Het valt niet mee om een tekening te maken uit het hoofd van een gezichtje dat ik, nu 32 jaar geleden, vier dagen lang heb kunnen bekijken. Ik moet wel zeggen dat ik al die dagen mijn ogen niet van hem af kon houden, mat name de dag en nacht dat ik nog in het ziekenhuis verbleef. Ik bleef maar kijken naar zijn gezichtje, terwijl ik hem naast mij had liggen in dat ziekenhuisbed. Ik vond hem zo lief. Eigenlijk leek hij niet zo op een baby. Hij had geen typisch babygezicht. Hij leek eerder op een wijs kaboutertje.
Hij had een best grote neus voor een baby’tje en in die neus zat bovenaan een lichte kromming, een soort bobbeltje, dat hem een bijna volwassen uitdrukking gaf. Hij was lichtbruin getint en hij had pikzwarte haartjes, niet te lang en piekerig, maar mooi plat op zijn hoofdje en licht krullend. En daarbij had hij lichte ogen, een beetje grijsblauw.
Hij was vrij licht bij de geboorte, nog geen 7 pond, met een tenger lijfje. Ik kleedde hem in witte kleertjes, witte sokken en een wit mutsje. Dat gaf hem het uiterlijk van een kleine smurf. Toen we naar huis reden van het ziekenhuis was het prachtig weer met een heldere strakblauwe lucht. Het was net of ik de wereld even helderder zag dan normaal. Toevallig stond op de kalender thuis een plaatje met meibloesem, dat heel goed de sfeer van die dag weergaf. Ik had voor de gelegenheid een bosje anemoontjes gekregen van mijn ex en dat waren heel mooie en kleurrijke bloemetjes.
Helaas had ik geen kraamzorg en klooide ik dus zelf wat aan met de zorg voor hem. Ik was al gewaarschuwd bij de geboorte door de gynaecoloog dat Imran een kanaal te weinig had in zijn navelstreng. Dat kon betekenen dat hij niet lang zou leven, maar het hoefde niet, had de gynaecoloog gezegd. En ik, nog verdwaasd van de barenspijn en de opluchting dat Imran geboren was (op het mooie tijdstip van het fedjr-gebed), hoorde dat wel aan maar liet de woorden niet echt tot me doordringen
Er werden wat testen gedaan in het ziekenhuis om te kijken of Imran niets mankeerde en daarbij werd niets vreemds gevonden. Wat werd nagelaten is een urinetest. Ik werd naar huis gestuurd een dag na de bevalling, tegen het advies van één van de verpleegsters die het niet verstandig vond mij te laten gaan zonder kraamzorg. Maar naar verpleegsters werd in de regel niet geluisterd door de heren doktoren.
Op de vierde ochtend, toen mijn ex en mijn dochtertje van 5 jaar aan het wandelen waren met de hond, maakte  ik alvast het huis een beetje schoon. Ik verbaasde me erover dat Imran best lang doorsliep, maar maakte van de gelegenheid gebruik om af te wassen en dergelijke. Tot ik besloot te gaan kijken of hij wel lekker sliep en er niets aan de hand was.
Ik trof hem levenloos aan in zijn bedje (een plank met een matrasje naast mijn bed). Zijn gezichtje was helemaal koud en zijn lipjes bleek en tegen blauw aan. ‘Nee, o nee,’ hoorde ik mezelf mompelen, terwijl ik Imran meenam naar beneden, in een deken gewikkeld. Tegen beter weten in wilde ik blijven geloven dat hij nog leefde en dat hij het alleen koud had en instinctief wikkelde ik hem helemaal in de deken. Intussen had ik wel de tegenwoordigheid van geest om de huisarts te bellen met de mededeling dat mijn zoontje overleden was. Mijn verstand wist hoe te handelen, maar mijn hart wilde niet geloven dat hij echt niet meer in leven was.
Ik verbaasde me over mijn eigen rust, ondanks deze enorme klap. Bleef zitten met Imran in mijn armen. Toen mijn ex en mijn dochtertje thuis kwamen kon ik niet anders dan hen het verschrikkelijke nieuws vertellen. Ik wil hier niet de herinnering ophalen hoe mijn ex hierop reageerde.
Al snel kwam de huisarts en ik pakte haar hand en smeekte haar om even bij mij te blijven zitten. Ik zat te trillen van ellende en toevallig was het weer ineens ook omgeslagen van lenteachtig naar heel koud.
Mijn ex was wel zo verstandig om direct op zoek te gaan naar een imam die Imran kon wassen en ritueel begraven. Hij vond een heel lieve Turkse imam, die Imran waste. Omdat het Hemelvaartsdag was duurde het een paar dagen voordat Imran werd begraven. De eerste nacht was hij nog in mijn huis en heb ik een hele nacht gewaakt naast zijn kleine lichaampje. Ik bleef maar tegen hem praten. Mijn ex vond het eng om bij zijn lijkje te zijn en hij sliep in de woonkamer. Na een paar dagen werd Imran opgehaald door een begrafenisondernemer. Hij moest in de koeling. Zonder er erg in te hebben had ik het helemaal fout gedaan. Ik had het raam open gelaten, omdat ik dacht dat frisse lucht zijn lijkje goed zou preserveren. Maar dat beek juist niet waar te zijn. Er moet juist geen frisse lucht bij een dood lichaam, omdat dit de ontbinding versnelt. Hij ging dus in de koeling in het mortuarium, waar hij lag naast een 9-jarig jongetje dat was omgebracht. Imran kreeg een islamitisch grafje.  Ik mocht niet mee om Imran te begraven. (regels die men, naar ik later pas leerde, uit de hadith haalde en die nergens in de Koran te vinden zijn!).
Ik heb ruim drie maanden dagelijks zitten huilen bij zijn grafje op het kerkhof dat toen vlakbij mijn huis was. Daarna werd ik zwanger van een tweeling (een jongen en een meisje). Dat het een tweeling was vernam ik pas twee weken voor de bevalling.