Al lange tijd (vanaf mijn 36e levensjaar), toen mijn zoontje Imran stierf op de leeftijd van 5 dagen, ben ik gestopt met het innemen van elk bedwelmend (geestverruimend of geestvernauwend) middel. Sinds ik moslim werd op 1 april 1978 drink ik geen alcohol meer. Terwijl ik voor die tijd wel hield van een glaasje. Na mijn bekering heb ik me nog jaren´bezondigd´ aan het roken van hasj. Veel moslims denken dat drank verboden is in de islam, maar roken wel weed en hasj. Dat is naar mijn mening jezelf voor de gek houden.

Maar goed, ik ben dus in één keer gestopt met het innemen van bedwelmende middelen toen ik 36 was. Dat is nu 36 jaar geleden. Dat wil niet zeggen dat ik er nooit meer naar verlangd heb. Er zijn tijden geweest dat ik regelmatig in mijn dromen nog een dikke joint zat te roken. Het verlangen is nooit helemaal uit mijn systeem verdwenen.

Momenteel ben ik op zoek naar een nieuwe schrijver die mij kan boeien. Het valt mij op dat ik wat boeken betreft erg moeilijk te behagen ben. Als ik naga welke boeken mij het meeste bevallen en boeien dan zijn het vaak de boeken ´met een randje´. Boeken die mensen beschrijven die zuchtig zijn naar allerhande drugs of naar alcohol en die mogelijk zelfs geschreven zijn door een begenadigd schrijver met een flinke borrel op of na het nuttigen van bepaalde drugs. Ik kan me goed inleven in mensen die bezwijken voor allerhande middelen. Soms denk ik zelfs dat veel mooie kunst is gemaakt door mensen met iets geestversterkends achter de kiezen.

Gisteren had ik zo een dag dat ik me zwak voelde (ik heb alweer een paar dagen buikpijn, een steeds terugkerend ongemak). Daarbij had ik nergens zin in en kon ik geen goed boek vinden voor op mijn e-reader. Toen betrapte ik me erop dat ik trek kreeg in iets bedwelmends om mijn gedachten te laten wegdrijven. Misschien kwam het door de buikpijn of door een lamlendig gevoel van verveling. Gelukkig was er niets voor handen en wist ik dat het een zuchtig verlangen was dat weinig goeds zou opleveren.

Vandaag heb ik mezelf bij de kraag gepakt. Ik heb een canvas in de grondverf gezet en ik ben dit stukje gaan schrijven, ook al is de buikpijn niet over. Misschien moet ik daarmee leren leven.

´Ik heb zin om te kappen met mijn weblog en het helemaal uit de ether te halen´, zei ik vanmorgen nog tegen Ahmad. ´Doe het maar niet,´ zei hij. ´Je voelt je nu niet lekker en dat maakt dat je geen zin hebt in wat ook, maar misschien is het niet goed om in één keer te stoppen met schrijven en schilderen.´ Dat laatste had ik niet eens genoemd, maar hij sloeg de spijker op zijn kop. Ik was eigenlijk van plan om ook het schilderen eraan te geven. Mijn motivatie is laag en ik heb daarbij het idee dat niemand op mijn schilderijen zit te wachten, evenmin als op mijn stukjes in dit weblog.

Maar moet dit dan de drijfveer zijn? Ik denk aan de arme schilder van Gogh, die tijdens zijn leven geen enkel schilderij verkocht, behalve aan zijn broer, die hem steunde. Ik wil mezelf niet vergelijken met zijn waarde als schilder. Maar ook hij moest zijn drang om te schilderen, gepakt en gezakt met loodzware schilderspullen, in zijn eentje waarmaken. Niemand moedigde hem aan. Hij kon gewoon niet anders dan op zoek gaan naar onderwerpen om te schilderen, tegen alles in. Datzelfde heb ik met schrijven en schilderen. Ik moet het gewoon doen om me te uiten. Het houd me af van verlangen naar drugs. Het is niet goed voor mij als ik niets te doen heb. Dan komen er maar malle wensen in me op.