun de verdiensten niet gun. Ik telde 35 euro neer (karamba, die Spanjolen weten nu ook de prijzen wel te op te voeren! De vorige keer betaalde ik iets van 20 piek).
Ik wist al dat ik niet tevreden was over het recht afgehakte haar, waar ik zelf om gevraagd had. Thuisgekomen en kritisch kijkend in de spiegel werd dat bevestigd. ´Ik ben net Jeanne d´Arc op weg naar de guillotine,´ zei ik tegen Ahmad. Hij vond het wel meevallen
Ik probeer nu al drie weken te leven met het kapsel dat in een pyramidevorm om mijn hoofd hangt. Van onderen dik en naar boven taps toelopend. Ik krijg er een punthoofd van.
Vandaag heb ik Patricia Vega, de zwarte tor met de bromstem door wie ik eerder een paar keer mijn haar liet knippen, gebeld. Zijzelf beweert dat iedereen haar opzoekt vanwege haar knipkwaliteiten. Ik heb goede en slechte ervaringen met haar. Ze moet haar dag hebben. De laatste keer dat zij me knipte heeft ze enorm in mijn haar zitten hakken, maar toen had ik gevraagd om flink de lagen erin te zetten.
Woensdag a.s. om 10.30 heb ik een afspraak voor een knipbeurt bij haar. Ik zal haar dit keer vragen lange lagen te knippen. Niet te kort, zoals het haar van Rod Stewart, met een matje en korte piekjes vanboven, maar in lange lagen die niet korter mogen zijn dan de onderkant van mijn neus. Ik ben benieuwd wat het wordt. Nu loop ik met mijn haar naar achteren. Dat kan altijd. Verbloemt veel.
´La donna e mobile´ en de man evenzo! Een week geleden zaten we nog vol plannen om Ahamds mooie stulpje hier te verkopen en te verruilen voor een huis in de campo, in de nabijheid van Guadalcanal. We lieten ons totaal meeslepen door het mooie idee en zagen ons al helemaal zitten daar, midden in de natuur. Ik zag Ahmad al in de ochtend bezig zijn met de groenten in zijn ´huerta´ en zijn kippen voeren. Ik zag mezelf zitten mijmeren in het zonnetje, uitkijkend over de heuvels, genietend van het vogelgefluit om me heen.
We zagen ons al verhuizen. Ahmad wilde een busje huren, waar ik niks van wilde weten. Nee, we huren gewoon een verhuizer met busje die ons ook helpt met sjouwen en wij rijden voor hem uit met ons autootje, waarin we de breekbare spullen vervoeren.
Tot er twee jongens van het makelaarskantoor Aris kwamen kijken en zijn huisje naar ons idee veel te laag taxeerden. Het kwam ineens wel heel dichtbij dat we alles hier zouden moeten verlaten en dat we het een ander zouden gunnen om te genieten van wat Ahmad met zijn handjes heeft mooi gemaakt aan dit optrekje. Ik kreeg de lelijke gedachte dat ik dat eigenlijk helemaal niemand gun. Hoe meer ik dacht aan wat we hier allemaal zouden gaan missen en zomaar zouden afstaan aan een ander, hoe minder ik zin had in het plan. Ik duwde die gedachte weg, omdat ik Ahmad een leven in de campo gun en ikzelf ook wel verlang naar rust.
Gelukkig ontwaakten we allebei tegelijk uit onze droom. Het verruilen van ons luxe stekje hier voor een verblijf in de campo, gegeseld door gure winterse winden die daar door de bergen razen, leek ons ineens niet meer zo aantrekkelijk. Voor producten die we graag eten zouden we kilometers moeten rijden in ons autootje en de reis naar Nederland zou een dikke 14 uur duren in plaats van 3 uurtjes. Maar wat de doorslag gaf voor Ahmad was dat het financieel niet handig was en misschien zelfs niet haalbaar. Zo rijk is hij nu ook weer niet. Ook zag hij zichzelf vanwege zijn leeftijd niet het land bewerken zoals dat in zijn ogen wel nodig was.
Dus bam! In één keer lieten we het hele plan ook weer varen.
We zijn nu van plan om zijn dochter wel regelmatig op te zoeken, want we komen heel graag in Guadalcanal en zijn altijd blij het jonge gezin te zien. En als we dat doen, kunnen we een paar dagen een huisje in de campo huren. Het huis in het dorp dat we de afgelopen keer huurden was prachtig, maar wel erg duur. Het heeft twee badkamers en drie slaapkamers met veel slaapplaatsen. Het is geschikt voor een grote familie. We hebben een ander huisje gezien dat te huur is en dat heeft maar één slaapkamer. Het is groot genoeg voor ons twee en uiteraard veel goedkoper.
Van 16 tot 19 december hebben we dit huisje gehuurd. Het is 2.5 km lopen naar het huis van zijn dochter. Dat is goed voor ons. Ik verheug me erop en ik ben zielsgelukkig dat we toch hier blijven wonen. Pas als je je indenkt hoe het is om iets te missen ga je het waarderen.
Ahmad en ik praten met elkaar in het Spaans. Dat is een ingesleten gewoonte. Toen we elkaar pas kenden, 14 jaar geleden, heb ik mijn best gedaan om zo snel mogelijk Spaans te leren. Ik had daarbij wat voordeel van mijn gymnasium-achtergrond, want veel Spaanse woorden zijn te herleiden tot het Latijn, waar ik wekelijks op school zo´n 16 lesuren aan moest besteden. Ik moest gedurende die lessen in mijn puberogen doodsaaie boeken over oorlog en achterklap vertalen uit het Latijn. Ik vertaalde het Latijn zin voor zin, zonder me ooit echt te verdiepen in het verhaal dat ik las. In mijn schooltijd zag ik het nut van de vakken Latijn en Grieks niet in, maar later merkte ik dat het toch wel handig was in mijn verdere leven, omdat zelfs in de Nederlandse taal veel woorden zijn te herleiden tot het Grieks of Latijn. Bijvoorbeeld de namen van planten, dieren en medische termen (het ´potjeslatijn´).
Ik ben van nature een mens die graag praat met andere mensen en op die manier informatie vergaart. Ahmad is dat veel minder. Hij is geen prater en hij is in de korte periode dat hij op school zat nooit gestimuleerd om een vreemde taal te leren. Zo is het gekomen dat ik sneller Spaans sprak dan hij Nederlands en dat het voor ons beiden gemakkelijker was om ons te bedienen van de Spaanse taal. In het begin was Ahmad heel geduldig en sprak hij extra langzaam opdat ik hem kon begrijpen. In de loop der jaren ging ik steeds meer verstaan, ook al is mijn Spaans niet geleerd in lessen uit boekjes. Het is wat ik oppikte in gesprekken met hem en ook met anderen, zoals zijn kinderen.
De laatste tijd hadden we een paar keer een botsinkje. Dan heeft hij het over iets en dan praat hij in rap Andalusisch. Soms ken ik dan in zijn verhaal een paar woorden niet, waardoor ik niet voldoende begrijp wat hij zegt. Dan vraag ik daarnaar of ik trek een gezicht alsof ik het niet snap en dat kan hem dan weer irriteren. Als hij dan geïrriteerd doet, dan word ik nog pissiger en dan begin ik ik in het Nederlands te foeteren dat ik verdulleme mijn best heb gedaan om Spaans te leren, maar dat hij maar eens moet voelen hoe het is om mij te verstaan in mijn taal. Vandaag gebeurde dat weer en op zulke momenten voel ik me dan direct rot. Ik haat het om ruzie te hebben met mijn liefste. Dus ik liep even weg naar het ander eind van het huis (we hebben hier een lange gang). Even later was ik in de keuken en riep ik hem. Ik zei hem dat hij vroeger heel geduldig met me was en heel rustig tegen me sprak zodat ik het kon begrijpen. Maar dat hij nu vaak heel snel praat en dan kennelijk denkt dat ik hem wel kan volgen. Alsof hij vergeet dat mijn Spaans niet perfect is en dat ik sommige woorden gewoon nog niet ken. Hij gaf me direct een kusje. Wij willen echt geen ruzie. Ik zei: ´heb alsjeblieft geduld met mij en weet dat ik het Spaans niet goed genoeg beheers om alles altijd direct te begrijpen´. We omhelsden elkaar en ik wist dat hij me begreep.
´Ik zou willen dat ik dezelfde moedertaal had als jij,´ zei ik tegen hem. ´Dan konden we op een veel dieper niveau met elkaar praten en begrepen we elkaar nog beter.´ ´Ik ook,´ zei hij. Maar ondanks dit taalverschil dat soms als stoorzender werkt begrijpen wij elkaar toch bijzonder goed. Ik zei hem dat en dat was hij met me eens.
Ahmad heeft gelezen dat veel oudere echtparen onnodig ruzie maken. Kleine ruzies over triviale zaken die er niet toe doen. Hij zei dat wij ervoor moesten oppassen om niet in die valkuil te vallen. Ik antwoordde dat ik daar niet bang voor was. ´Daarvoor zijn we te goed met elkaar,´ zei ik. Die mensen hebben hun hele leven misschien hun dag grotendeels niet samen doorgebracht vanwege werk en andere beslommeringen. Als ze dan ineens een leven leiden van altijd bij elkaar in huis zijn, dan kunnen ze geïrriteerd raken. Wij kunnen goed samen in één huis wonen en we weten dat we geen ruzie willen. Al na 5 minuten zijn we zo een ruzie zat en willen we het goed maken. We houden veel van elkaar. Maar op je hoede zijn moet je altijd. De liefde is een kostbaar goed, dat je moet koesteren. Respect voor de ander is het sleutelwoord. En open zijn in de communicatie.
Al een tijd heb ik het in mijn weblog niet meer over mijn geloof. Ik heb het idee al lang losgelaten dat ik als Nederlandse moslim een brug zou kunnen slaan tussen Nederlandse normen en waarden en de islam als godsdienst. Ik belijd mijn geloof nu stilletjes en onopvallend, wat ik overigens altijd al deed, maar nu heb ik al jaren geen behoefte meer om over mijn geloof te schrijven in dit weblog.
De afgelopen tijd heb ik een paar boeken gelezen van Arthur van Amerongen. Als laatste zijn boek Eurabia (deel 1 en 2). De schrijver, die komt uit een streng protestants milieu, is opgegroeid met een grote angst voor hel en verdoemenis. Dit is dan weer in tegenspaak met zijn latere zucht naar drugs, drank en seks. Of misschien juist begrijpelijk (dat ligt eraan hoe je het bekijkt). Je zou dat laatste ook als een vlucht kunnen zien voor een diepe angst.
Ik ben een paar boeken van hem gaan lezen omdat ik een keer een column van hem las die ik erg goed geschreven vond. Zo werd mijn interesse in deze schrijver gewekt. Tot mijn verrassing las ik in zijn boek Eurabia dat hij als verslaggever in het Midden Oosten serieus heeft overwogen om zich te bekeren tot het Joodse geloof en kort daarna tot de islam. Die sympathie voor het islamitische geloof ontstond bij hem doordat hij in aanraking kwam met moslims in Palestina en hoe deze leefden met elkaar. Hij studeerde vervolgens Hebreeuwse talen en het Arabisch en hij ging zich serieus verdiepen in de Islam. Later ging hij nog verder uitzoeken wat de islam als geloof inhield in Brussel, waar een flink aantal salafistische moskeeën in die tijd al de boventoon voerden. Hij stopte lange tijd met drugs en drank en leefde als een serieuze devote moslim, die 5 keer per dag de salat verrichtte. Hij bezocht zaaltjes waar overwegend salafistische imams en bekeerlingen predikten en lezingen gaven en hij was verbijsterd door de bekrompenheid, vreugdeloosheid en strengheid waarop deze mensen hun geloof uitdroegen. Velen hadden niet eens de Koran of Hadith gelezen, maar plukten hun kennis over de islam van internet. Veel bekeerlingen waren in het verleden criminelen, die in de gevangenis ´het licht´ hadden gezien. Hij zag en hoorde overal geluiden die erop wezen dat deze mensen niet ver verwijderd waren van radicalisering. Tegen de niet islamitische buitenwereld deden zij zich voor als gematigd en beweerden ze dat hun geloof er één was van louter liefde, maar onder elkaar in de zaaltjes gaven ze openlijk hun minachting te kennen aangaande de westerse manier van leven. Ze gaven af op joden en op de westerse ´heidenen en christenhonden´ in het algemeen.
De schrijver heeft zich lange tijd ondergedompeld in deze wereld en kwam er gedesillusioneerd uit. Hij beschreef dit alles in zijn boek Eurabia en dat werd hem door velen niet in dank afgenomen. Van zijn voornemen om zich te bekeren tot de islam is niets terecht gekomen. Hij stortte zich weer in zijn oude leven van seks, drugs en drank, maar bleef ook daarna goed schrijven.
Ik herken me wel een beetje in de gevoelens die de schrijver beschreef. Ik kan me voorstellen dat hij moslim wilde worden, toen hij aan den lijve ondervond hoe de belijders van dit geloof in het Midden Oosten zich gedroegen onder elkaar en tegenover hem. En ik begrijp zijn teleurstelling later, toen hij een flink aantal Europese belijders van dit geloof in Brussel leerde kennen. Hoe hij daarop afknapte.
Hij citeert op een gegeven moment in zijn boek Cat Stevens (Yusuf Islam), die zich jaren geleden bekeerde tot de islam. Deze heeft eens gezegd dat hij ´blij was dat hij de islam had leren kennen voordat hij moslims leerde kennen´. Dat begrijp ik helemaal. Ook ik werd moslim toen ik de islam leerde kennen door het lezen van de Koran. Ik wilde me bekeren, omdat ik de Koran mijn hart raakte. Later heb ik veel moslims ontmoet in wier geloofsbeleving ik me helemaal niet herkende. Ik heb er zelfs een afkeer van hoe mensen hun geloof gebruiken om anderen te veroordelen of af te wijzen. Ik wil daar niets mee te maken hebben en daarom houd ik me nu gedeisd. Het geloof zit in mijn hart en ik weet nu dat het niet overdraagbaar is. Ik herken me in alle gelovigen, van welke geloofsrichting zij ook zijn. De basisregels zijn universeel en zijn helder als je luistert naar je geweten. Lange baarden, jurken en hoofddoeken zeggen mij daarbij niets.
We zijn nu 14 jaar samen en in die 14 jaar hebben we veel dingen onbezonnen gedaan. We zijn allebei zo dat we snel kunnen warm lopen voor een idee en dan meteen op onderzoek uitgaan hoe onze plannen te verwezenlijken. Het plan om naar Guadalcanal te verhuizen kwam op toen we in het dorp boodschappen deden in een gezellige buurtwinkel en langs de steile weggetjes liepen die het witte dorp doorkruisen. De zon scheen aan een stralende en schone hemel en de mensen waren erg relaxed. We voelden ons bijzonder thuis en dat had mede te maken met de nabijheid van zijn dochter en schoonzoon, met wie wij het allebei erg goed kunnen vinden.
Gisteren waren we nog helemaal in de stemming voor een aanstaande verhuizing. Toevallig had ik gisteren daarnaast wat last van een knie. Dat zijn pijnscheuten die zomaar ineens kunnen ontstaan door een verkeerde beweging. Vanmorgen in de douche bedacht ik me dat wij, toen we hier kwamen wonen, heel veel rekening hielden met de toekomst als steeds ouder wordende mens. We dachten toen aan het belang van winkels op loopafstand en andere zaken als een makkelijke en snelle verbinding met Nederland. En nu ineens doen we of we helden zijn, die nog kunnen boeren in de campo. Ik stelde me voor hoe het zou moeten als één van ons niet meer goed ter been zou zijn en geduwd zou moeten worden in een rolstoel. Dat gaat niet lekker op de stenige paden in de campo! Ik legde deze gedachten naast me neer op het moment dat ik de douche uitstapte.
Even later kwam Ahmad uit de douche. Ik kan aan zijn loop en manier van kijken altijd snel zien hoe hij zich voelt. ´Is er wat?´ vroeg ik hem. ´Heb je niet goed geslapen of naar gedroomd?´ Nee, hij was alleen maar ´degustado´. Hij had bedacht dat het plan om deze atico te verkopen en een ander huis te kopen eigenlijk een slecht plan was. Met de belasting- en notariskosten zou het waarschijnlijk niet rendabel zijn en zelfs misschien wel heel onverstandig. ´Ik heb al een zekere leeftijd (74) en ik wil eigenlijk helemaal niet meer verantwoordelijk zijn voor zoveel hectare land. A kan wel af en toe naar het land omkijken, maar hij kan het niet echt van me overnemen als we er niet zijn.
Wat een toeval dat we allebei op hetzelfde moment twijfel voelden over ons snode plan!
´Weet je dat ik nu besef dat ik hier eigenlijk helemaal niet weg wil?´ zei ik. ´Het doet me pijn deze plek te moeten verkopen aan iemand die misschien niet eens waardering heeft voor de veranderingen die jij hier hebt aangebracht in dit huis.´ Ahmad had datzelfde gevoel, zeker na de taxering gisteren door de makelaar.
´Ik verkoop dit huis niet,´ hoorde ik Ahmad tot mijn opluchting zeggen. Vervolgens kreeg hij een ander idee. A en Z zijn bezig het witte pandje op hun terrein (dat voorheen een stal is geweest) op te knappen als weekendhuisje, waar zij dan met de kleine kunnen verblijven in weekenden. Daarnaast moeten ze ook hun huis in het dorp renoveren op enkele punten. Dat kost allemaal geld en tijd. Nu had Ahmad het idee om hen financieel te steunen d.m.v. zijn spaargeld bij het bewoonbaar maken van het huisje in de campo. Zijn compensatie daarvoor zou dan zijn dat wij af en toe in dat huisje kunnen logeren. Hij stuurde een bericht met dit voorstel naar zijn dochter Z, maar zij schreef na overleg met A terug dat zij het langzaamaan willen doen en uit hun eigen middelen. Dat begrijpt Ahmad best en dat respecteert hij ook.
Na het ontbijt zat Ahmad weer dingen te zoeken op zijn laptop. Hij wenkte mij. ´Wat denk je ervan als we een camper kopen? Hij zag een mooie tweedehands camper met van alles erop en eraan. In Antequera is een bedrijf dat gespecialiseerd is in de verkoop van campers. Ik vond het op het eerste gezicht een geweldig idee. Met zo een camper kan je overal heen en heb je je huis bij je. Doordenkend beseften we dat de camper toch niet zo een goed idee is. Hoe vaak zouden we er gebruik van maken? In de tijd dat we in Nederland verblijven zou de camper lange tijd geparkeerd staan op de nieuwe parkeerplaats bij ons beneden, want in onze garage past hij niet. Dan vormt zo een camper alleen maar een last en een bezit waarover je je dan weer druk moet maken met angst dat niemand het van je pikt. Daar hebben we helemaal geen zin in!
Uiteindelijk kwamen we uit bij het idee gewoon telkens een vakantiehuisje te huren in de buurt van zijn kinderen. (hèhè ?). Weer ging hij zoeken en hij zag een leuk chaletje op loopafstand van zijn dochter voor 23 euro pp per nacht. Hoe vaak zullen we gaan? Alleen tijdens momenten dat Z vrij is van werk, tijdens zogenaamd ´puentes´, en ook alleen als het hun uitkomt.
We waren allebei opgelucht en ineens heel blij met onze atico hier. Ook voelden we ons enorm bevrijd van de hele rompslomp van verhuizen. ´Wat hebben we hier toch een gezellig nestje, hè,´ zegt Ahmad, terwijl we naast elkaar aan onze laptop zitten aan de nu versmalde tafel. ´Eigenlijk besef je pas echt wat je hebt, als je je voorstelt hoe het zou zijn om het niet te hebben,´ zeg ik. Dat kwam gisteren wel heel dichtbij! ´Ik ben zo gelukkig met ons mooie optrekje,´ zeg ik. ´Ik besef nu alle voordelen veel meer.´
Intussen wordt Ahmad nu veel gebeld door mensen die een finca aanbieden in de buurt van Guadalcanal. De ene met nog meer hectare grond dan de andere. Ahmad neemt de verantwoording voor het onderhouden van zo een terrein veel te serieus om deze zomaar op zich te nemen. Hij vindt het verschrikkelijk als sommige campo´s er verwaarloosd bij liggen. Hij zou daaraan nooit schuldig willen zijn. Dus nee, toch voor hem geen campo.
Vandaag kwam een makelaar de waarde van zijn optrekje met garage en opslagruimte en lift inschatten. Wij vonden dat de makelaar bepaalde dingen niet voldoende opmerkte, zoals de vele extra´s die deze atico biedt. Het schitterende uitzicht en de mooie tegeltjes op het terras, de airco, de zonneschermen, de lift en het mooie sanitair. Ook het feit dat we een complete keuken achterlaten en het huis geheel gemeubileerd is. Hij keek alleen naar vierkante meters en nam niet de mooie ligging mee en al die extra´s. Bovendien rekent hij 5 % voor zijn bemiddeling. Wij kunnen ook foto´s maken en een filmpje en dit plaatsen op diverse huizensites. Dus dat gaan we eerst doen. Als het dan niet lukt om het huis te verkopen voor wat het volgens ons waard is, dan kan Ahmad altijd een makelaar inschakelen.
We hebben hier twee grote slaapkamers. Van één daarvan hadden we ons atelier gemaakt en de twijfelaar die erin stond hadden we voor het gemak maar even rechtop tegen de muur gezet. De pootjes en de achterkant en de matras bewaarden we in onze opslagruimte. Vandaag hebben we het bed teruggezet, onze bureautafel gehalveerd en mijn schilderspullen netjes weggewerkt.
Dit hebben we zo gelaten. Als het huis verkocht wordt gaat de werktafel mee Achter de ezel stond het loodzware bed-onderstel rechtop aan de muur vastgemaakt met een zijl erover Het bed is nu weer een bed.
Morgen gaat Ahmad de ramen lappen en dan ga ik foto´s maken en een filmpje. Daarmee gaat hij het huis aanbieden met een goede beschrijving op verschillende huizensites in zowel Nederland als Spanje. Ik zal de Nederlandse versie van de advertentie ook in mijn weblog plaatsen.
Intussen wordt hij gebeld door diverse eigenaars van finca´s die te koop staan in de nabije omtrek van Guadalcanal. Er zijn er veel. De ene nog mooier dan de andere. Het is spannend om ermee bezig te zijn. Dit doen we zonder haast, want we kunnen pas echt onderhandelen als Ahmad zijn atico hier verkocht heeft. Zijn dochter en haar vriend kunnen voor hem alvast de andere finca´s bekijken.
Liegen is niet goed. Niet voor degene tegen wie je liegt, maar ook niet voor jezelf. Ik wil niet zeggen dat ik zo perfect ben dat ik nooit gelogen heb in mijn leven, maar vrijwel alle gelegenheden dat ik dat wel deed kan ik me nog voor de geest halen. Als ik lieg, dan voel ik dat in mijn rug. Het is alsof ik mezelf een dolkstoot geef in de rug. Dolkstoot is sterk uitgedrukt, maar ik heb het gevoel of er iemand of iets drukt in mijn onderrug. Het is een rotgevoel. Ik weet dan dat ik verkeerd bezig ben.
Ik zie het ook op tv. Als mensen liegen (bijvoorbeeld in een serie die ik bekijk), dan heeft dat nooit goede gevolgen. Ze worden er nooit gelukkig van en steeds verder raken ze verstrikt in hun eigen leugens.
Er is maar één goede manier om met mezelf in het reine te zijn en dat is in ieder geval eerlijk te zijn. Tegen mezelf en anderen. Dan kan het leven alsnog moeilijk zijn, maar leugens brengen nooit een verbetering. Met leugens kan je niets ophelderen. Alleen de waarheid is mooi, als een stralende zon.
Een relatie met een ander kan alleen goed zijn (in mijn ogen) als je tegen elkaar eerlijk bent. Dan hoef je het niet eens te zijn met elkaar, maar er kan rustig gepraat worden. Ieder heeft zijn eigen zienswijze en is gevormd door een achtergrond die uniek is en hoort bij die persoon. Als je werkelijk luistert naar de ander en ook zelf eerlijk bent in het delen van je gevoelens en gedachten, dan kan er veel moois ontstaan tussen mensen, ook al kan je nooit helemaal binnentreden in de binnenwereld van de ander en kan de ander dat ook niet in de jouwe. Maar je kan veel leren en ontdekken in het contact met een ander.
Dit alles is dus mogelijk wanneer mensen eerlijk zijn. Maar zodra er gelogen wordt, dan is er geen hoop op een mooie relatie. Ik ben blij dat ik een aantal mensen in mijn leven heb die ik vertrouw en van wie ik weet dat zij tegen mij niet liegen. Ik vind dat heel belangrijk. Zelf ben ik er ook van overtuigd dat ik zo eerlijk en zuiver mogelijk moet zijn in mijn relatie tot anderen. Ook in dit weblog wil ik niemand opzadelen met leugens. Wat ik schrijf is altijd uit het hart en naar beste weten. In alle eerlijkheid.
Ik weet niet waarom ik dit vandaag schrijf, maar ik wil het gewoon even kwijt.
