Een paar weken gelden vertelde ik jullie over mijn val in de campo. Ik liep met mijn twee camera’s, waarvan één in de hand, naar mooie doorkijkjes te zoeken om te fotograferen of filmen en verloor mijn evenwicht. Waarschijnlijk door een los- of vastzittende steen of kei, die je veel hebt liggen hier op de berg. Ik bezeerde mijn knie en was blij met de verder goede afloop.
Maar wat ik niet verteld heb is dat dit niet mijn enige val in de campo is. Ik ben de eerste keer gevallen,toen we een heel stuk langs de snelweg liepen bij Monda om onze auto te bereiken na een wandeling. Ik viel toen best lelijk tegen de vangrail en er bloedde ook wat, maar ik weet niet meer welk lichaamsdeel. Dat is alweer bijna een jaar geleden.
Maar nog erger is dat ik ook vandaag op onze wandeling op de berg ben gevallen en ook de vorige week! Alle vier de keren viel ik naar links en dat is maar goed ook, want mijn camera’s hangen rechts of ik heb er één in mijn rechterhand. De vorige week brak ik mijn val met mijn handen en had ik slechts schaafwonden op mijn handpalmen.
Vandaag nam ik mij voor extra voorzichtig te zijn. Ik liep met mijn bamboestok, net als Ahmad. Het vallen gebeurt meestal als we helling af lopen op de terugweg. Ook vandaag had ik kennelijk een minimomentje van onachtzaamheid en ja hoor. Daar lag ik weer.
Wat beverig en beschaamd stond ik op. Gelukkig weer niets gebroken, wat een zegen is met mijn osteoporose. Maar dit keer een bloedende rechterpink. De schaafwonden van vorige week waren vandaag net genezen.
Wat onzekerder loop ik voorzichtig verder en probeer mijn voeten wat naar buiten te zetten, net als Ahmad. Misschien geeft dat wat meer stabiliteit. ‘Ik durf bijna niet meer met jou op pad te gaan,’ zegt Ahmad. ‘Straks breek je een keer een been en dan weet ik niet hoe ik jou naar de auto kan krijgen.’ Ik ben er wat stil van. ‘Ik hoop dat dat nooit gebeurt. Ik ga proberen nog voorzichtiger te zijn. Als we nu niet meer gaan wandelen, dan doen we niets meer. Ik ben al een schijterd als het om auto rijden gaat tegenwoordig. Als ik ook niet meer durf te lopen, dan komen we nergens.’ ‘Dat is ook waar,’ zegt Ahmad. Terug in Alhaurin zie ik een vrouw met een rollator. ‘Eigenlijk heb ik zo een ding nodig,’ zeg ik. ‘Maar daar kunnen we de berg niet mee op,’ zegt Ahmad.
Ik weet dat het niet meer zo best gesteld is met mijn evenwichtsgevoel. Ik ben gauw duizelig. Dat merkte ik voor het eerst bij een cursus buikdansen. Als je mij laat draaien ben ik zo de weg kwijt. Ik zou een heel slechte draai-derwish zijn. In attracties als de achtbaan en draaiende dingen kan ik al jaren niet meer. Ik kom daar kotsend uit. In de auto wordt ik gauw wagenziek, als ik even niet uit het raam kijk. Het minste last heb ik daarvan als ikzelf rijd. Kortom ik moet opletten. Mijn evenwichtvermogen is een zwakke plek geworden.
Maar ik wil toch blijven wandelen op de berg. Het is zo schitterend.

Zoals sommige van mijn lezers waarschijnlijk wel weten heb je grafiet potloden en carbon potloden. Tot nu toe tekende ik altijd met grafiet potloden. In die soort heb je verschillende hardheden met elk hun eigen donkerheidsgraad. Ik tekende eigenlijk hoofdzakelijk met het doodgewone HB-potlood, het meest gebruikte en overal te verkrijgen potlood. Ik kocht er daarna meer potloden bij in verschillende mate van zachtheid, maar eigenlijk gebruikte ik die potloden nauwelijks. Hooguit voor het tekenen van een vlak dat absoluut donkerder moet zijn, zoals bijvoorbeeld haar of een kledingstuk of een gedeelte van het oog.
Nadeel van grafiet is dat het in sommige gevallen kan glimmen en dat het geen duidelijk beeld geeft als je de tekening bekijkt vanuit de verte.
Omdat ik ook in het bezit ben van enkele carbon potloden heb ik gisteren de techniek van het tekenen met carbon bestudeerd. Ik keek naar de video’s van Yong Chen, omdat ik daarop toevallig terecht kwam. Hij liet zien dat het bij het tekenen van carbon vooral gaat om het aangeven van schaduw en licht. Dat spreekt mij wel aan.
Vandaag ging ik aan de slag met een zwart carbon potlood. Tekende wijlen mijn lieve broer na van een foto. Ik probeerde me ook een beetje te houden aan de techniek van het meten van verhoudingen door met je potlood de verhoudingen na te gaan. Merkte eigenlijk vrijwel direct dat dit mij niet ligt. Ik ben gewend op het oog te tekenen. Zit er daarom natuurlijk weleens flink naast, maar ik ben niet van het passen en meten.
Dapper begon ik met grote streken op mijn enorme vel papier. Carbon is weinig subtiel in het aanbrengen. Zacht drukken of hard drukken kan je lang niet zo nauwkeurig doseren als met een grafiet potlood. Ik had gezien dat Yong Chen gewoon klodderde met zwart en de contouren daarna verzachtte met zijn vinger. Het rare vond ik dat hij in de video daarbij helemaal geen vuile handen kreeg. Ik deed wat hij deed en zag dat mijn broer (zoals ik hem ken) aardig gelijkend op mijn enorme vel papier verscheen, maar naarmate ik meer wilde perfectioneren verdween hij steeds meer en hij werd een andere man en ikzelf werd steeds zwarter. De zwarte piet vegen zaten zelfs op mijn wangen, zag ik toen ik op een goed moment mijzelf tegen kwam in de spiegel van de wc. De punt van mijn carbon potlood werd steeds stomper en mijn kneedbare gum steeds zwarter. Het nadeel van carbon potloden is ook dat je ze niet normaal kunt slijpen met een puntenslijper. Je moet ze slijpen met een mesje en dat is een heel secuur werkje. De punt moet heel lang zijn en wat stomp, zodat je met de zijkant eventueel ook grote vlakken kan vullen. Dit secuur slijpen lukte mij noch Ahmad. Met een veel kleiner en lang niet perfect potlood ging ik verder.
Mijn lieve broer Hans werd steeds onherkenbaarder. Ik wilde toch doorzetten en de moed niet opgeven, tekende, smeerde en gumde door, al lang niet meer genietend van het proces. Tot mijn potlood viel en de punt afbrak. Dat was voor mij het teken dat ik het mocht opgeven. Tekenen met carbon is niet voor mij weggelegd. In ieder geval niet letterlijk van een foto als portret. Het lijkt me wel een goede techniek voor karikaturen of tekeningen waarin alleen gewerkt wordt met zwart en wit en waarin grijstinten achterwege gelaten worden. Misschien dat ik er in dat soort ‘gevallen’ wel wat mee kan. Maar daar ben ik nog niet aan toe. Ik heb deze tekening uit mijn schetsblok gescheurd en weggegooid. Het is de tweede tekening in mijn korte tekencarrière die ik weggooi. En die andere had ik ook verpest met het carbonpotlood. Dat was toen ik nog niet wist wat het  verschil was tussen grafiet en carbon. Ik pakte gewoon maar wat in mijn vingers kwam.
Kan niet zeggen dat ik met voldoening terugkijk op mijn tekenactiviteit van vandaag. Maar het goede nieuws is dat het nu eindelijk gestopt is met regenen.

Hi guys. Long time no see. Geen nieuws, goed nieuws. Er gebeurt niet veel hier. Of het moet groot nieuws zijn dat vannacht de wind om onze ‘piso’ huilde en dat de regen de hele nacht tegen ons slaapkamerraam kletterde met vinnige slagen. Ik lag lekker in mijn bedje met de man. Vroeg me af of het ook weer spookte aan de kust.
Niets van gehoord verder. Ook vandaag regent het en morgen zal het ook regenen, maar vanaf zondag……..kunnen we hopelijk weer naar de campo om de door mij begeerde wandeling te maken naar Mijas langs de ‘camino de cabras’ (zo noemt men hier smalle paadjes die langs ravijnen lopen).
Ik heb er overigens een concurrent bij. Ahmad vindt nu foto’s maken ook leuk en pikt tijdens wandelingen mijn Nikon. Ik wil niet hebberig doen, want ik heb dan zelf natuurlijk nog de meesterlijke sony. Maar eerlijk is eerlijk, ik heb de zoemlens op mijn nikon eigenlijk niet voor hem gekocht, maar voor mezelf. Om foto’s te maken van verre objecten en dieren, die ik met mijn sony niet zo dichtbij kan halen. Ahmad maakt tegenwoordig ook filmpjes van zijn foto’s met muziek en al. Jawel!
Ik heb besloten het hem te gunnen, ook al vind ik het jammer voor mezelf en loop ik het liefst met de twee camera’s, als een jager met twee geweren. Als hij echt deze hobby wil doorzetten, kan hij altijd zelf een camera kopen (wat ik van harte zal aanmoedigen). De camera’s worden elk jaar beter. Dus hij kan mij dan zelfs overtroeven. Maar ik begrijp dat hij even tijd nodig heeft om een beslissing te nemen over zo een grote uitgave. Wie weet is het fotograferen voor hem toch niet zo een hardnekkige hobby als voor mij. Ik wacht het af.
We brengen onze dagen hoofdzakelijk door achter de pc. Daar is ook zoveel op te beleven! Vandaag hield ik me o.a. bezig met het kijken naar tekendemonstraties op You Yube. Want het begint toch weer te kriebelen, de drang om te gaan tekenen. Ik denk er nu over om over te gaan op de wat heftigere houtskoolpotloden en heb vandaag gekeken hoe een chinees dat doet. Hij gaf goede adviezen over beginnen met de grotere contouren en schaduwen en dan langzaamaan naar meer detail toe te werken. Ook liet hij, zoals veel andere tekenaars, zien hoe je een gezicht tekent door het in te delen in vlakken. Handige techniek, maar ik denk dat je daarbij toch ook je eigen oog moet vertrouwen. Ik zag dat hij een oor beslist te laag tekende. Maar dat heb je altijd. Iedere tekenaar heeft ‘blinde vlekken’. Daarom is het ook goed om regelmatig te stoppen met tekenen en er na een pauze opnieuw naar te kijken.
Meer heb ik echt niet te melden. Als dat wel zo, is zijn jullie de eersten die het lezen.
PS. Ik heb de chatfunctie uitgeschakeld in mijn facebookaccount en ik heb de messenger-app van mijn telefoon gehaald. Dat geeft rust!

Weet ook niet waarom ik dit in het Duits zeg. Maar het krijgt dan voor mij iets Goethe-achtigs. Vanmorgen stond ik uitgesproken sip op, terwijl daar ogenschijnlijk geen reden voor was. Het is mooi weer, zij het wat benauwd en heiig, ik heb nergens pijn, het gaat goed met met mijn (klein)kinderen voor zover ik weet en Ahmad houdt nog van me.
Toevallig heeft Ahmad hetzelfde sombere gevoel, maar hij heeft het al een aantal dagen. Misschien heeft hij het op mij overgedragen. Ik wil hem echter geenszins de schuld geven!
Ik ben ‘low energy’, tobberig. Er komt zoveel info op me af. Via de media en via mijn rijke aantal herinneringen. Gisteren hoorde ik een man op radio 1 praten over de stiekeme internet- en telefoonverslaving die veel mensen nu belast. Hoe slim facebook, instagram en whatsapp zijn in het hanteren van een beloonsysteem. De vinkjes achter je geschreven berichtjes (‘ja! hij/zij heeft het bericht gelezen’) de duimpjes omhoog achter je facebookposts. Jippie, zoveel ‘likes’! Ze houden iedereen ‘hooked’.
Hier een leuke illustratie van wat ik bedoel
Ik ben even nagegaan wat mij eigenlijk het meest tijd kost en het minst beloont. Dat is niet watsapp, want dat is de lijn naar mijn kinderen, die heel belangrijk voor me zijn.
Maar net als een aantal jaren terug opnieuw facebook. Wat haal ik uit facebook, als ik mijn neus daarin steek en er soms zo een half uurtje in ‘verdwijn’? Heel weinig. Soms kan ik een krantenbericht lezen dat iemand deelt en dat ik normaal gesproken niet te zien krijg in mijn mobiel als niet-abonnee. Soms lees ik een ‘wetenschappelijk’ feit, waar ik direct mijn twijfels over heb. Ik lees hoe het gaat met mijn facebook-vrienden, maar dikwijls is dat niet de hele waarheid, maar een uiterlijke versie daarvan. Twee van mijn kinderen hebben facebook en twee hebben dat niet. De twee die het hebben delen weinig meer over zichzelf dan wat ik al weet van ze via een directere verbinding. Verder zit ik in een groep (waarin ik verzeild ben geraakt door introductie van iemand anders). Daarin wordt gediscussieerd over Koran en hadith en dat gaat er soms heel venijnig aan toe. Dan denk ik: jongens, wat is dit. Dit is geen gesprek meer, maar een persoonlijke vete.
Je raadt het al. Ik denk erover mijn lidmaatschap bij facebook op te zeggen. Of heet dat anders. Ik zie alleen één nadeel. Ik kan nu mijn facebook-account gebruiken om in te loggen in een aantal internetpagina’s. Dat ga ik dan wel weer missen. Ben toch al zo slecht in het bijhouden van de wachtwoorden die ik overal gebruikt heb.
Maar in een stemming zoals deze, triest op het huilen af, moet ik denk ik helemaal geen beslissingen nemen. Sorry voor dit gelul. Moest het even kwijt. Ga nu een spelletjes rummikub doen met die andere somberling. 😉

Nieuwsgierig als ik ben, wil ik vandaag naar het strand rijden om te kijken hoe groot de schade is aan strand en strandhuisjes. We rijden dit keer direct naar het stille strand, waar we vorige keer vanuit het drukke gedeelte van Torremolinos naartoe gelopen zijn via de kustlijn. Ik verwacht daar een ravage aan te treffen, maar niets is minder waar. Het strand en het mini strandpaviljoen liggen er nog even netjes bij als wij de vorige keer gezien hebben. We rijden via de boulevard richting het drukkere gedeelte. Nergens problemen te zien. De weg is keurig en zandloos en alle strandpaviljoens  zijn open en zien er uit als anders. De parasols op het strand en de strandstoelen staan keurig in het gelid. Nergens stormschade te bekennen. Of ze hebben alles razendsnel hersteld of de schade viel enorm mee. Ik zie schade zoals op de foto’s in het artikel in mijn gisteren geplaatste stukje nergens terug. Beter zo, denk ik bij mezelf. Beter voor de strandtenthouders en beter voor de toeristen. Helaas is het niet zulk lekker weer. Er schijnt slechts af en toe een waterig zonnetje.
We rijden verder naar Arroyo de Miel, het gedeelte van Torremolinos waar wij ooit twee keer op vakantie gingen in de leuke en eenvoudige appartementjes in la Baranda. De ouders van de vriendin van mijn zoon willen een huisje huren in Arroyo de Miel vanaf 7 mei tot 20 mei dit jaar. Wij gaan kijken waar het door hun beoogde huis ligt. Je weet immers nooit. Zo een vakantiewoning wordt prachtig afgebeeld op internet, maar kan soms in werkelijkheid tegenvallen.
We bereiken het huis, dat vrij ver van de kust afligt aan een spoorlijn. Het is gelukkig geen drukke spoorlijn. Wij hebben destijds vaak het boemeltreintje gepakt dat je naar Malaga of Fuengerola brengt. De trein rijdt maar tot 12 uur in de nacht. Dus hinderlijk zal het niet zijn. Het zwembad van hun huisje ligt wel langs de spoorlijn, maar als de tuin achter net zo goed is afgeschermd als de voorzijde, dan hoeven zij niet bang te zijn voor inkijk.
Gezellig om de andere opa en oma van Noëlle weer hier te treffen. Zij verheugen zich ook op hun vakantie. Ik hoop dat ze mooi weer zullen hebben.

De afgelopen dagen hebben als twee nerden binnen gezeten. Veel achter de laptop. Het waaide heel hard en de lucht was grijs. Die harde wind werd gevolgd door een knetterend onweer.
Wat wij niet wisten was dat het achter de berg, aan de kust, nog harder heeft gespookt dan hier. De kustlijn waar wij nog zo rustig langs liepen een paar dagen gelden en waar ik mijn e-reader achterliet is onherkenbaar veranderd. Ik heb dat zelf niet gezien, maar gelezen in het volgende artikeltje. De schade aan strand en strandhuisjes moet gigantisch zijn. Ik vind dat heel sneu voor de vakantiegangers die er nu zijn of binnenkort komen.
Wij zijn vandaag de zondag begonnen met een wandeling op de berg. We zijn wat laat en hebben ook geen drinken bij ons. Dus houden we de wandeling kort. Op mijn aandringen cq gedram 😉 verkennen we nog wel even het weggetje naar Mijas. We belopen niet het hele pad naar Mijas, dat loopt vanaf de top van de berg. Het is echter zo een mooi weggetje, dat we het zeker een andere keer wel helemaal willen lopen, maar dan beter voorbereid. Met eten en drinken bij de hand.
Op de terugweg leer ik weer wat bij van mijn ‘natuurman’. ‘Kijk, hier liggen keutels van steenbokken,’ zegt hij. En inderdaad liggen er wat zwarte balletjes, niet op een hoopje, maar op een slordige rij. ‘Hoe weet jij dat het steenbok-keutels zijn en bijvoorbeeld geen konijnenkeutels?’ ‘Omdat ze rond zijn. Die van konijnen zijn kleiner en wat langwerpiger. De steenbok doet zijn keutels ook niet op een hoopje, maar rennend.’ Haha. Ik moet lachen. Ik zie het voor me. Zo een rennende en intussen keutelende steenbok. Zelfs poepen doet hij/zij rennend, dit magistrale en ijverige dier.

Ik weet dat ik het niet moet doen. De kleine berichtjes lezen die soms in kranten en andere media opduiken over gevallen van kindermishandeling. Ik moet niet willen weten dat ouders of stiefouders een kind zo kunnen haten dat ze het treiteren en mishandelen, soms tot de dood erop volgt. Zo een berichtje laat me niet los en popt nog dagen na het lezen ervan op in mijn brein.
‘Weet je dat ik dat stelselmatig martelen van een kind, dat in alles van jou afhankelijk is, nog erger vind dan de misdaden van bijvoorbeeld IS?’ vertrouw ik Ahmad toe. Mijn hart breekt, als ik me in de angst en eenzaamheid van zo een kind verplaats.
Ik bid voor alle mensen en dieren, bekend en onbekend, die onschuldig (of zelfs desnoods schuldig!) slachtoffer zijn van de wreedheid van mensen. Geen wezen is zo zinloos wreed als de mens. 🙁

Omdat het net iets te warm is voor een wandeling op de berg en we er toch even uit willen, besluiten we tot een wandeling langs het strand. Misschien is het leuk om van Torremolinos richting Malaga te lopen via de kust. Goed voor de voeten. Op de terugweg moeten we toevallig toch even langs Carrefour voor bepaalde producten die ze in andere ‘supermercados’ niet hebben en dat ligt op de route.
We zetten onze strandstoeltjes alvast in de auto, voor het geval dat we na de wandeling nog even op het strand willen blijven lezen in onze e-readers.
Ik neem mijn camera mee en wil ook mijn e-reader meenemen, maar die past niet in mijn cameratasje. Ahmad geeft mij een oud tasje van hem, waarin de e-reader net past, maar het ritsje kan niet dicht. ‘Geeft niet,’ zeg ik. ‘Hij valt er toch niet uit.’
Ik zet de auto aan de behoorlijk drukke kustlijn van Torremolinos en we beginnen aan onze wandeling. We lopen met onze schoenen in de hand en ook onze tasjes met de e-reader. ‘Stom van ons,’ zeg ik. ‘We hoefden helemaal niet met deze e-readers te sjouwen, want als we willen lezen moeten we toch eerst de stoeltjes uit de auto halen.’ ‘Ja, dat is waar,’ zegt Ahmad. Maar ja, wat maakt het uit. We lopen toch al en zo zwaar zijn die tasjes met e-readers niet.
Het is een leuke wandeling. Ik zie zelfs hier en daar schelpen en ik buk om er een paar op te rapen, die ik overigens later weer weggooi. We hebben de vele strandtentjes, hotels en appartementen langs de kust achter ons gelaten en komen dichter bij het vliegveld, van waaruit een startbaan vliegtuigen regelrecht in de richting van de kustlijn stuurt. Daar waar de vliegtuigen overvliegen is het strand een stuk rustiger met minder bebouwing. Veel leuker. We besluiten voortaan regelrecht naar dat rustigere strand te gaan.

Dan lopen we weer terug naar de auto. Bij de auto aangekomen merk ik dat ik kennelijk al een tijd gelopen heb met een tasje zonder e-reader. Ik merkte het verschil in gewicht niet op, omdat ik ook met een cameratasje liep.
Karamba! Sony e-reader weg! En ook al mijn bibliotheekboeken die ik erin had opgeslagen om te lezen.
We zoeken naar een e-reader bij Carrefour en bij Media Markt. Geen Sony daar. Sony lijkt hier niet verkocht te worden. Wel Kobo. Dan zoeken we thuis op internet. Amazon verkoopt uiteraard Kindle, geen mooie Sony maar ook wel Kobo. Ahmad bestelt voor mij een Kobo met een intern verlicht groot scherm.
‘Ik heb ‘premium’,’ zegt Ahmad. ‘Dat betekent dat alles wat ik bestel de volgende dag geleverd wordt. Geen probleem. Een dag zonder lezen kan ik wel. We bestellen de Kobo Aura H20. Ik ben helemaal blij. Morgen heb ik een nieuwe e-reader. Dan kijken we even op de bestelling en daar zie ik dat ik het beschermhoesje morgen krijg, maar de e-reader tussen 26 april en 5 mei! Dat is niet fijn! Zo lang geen leesvoer!
Ahmad belt naar Amazon. De medewerker legt uit dat de Kobo uit het buitenland komt en dat het ze daarom een week of langer armslag nemen, omdat de komst van het ding afhangt van douane-formaliteiten. ‘Dan annuleer ik de bestelling,’ zegt Ahmad.
Hij heeft hem nu geannuleerd, maar of wij ons geld terugkrijgen hangt af wat de buitenlandse verkoper doet met de Kobo. Gaat hij hem toch sturen, omdat hij de annulering niet accepteert? Of hij accepteert de annulering wel, maar die beslissing moet ik afwachten. Als ik nu elders een Kobo ga zoeken, dan heb ik kans dat ik straks met twee e-readers zit opgescheept. Maar als ik niets doe……….
Eèèèch!!!!! Mijn hersens kraken. Mensen praten over hoe moeilijk het is af te kicken van telefoon en internet. Wat dacht je van geen leesvoer hebben.

Zo noemt men het op radio 1 en in sommige kranten als je kijkt naar programma’s als Boer zoekt vrouw, goede tijden slechte tijden, enzovoort.
Alsof het zoveel meer geestverheffend zou zijn om naar een programma te kijken als de wereld draait door.
Ik persoonlijk leer weinig van het geklets van vrijwel altijd dezelfde persoonlijkheden in DWDD. De ‘ons kent ons’-cultuur met de gedeelde meningen, die je volgens de VARA nu eenmaal moet hebben.
Geef mij juist maar een programma als Utopia of Boer zoekt vrouw. Daar leer ik van, omdat mensen zich daarin niet anders kunnen voordoen dan ze zijn en de interactie tussen mensen voor mij als psycholoog heerlijk smulvoer is. Bovendien geniet ik van het schitterende camerawerk in boer zoekt vrouw. Verder vind ik een serie voor het volk als gtst ook best leuk vermaak, al is het maar vanwege het geruststellende deuntje waarmee deze serie aanvangt. De acteurs in die serie gaan steeds beter acteren en ook al zijn het wel heel sterke verhalen die vertoond worden, het is voor mij oer-Hollands vermaak. Ik houd met name van Nederlandse series en daarbij is op dit moment mijn favoriet Vechtershart.
Dus ik voel me absoluut niet guilty vanwege deze pleasures. Straks even Utopia kijken van gisteren 😉 Vechtershart bewaar ik nog even voor later. Jammer dat Celblok H is afgelopen. Maar er is nog wel Nieuwe Buren, waarin ik de acteurs heel goed vind, maar het verhaal onwaarschijnlijk. Dat heb je als je een oorspronkelijk al verfilmd verhaal verder gaat uitmelken. Kan niet wachten tot Penoze weer terugkomt. Mijn absoluut onschuldige pleziertjes!

Gelukkig. Geen geroffel op trommels meer op de achtergrond, Geroffel dat nogal militair aandoet en dat dateert uit de tijd van Franco. Franco is degene die het vrij agressief aandoende getrommel animeerde, want de originele muziek in de semana santa klonk niet zo militaristisch. Die originele muziek (met hartstochtelijk trompetgeschal) vind ik eigenlijk best mooi en ontroerend, maar al dat tromgeroffel geeft er nu een dreigend tintje aan.
Maar het is dus weer afgelopen. Alleen een paar rode lappen die hier en daar aan de balkons zijn blijven hangen herinneren nog aan deze week. Overal worden de straten weer schoon geveegd en men gaat verder met het leven van alledag. Het doffe getrommel van de afgelopen dagen zit echter nog zo in mijn hoofd gebeiteld, dat ik een drilboor in de verte ten onrechte nu ook verwar met het gebonk van die trommels. Ik moet mezelf echt voorhouden dat dit niet klopt. Dit zijn bouwers in de verte en de trommels zijn ingepakt!
Wij pakken ook ons oude leven weer op. Boodschappen, huisje schoonmaken, wasje draaien. Je kent het wel.
Vanmorgen aan het ontbijt praatten Ahmad en ik even na over het bezoek van gisteren. ‘Die Manolo is een echte charmeur,’ zeg ik. ‘Type vrouwenversierder, zo anders dan jij.’ Ik zie het gezicht van Ahmad een beetje betrekken. ‘Ben ik dat dan niet?’ ‘Nee, niet echt. Jij bent niet het type dat bij binnenkomst heel erg wil opvallen. Zo van kijk mij nou. Jij bent het bescheiden typ.’
Het blijft een beetje knagen aan Ahmad en hij komt er later op terug. ‘Weet je dat ik gewoon een beetje jaloers werd, toen jij dat zei over Manolo.’ Dat zegt hij me, terwijl we de garage inlopen om de auto te pakken.
‘Absoluut onnodig,’ zeg ik beslist. ‘Jij bent een verborgen diamant. Jij speelt het klaar om mij elke dag het gevoel te geven dat je van me houdt. Mannen die goed zijn in vrouwen versieren kunnen elke nieuwe vrouw het gevoel geven dat zij aantrekkelijk is, maar kunnen in de regel dat gevoel niet aan hun eigen vrouw geven. Vrouwen die vallen voor dat soort mannen merken pas later wat die mannen werkelijk waard zijn. Dan ervaren ze hoe ongelukkig ze zijn met zo een man.’ Ik zie Ahmad helemaal opklaren bij het horen van deze door mij gemeende woorden.’
Als we even later op weg zijn naar de Little, zegt hij: ‘In Spanje zeggen wij: la aparencia engaña.’ Ik zeg: ‘Dat zeggen wij precies zo in Nederland: schijn bedriegt.’