Zodra ik wist dat P zou gaan overlijden ging ik naar de papelería om te zoeken naar een condoleance-kaart. In de kaartmolen hingen geen rouwkaarten, maar alleen feestelijke kaarten met felicitaties ter gelegenheid van blijde gebeurtenissen. Toen ik vroeg naar condoleance-kaarten werden deze opgediept uit een laadje onder de toonbank. De dood is kennelijk iets dat weg dient te duiken in een laadje en niet iets om in een kaartenmolen te hangen. Alle getoonde kaarten hadden een kruis als afbeelding. Ik wist dat dit niet geschikt was voor onze P, die zijn tijd op het seminarie als heel onprettig heeft ervaren en het katholieke geloof al jaren vaarwel heeft gezegd.
Dan maar zelf een kaart laten maken. Ik kreeg het idee om hiervoor een foto te gebruiken van het schilderij dat ik van P maakte. Met een nieuwe mooie foto met veel pixels op een usb stickje ging ik naar de copistería. De ijverige, op ADHD-achtige wijze bewegende eigenaar van de winkel wist snel wat ik wilde en maakte een prachtig vierkante dubbelgevouwen kaart (als een ´boekje´) met een schitterende afdruk van de foto op de buitenkant. Hij had er zelfs nog een precies passende envelop bij. Ik bedankte hem hartelijk voor zijn moeite, na slechts twee euro en nog wat betaald te hebben voor zijn nijvere werk. Bij de estanco kocht ik een postzegel.
Vandaag schreef ik een bericht op de kaart voor de weduwe van P, een condoleance. Met trillende handjes schreef ik eerst in het klad wat op de kaart moest komen. Ik was behoorlijk nerveus, denk altijd dat mijn gebaar mogelijk ongewenst zal zijn of raar zal overkomen. Ik wenste de weduwe en haar familie veel sterkte en vertelde haar iets over de foto en waarom ik P zo geschilderd had. Dat ik hem zo had gezien, met een intens vergenoegde uitdrukking op zijn gezicht, zichtbaar in zijn element rijdend op zijn motor. Dat ik dacht dat zij hem ook vaak zo gezien moet hebben op hun vele tochten samen. Dat ik het schilderij vanuit mijn hart aan haar wilde geven. Maar dat zij het gerust kon zeggen als zij het schilderij liever niet wilde ontvangen om wat voor reden dan ook. Dat ik dat niet erg zou vinden, omdat ik het haar niet wil opdringen.
Ik postte de kaart voor 13 uur, het tijdstip waarop hier de buzón geleegd wordt.
Even later kreeg ik in een groepsapp een pdf van de rouwkaart toegestuurd, met o.a. een citaat van P daarop en een foto van P. De uitvaart zal zaterdag plaatsvinden en belangstellenden worden verzocht geen bloemen mee te nemen maar een foto van P. Een foto die voor hen een herinnering bevat aan P en of men op de achterkant wil beschrijven wat deze herinnering is. De foto´s zullen allemaal opgehangen worden als een galerij met herinneringen.
Ik was verrast door deze wens. Ik schreef direct een appje aan de weduwe met de mededeling dat ik helaas niet op de uitvaart zal komen maar dat ik zojuist een condoleancekaart had gestuurd met een foto van P. Dat ik hoopte dat deze op tijd zal arriveren en dat zij deze foto mag plaatsen in de galerij. Ik kreeg direct antwoord. Dat zij het heel lief vond en dat ze de foto zeker zal plaatsen bij de andere foto´s
Ik vind dit alles een mooie samenloop van ideeën die kennelijk op een afstand van 2000 km elkaar kunnen aanvullen zonder voorafgaande afspraak en zonder iets van elkaars plannen te weten. Voor mij is dit soort synchroniciteit een wonder.