Mijn lieve zoontje Imran heb ik getekend, zoals ik hem mij herinner.
Het tekenen van zijn gezichtje was confronterend voor mij. Tijdens het proces werden zijn gelaatstrekken steeds helderder voor me en probeerde ik dagenlang zijn uitdrukking in de tekening te ‘vangen’. Dat was leerzaam. Ik verbaasde me erover dat het werkelijk zo is dat als je teruggaat in je herinneringen en deze opschrijft dan wel tekent of schildert, dat er dan steeds meer informatie loskomt in je brein. Zowel feitelijke informatie (die je misschien dacht vergeten te zijn) als ook de gevoelens die daarbij horen.
Opnieuw voel ik mijn grote liefde voor dit kleine wezentje dat maar zo kort op deze wereld was. Het leek daarom wel of hij aandachtiger dan de meeste baby’s alles in zijn omgeving in zich opnam. En ook ik kon niet anders dan naar hem blijven staren, alsof ik zijn beeltenis ook moest ‘opslaan’.
Met gevoelens van schuld moet ik verder leven. Had ik kunnen voorkomen dat hij stierf? Waarom besefte ik pas toen hij overleden was dat hij al een tijdje voor zijn dood geen natte luiers meer had? Had ik eerder de dokter moeten bellen in plaats van me onder te dompelen in de roze wolk die de geboorte van een kind met zich meebrengt?
Ook heb ik nu zo een spijt dat ik zijn grafje na dertig jaar niet heb verlengd. Gedane en niet gedane zaken nemen geen keer.