Ze overvielen me weer, dit keer toen ik vanmorgen stond te douchen in onze mooie douchecabine. Ik zag mezelf ineens weer staan in die akelige onbetegelde doucheruimte (het was eigenlijk een washok), die ik deelde met mijn ex en mijn toen nog kleine kinderen. Hoe ellendig en alleen ik me voelde, daar onder die zwakke waterstraal met mijn handjes op mijn rug. Het hele miserabele gevoel kwam weer terug en ik vroeg me voor de zoveelste keer af hoe ik zo een verschrikkelijk leven als ik met die man had heb kunnen volhouden. Waarom ging ik niet weg? Vanwaar dat misplaatste medelijden met een man die dat totaal niet verdiende? Ik heb hem niet kunnen veranderen en gelukkiger kunnen maken.
En tegelijkertijd overvalt me de metersdiepe triestheid dat ik mijn arme kinderen ook heb onderworpen aan de nare en dreigende sfeer die er hing in dat huis met die ‘vader’. Als ik kijk naar de veilige sfeer waarin bijvoorbeeld mijn kleinkind Noëlle nu mag opgroeien, dan kan ik de ogen uit mijn kop blijven huilen dat dit ik die geborgenheid en vrolijkheid mijn kinderen nooit heb kunnen bieden.
Mijn oudste was 11, de tweeling was 6 en mijn jongste was 3 jaar, toen ik eindelijk definitief vertrok met twee fietsen en een paar tassen met bezittingen van een ieder. Voorgoed weg naar een nieuw leven in Den Haag.
Is het gek dat ik nu Den Haag omarm als de stad van mijn leven en mijn huis daar als het huis van mijn dromen? Werkelijk heb ik het huis waarin ik nu woon gezien in een visioen op klaarlichte dag, terwijl ik noch het huis noch de buurt ooit gezien had. Dat was op een moment dat ik het heel moeilijk had in het opvanghuis waarin ik toen verbleef.
Allah is genadig en Allah is voor mij groot. Ik kan niet beschrijven hoezeer ik mij ‘gered’ voel. Het is alsof Allah mij in Zijn armen heeft weggedragen naar een nieuw leven, waarin alles steeds lichter werd.
Ja, ik had het moeilijk met de verdere opvoeding van mijn vier kinderen en ik maakte nog een keer een fout door weer met een voor mij en mijn kinderen verkeerde man te trouwen. Hoeveel fouten kan een mens maken? Maar opnieuw was Allah me genadig en ik kon op een vrij soepele wijze van deze man weer scheiden.
En nu ben ik zielsgelukkig met Ahmad en mijn lieve grote kinderen en kleinkinderen.
Maar mijn hart bloedt voor de jeugd die ik mijn kinderen heb kunnen geven. Ik had ze zoveel meer gegund. Ik kon ze alleen mijn liefde geven. Terwijl ik dit schrijf rollen de tranen over mijn wangen.