Er was geen internet in het huisje en dat vond ik heel rustig. Omdat ik toch wilde schrijven, schreef ik in word-documenten een soort dagboek. Hier komt deel 1:

Guadalcanal 17 december 2022

Slapeloos

We zijn weer in Guadalcanal. Dit keer hebben we een heel eenvoudig en klein huisje gehuurd. Het staat midden in de campo in een lieflijk landschap met veel uitzicht rondom. Er is een mooi pad dat we kunnen bewandelen vanaf dit huisje op de heuvel. Dit pad is redelijk droog en begaanbaar ondanks de regen die ook hier recent gevallen is.

Er is hier geen WiFi. En daarom zit ik hier weer te schrijven in een word-documentje. Het mooie is dat ik me aldus schrijvende onbespied waan en alles kan zeggen wat ik wil. Als ik, zoals ik tot nu toe altijd deed, met een internetverbinding direct in mijn weblog een stukje intik, dat ben ik niet helemaal alleen met mijn eigen woorden. Ik heb al schrijvende al het idee dat ik schrijf voor een publiek, zij het een publiek dat gering is in aantal. Maar het remt me toch.

Ik vind het zo fijn om op deze manier te schrijven dat ik van plan ben vaker in een word-document te gaan schrijven, zonder imaginaire medelezer, als was het een soort persoonlijk dagboek. Ik kan altijd alsnog besluiten het daarna te plaatsen in mijn weblog. Zonder internet op mijn hielen voel ik me rustiger en vrijer tijdens het schrijven.

Behalve geen WiFi had ik gisteren ook geen mobiel internet. Ik kon niet vinden wat de oorzaak daarvan was. Ahmad had wel verbinding. Ik genoot van de rust en besefte hoe een verschil het voor mij maakt als ik niet op mijn telefoon hoef te kijken, omdat ik geen berichten, nieuws of weerbericht kan ontvangen. Het viel me op hoe vaak Ahmad op zijn telefoon keek. Ik miste dat niet en las een stuk op mijn e-reader (´Kleine stinkerd´ door Henk van Straten). We maakten arm in arm een avondwandeling net voor de zon onderging en vergaapten ons aan de mooie lichtval op de bergen en het dorp Guadalcanal waarop wij nu uitkijken.

Het huisje hier is simpel en elementair. De houtkachel verwarmt het hele eetkeukenvertrek in de avond en nacht en een elektrisch kacheltje verwarmt de kleine slaapkamer. Op het 1.35 m bed liggen we dicht tegen elkaar met onze hoofden op een gedeelde ´almohada´. Tot onze verrassing voelt het bed warm aan vanbinnen omdat er fleecelakens op liggen. Wat is dat heerlijk. Alsof je ligt tussen de vacht van zachte teddyberen.

Helaas kan ik niet slapen. Ik heb al een paar dagen buikpijn en in de nacht hindert dat nog meer dan overdag. Als ik mijn hand op mijn buik leg voel ik daarbinnen een gepruttel als in een chemische fabriek. Ik sukkel af en toe in slaap en word dan weer wakker. Dit blijft zich herhalen en ik ben vrijwel de hele nacht in een waaktoestand. Ik herinner me de woorden van mijn moeder die zei: ´Al slaap je niet, je rust toch uit´. En eigenlijk voel ik me ondanks de buikpijn zo gelukkig. Het landschap hier maakt iets in mij los. Het veroorzaakt dat ik me dingen realiseer die ik me normaal niet realiseer. Een soort spiritueel ontwaken. Het herinnert me aan de keren dat ik in Cyprus verbleef bij sheikh Nazim. Ik was daar zo blij met wat ik kreeg aan spiritueel voer en inspiratie, dat ik er ´s nachts wakker van bleef. Terwijl de vrouwen met wie ik daar in een grote ruimte sliep een snurkconcert gaven lag ik wakker en deed zikr. En nu ook. Terwijl ik mijn hand op mijn borrelende buik houd herhaal ik alleen maar ´Allah Allah Allah´ en er komen mooie gedachten in me op: Dat eigenlijk alles wat ik zelf bedenk en wat in mij opkomt vaak ´rommel´ is en niet belangrijk. Dat ik liever wacht op gedachten die ontstaan uit een andere bron door stil te zijn, mijn eigen gedachten te laten verdwijnen in het afvoerputje waar ze horen. Ik zit vrijwel constant dingen te bedenken en te oordelen, maar ik weet niets, neem rollen aan van slachtoffer, aandachttrekker, gelijkhebber enz. Zodra ik me bewust word daarvan voel ik me bevrijd en komt liefde in me op en rust.

Ik kan niet uitleggen wat ik precies inzag maar het gaf me vrede. Het is persoonlijk en het zal voor een ieder anders zijn. Sommige dingen kan je niet verwoorden en nu probeer ik dat toch.

Ik zag beelden van landschap achter mijn half dichte ogen. Het is een rare gewaarwording. Alsof ik door een klein kijkgaatje een superscherp beeld krijg van iets (in dit geval landschap en lucht). Ik heb het wel vaker. Het beeld komt, ik kan het even vasthouden en dan verdwijnt het en als ik geluk heb komen diverse beelden voorbij.

Vandaag schijnt de zon. Ahmad heeft een hele krat olijven geplukt, die hij thuis zelf wil marineren. Hij heeft het warm gekregen in de zon. Ik heb het een beetje koud in het relatief kille huisje. Ik ga ook naar buiten. O, daar heb je hem weer. Hij heeft groene paprika gevonden, een paar rode pepers en wat mandarijnen, mijn lieve boertje. Wat een leven.

Morgen verder…