Verliefd 27-10-2022

Gisteren werd ik opnieuw verliefd op jou. Ik zag ineens je schoonheid. Je lieve markante, magere gezicht vol mooie rimpels en groeven. Je glimlach en je vuur. Terwijl je A stond uit te leggen dat de geschiedenis van el Betica en Al Andaluz niet zo is gegaan als wordt beschreven in de geschiedenisboeken op de katholieke Spaanse scholen. Dat er geen sprake is geweest van een Arabische invasie die ineens de islam en het Arabisch zou hebben gebracht in het Latijnse Spanje. De Arabische taal en de oosterse invloed op el Betica dateert al van lange tijd daarvoor, toen er een levendig onderling verkeer en een onderlinge handel bestond tussen alle landen rond de Middellandse Zee. Er werd al eeuwen zowel Latijn als Arabisch gesproken en geschreven, lang voor het ontstaan van de islam. Er waren in die tijd twee pausen, de paus van Rome en de Byzantijnse paus en ook twee stromingen in wat toen als het christendom werd beschouwd. In rap Spaans waren jullie met elkaar in gesprek in het speeltuintje op een plein in Guadalcanal. Jullie stonden tegenover elkaar en ik zat op een ijzeren bankje naar jullie te kijken. En ik werd verliefd op jou, mooie man, zoals je daar vol passie en vuur je historische ontdekkingen stond te delen.

A stond al die tijd met zijn een jaar en twee maanden oude peuter op zijn arm en dat leek hem niet te vermoeien. Kleine sterke man! ´Ga toch zitten, A,´ spoorde ik hem aan, maar hij wuifde dat weg. Het was niet nodig.

Ik zit hier aan een bureau zonder internet op mijn laptop te schrijven. Het bureau staat in onze slaapkamer hier die aan de raamkant uitkijkt op een mooie oude kerk, die gebouwd is op de fundamenten van een moskee. Het is nu geen kerk meer, maar een cultureel centrum waar soms concerten worden gegeven. Aan de andere kant. Rechts van mij is een deur en daarachter het grote terras met een schitterend uitzicht. Ik wist meteen dat ik aan dit bureau hier zou willen gaan schrijven. Niet over koetjes en kalfjes, maar over wat mij bezig houd. Of wellicht fictie. Dit is het tot nu toe geworden.

Uitspreken dat je van elkaar houdt (27-10-2022)

Vanmorgen vertelde ik jou hoeveel ik van je houd en hoe bijzonder ik jou vind. Ik vertelde je ook welke eigenschappen in jou ik bewonder. Ik doe dat niet zo vaak, terwijl jij mij zo vaak vertelt dat je verliefd op mij bent, nog steeds, en telkens opnieuw. Dat je me guapa vind en je noemt me veel lieve namen.

Ik moest het je vanmorgen vertellen: dat ik gisteren jou ineens zag met heel verliefde ogen. Ik zag je stralen en mooi worden van enthousiasme, omdat je sprak over een onderwerp dat jouw ziel beroert. Ik zag jou in de rol van toeschouwer bezig terwijl jij in interactie was met een ander, iets wat me niet zo vaak overkomt, omdat vrijwel altijd de interactie zich tussen ons tweeën afspeelt.

Ik vond het fijn om me te uiten over mijn liefde voor jou. Vervolgens uitte ik ook mijn bewondering voor jouw dochter en schoonzoon, zulke fijne liefdevolle en flinke mensen. Zij is een tijgertje, zoals ook mijn jongste. En naast haar staat nu een sterke en liefdevolle man, die niet bang is voor werk. Een man met een visie op hun toekomst ook.

En nu bedenk ik me hoe goed het is om uit te spreken dat je van iemand houdt. Als mijn kinderen me bellen of appen, dan eindigen we vaak met te zeggen dat we van elkaar houden. Is dat overbodig en verliest het zijn betekenis als je dit alsmaar herhaalt? Ik vind van niet. Het uitspreken van de woorden ´ik houd van je´ en het horen of lezen van die woorden geeft mij het gevoel of je elkaar even vasthoudt in een innige omhelzing. Het is voor mij elke keer waardevol, nooit overbodig en telkens een nieuwe bevestiging van een diep geworteld gevoel. Het is goed om het uit te spreken bij elk afscheid, omdat je nooit weet wat er kan gebeuren voor je elkaar weer spreekt of ziet.

Herkenning 28-10-2022

Ik loop door dit stille maar zeer vriendelijke dorp met jouw dochter Z en haar kindje. Samen duwen we de buggy helling op en af. We zijn op weg naar een kleine speeltuin, die we nog niet eerder bezochten met de kleine. We hebben voldoende gespreksstof, ik in mijn versie van het Andalusisch. Hoe kan het zijn dat ik me zo dichtbij jouw kind voel, terwijl zij niet mijn dochter is. Omdat zij een beetje lijkt op mijn jongste? Een tweede tijgertje. We praten over zoveel onderwerpen en bereiken al pratende moeiteloos het verlaten speeltuintje aan de rand van het dorp.

Z er legt haar kindje in een schommel die oogt als een mandje van touw. Peutertje S knijpt al schommelend haar mooie donkere ogen een beetje dicht tegen de zon en op haar gezichtje is een tevreden glimlach. Terwijl wij haar samen laten schommelen blijven we praten, alsof we dat dagelijks doen met elkaar. De kleine S valt in slaap en blijft slapen.

Onze mannen zijn samen afgedaald in de grot, die zich bevindt op het terrrein in de campo dat jouw dochter heeft gekocht. Dat stuk grond met een omtrek van 20.000 meter is en stukje vrede op aarde, maar de grot vinden Z en ik allebei eng. Om erin te komen, moet je eerst als een aap van tak naar tak naar beneden afdalen in het diepe gat waar de ingang van de grot zich bevindt. Zij maakt zich zorgen om haar 74 jaar oude vader en om A, die last van een been heeft, en ik eveneens.

We zijn blij als A belt dat ze uit de  grot zijn. Een tijdje later komen ze aanrijden, A op zijn versleten scooter en jij in ons rode autootje. Even later staan we als één grote familie rond de schommel terwijl de kleine puk nog slaapt. Jij maakt haar wakker en dan gaan we ieder ons weegs. Jullie, mannen, in jullie gemotiseerde vervoermiddel en wij vrouwen lopend achter de buggy. ´Kom je met mij mee in de auto?´ vraag je verleidelijk. Nee, ik loop weer terug met Z. ´Wil je echt niet liever met de auto?´ vraagt Z. ´Nee, met je vader ben ik altijd samen. Maar met jou niet.´

Sociale angst (28-10-2022)

Het zit nog altijd in mij, een soort verlegenheid en sociale angst. Jij bent nu met de auto op weg naar de bushalte in Guadalcanal om V, je oudste dochter op te halen van de bus die haar bracht van Sevilla naar hier. Zij komt een paar dagen bij ons logeren in dit grote vakantiehuis. En ik ben wat nerveus. Er komt nog iemand bij het gezelschap waarin we nu dagelijks een groot deel van de dag verkeren.

Wat is dat toch, die onzekerheid van mij, die angst om een rare te zijn. Ben ik wel gastvrij genoeg, ben ik wel aangenaam genoeg als gezelschap? Praat ik niet te veel of juist te weinig? Net was A ook een tijdje hier met de klein S. V, die bij aankomst hier zei heel moe te zijn en om te komen in het werk, ontpopte zich als een heel leuke speeltante, die uren met S door het hele huis liep en met haar speelde en lachte. Ik keek ernaar en vond het leuk en besefte tegelijkertijd dat ik die kwaliteit niet heb en nooit heb bezeten. Ik ben meer van de serieuze één op één gesprekken. Ik kan gerust een paar uurtjes met A of Z in gesrek zijn en krijg daar een goed gevoel bij. Met V heb ik dat minder. Toen Ahmad was thuisgekomen met V zetten wij thee met een zoetigheid erbij. Daarna kwam A met S. Ik haastte me om A te vragen of hij ook thee wilde. Liep me uit te sloven. Zou het overdreven zijn overgekomen?

A is nu even naar huis om S te verschonen en te wachten op Z, die zo van haar werk komt. V is even naar het souterrain hier in dit luxe huis, waar zij haar eigen kamer heeft met badkamer. Jij en ik rusten even uit op ons bed. We zijn allebei moe. ´Je moet je niet zo druk maken,´ zeg jij. ´Je kan relaxen, want ik heb ze uitgenodigd. ´Is het zo duidelijk dat ik me uitsloof?´ vraag ik angstig. ´Zouden zij het ook in de gaten hebben?´ ´Dat weet ik niet,´zeg jij. En ik voel me nog meer een ´fracaso´. Straks komen A en Z met de kleine S en dan gaan we met zijn allen de harera opeten die over is van gisteren, toen we ook samen aten. Het was toen heel gezellig. Zal het vandaag ook gezellig worden met dit iets uitgebreidere gezelschap? En is er nog wel genoeg soep over voor zoveel personen? Twijfel twijfel. Gisteren zaten we aan een kleine ronde tafel, heel knus. Nu hebben we gedekt op een grote rechte tafel in de salon. ´Ik vind het een kuttafel,´ mopper ik tegen jou. Waarom ben ik zo onzeker? Als ze straks eenmaal hier zijn valt die spanning wel weg, dat weet ik. Ik vind gezelschap in de regel prettig en het geeft me meestal een goed gevoel, maar ik merk ook dat ik naast gezelschap heel veel behoefte heb aan momenten alleen voor mezelf. Ik moet bijkomen na met mensen samen te zijn geweest. Ik ben als een spons, die alle indrukken opzuigt en ze daarna moet verwerken. Het is voor mij rustiger om met zijn tweetjes te zijn in onze cocon. En om toeschouwer te zijn van het leven om me heen. Als deelnemer ben ik een heel onzeker persoon met veel twijfels of ik wel ok ben. Vooral van tevoren maak ik me altijd druk.

O, daar wordt op de deur gebonsd. A en Z  en S zijn er. Tijd om de soep op te warmen. Ahmad roept mij en ik geef opgewekt antwoord. Ik ga naar beneden. Eerst even een plasje doen.

De avond is om. Het jonge gezin is naar huis. En V heeft zich teruggetrokken in haar kamer, twee verdiepingen beneden onze ruime slaapkamer. Ik typ dit stukje om te constateren dat het, zoals gewoonlijk) meeviel. Ik hoefde weinig te zeggen en het was niet moeilijk samen met jou de soep en andere hapjes te serveren. Ik heb de keuken opgeruimd, maar ben de vaatwasser (een ding waaraan ik niet gewend ben) vergeten aan te zetten. Straks even doen. Ik was de rust zelve tijdens het samenzijn. Iedereen was moe. Ik heb ontdekt dat ik het meest moe wordt van het volgen van de gesprekken tussen de familieleden. Ze praten zo snel. ´Je hoeft het niet allemaal te volgen,´ zei jij, die naast me op de bank mijn hand vasthield. Maar ik ben zo nieuwsgierig. Ik wil het allemaal weten. Ik ga die vaatwasser nog even aanzetten en dan bidden en slapen.

Altijd weer een nieuwe dag met nieuwe kansen (29-10-2022)

We zijn samen rustig opgestaan en hebben al ontbeten. Nu is V ook wakker geworden en jij bent voor haar naar beneden gegaan om haar ontbijtje te bereiden. Ik zit nog even hier en laat jullie met rust voor een vader en dochter momentje. Dat ik gisteren zo onzeker was komt me nu overdreven over.

O, ik hoor gestommel beneden en stemmen van jou en V. Eerst kom jij. ´Wat doe jij hier zo verstopt?´ vraag je. ´Ik wilde jullie wat tijd samen geven.´ Ik typ rustig verder en dan komt V ook. Zij wil even van de zon genieten op het terras. Ik ga me zo bij hen voegen. Ik voel me redelijk ok en rustig. Ga gewoon mee met de flow. Niks aan de hand…

V is nu gaan douchen en jij en ik zaten net even in het zonnetje. Je hebt inderdaad fijn kunnen praten, terwijl V haar ´mollete con aceite y tomate´ at. Zij is lerares wiskunde op een middelbare school. Zij vertelde dat haar manier van lesgeven een beetje afwijkt van die van haar collega´s. De collega´s geven les op een traditionele ´recht toe recht aan´ manier zonder af te wijken van de boeken. Terwijl zij werkt met tal van andere voorbeelden. Bijvoorbeeld legt zij uit dat het maken van patronen voor het vervaardigen van kleding ook te maken heeft met meetkunde. Zij doet ook meer dan wiskunde geven alleen met haar leerlingen. Is bijvoorbeeld een project begonnen over media als fotografie en filmen. Om die workshop te kunnen geven moest zijzelf ook een cursus fotografie  volgen. Dat zij op die wat ruimdenkendere manier les geeft maakt dat zij soms in conflict komt met bepaalde collega´s die wat strammer zijn in hun invulling van de lessen. Bovendien is de school waar zij nu werkt een andere dan vorig jaar. Maar dit keer zal het een vast aanstelling zijn en zij is al met al blij te werken op deze nieuwe school. Het is alleen even wennen. Ik ben blij dat deze creatieveling  haar hart wat heeft kunnen luchten bij haar vader. Zij gaat straks met haar zus het dorp in, omdat Z o.a. naar de bank moet en ze gaan samen naar een speeltuintje om S te laten spelen. Intussen is A bezig met het verleggen van een stopcontact. Dat moet naar een andere muur in verband met de nabijheid van een onlangs geplaatste houtkachel. Er is nog veel te doen in hun huis.

Later zullen de twee zussen met S hierheen komen. Jij gaat samen met Z couscous maken, omdat zij dat graag wil leren. Ik heb nu rust! Ik ga in de zon zitten lezen.

Nieuwe ideeën (29-10-2022)

Wij lopen naar een kleine levensmiddelenwinkel in de straat waar A en Z wonen. Jij hebt 15 kilo membrillos (kweeperen) besteld om ´crema de membrillo´ van te maken, die wij ´s avonds als toetje eten bij een stukje kaas. De crema de membrillo is twee jaar houdbaar en de vruchten zijn maar eenmaal per jaar verkrijgbaar (in het najaar). Onderweg zien we veel huizen te koop staan.

Dit dorp in het natuurpark Sierra del Norte is rustig en de inwoners zijn chill. Anders dan in veel andere dorpen, met name in de provincie Sevilla, word je hier niet wantrouwig bekeken. De bewoners hier hebben, evenals de bewoners in Alhaurin de la Torre, een vriendelijke en open houding naar ´vreemdelingen´. Maar je ziet de vrouwen hier minder hun ramen poetsen en hun straat schrobben dan in Alhaurin de la Torre, hetgeen ik wel zo rustig vind.

In dit dorp waarin geen enkel flatgebouw staat en waarin vrijwel alle huizen antiek zijn met dikke natuurstenen muren is maar één school, een lagere school. En er is geen ziekenhuis. Daarvoor moet je nogal wat kilometers rijden. Er is wel een dokterspost. Momenteel is er een leegloop gaande hier, omdat jongeren voor werk elders moeten zijn en de meeste jongeren geen zin meer hebben om te boeren. Daarom staan er veel huizen te koop voor een redelijke prijs. Jij denkt er nu over om van je spaarcentjes hier een huis te kopen. Dan kunnen we hier altijd heengaan voor korte periodes. Het idee maakt mij ook enthousiast (in zoverre het financieel haalbaar zal zijn voor jou). Als ik eerder dan jij overlijd, dan kan jij het huis in Alhaurin de la Torre verkopen en hier gaan wonen, dicht bij je jongste dochter.

Tijdens het in stukken snijden van de kweeperen vertel ik Z alvast over ons idee. Zij vertelt me dat er een huis te koop is voor 27.OOO wat verder naar beneden op de helling in Quadalcanal. Een moeder is overleden en haar kinderen willen nu haar huis verkopen, omdat zij niet willen opdraaien voor de maandelijkse kosten van dit huis. Wie weet is het wat.

Beneden is de kleine S stil, want in slaap gevallen in haar buggy. Ik hoor jou met Z praten. Ik denk dat jullie gaan beginnen met koken. Ik ga nu naar beneden om mijn neus even te laten zien. In de keuken ben jij als een chefkok bezig samen met Z te koken. Jullie redden je goed zonder mij. In de salon zit V achter jouw laptop de foto´s die zij heeft gemaakt te bekijken en te verbeteren d.m.v. het programma Lightroom. Zij is, omdat zij bezig is met die cursus fotograferen, fanatiek bezig met fotograferen en zij doet dit niet op de automatische stand. Nee, zij wil ook alles leren over diafragma en sluitertijd. Ik kan lekker boven blijven en in het zonnetje gaan zitten.

Er mogen zijn (30-10-2022)

Plotseling overkomt me het toch weer, dat gevoel dat ik een ongewenste vreemdeling ben. We zijn met V naar het huis van Z en A gelopen, naar ik verwacht om het jonge gezin op te halen, want zij zullen bij ons de kippensoep komen eten die ik heb gemaakt. Ik weet nu eindelijk hoe ik moet omgaan met een snelkoker.

Ik heb weer dat buitenbeentjesgevoel als ik bij de twee zussen sta, die druk pratend en spelerig bezig zijn de kleine te verschonen. Z en de kleine S hebben eindelijk goed en lang kunnen slapen en zijn beiden net wakker. Sinds wij hier zijn en S veel indrukken te verwerken heeft en er nog meer met haar gespeeld en gedaan wordt dan zij al gewend is, slaapt zij eindelijk beter dan ooit.

Ik sta er wat verloren bij, niet zo in staat op een grappige manier contact te maken met de kleine als V, die zodra ze S ziet zich ontpopt als een jolige, speelse leuke tante. Intussen praten jij en A op de patio over mannendingen.

Als S is aangekleed zegt V ineens dat zij naar een bar wil om een ´serveza´ te drinken. A zegt dat hij niet meegaat, omdat hij nog veel moet opruimen en schoonmaken in huis na het geklus met de verplaatsing van het stopcontact. Hij zal zich later bij ons voegen, als we bij ons thuis gaan eten. Ik heb zin om ook mijn snor te drukken, want er is geen haar op mijn hoofd die zin heeft om in de avondlucht op een terras te gaan zitten. ´Ik ga naar huis,´ zeg ik tegen jou, want ik ben er niet op gekleed (dun bloesje) om in de buitenlucht te gaan zitten. Je kijkt me verbaasd aan. Vanwaar die plotselinge afwijzende houding van mij? Ik voel me er zelf ook kut over. Ik loop snel naar de buitendeur, in de hoop dat niemand mijn sjagrijnige gezicht kan zien. ´Ik kan ook even snel een trui aantrekken,´ breng ik uit. Jij, allerbeste vriend van mijn leven, loopt met me mee naar ons huis, waar ik snel een dikkere trui aantrek en weer beneden kom. Ik voel me zo rot, dat ik wel kan huilen. We lopen samen terug naar de twee zussen met de buggy die al staan te wachten op ons. Gelukkig krijg ik intussen kans om jou uit te leggen wat er met me aan de hand is. ´Ik heb het weer,´ zeg ik beverig. ´Dat onzekere gevoel met de vraag of ik wel mee mag doen en kan doen.´ Jij begrijpt het. ´Te sientas ajena´ (je voelt je als een vreemde). Ja, dat is het precies. Ik kom in een bestaande en hechte groep, jouw familie, en ik meen geen recht te hebben daarin een plaats in te nemen. Je zegt geruststellend dat niemand het gemerkt heeft en dat ik moet weten dat ik belangrijk ben voor jou en een plaats verdien in jouw familie. Ik voel tranen achter mijn ogen branden en tegelijk opluchting. Ik moet deze avond van ´met zijn allen naar het café gaan´ kunnen doorstaan, neem ik me voor.

We lopen richting centrum van het dorp, terwijl V de buggy duwt en daarbij gekke toeren uithaalt. Harder, zachter, in cirkels, tot groot vermaak van de kleine S. Ik probeer mee te lachen en jij houdt mij stevig vast, terwijl we arm in arm lopen. In het centrum van het dorp is een enorm terras en daarnaast een plein omringd door bomen. Het terras zit vol jonge mensen en ook oudere mensen die in groepjes op het terrras zitten. Er lopen veel kinderen tussen de tafels, ook in groepjes. Op het plein zijn kinderen aan het voetballen. Er speelt ook een meisje mee, die een kop groter is en een leidende rol lijkt aan te nemen over het team. De mensen op het terras kijken op en staren naar ons, terwijl we daar arm in arm achter de twee zussen lopen. We zijn natuurlijk ook ´nieuw´.

Als we eenmaal zitten aan een tafeltje een beetje opzij van de rest, vertel ik jou dat dit gevoel mij soms overvalt. Ik haal de anekdote aan dat ik een keer met als puber met een groep leeftijdsgenoten een soort excursie maakte en dat we moesten slapen in een grote zaal ergens. Ik kende niemand van degenen met wie ik in die zaal was en ik durfde geen woord uit te brengen, terwijl zij onderling enorme lol met elkaar hadden en honderduit praatten. Ik lag in het onderste bed van een een stapelbed en probeerde me zo onzichtbaar mogelijk te maken, maar dat lukte niet. Uiteindelijk viel het de anderen op dat ik nog altijd niets gezegd had. ´Wie is die stille?´ hoorde ik ze zeggen. ´Hé stille, kan jij niet praten?´ Omdat ik zo lang al stil was gebleven durfde ik nu niet ineens te gaan praten. Ik draaide me om naar de muur en hoopte dat het gepor van die kinderen om mij uit mijn tent te lokken ophield. Ik wilde verdwijnen en er niet zijn. Datzelfde gevoel had ik, toen ik ineens mee moest naar het café. Het overvalt me soms. Dat gevoel een ongewenste buitenstaander te zijn.

Jij zegt mij dat ik recht heb om er gewoon te zijn binnen zijn familie en dat ik me niet zo dienstbaar hoef op te stellen. Als een ´criada´ (dienstmeisje).

En dan besef ik later, als ik alles nogeens overdenk: is dat niet het verhaal van mijn leven? Toen onze stiefvader zijn intrede deed in ons huis, liet hij duidelijk merken dat hij was gekomen voor onze moeder en niet voor ons. Hij liet zelfs zijn eigen zoon, die hij kreeg bij zijn eerste vrouw, in de steek en keek nooit meer naar hem om. Wij waren evenmin belangrijk en moesten vooral onze mond houden en niet praten als er ons niets gevraagd werd. Zo hebben mijn broer en ik van jongs af aan geleerd dat onze aanwezigheid er niet toe deed en dat we geen plaats verdienden.

Om toch een plaats te verdienen heb ik mezelf aangeleerd me dienstbaar te maken aan anderen. Om me nuttig te maken zodat ik alsnog een plaatsje verdien. Dat is een hardnekkige gewoonte die is ingesleten en die ik niet gemakkelijk uit mezelf kan verwijderen.

Ditzelfde herken ik in A, die zich net zo dienstbaar opstelt als ik. Z heeft me verteld (toen we met S in de spaaltuin S stonden te schommelen) dat A een hard leven heeft gehad. Zijn vader was een mishandelaar, die zowel zijn moeder als hem en zijn broers mishandelde. Zijn moeder is jong overleden en A heeft veel zelf moeten uitzoeken, heeft zelfs een tijd op straat geleefd. Ik herken veel van mezelf in hem. Ook ik heb een verleden van vernedering en mishandeling. Waar zou ik eigenwaarde vandaan moeten halen? Ik was verbaasd, toen ik op middelbare leeftijd merkte dat mensen mijn aanwezigheid op prijs stellen en ook dat ik nu merk dat mijn kinderen veel van mij houden. Ik kan het soms bijna niet geloven. En jij bent mijn allerliefste grote liefde en vriend voor het leven. ´Ik wil alles van je wegnemen,´ zeg je. ´En ik wil allleen maar het allerbeste in jou naar boven halen.´ Dat weet ik, liefste, en dat voel ik elke dag.

Steeds  enthousiaster (30-10-2022)

Er is hier dus een huis, dat te koop staat, helling af in het dorp. Het staat te koop voor 27.000. Een oude dame heeft erin gewoond. Zij heeft het huis helemaal laten renoveren en had vanwege die renovatie een schuld te betalen. Nog voor zij die schuld heeft kunnen afbetalen is zij overleden. Haar kinderen willen nu het huis verkopen om niet met deze schuld te blijven zitten, maar deze te kunnen betalen van de opbrengst van het huis.

Na de koffie zeg jij dat je even met mij samen naar de buurt daar beneden wil lopen om alvast te kijken of de buurt ons bevalt en of we misschien ook het huis kunnen ontdekken. De eigenaars hebben A al toegezegd dat wij wellicht de komende dagen het huis vanbinnen kunnen gaan bekijken voor wij vertrekken naar Alhaurin de la Torre. We lopen naar beneden en komen terecht in een nederige maar nog steeds heel mooie buurt met allemaal antieke witte huizen (zoals alle huizen in dit dorp) pal aan de rand van het dorp met zicht op de natuur rondom. We zien een paar huizen te koop en ik maak foto´s van de telefoonnummers die op de aanplakbiljetten staan. Het zou een huis moeten zijn met een patio en een aanplakbiljet zonder telefoonnummer van een makelaar, want dit huis wordt verkocht zonder tussenkomst van een makelaar, maar via een particulier telefoonnummer. We zien twee huizen die aan die criteria voldoen en er allebei  gerenoveerd uitzien. We worden steeds enthousiaster. ´Je kan, als je dit huis gaat kopen beter je huis in Alhaurin de la Torre verkopen,´ zeg ik. Twee huizen bezitten is overdreven en eigenlijk ook boven onze stand in verband met de kosten. Dat vind jij ook, maar wat je tegenhoudt is dat ik dan ver weg zal zitten van het vliegveld en mijn kinderen in Nederland. De reis van Nederland naar hier en omgekeerd zal ingewikkelder en omslachtiger zijn. Maar als we slechts eenmaal per jaar op en neer reizen is dit niet zo een groot probleem, besluiten we.

We lopen weer de helling op naar boven, een beetje opgewonden van het vooruitzicht en zweterig vanwege de zon die hoog aan de hemel staat. Ik voel me heel dicht bij jou.

Ik zit hier te typen, terwijl jij op je telefoon kijkt wat de meest efficiënte verbinding is van hier naar Nederland. Dat is: met de trein naar Sevilla en vervolgens met een andere trein naar Malaga. In Malaga is een treinstation dat direct toegang geeft tot het vliegveld en vanuit Malaga gaan meerdere vluchten per dag naar Rotterdam.  Geen probleem dus, al duurt de reis wat langer en zal deze wat meer kosten. We kunnen het beste telkens licht reizen met twee kleine koffers. Later zullen we horen van een dorpsbewoonster dat er ook een directe boemeltrein gaat van Guadalcanal naar Madrid.

Voorspellende beelden /previsiónes (30-10-2022)

Ik vraag jou wat het woord is (als dat tenminste bestaat) voor het gegeven dat je iets duidelijk voor je ziet, wat je later in het echt ziet. Eigenlijk bedoel ik het omgekeerde van de ervaring die ´deja vu´ genoemd wordt. Dat is de ervaring dat je iets ziet of meemaakt en dat je dan denkt: hé, dat heb ik eerder in mijn leven precies zo meegemaakt of gezien. Zo een deja vu heb ik ook weleens ervaren. Maar wat ik nu bedoel is dat ik een paar keer in mijn leven in waaktoesand beelden heb gezien, letterlijk en scherp als een foto voor mijn ogen, die ik later in het echt zag. Mij lijkt dat het Spaanse woord ´previsión´ het beste weergeeft wat ik bedoel. In het Nederlands wordt dit woord vertaald als ´voorspelling´ maar dat is het in mijn ogen niet. Want het beeld dient zich aan zonder dat je het bewust oproept of iets zou willen voorspellen. Het overkomt je letterlijk.

Een voorbeeld is dat ik een keer in een penibele situatie zat in het opvanghuis waar ik verbleef met mijn kinderen in Den Haag. Het was een opvang voor vrouwen die te maken hadden gehad met huiseliijk geweld. Eeen flinke groep vrouwen verbleef daar met hun kinderen in afwachting van een hun toegewezen woning. Ik verbleef daar zeven maanden met mijn vier koters (toen 3, 6, 6 en 11 jaar). Het was voor mij in toenemende mate een hellehuis, vol met asociale vrouwen. Op een moment dat het heel spannend was en de dreiging groot, kreeg ik ineens een beeld te zien van een rijtje woningen met daarvoor bomen met besjes. Voor de ramen van de huizen hingen van die opgenomen gordijntjes, heel knus. Ik was verbaasd. Het beeld was zo helder en scherp. Zou dit mijn toekomstige woning kunnen zijn? Die gedachte flitste door mijn hoofd, maar ik durfde het niet te geloven. Toen ik een tijd later de van de woningbouwvereniging het contract tekende van mijn huurwoning en ernaar mocht gaan kijken om te overleggen met de bewoners omtrent overname van spullen, vroeg ik: ´Waar bevindt zich de flat?´ ´Het is geen flat mevrouw. Het is een eengezinswoning.´ Als op wolken fietste ik in oktober 1993 door de lommerrijke buurt Vrederust naar het opgegeven adres, dat vlakbij de woningbouwvereniging lag. Daar aangekomen zag ik exact hetzelfde beeld als dat ik eerder zo scherp als een foto voor me had gezien. Vanaf de straat keek ik op een voetpad met daarlangs een rij van vier woningen. Aan de overkant van de stoep stond een rij bomen met rode besjes en voor alle woningen hingen ouderwetse gordijntjes met stroken die aan weerszijden werden opgenomen van opzij. Ik was stomverbaasd en heel blij. Zo blij dat ik me even later voor een hoop poen veel oude rotzooi liet aansmeren door de oude vertrekkende bewoners van het huis en het als een sukkel goed vond dat ze de prachtig aangelegde grindtegels in de achtertuin zouden laten weghalen door hun zoon. De schrapers lieten een tuin achter met een stel schots en scheef gelegde stoeptegels. Ook hun bloemen hadden ze uit de perken getrokken. Maar er stond nog wel een mooi boompje vol met rijk bloeiende rode rozen. Mijn geluk kon ondanks de afzetterij van deze mensen niet meer stuk.

En nu herinner me ik een ander beeld dat ik zag toen ik veel jonger was dan nu. Ik weet niet meer wanneer precies, maar het kan zijn geweest lang voordat ik trouwde. Ik zag mezelf zitten als oude vrouw. Achter me was een witte muur en ik zat in de zon. Het beeld was niet zo scherp, want ik kan natuurlijk mezelf niet zien zitten. Maar ik had een sterke ervaring van mezelf zittend voor een eenvoudig huisje ergens buiten en het was in een omgeving met veel zon. Het was een rustige omgeving. Ik ben dat beeld en het gevoel erbij nooit vergeten, omdat het zo plotseling zich aandiende en het  gevoel van vrede erbij zo sterk was. Later heb ik me afgevraagd waar dit beeld op zou kunnen slaan. Zou het in Pakistan kunnen zijn (dacht ik toen ik met mijn eerste echtgenoot getrouwd was), waar de familie van de vader van mijn vijf kinderen vandaan kwam? Nee, want de huizen waarin ik daar een paar keer woonde waren niet wit, maar opgetrokken uit bruine klei. Zou het dan in Suriname zijn, het land waarvandaan mijn tweede echtgenoot kwam? Nou nee, want ik zag, eenmaal met hem getrouwd, al snel dat ik het met hem niet lang zou gaan uithouden. Ook al duurde onze relatie in totaal toch een tiental jaren. Is het dan ons terras in Alhaurin de la Torre? Nee, dat klopt niet, ook al zijn de muren van het terras wit. Er zit een grote glazen schuifdeur in die muur en dat klopt niet met het beeld dat ik lang geleden zag (cq voelde). De sfeer was anders. Het huisje was niet op twee hoog, maar op de begane grond en er was meer natuur. Het was stiller om me heen.

´Zou het een huisje hier kunnen zijn?´ vraag ik jou. Jij weet het net zo min als ik. Maar ik heb zo een raar blij voorgevoel. Het is afwachten geblazen wat de toekomst brengt. Nu juist appt Z haar vader dat we morgen om 17 uur het huis dat te koop staat kunnen gaan bekijken. Zij zal ook meegaan. O, wat ben ik benieuwd.

Nog geen huis gevonden (31-10-2022)

Zoals afgesproken waren om 17 uur in het buurtje aan de rand van dit dorp, waar een zoon van de overleden vrouw ons het huis zou laten zien. Ik had een goed gevoel over dit huis, omdat we gisteren al in de buurt hadden rondgelopen en de omgeving heel rustig maar toch gezellig op ons overkwam. We hoopten dat er een patio bij zou zijn of misschien wel een achtertuintje. Vanmorgen was ik zo vol verwachting en zo nieuwsgierig naar de te bezichtigen woning dat ik al om 4 uur wakker was en daarna de slaap niet meer kon vatten.

Wat we vanmiddag zagen was een een piepklein laag huisje dat er vanbuiten netjes uitzag, mooi wit geschilderd en met een mooie voordeur. Eenmaal binnen zagen we een kleine voorkamer waarin een ijskast stond. Daar moest een keuken komen, die er nog niet was. Daarnaast aan de voorzijde was een sobere badkamer zonder bidet en achterin was een piepkleine slaapkamer waarin twee eenpersoonsbedden stonden. Naast die kamer was nog een provisorische ruimte met een dun dak van asbest, wat nu als rommelige opslagruimte werd gebruikt. De ´patio´ was een piepklein binnenplaatsje van naar schatting 3 vierkante meter. Een klein betegeld pijpenlaatje waarop een brommer stond en daarmee was het binnenplaatsje zo goed als vol. De zoon vertelde ons in voor mij moeilijk te verstaan Andalusisch dat zijn vader ooit de rest van de patio had verkocht aan de overburen. Vandaar dat de patio nu zo klein was. De provisorische ruimte was ooit ook patio geweest, maar nu dus een rommelvertrek met een asbest dak.

Alsnog heeft de overleden dame kans gezien maar liefst 10 kinderen groot te brengen in dit nederige schulpje, dat er zelfs in gedeeltelijk gerenoveerde staat armetierig en donker uitzag. Voor de vorm vroeg jij aan de zoon zijn telefoonnummer. ´Je zou erover denken en hem mogelijk bellen.´

Dat ga je niet doen.

Het is natuurlijk naïef van ons om te denken dat je voor 27000 een gerenoveerd en heel aardig huisje zou kunnen vinden. Dat is niet realistisch. Er staan hier echter voldoende huizen te koop en hoe dichter bij het centrum van het dorp deze staan, hoe duurder ze zijn. Nu wil het toeval dat we ook niet in het centrum van het dorp willen wonen maar liever aan de rand van het dorp of een stukje erbuiten. A en Z leven erg met ons mee en tonen zich ook heel enthousiast over ons plan om hier te komen wonen. Morgen gaan we met hen samen kijken of er huizen te koop staan in een andere buurt aan de rand van het dorp. Zij zullen, als we weer vertrokken zijn naar Alhaurin de la Torre, blijven infomeren bij de dorpelingen en ons op de hoogte houden.

Het beeld dat ik zag in een ´previsión´, dat ik voor een witte muur van een huisje zat te chillen als oudje (zie vorige hoofdstuk), heb ik nog niet in het echt gezien. Ik weet ook niet of dat ooit zal gaan gebeuren J.

Morgen terug naar Alhaurin de la Torre (01-11-2022)

Morgen zullen we terugrijden. Maar eerst gaan we nog een ander huis aan de rand van het dorp met grond rondom dat te koop staat bekijken en voor we uit dit dorp vertrekken willen we langs een makelaarskantoor hier gaan om aan te geven wat voor huis jij hier wilt kopen en in welke prijsklasse. Ook Z en A zullen vanaf nu in het dorp informeren of en en waar huizen te koop staan. Je gaat pas tot koop over en verkoop van je huis in Alhaurin de la Torrre als je helemaal tevreden bent met een huis in de verkoop. Maar je plan om hier te willen gaan wonen staat wel vast.

We zullen afscheid nemen van het gezin en we zullen een tijd de glimlach van de kleine S moeten missen. Ik klap zo mijn laptop dicht en verheug me wel dat we morgen weer internet hebben en ik in mijn weblog kan schrijven.