Toen we ons huis verlieten zagen we al mensen in groepen uit de lift komen aan het einde van onze straat. Ze kwamen van de parkeerplaats beneden en waren op weg naar de optocht die vanaf 17 uur zou plaatsvinden. Wij liepen mee in een stoet die opliep naar het centrum van het dorp.

We hadden van tevoren besloten dat wij het spektakel wilden gaan zien vanaf de Calle de Malaga. Toen ik zoveel mensen zag lopen, waaronder ik vooral volwassenen opgewonden en luid hoorde praten, terwijl ik op veel gezichten van kinderen juist een wat verveelde uitdrukking zag, zakte mijn animo al enigszins. We probeerden via een zo rustig mogelijke route (een park) bij het ´kattenplein´ te komen.

´Heb jij ook zo weinig zin om te gaan kijken?´ vraag ik Ahmad. Hij heeft inderdaad niet veel zin. Hoe ouder ik word, hoe minder ik me thuis voel in menigtes. ´Ik ben een beetje mensenschuw aan het worden,´ zeg ik.

Op het plein horen we de stoet al aankomen. Langs de kant van de weg staat al een drom mensen te dringen. Het valt me op dat er veel volwassen vooraan staan, luid pratend en meeklappend op het tromgeroffel, terwijl de kinderen tussen de benen van de mensen bukken om snoepjes op te rapen die vanuit de langs rijdende praalwagens gegooid worden. Ik houd mijn camera met gestrekte arm boven mijn hoofd om te kunnen filmen wat er allemaal langs komt rijden. De snoepjes worden op een af en toe venijnige en harde manier de menigte ingegooid en ik moet steeds mijn hoofd afwenden om er geen in mijn gezicht te krijgen. Naast me zie ik een klein meisje op de arm van haar moeder heel bang kijken. Ik ben ook een beetje bang dat ik een duw krijg en met camera en al kom te vallen.

Er komen heel wat wagens voorbij, maar nergens zie ik de drie koningen. Het zijn promotiewagens met disneyfiguren en andere hedendaagse striphelden. Ik zie met mijn camera dat de colonne praalwagens eindeloos is. ´De koningen komen zeker pas aan het einde,´ zeg ik tegen Ahmad die achter mij snoepjes raapt en deze geeft aan een jongetje dat met een serieus gezicht een plastic zak aan het vullen is die zijn vader voor hem vasthoudt. Een paar snoepjes heeft Ahmad ook in zijn eigen zak gestoken.

We besluiten niet langer te wachten op de drie koningen. We lopen naar huis en eten onderweg een paar van de snoepjes. Thuis bekijk ik mijn filmmateriaal en dan besluit ik er geen filmpje van te plakken.

´Het is niet meer zoals het was,´ zegt Ahmad. Het magische is er vanaf. Het is gecommercialiseerd. Elk jaar gebeuren er helaas ook ongelukken waarbij gewonden en zelfs doden vallen.

Vandaag maakten we onze rustige ochtendwandeling.