Guadalcanal 18 december 2022 (verslag 17 december)

Gisteren had voor mij niet de betovering van eergisteren. Het kan liggen aan het weer en de lichtval. Eergisteren, onderweg van Alhaurin de la Torre naar Guadalcanal via Cordoba en Badajoz keek ik mijn ogen uit naar het gevarieerde door de regenval groen geworden landschap, dat voortdurend veranderde door de lichtval. Nu eens reden we in de stromende regen bij een loodgrijze lucht met laaghangende wolken en dan weer brak de zon door en zorgde deze voor lichtgevende strepen op het glooiende land. Wat een pracht. Ik probeerde de momenten te vangen met mijn videocamera.

Eenmaal aangekomen in het eenvoudige huisje maakten wij een korte wandeling over het pad achter het huisje en weer werden we verrast door mooie vergezichten en doorkijkjes. Ik had een bijzondere nacht, weliswaar vrijwel zonder slaap maar met mooie inzichten.

Gisteren schreef ik mijn eerste stukje hier en genoot even van de zon die doorbrak tussen de wolken en ook weer daarachter wegdook. Daarna kwam de jonge drietallige familie bij ons eten. De kleine meid was wat onrustig vanwege de voor haar vreemde omgeving en kon niet overgehaald worden tot een siësta met haar moeder, die zeker wel een momentje van rust kon gebruiken. Dus gingen we maar wandelen over het ons nu bekende pad. De zon scheen en de wandeling was plezierig met de bekende onderbrekingen die het wandelen met een peuter typeert. Met zo een kleintje kan je niet doorstappen. Overal en nergens bukte zij om iets op te rapen, een steentje of een olijf. Al snel wilde zij gedragen worden.

Eenmaal terug in het huisje gingen we verder met wachten op bezoek dat zou komen. Een jong echtpaar dat zij hebben leren kennen in een kinderspeeltuin een dorp verderop, een Portugese jonge vrouw met een Colombiaanse man. Het stel heeft drie kinderen in de leeftijden van 1, 3 en 5 jaar. Tegen zonsondergang kwamen ze eindelijk aan. We maakten thee en koffie voor het bezoek. De volwassenen proostten met hun thee en de kinderen werden verwend met snoepwaren en pakjes drinken, vooral chocomel. Mijn slapeloze nacht begon zijn tol te eisen. Ik voelde me ineens slaperig worden en ik zag dat Ahmad er ook vermoeid uitzag. Terwijl wij als twee oudjes op de bank toekeken waren de jongeren aan tafel in een druk gesprek verwikkeld met elkaar. Ik zat me te verbazen hoe de sfeer in één en dezelfde ruimte ineens kan veranderen van rustig en wat gezapig in een gezellige, huiselijke en wat lawaaierige omgeving. Terwijl de ouders met elkaar in gesprek waren, sprongen de kinderen van her naar der en ook bij ons op de bank en er weer af. Wij zagen het allemaal welwillend glimlachend aan. De jonge moeder van de zeer actieve kinderen vroeg me of mijn kinderen vroeger ook zo druk waren. Ik antwoordde voorzichtig van ´ja, maar dan een beetje anders´. Na de thee en de versnaperingen gingen de jonge ouders even na zonsondergang een stukje aan de wandel met hun kroost. Of wij ook mee wilden. Nee, ik bleef liever hier. Ik had zin om de ravage die ontstaan was snel op te ruimen voor hun terugkomst. Tot mijn verrassing bleef Ahmad ook liever thuis.

Ik had de boel in een mum van tijd opgeruimd. Overal lagen restanten van koekjes, snoepjes en verpakkingen en de tafel stond vol met aangebroken maar niet opgedronken pakjes chocomel. Gewoon even de bezem over de vloer en een lapje over de tafel en de orde was hersteld. De pakjes liet ik staan voor het geval dat ze alsnog opgedronken zouden worden. Dat bleek niet zo te zijn. Na terugkomst gingen beide families snel naar huis, na een afscheid met twee zoenen.

´s Avonds kwamen we erachter dat de badkamervloer vol met water stond. Dat was overdag ook al zo, maar ik dweilde de plassen telkens weg. In de avond stond de badkamervloer nog meer blank dan tevoren. Ahmad belde de eigenares van dit huiske en zij beloofde vandaag te komen met een loodgieter.

Vanmorgen zagen we dat de vloer in de badkamer droog was. Maar zodra we water gebruikten in de wasbak en de gootsteen in de keuken werd de vloer weer nat. Dus waarschijnlijk zit het hem in een probleem met de afvoer. Straks komt de loodgieter en die weet vast wel raad. Straks komen ook weer Ahmads dochter en de kleine. Ik schrijf nog even lekker door.

Guadalcanal 18 december (2)

Zo tijdelijk wonend in dit kleine maar praktische huisje besef ik ineens weer hoe weinig een mens eigenlijk nodig heeft.

Dat brengt me terug naar de tijd dat ik met mijn vier kinderen en ex-echtgenoot in Ebottabad in Pakistan verbleef. We woonden toen in een huisje van klei en stenen dat hij had laten bouwen op een heuvel. Het huisje bestond uit twee kamers en een keuken en een ommuurde binnenplaats. Eén kamer werd als slaapvertrek gebruikt door zijn ouders en in de andere kamer sliepen wij met al onze kinderen. De douche en de WC bevonden zich in een apart vertrekje buiten. Douchen deed je door een bakje onder te dompelen in een grote bak met verwarmd water en dat water over je heen te gooien. Overigens een heel efficiënte manier om water te besparen. De WC werd doorgespoeld door er een emmer water in te gooien. Water kon je tappen op de binnenplaats waar een grote tank stond met een kraantje. De tank werd gevuld met water dat wekelijks werd gebracht door een vrachtwagentje dat de huishoudens via een rubberslang van water voorzag. De huizen waren trapsgewijs gebouwd op een berg. Het dak van de onderliggende bewoner vormde de ´voortuin´ van de er bovenliggende bewoner.

We sliepen op zogenoemde charpais (letterlijk vertaald: vier poten). Dat waren bedden met een bodem van gevlochten touw op vier houten poten. Daarop lag een doorgestikte matras met een natuurlijke vulling van wol of katoen. Overdag diende de charpai als zitbank met grote ronde kussens om tegenaan te leunen en voor de nacht werd het beddengoed tevoorschijn gehaald en diende het als een bed. Kasten waren er niet. Alles, kleding en beddengoed, werd bewaard in grote kisten. Er werden veel mottenballen gebruikt om alles goed te houden. Behalve deze noodzakelijke spullen was er niets aan overbodige dingen. In de keuken was geen aanrecht en fornuis en er was geen stromend water. Er werd gekookt op een petroleumstel op de grond. Ook soms buiten op een houtvuur. De vrouwen deden overigens alles zittend op een klein krukje, ´piri´ geheten. Ook het wassen van kleding met de hand gebeurde zo, zittend op zo een piri in een grote aluminium schaal en met een stuk natuurzeep. Uiteraard heb ik dat ook moeten doen. Mijn jongste had geen pampers maar katoenen lappen. Overdag was het vaak gemakkelijker om hem geen luier om te doen maar in zijn blote billetjes te laten. De lap hield sowieso weinig droog omdat er geen plastic broekje was om het vocht tegen te houden.

Ik kan nog verder uitweiden over hoe het leven daar was. Maar ik wil volstaan met te zeggen dat me daar heel duidelijk werd hoe weinig je eigenlijk nodig hebt. Eenmaal terug in Nederland viel me de overdaad aan spullen op. Dat ik eigenlijk zoveel had en bewaarde en dat veel daarvan niet noodzakelijk is.

En nu hier besef ik dat een klein huisje als dit voldoende zou zijn voor ons. Dat in de twee huizen die wij nu bewonen spullen staan die niet belangrijk zijn en dat ik ruimte inneem die niet per se noodzakelijk is. Het enige dat ik echt graag wil behouden van al mijn spullen: mijn laptop, mijn schilderbenodigdheden, mijn e-reader, mijn kleding, mijn kookgerei en mijn camera. En ik wil wasgelegenheid en kookgelegenheid, hetzij simpel of luxe zoals ik allebei gewend ben. En een lekker warm bed natuurlijk.

Guadalcanal, 18 december (3)

De dag is voorbij. Het is nu donker buiten en wij zitten aan onze laptops zonder internet. Het was een mooie en gezegende dag vandaag. Terwijl A. naar de campo was om de kippen en de hond en de katten te voeren en ander werk te doen, kwamen Z. en de kleine S. langs om met ons te wandelen en samen te eten van het eten dat nog over was van gisteren, ´cordero morisco´. S. voelde zich vandaag een stuk meer op haar gemak in ons huisje. Zij dribbelde nu zelfstandig overal op af en voelde zich vrij met ons te lachen en te spelen. Ze is echt ´una niña de campo´ en geniet het meest als zij in de natuur kan wandelen en plantjes en beestjes kan aanraken.

Daarna ging Z. even naar haar huis met S. Ze wilde proberen samen met S. een dutje te doen, maar dat lukte niet. S. is een beetje zoals mijn kinderen vroeger. Ze slaapt niet veel overdag. Verschil is dat mijn kinderen in de nacht wel goed doorsliepen, terwijl S. in de nacht ook vaak wakker wordt. Dat is natuurlijk vermoeiend voor haar moeder die een voltijd baan heeft. Omdat S, toch niet meer zou gaan slapen, vroegen ze ons om naar hun huis te komen voor het drinken van een kopje koffie of thee met taart. A. had een taart gekocht voor Z. met kaarsjes en een vuurpijl. Op de taart stond ´feliz cumpleaños Zoraida´ en een wit rond bord met het een rode rand en daarin het getal 40. Z. bedankte A., omdat ze de taart nog niet gezien had. Ze was verrast. Het ontroerde me. We zongen met zijn vieren feliz cumpleaños en het grappige was dat Z. zelf ook meezong. Het was een mooi moment. Ik kreeg zelfs natte ogen toen Z. A. bedankte met een kus. Ik kan goed zien dat ze veel van elkaar houden en dat vind ik mooi.

Net na zonsondergang namen we afscheid met een stevige abrazo. We liepen weg met een tas met zoetigheid en verse eitjes van hun kippen. Morgen gaan we nog even langs om afscheid te nemen. Inshaallah komen zij in februari in Alhaurin bij ons logeren met S., zodat de kleine meid kan genieten van de zee en alles wat er bij ons te beleven is.

Vandaag was het uitzonderlijk mooi weer. Een stralende zon in een strakblauwe lucht. Ik zat een tijdje op een stoel tegen de witte muur van dit huisje en voelde me vredig. De gedachte kwam bij me op dat dit moment het visioen zou kunnen zijn dat ik op jonge leeftijd zag: ik zag mezelf op gevorderde leeftijd zitten (of liever gezegd ik zat gewoon op oudere leeftijd, want hoe zou ik mezelf kunnen zien zitten). Ik zat in het zonnetje met achter me een witte muur. Dit huisje heeft een witte muur en ik bevond me in een aangenaam zonnetje zoals in het visioen en ik keek uit op natuur. Het gevoel dat ik had was conform het visioen. Misschien was het nooit mijn huisje, maar gewoon een huisje zoals dit.

Het is niet onwaarschijnlijk dat we dit huisje vaker zullen huren. We denken nu al om dit te gaan doen in maart 2022. Inshaallah.