Het bezoek had net zijn hielen gelicht, of ik wilde er een verhaaltje over schrijven. Het was zo gezellig dat ik helemaal vergeten was foto’s te maken van ons samenzijn. Had nog wel een filmpje gemaakt van hoe zij stoer wegreden op de motor.
Toen ik dat filmpje wilde bekijken om er een momentopname uit te halen en mijn sony-camera aansloot op mijn pc, zag ik dat de indeling van het foto- en filmmateriaal, zoals deze vanuit de camera op de pc werd weergegeven, drastisch veranderd was. ‘PB Home’ stond er ineens en het camerabestand bestond uit twee schijven, een ‘verwisselbare schijf en een ‘PB Home schijf’. Wat? Wat krijgen we nou? Niet langer mijn fotootjes en filmclipjes keurig op datum weergegeven op mijn scherm, maar een of andere rare vage indeling met heel veel programmeertaal ertussen. Met moeite kon ik mijn foto’s terugvinden tussen alle programmeertaal en het gebazel over licenties etc. De filmpjes zag ik in eerste instantie niet terug. Mijn hoofd werd steeds verhitter van deze ellende. Waar komt deze ongevraagde rommel ineens vandaan? Ik herinnerde me dat Ahmad het laatst foto’s van mijn camera had gehaald door deze aan te sluiten op zijn nieuwe pc met windows 10 erop. Is daardoor dat ellende-programma op mijn camera geïnstalleerd? Ahmad en ik gaan puzzelen en komen er niet uit. Het programma staat niet in zijn laptop en ook niet in de mijne. Alleen maar in mijn camera. Hoe komt het erin en met name hoe haal ik het eruit? Nergens vinden we het antwoord daarop. Wel hoe je het programma op je pc kan installeren en deïnstalleren. Dat doen we, maar er is geen enkele manier om de programma-indeling uit de camera te krijgen. En dan herinnert Ahmad zich dat Sony hem had gevraagd of hij een update wilde voor de camera. Daar heeft hij misschien ‘ja’ op gezegd. Tja, en ik kan het niet meer weghalen uit de camera.
Misschien moet ik meegaan met de flow en gewoon voortaan dit programma gaan gebruiken voor het bewerken van mijn foto’s en filmpjes. Ik heb het geïnstalleerd en al met al blijkt het wel een mooi programma te zijn. Heel overzichtelijk. Zag direct alle foto’s en filmpjes die ik in mijn laptop in mappen heb opgeslagen overzichtelijk op mijn scherm. En als ik de camera erop aansluit krijg ik de foto’s en filmpjes in de camera ook te zien, met daarbij zelfs naar wens een indeling naar datum en tijdstip waarop het filmpje of de foto werd gemaakt. Eind goed al goed.

Gisterenochtend belde het neefje van Ahmad dat hij eraan kwam met zijn vrouw, helemaal uit Sevilla met de motor (250 km). We kwamen snel in actie. We deden boodschappen en daarna begon Ahmad direct met het vervaardigen van een grote pan soep. Daarna maakte ik mijn succesgerecht klaar, pilaw. Ziezo, dat was alvast gereed. Ik was een beetje zenuwachtig voor het aanstaande bezoek. We leven hier zo op onszelf dat het krijgen van ineens mensen over de vloer wat onwennig aanvoelde. Ik vermande mezelf, omdat ik weet dat in de regel, als de gasten er eenmaal zijn, ik het heel gezellig vind.
En dat was het ook. Ze kwamen vrij laat aan, maar de temperatuur was nog heerlijk zacht op het balkon, zodat we tot 21.30 zaten te kletsen over van alles en nog wat en we om 21.30 ook onze soep lekker buiten op konden eten.
We gingen vrij vroeg slapen, omdat we hadden afgesproken dat we in de ochtend met zijn vieren de mooie wandeling op de berg zouden gaan maken. Helaas ging dat niet door, omdat er vanmorgen een straffe wind stond en de berg gehuld was in grijze wolken. Toen zijn me maar wat gaan wandelen in het dorp, wat ook heel leuk was. Daarna weer lekker kletsen op het balkon, waar het weer steeds meer opklaarde en vervolgens een paar spelletjes rummikub. Toen we koffie gingen zetten liep het stel mee naar onze piepkleine keuken en daar aten ze met ons wat knäckebrödjes met jam bij de tweede koffie. Alles verliep heel ontspannen en beurtelings hadden we serieuze gesprekken of lachten we. We aten buiten om een uur of 15.30 en daarna deden we een kleine siësta. Vervolgens weer kletsen en om 19.00 vertrok het dappere stel op hun motor weer naar Sevilla, waar hun twee kinderen bij de zus van de neef op hen wachtten.

Ik vond het echt reuze gezellig, dit samenzijn met deze neef en zijn lieve vrouw. Ik heb het idee dat zij het ook heel fijn vonden en ik hoop dat ze het nog eens komen overdoen met hun twee kinderen.

Weet je dat ik bijna niets leuker vind dan het maken van zo een wandeling? Het kost niks en het doet een mens een hoop goed. Gelukkig zijn wij nog in staat om die berg op en af te klauteren. Laten we dat ook doen, zolang we dat nog kunnen!
Dit keer zien we geen steenbokken. Het is niet elke dag feest. Maar onderweg verbaas ik me keer op keer over het mooie landschap en de vele decoratieve bloemetjes. Ze groeien op de gekste plekken, tussen droog gesteente, waar je helemaal geen bloemetjes zou verwachten. ‘Het is allemaal zo mooi gerangschikt,’ roep ik uit. ‘Een tuinarchitect zou dit niet kunnen nadoen. Dit is wat mensen nastreven met een rotstuin.’ De natuur is wonderschoon.

Zo gaat het boek heten dat ik aan het schrijven was. Ik heb het lang laten liggen. De usb-stick waar het boek op stond heb ik per ongeluk in Nederland laten liggen. Ik had het stickje alvast in een tas gestopt, die ik uiteindelijk niet meenam.
Maar het boek stond ook nog opgeslagen in mijn grote laptop, waarschijnlijk in een oude versie. Ik ben er gisteren en vandaag mee verder gegaan. Ik wil het afmaken.
De tekeningen die ik maak beginnen nu nogal talrijk te worden en wat moet ik er verder mee! Imran hangt hier ingelijst aan de muur en dat vind ik fijn, maar ik kan moeilijk al mijn tekeningen gaan ophangen. Dat wordt een beetje pathetisch. Het loopt verder nog geen storm met verzoeken van mensen om een tekening van een geliefde persoon of huisdier. Dus die missie kan ik voorlopig vergeten en misschien wel voor altijd.
Dus werk ik nu aan het boek en dat is ook leuk en onderhoudend om te doen. Het enige nadeel is pijn in het ruggetje achteraf. Als ik bezig ben heb ik dat niet in de gaten, maar na een paar uurtjes schrijven en reviseren voel ik naderhand pijn in mijn onderrug. Whatever! Als je maar bezig bent toch.
Intussen is Ahmad bezig met het onderhoud van zijn huisje hier. De voegen van de balkontegels heeft hij bewerkt met vochtwerende verf. Staat ook nog eens heel mooi! En nu moet hij nog binnenshuis de door de regenstorm van afgelopen februari beschadigde muren herstellen.
Hij doet het allemaal graag, want hij is net als ik een bezige bij. Tussendoor nemen we tijd voor spelletjes rummikub, lekker eten (aardbeien en olijven gaan er dagelijks in rap tempo in), lezen in onze ereader en tv kijken via de pc.
Een beetje bakken in de zon op het balkon, ongezien en in mijn ondergoed, doe ik af en toe ook…..The good life!

Mijn lieve zoontje Imran heb ik getekend, zoals ik hem mij herinner.
Het tekenen van zijn gezichtje was confronterend voor mij. Tijdens het proces werden zijn gelaatstrekken steeds helderder voor me en probeerde ik dagenlang zijn uitdrukking in de tekening te ‘vangen’. Dat was leerzaam. Ik verbaasde me erover dat het werkelijk zo is dat als je teruggaat in je herinneringen en deze opschrijft dan wel tekent of schildert, dat er dan steeds meer informatie loskomt in je brein. Zowel feitelijke informatie (die je misschien dacht vergeten te zijn) als ook de gevoelens die daarbij horen.
Opnieuw voel ik mijn grote liefde voor dit kleine wezentje dat maar zo kort op deze wereld was. Het leek daarom wel of hij aandachtiger dan de meeste baby’s alles in zijn omgeving in zich opnam. En ook ik kon niet anders dan naar hem blijven staren, alsof ik zijn beeltenis ook moest ‘opslaan’.
Met gevoelens van schuld moet ik verder leven. Had ik kunnen voorkomen dat hij stierf? Waarom besefte ik pas toen hij overleden was dat hij al een tijdje voor zijn dood geen natte luiers meer had? Had ik eerder de dokter moeten bellen in plaats van me onder te dompelen in de roze wolk die de geboorte van een kind met zich meebrengt?
Ook heb ik nu zo een spijt dat ik zijn grafje na dertig jaar niet heb verlengd. Gedane en niet gedane zaken nemen geen keer.

…..And again. Hier wordt men niet moe van elk jaar op gezette tijden eenzelfde feestje. Traditie alom in dit dorp. En nu is de heilige week weer aan de beurt. Alle straten waarlangs de processies moeten gaan zijn weer gepoetst en de gevels schoongemaakt. Voor alle ramen staan bloeiende planten achter de tralies en palmtakken tussen de tralies geweven als decoratie en overal posters van de ‘imagenes’. En niet te vergeten de rooms rode vlaggen en doeken met ‘gouden’ randen, die overal langs de balkons en uit de ramen wapperen.
Vrijdag begon het spektakel met de eerste processie, die zowaar altijd vlak langs onze straat voorbij gaat. Met ‘la pollinica’ (Jezus op zijn ezeltje) en de heilige maagd Maria, gekleed in het blauw. Ik heb er een filmpje van gemaakt, met niet zozeer als doel de beelden over te laten komen, maar de geluiden. Want die horen wij nu dagelijks. Ook al gaat een processie niet langs onze straat, de muziek weerklinkt door het hele dorp.
De brassband-muziek heeft wel een andere klank dan die in Nederland. Meer passie! Ik heb het filmpje ‘idolatrie op straat’ genoemd en dat vind ik nogal onaardig van mezelf. Daarom staat het filmpje niet openbaar op You Tube maar verborgen. Ik wil mensen niet beledigen. Al is het voor mij niet begrijpelijk dat mensen helemaal idolaat zijn van steeds dezelfde enorme beelden die jaarlijks ‘uit de kast’ gehaald worden, voor de meeste mensen hier is het wel belangrijk. Het is een traditie en wie weet ontroert het de harten van de mensen en geeft het ze troost…..

Het valt niet mee om een tekening te maken uit het hoofd van een gezichtje dat ik, nu 32 jaar geleden, vier dagen lang heb kunnen bekijken. Ik moet wel zeggen dat ik al die dagen mijn ogen niet van hem af kon houden, mat name de dag en nacht dat ik nog in het ziekenhuis verbleef. Ik bleef maar kijken naar zijn gezichtje, terwijl ik hem naast mij had liggen in dat ziekenhuisbed. Ik vond hem zo lief. Eigenlijk leek hij niet zo op een baby. Hij had geen typisch babygezicht. Hij leek eerder op een wijs kaboutertje.
Hij had een best grote neus voor een baby’tje en in die neus zat bovenaan een lichte kromming, een soort bobbeltje, dat hem een bijna volwassen uitdrukking gaf. Hij was lichtbruin getint en hij had pikzwarte haartjes, niet te lang en piekerig, maar mooi plat op zijn hoofdje en licht krullend. En daarbij had hij lichte ogen, een beetje grijsblauw.
Hij was vrij licht bij de geboorte, nog geen 7 pond, met een tenger lijfje. Ik kleedde hem in witte kleertjes, witte sokken en een wit mutsje. Dat gaf hem het uiterlijk van een kleine smurf. Toen we naar huis reden van het ziekenhuis was het prachtig weer met een heldere strakblauwe lucht. Het was net of ik de wereld even helderder zag dan normaal. Toevallig stond op de kalender thuis een plaatje met meibloesem, dat heel goed de sfeer van die dag weergaf. Ik had voor de gelegenheid een bosje anemoontjes gekregen van mijn ex en dat waren heel mooie en kleurrijke bloemetjes.
Helaas had ik geen kraamzorg en klooide ik dus zelf wat aan met de zorg voor hem. Ik was al gewaarschuwd bij de geboorte door de gynaecoloog dat Imran een kanaal te weinig had in zijn navelstreng. Dat kon betekenen dat hij niet lang zou leven, maar het hoefde niet, had de gynaecoloog gezegd. En ik, nog verdwaasd van de barenspijn en de opluchting dat Imran geboren was (op het mooie tijdstip van het fedjr-gebed), hoorde dat wel aan maar liet de woorden niet echt tot me doordringen
Er werden wat testen gedaan in het ziekenhuis om te kijken of Imran niets mankeerde en daarbij werd niets vreemds gevonden. Wat werd nagelaten is een urinetest. Ik werd naar huis gestuurd een dag na de bevalling, tegen het advies van één van de verpleegsters die het niet verstandig vond mij te laten gaan zonder kraamzorg. Maar naar verpleegsters werd in de regel niet geluisterd door de heren doktoren.
Op de vierde ochtend, toen mijn ex en mijn dochtertje van 5 jaar aan het wandelen waren met de hond, maakte  ik alvast het huis een beetje schoon. Ik verbaasde me erover dat Imran best lang doorsliep, maar maakte van de gelegenheid gebruik om af te wassen en dergelijke. Tot ik besloot te gaan kijken of hij wel lekker sliep en er niets aan de hand was.
Ik trof hem levenloos aan in zijn bedje (een plank met een matrasje naast mijn bed). Zijn gezichtje was helemaal koud en zijn lipjes bleek en tegen blauw aan. ‘Nee, o nee,’ hoorde ik mezelf mompelen, terwijl ik Imran meenam naar beneden, in een deken gewikkeld. Tegen beter weten in wilde ik blijven geloven dat hij nog leefde en dat hij het alleen koud had en instinctief wikkelde ik hem helemaal in de deken. Intussen had ik wel de tegenwoordigheid van geest om de huisarts te bellen met de mededeling dat mijn zoontje overleden was. Mijn verstand wist hoe te handelen, maar mijn hart wilde niet geloven dat hij echt niet meer in leven was.
Ik verbaasde me over mijn eigen rust, ondanks deze enorme klap. Bleef zitten met Imran in mijn armen. Toen mijn ex en mijn dochtertje thuis kwamen kon ik niet anders dan hen het verschrikkelijke nieuws vertellen. Ik wil hier niet de herinnering ophalen hoe mijn ex hierop reageerde.
Al snel kwam de huisarts en ik pakte haar hand en smeekte haar om even bij mij te blijven zitten. Ik zat te trillen van ellende en toevallig was het weer ineens ook omgeslagen van lenteachtig naar heel koud.
Mijn ex was wel zo verstandig om direct op zoek te gaan naar een imam die Imran kon wassen en ritueel begraven. Hij vond een heel lieve Turkse imam, die Imran waste. Omdat het Hemelvaartsdag was duurde het een paar dagen voordat Imran werd begraven. De eerste nacht was hij nog in mijn huis en heb ik een hele nacht gewaakt naast zijn kleine lichaampje. Ik bleef maar tegen hem praten. Mijn ex vond het eng om bij zijn lijkje te zijn en hij sliep in de woonkamer. Na een paar dagen werd Imran opgehaald door een begrafenisondernemer. Hij moest in de koeling. Zonder er erg in te hebben had ik het helemaal fout gedaan. Ik had het raam open gelaten, omdat ik dacht dat frisse lucht zijn lijkje goed zou preserveren. Maar dat beek juist niet waar te zijn. Er moet juist geen frisse lucht bij een dood lichaam, omdat dit de ontbinding versnelt. Hij ging dus in de koeling in het mortuarium, waar hij lag naast een 9-jarig jongetje dat was omgebracht. Imran kreeg een islamitisch grafje.  Ik mocht niet mee om Imran te begraven. (regels die men, naar ik later pas leerde, uit de hadith haalde en die nergens in de Koran te vinden zijn!).
Ik heb ruim drie maanden dagelijks zitten huilen bij zijn grafje op het kerkhof dat toen vlakbij mijn huis was. Daarna werd ik zwanger van een tweeling (een jongen en een meisje). Dat het een tweeling was vernam ik pas twee weken voor de bevalling.

Natuurlijk mis ik veel. Mijn kinderen kunnen me niet van minuut tot minuut op de hoogte houden van hun wel en wee. Maar ik ben al blij met de nieuwtjes die ik af en toe mag vernemen.

Zo hoor ik van mijn schoondochter dat er dagelijks twee verliefde duiven mijn tuin bezoeken. Zij komen daar om de liefde te bedrijven. Ik wist niet dat mijn tuin daartoe uitnodigde.
Verder blijkt Noëlle grote vorderingen te maken in haar ontwikkeling. Zij doet dingen die in mijn ogen zeldzaam zijn voor een kindje van haar leeftijd (14 maanden). Was ze een tijdje wat recalcitrant als ze moest gaan slapen en bleef ze dan lange tijd staan in haar bedje met haar knuffel en slaappop in haar armpjes gekneld. Nu is dat ineens anders. Ze neemt nu zelf het heft in handen!
Als ze wil slapen maakt ze onderaan de trap duidelijk dat ze naar boven wil. Als haar moeder dan achter haar komt staan klimt ze zelf de trap op en loopt/kruipt regelrecht naar haar bedje. Daar veert ze dan een paar keer door haar knieën, duidelijk makend dat ze erin getild wil worden. Vervolgens blijft ze soms nog wel even staan in haar bed (in plaats van direct te gaan liggen) met knuf en pop, maar dat hoort kennelijk bij haar slaapritueel. Als je haar dan zo achterlaat, gaat ze in de regel zelf liggen en valt in slaap. Soms is ze haar knuffel, pop of speen kwijt, omdat zij die buiten haar bedje heeft laten vallen en dat maakt zij dan wel even kenbaar, maar als je haar die dan geeft, gaat ze zoet slapen.
Als ze wakker wordt en je zet haar even op het verschoonkussen om haar uit haar slaapzak te halen en eventueel te verschonen, dan geeft ze zelf haar haarspeldje aan en doet haar hoofdje naar voren, zodat je het speldje erin kan doen. Daarna heeft ze ook zelf haar schoentjes aan!
Ze is dol op thee en kan al thee drinken uit een glas met kleine slokjes. En als je haar broodje in stukjes snijdt en haar waterflesje ernaast zet, dan eet ze helemaal zelf haar broodje op en drinkt zelf uit haar flesje 🙂
Verder is ze er dol op om samen met je dingen te bekijken en aan te wijzen. Als je zegt ‘appel’, dan wijst ze de appel aan en als je zegt bloem, dan weet ze wat een bloem is en maakt er ook snuifbewegingen bij met haar neusje alsof ze wil ruiken of de bloem ook geurt.
Ik vind het grappig en mooi om dit allemaal te mogen horen en ik ben trots op mijn kinderen en op Noëlle dat zij zo een ontwikkeling mogen meemaken. En dat dit allemaal gebeurt in mijn huis, waar ze nu tijdelijk verblijven. Huisje weltevree 😉
Ook ben ik trots op mijn schoondochter, die na een best moeilijke tijd (de tijd waarin Noëlle nog minder duidelijk kon maken wat er met haar aan de hand was) nu kan genieten van meer rust. Een tevreden en gelukkig kind dat nu wel makkelijk gaat slapen en in de nachten grotendeels doorslaapt. Dat maakt dat vader en moeder nu ook wat relaxter kunnen genieten en dat moeder meer toekomt aan haar eigen dingetjes, zoals sporten en het halen van haar rijbewijs.

Van het afgelopen jaar weet Ahmad nog waar je een bepaalde eetbare plant kan vinden, genaamd tagarnina (Scolymus hispanicus).
Door de enorme regenval van de afgelopen winter verwacht Ahmad nu veel van deze stekelige maar (ontdaan van al hun stekels) heel eetbare planten te vinden. Na een betrekkelijk saaie wandeling op de Sierra de Mijas (die reikt van Torremolinos tot Marabella) bereiken we de mooie open plek waar het begeerde plantje zo rijkelijk te vinden moet zijn.
Terwijl Ahmad aan het zoeken is, gewapend met zakmes en boodschappentas, raak ik opnieuw onder de indruk van deze vredige plek. Alom groen en in de verte een eenzaam huis. De manier waarop alle bomen en planten gerangschikt zijn, de weldadige ochtendzon en het mooie uitzicht rondom doen me naar mijn camera grijpen en ik schiet wat foto’s links, rechts, van achteren en van voren. Al lopend en gulzig reikend naar mooie plaatjes struikel ik plotseling over één van de vele keien op de grond en daar lig ik languit met mijn beide camera’s. Instinctief heb ik zowel mijn nikontoeter als mijn mini sony beschermd als waren het mijn kinderen. De nikon hing half op mijn rug en de andere camera hield ik omhoog in de rechterhand. Ik viel op mijn linkerzij en bezeerde daarbij mijn knie en mijn schouder. Snel opstaan overtuigt me dat ik gelukkig niets gebroken heb. Ik neem me voor over de valpartij niets te vertellen aan mijn niets vermoedende echtgenoot, die ergens in de bosjes aan het zoeken is naar zijn plantjes.
Maar het eerste wat ik doe als hij in zicht komt is vertellen dat ik gevallen ben. Gelukkig maar, want ik blijk te bloeden als een rund uit een schaafwondje op mijn linkerbeen. Ik heb dringend een zakdoekje nodig.
Terwijl Ahmad verder zoekt ga ik lekker zitten op de rand van een vroeger waterreservoir. Opnieuw word ik getroffen door de vrede die heerst op deze plek. Ik geniet van de rust en de zon en verbaas me erover dat het bloed maar blijft stromen uit het kleine gaatje in mijn been. Het zakdoekje is inmiddels doordrenkt. Ik heb een idee. Straks als we teruglopen zal ik een aantal zakdoekjes aan elkaar knopen bij wijze van verband.
Maar Ahmad heeft een beter idee als hij terugkeert met een tas vol tagarnina. Hij bindt enkele palmblaadjes (smalle) aan elkaar die als koord kunnen dienen. Dat bind ik om mijn been, teneinde twee opgevouwen zakdoekjes bij wijze van verbandje op hun plaats te houden. Mijn ‘nature-man’. Als verrassing zien we op de terugweg nog een ‘salamanquesa comun’ (tarintola mauretanica) zitten op een rots. Het dier heeft precies de kleur van de rots. Hij mist de punt van zijn staart en hij schiet pas weg als ik te dichtbij kom om een foto te maken. Wij verwonderen ons (zoals wel vaker) over de natuur met al haar  verrassingen. De natuur die dieren in staat stelt de kleur aan te nemen van de omgeving waarin zij verkeren.
https://youtu.be/cTE9pcFHrIo