Weet ook niet waarom ik dit in het Duits zeg. Maar het krijgt dan voor mij iets Goethe-achtigs. Vanmorgen stond ik uitgesproken sip op, terwijl daar ogenschijnlijk geen reden voor was. Het is mooi weer, zij het wat benauwd en heiig, ik heb nergens pijn, het gaat goed met met mijn (klein)kinderen voor zover ik weet en Ahmad houdt nog van me.
Toevallig heeft Ahmad hetzelfde sombere gevoel, maar hij heeft het al een aantal dagen. Misschien heeft hij het op mij overgedragen. Ik wil hem echter geenszins de schuld geven!
Ik ben ‘low energy’, tobberig. Er komt zoveel info op me af. Via de media en via mijn rijke aantal herinneringen. Gisteren hoorde ik een man op radio 1 praten over de stiekeme internet- en telefoonverslaving die veel mensen nu belast. Hoe slim facebook, instagram en whatsapp zijn in het hanteren van een beloonsysteem. De vinkjes achter je geschreven berichtjes (‘ja! hij/zij heeft het bericht gelezen’) de duimpjes omhoog achter je facebookposts. Jippie, zoveel ‘likes’! Ze houden iedereen ‘hooked’.
Hier een leuke illustratie van wat ik bedoel
Ik ben even nagegaan wat mij eigenlijk het meest tijd kost en het minst beloont. Dat is niet watsapp, want dat is de lijn naar mijn kinderen, die heel belangrijk voor me zijn.
Maar net als een aantal jaren terug opnieuw facebook. Wat haal ik uit facebook, als ik mijn neus daarin steek en er soms zo een half uurtje in ‘verdwijn’? Heel weinig. Soms kan ik een krantenbericht lezen dat iemand deelt en dat ik normaal gesproken niet te zien krijg in mijn mobiel als niet-abonnee. Soms lees ik een ‘wetenschappelijk’ feit, waar ik direct mijn twijfels over heb. Ik lees hoe het gaat met mijn facebook-vrienden, maar dikwijls is dat niet de hele waarheid, maar een uiterlijke versie daarvan. Twee van mijn kinderen hebben facebook en twee hebben dat niet. De twee die het hebben delen weinig meer over zichzelf dan wat ik al weet van ze via een directere verbinding. Verder zit ik in een groep (waarin ik verzeild ben geraakt door introductie van iemand anders). Daarin wordt gediscussieerd over Koran en hadith en dat gaat er soms heel venijnig aan toe. Dan denk ik: jongens, wat is dit. Dit is geen gesprek meer, maar een persoonlijke vete.
Je raadt het al. Ik denk erover mijn lidmaatschap bij facebook op te zeggen. Of heet dat anders. Ik zie alleen één nadeel. Ik kan nu mijn facebook-account gebruiken om in te loggen in een aantal internetpagina’s. Dat ga ik dan wel weer missen. Ben toch al zo slecht in het bijhouden van de wachtwoorden die ik overal gebruikt heb.
Maar in een stemming zoals deze, triest op het huilen af, moet ik denk ik helemaal geen beslissingen nemen. Sorry voor dit gelul. Moest het even kwijt. Ga nu een spelletjes rummikub doen met die andere somberling. 😉