Normaal gesproken ben ik niet iemand die veel data onthoudt en daar veel betekenis aan toekent, maar vandaag moest ik toch denken aan Hans, die vandaag 74 jaar zou zijn geworden als hij nog leefde. Maar dat is niet zo. Hij overleed in december 1996, op 47 jarige leeftijd.

Vandaag reed ik met Ahmad naar het ziekenhuis van Malaga. Hij moest daar zijn om de operatie die hem beloofd is in het voorjaar van 2022 te ´reclameren´. Hij heeft toen papieren ingevuld voor een operatie, waarbij stenen in zijn blaas verwijderd zouden worden en waarbij ook een stukje van zijn prostaat zou worden afgehaald. Hij tekende allerlei papieren en zou gebeld worden als de hij aan de beurt was.

We werden niet gebeld tot op heden en telkens als ik hem vroeg of hij daar niet achterheen wilde gaan, zei hij me dat hij geen zin had in de operatie. Hij had ook weinig last en gebruikte homeopathische middelen die de prostaat zouden verkleinen en de stenen zouden vergruizen (´chanca piedras´).

Maar sinds een paar dagen heeft hij last. Serieuze last. Na een bezoek aan de huisarts gisteren was hij ervan overtuigd dat het toch raadzaam was om de operatie te ´reclameren´. Daarvoor reden we vandaag naar het ziekenhuis in Malaga.

Als we voor het loket zitten van de administratie waar de reclamaties plaatsvinden ontdekt Ahmad dat hij zijn identiteitskaart in de auto heeft laten liggen. Terwijl hij terugloopt naar de auto om zijn tasje te pakken, zit ik te wachten en ik zie dat de man dat ook doet. Dan begin ik te praten: ´Ik zeg hem dat ik hoop dat de operatie snel kan plaatsvinden. Dat deze operatie al in het voorjaar van het afgelopen jaar gepland stond en dat hij de papieren al heeft getekend en alles en dat hij gebeld zou worden, maar dat dit nooit gebeurd is. Dat hij nu veel last heeft, elke 5 minuten moet plassen en dat er bloed in zijn urine zit.´ Dan begint de man in de papieren te kijken die Ahmad heeft meegebracht. Hij kijk beurtelings op de papieren en in zijn pc. Hij vraagt me of het telefoonnummer van Ahmad nog klopt. Dan loopt hij naar achteren. Als Ahmad terugkomt fluister ik Ahmad in zijn oor dat ik de man ´een peper in zijn kont heb gestoken´. De man komt terug en zegt tegen Ahmad dat hij op 19 januari naar het ziekenhuis moet komen en dan zal zijn bloed worden afgenomen, krijgt hij een echo en heeft hij een consult met de anesthesist.

Opgelucht lopen we weg na allebei de man bedankt te hebben. ´Het is gemakkelijker om voor een ander op te komen dan voor jezelf´, zeg ik tegen Ahmad, als hij mij bedankt. En dan: ´Weet je dat ik net zoveel van jou houd als van mijn broer? Dat is echt heel veel, want ik hield zielsveel van mijn broer.´ Hij weet het en ik weet ook dat hij ook heel veel van mij houd.

Ik was eigenlijk van plan om een schilderij van een beeld te maken (´Transmission´), maar voelde een enorme weerstand om ermee te beginnen. Ik heb besloten mijn plan te veranderen. Bovenstaande foto verdient een schilderij.