Ik zit lekker te lezen op ons terrasje, onder een vandaag wat bleker dan anders zonnetje. Een zonnetje dat echter wel al dapper is blijven schijnen de afgelopen weken zonder een zuchtje wind. Heerlijk.

Ik kijk even over de rand naar de straat, wat ik regelmatig doe, en dan zie ik bij één van de voordeuren aan de overkant een vrouw zwaaien en ze roept ´Felicidades!´ ´Igualmente.,´ roep ik terug en ik zwaai naar haar. Dan zie ik dat zij het helemaal niet tegen mij heeft maar tegen een buurvrouw van haar een paar huizen verderop, die ook tegen haar terug praat met een hartelijke wens. Beschaamd trek ik mijn hoofd naar binnen. Hopelijk heeft de vrouw mij niet eens opgemerkt.

Ik ga weer verder met lezen in Henk van Straten. Intussen hoor ik meerdere stemmen. Meerdere buren zijn nu hun huis uitgekomen en ze staan gezellig met elkaar te keuvelen met opgewekte stemmen. Het klinkt me in de oren als een heerlijk geluid. Als het tevreden gezoem van bijtjes op een mooie zomerdag.

Ik ga weer staan en gluur nog een keer over de rand van ons balkonnetje. Ik zie ze bij elkaar staan, onze buurtjes die misschien al een leven lang in deze straat wonen. Mooi, die buurtcohesie. Ik ga naar mijn laptop op dit stukje te schrijven. Het is wat fris aan deze kant van ons huisje.

Ik ga terug, naar de zon en het licht…..Ahmad zit er al, ook met zijn boek.