Uiteindelijk blijk ik dus een grote familie te hebben. Mijn vader kwam uit een gezin van acht kinderen en daaruit zijn weer een flink aantal neven en nichten geboren, die op hun beurt ook weer kinderen hebben. Ik ben een kleine Theunissen tussen allemaal andere Theunissens die nogal lang van postuur zijn. Maar verder herken ik wel trekken in de karakters van de familieleden, die ik tot op heden ontmoet heb. Ik heb maar een klein deel van de familie ontmoet. Ik onderhoud nu al contact met het jongste zusje van mijn vader (89 jaar oud) en een nichtje van hem, dochter van zijn oudste zus (ook rond de 80 jaar oud). Beiden zijn lieve dames. Het zusje van mijn vader lijkt het leuk om een familiereünie te organiseren. Dat lijkt mij ook leuk. Mijn neven en nichten zijn inmiddels, net als ik, gepensioneerd en hun kinderen hebben over het algemeen ook al weer nakomelingen. De kinderen van mijn neven en nichten zijn niet zo geïnteresseerd in een reünie, heb ik begrepen, maar de neven en nichten van mijn generatie wel.
Ik ben benieuwd of de reünie er zal komen, maar zeker is dat ik wel contact wil blijven houden met de twee dames die ik nu regelmatig bel. Het geeft me een warm gevoel nog familie te hebben naast mijn kinderen en nog één nicht van mijn moeders kant.
Overgave aan wat Allah brengt op je pad. Zoals Rumi al zei (in mijn woorden): ‘de mens lijdt, omdat hij onzeker is over de oorzaak van zijn lijden en omdat hij niet weet hoe het verder zal gaan’. Het is die onzekerheid waartegen een mens niet kan. En hij gaat zich in allerlei bochten wringen om een einde te maken aan die onzekerheid. Meestal in de vorm van gepieker. Het in kringetjes zoeken naar antwoorden die je niet hebt. (als een muis in een doolhof).
Dat gebeurde mij gisteren ook, nadat de fysiotherapeute suggereerde dat mijn revalidatie misschien niet goed zal komen zonder dat een andere operatie nodig is (een nieuwe heup). Misschien heeft zij gelijk en misschien niet. Maar daar gaat het hier niet om. Het gaat erom wat deze woorden met mij deden. Ik werd moedeloos, sloeg aan het piekeren en het leek of mijn pijn toenam. Ik bleef met mezelf argumenteren. ‘Moet ik 6 maart wel naar Spanje reizen? Moet ik niet naar de chirurg? Of moet ik gewoon verder oefenen en afwachten of er verbetering komt en zo niet, dan pas gaan? Ik heb een afspraak in juli met de chirurg. Is het niet slim om die gewoon af te wachten?’ Mijn verstand koos voor het laatste, maar het was net of mijn lichaam daartegen protesteerde door meer pijn te vertonen. Ik zat me enorm druk te maken!
Vanmorgen zag ik deze link facebook: How to achieve Peace from this Endless Suffering ,using the Wisdom of Holy Quran Iemand bood een cursus mindfulness aan van in totaal ongeveer een uur, tijdelijk kosteloos te proberen. Ik heb hem gedaan en het heeft me enorm geholpen. De sleutel tot ‘peace of mind’ zit hem niet in de aard van je omstandigheden, maar in de manier waarop je ermee omgaat. De kunst is het goede en het slechte dat op je pad komt te waarderen. Het te accepteren en je eraan over te geven. Gedachten uit te bannen, maar daarentegen je bewustzijn te vergroten. Alleen in het moment vind je vrede. Het heeft mijn hart en ogen geopend. Ik zeg niet dat de wijsheid nieuw voor me was. Maar soms is het nodig dat iemand je eraan herinnert. Deze man geeft op geduldige wijze stap voor stap oefeningen om zinloos gepieker te stoppen en tot vrede te komen en dankbaar te zijn voor je situatie van dit moment. Om op die manier ook dichter bij je Schepper te komen.
Of je nu moslim bent of niet. Ik denk dat iedereen die zich op dit moment niet zo relaxed voelt of lijdt om wat voor reden dan ook iets kan hebben aan deze korte cursus. Daarom deel ik hem hier met mijn lezers.
Ik ben aan het trainen in de fysiopraktijk, waar ik dagelijks mag binnenlopen om gebruik te maken van de fitnessapparaten. Ik heb vandaag veel energie. Heb binnen 9 minuten 5 km gefietst op de hometrainer. Ben nu bezig een kilometer te lopen op de lopende band. Mijn fysiotherapeute komt even naast me staan om met me te babbelen tussen twee patiënten door.
‘In welk ziekenhuis loop jij ook weer?’ vraagt ze mij. ‘In het Leijenburg, hoezo?’ vraag ik. ‘Wou je ook even langs gaan?’ ‘Nee,’ lacht zij. ‘Maar we hebben regelmatig overleg met chirurgen over de voortgang van patiënten en ik wil de volgende vergadering graag jouw geval bespreken.’
Dan vertelt ze me over een andere patiënt van haar, die net als ik ook een gamma nail had en maar pijn bleef houden. Nu hebben ze haar opnieuw geopereerd en voorzien van een kunstheup en zij is daar enorm blij mee. Ze was heel opgelucht en kon direct beter lopen.
Mijn fysiotherapeut denkt dat dit mogelijk ook een oplossing zou kunnen zijn voor mij, aangezien mijn been sowieso al te veel naar binnen gedraaid is aangezet. ‘Ik zie je zo hard trainen en als ik dan zie hoe je wegloopt, dan denk ik ach,’ vervolgt zij. ‘Ja, maar ik ben ineens achteruit gegaan omdat ik bepaalde oefeningen te intensief heb gedaan,’ probeer ik het te vergoelijken. ‘Ik heb nog wel hoop op herstel.’ Ze kijkt me twijfelend aan.
Als ik even later mijn jas aantrek en met mijn pijnlijke lies naar huis loop met stok, twijfel ik ook. Ik ga mijn uiterste best doen om met deze gammanail in mijn donder goed te leren lopen, maar als dit niet gelukt is in juli, wanneer ik terugga voor controle bij de chirurg, dan overweeg ik toch te gaan voor die kunstheup.
Ja, ik bak nog steeds oliebollen. Na oudjaar, de dag waarop ik al sinds jaren oliebollen bak, heb ik meestal de smaak te pakken. Dan bak ik gewoon nog een paar keer oliebollen. Lekker als versnapering bij koffie en thee.
Toen ik een paar dagen geleden weer aan het bakken was, bekroop me een huiveringwekkende gedachte. Ik dacht ineens aan diverse passages in de Koran, waarin te lezen staat dat Allah ongehoorzame mensen na de dood straft met verbranding van hun lichaam. En dat dan ook nog eens eeuwig. Telkens als het vel verbrand is zou Allah de ongehoorzame mens voorzien van een nieuw vel, zodat de verbranding telkens opnieuw zou plaatsvinden….Terwijl ik in de pan keek naar de bleke bolletjes deeg, die in de hete olie snel bruin kleurden, stelde ik me voor dat dit lichamen van mensen waren. En ik werd bij die gedachte helemaal beroerd. Ik kon me niet voorstellen dat Allah (die Rachman is, dat wil zeggen vergevingsgezind) zo een wrede straf in petto zou hebben voor zondaars.
Ik heb in de tijd dat ik nu moslim ben (40 jaar) de Koran talloze malen gelezen in diverse vertalingen. De eerste keer na het lezen van dit heilige boek werd ik overtuigd moslim. Maar de passages over hel en hemel en die over straffen die zouden gelden bij overspel, diefstal, etc. nam ik niet letterlijk. Omdat ik in de grote lijn van de Koran las dat Allah rechtvaardig is en vergevingsgezind voor elke zondaar die oprecht berouw heeft. De Koran werd geopenbaard in een tijd van grote onwetendheid. De Arabieren in die tijd hielden er barbaarse gewoonten op na. Om mensen te overtuigen van de ernst en het belang van ‘goed gedrag’ waren sterke prikkels nodig. Daarom worden beelden geschetst van zowel hemel als hel die spreken tot de verbeelding van de mensen in die tijd en wellicht ook in deze tijd. Zonder een vooruitzicht van beloning en straf luisteren veel mensen eenvoudig niet. Het idee dat je ook zonder vooruitzicht van beloning of straf het goede zou willen doen, gewoon uit liefde voor Schepper en medemens is niet voor een ieder vanzelfsprekend. Sommigen hebben daarvoor een waarschuwing nodig (in de trant van ‘wie zoet is krijgt lekkers, wie stout is de roe’).
Mij spreekt het handelen uit vrees voor straf of hoop op beloning niet aan. Wat dat betreft voel ik mee met Rabiyya al Basra. In dit mooie artikel over haar staat o.a. het volgende te lezen: Rabiyya rende eens door de straten van Basra met in de ene hand een brandende fakkel en in de andere een gevulde waterkruik. Men vroeg haar wat zij daarmee ging doen. “Met het vuur ga ik het paradijs in brand steken en met dit water ga ik de vlammen van de hel doven.” “Maar waarom, beste vrouw?” “Omdat er geen mens ter wereld is die werkelijk handelt uit pure belangeloze liefde. Wie goed doet, doet dat immers altijd ook omdat hij hoopt er de beloning van het paradijs mee te verdienen of de straf van de hel mee te ontlopen. Maar wat zou er gebeuren, als er geen paradijs of hel waren? Zouden er dan nog mensen overblijven die liefhadden omwille van de liefde zelf, juist zoals onze God pure liefde is?”*
Ik ben moslim, maar toon dit niet aan anderen door kleding. Ik ga om met mensen van allerlei geloof en ook met mensen die zichzelf als ongelovig bestempelen. Ik kijk niet naar wat iemand beweert met woorden en wat hij zegt te geloven. Ik wil me niet meer voelen als behorend bij een gesloten groep medegelovigen. Ik ben een medemens voor iedereen en ik beschouw alle mensen als schepselen van de Ene en als even waardevol. Wat er gaat gebeuren met onze zielen na de dood weet ik niet. Ik denk wel dat ze voortbestaan, omdat dit in alle heilige boeken wordt beweerd.
Ik denk dat hemel en hel abstracte begrippen zijn om te duiden wat onze zielen kunnen ervaren na de dood. Wij kunnen ons dat in dit leven niet voorstellen, evenmin als dat wij ons een voorstelling kunnen maken van het concept Allah of God.
Zo zie ik het, maar ik zeg niet dat dit de waarheid is. Het is mijn waarheid. Maar dat mensen zouden moeten lijden als oliebollen in de hete olie kan ik me niet voorstellen. Ook komt een afspiegeling van een hemel, waarin schone maagden je bedienen en er volop eten en drinken is op mij over als simpel en een infantiele voorstelling van zaken. Ik denk echt dat we dat niet letterlijk moeten nemen, wat schriftgeleerden met baarden hierover ook mogen beweren.
De dood zullen wij allemaal eens ervaren. Ik besef steeds meer dat dit voor mij en mijn maatje niet zo lang meer zal duren. Als ik denk aan hoe mijn leven was 15 jaar geleden, dan lijkt de tijd sindsdien zo snel voorbij gegaan. Als ik denk aan waar ik zal zijn over 15 jaar, dan besef ik dat ik óf 82 jaar zal zijn óf er niet meer zal zijn. Ik weet dat de dood normaal is en dat het leven voor anderen gewoon verder gaat. Dat vind ik zo een raar idee en het stemt me weemoedig. Het leven op deze wereld is eindig en niemand weet wat erna komt. Is er een leven na dit leven en hoe zal dat zijn? Deze gedachten spoken soms door mijn hoofd.
Deze videos troosten mij, als zulke gedachten me overvallen. We zijn allemaal schepselen van de Ene. Hoe ontroerend mooi zijn mens en dier en het plantenrijk geschapen. Moeten wij niet in tranen uitbarsten van verwondering en ontzag? Na leven komt nieuw leven en alleen de Schepper blijft en sterft nooit…….
https://youtu.be/pp3f1593ibI
Zoals ik al eerder vertelde vond de vetbol die bij ons in een boompje in de tuin hangt niet alleen gretig aftrek bij vogeltjes groot en klein, maar ook bij muisjes. De muisjes klommen behendig via de dunne boomtak naar beneden en bereikten met gemak de vetbol. Daarvoor heeft Ahmad nu een oplossing gevonden door een dekseltje als barrière te plaatsen. En werkelijk met succes! Het muisje dat elke ochtend gewend was zich te goed te doen aan de vetbol kon deze echt niet meer bereiken en trippelde zonder eten weer terug.
Het vogelhuisje vullen wij al een tijdje niet meer met eten, omdat ook ratten daar kunnen komen, zoals we twee keer hebben kunnen zien. Toch bleken er nog kleine restjes van zaadjes te liggen kennelijk, want we kregen alsnog een keer bezoek van twee kleine buurtjes. https://youtu.be/mfZA7DMCprE
het bruine plastic dekseltje houd de muisjes tegen om af te dalen 😉
Die behoefte hebben wij allemaal, mens en dier. In mijn studie las ik over experimenten met jonge aapjes. Ze kregen allemaal voldoende eten en drinken om te groeien, maar een deel van de aapjes kreeg daarnaast nog lichamelijk contact met de moeder, wat normaal is, en een deel van de aapjes kreeg dat niet. Zij kregen hun flesvoeding van een ‘surrogaatmoeder’, een ijzeren frame waaromheen wat zachte stof was gewikkeld. Een ander deel kreeg de melk van het ijzeren frame zonder zachte stof. Je kan het al raden. De aapjes met de echte moederliefde waren het beste af. Zij ontwikkelden zich normaal tot zelfverzekerde, blije apen. Het slechtst af waren de aapjes die geen enkele zachtheid ondervonden, zelfs niet van een lap stof. Zij vertoonden op hun weg naar volwassenheid gedragsstoornissen en antisociaal gedrag. Met dit dieronvriendelijke experiment werd aangetoond hoe belangrijk lichamelijke warmte en tederheid is voor een gezonde ontwikkeling bij apen. Ook bij mensen is aangetoond dat lichamelijk contact belangrijk is voor de ontwikkeling van kinderen. Mede om deze reden wordt borstvoeding aanbevolen, omdat dit automatisch een lichamelijk contact waarborgt tussen moeder en kind tijdens de voeding. Ik heb al mijn kinderen gedurende hun eerste twee levensjaren borstvoeding gegeven, wat in onze maatschappij vrij uitzonderlijk is. Hierdoor hebben mijn kinderen hopelijk een flinke dosis lichamelijk contact met mij gehad. Ik was geen knuffelaar. Kan me wel herinneren dat ik hen regelmatig over hun ruggetjes aaide, waarschijnlijk omdat ik zelf voortdurend rugpijn had van vermoeidheid in die tijd. Ik ben geen knuffelaar, omdat ik zelf een van lichamelijk contact gedepriveerd ‘aapje’ was. (mijn stiefvader noemde ons snotapen, neetoren dan wel apekoppen) Mijn moeder zorgde wel voor ons en voorzag ons van heerlijk eten, maar knuffelen was er niet bij. Mijn moeder op haar beurt werd ook niet veel geknuffeld tijdens haar jeugd. Zij werd in Nederlands Indië grotendeels opgevoed door de nani, de baboe en de jongos, terwijl haar vader veel aan het werk was en haar moeder aan het bridgen was met haar vriendinnen.Van onze stiefvader hoefden we enige tederheid al helemaal niet te verwachten. Hij gaf ons een militaristische en spartaanse opvoeding. Ook in mijn eerste twee huwelijken leerde ik niet wat tederheid was in de vorm van lichamelijk contact of een knuffel. Elke toenadering van mijn eerste twee echtgenoten betekende alleen maar seks. Pas nu leer ik wat tederheid is van mijn lieve schat, mijn derde en beste echtgenoot. Ook mijn kinderen hebben zich, ondanks hun wat tederheid aangaat nogal houterige moeder, ontwikkeld tot knuffelige en tedere personen. Dat is voor mij heel wonderlijk. Ze verzekeren mij dat ze altijd mijn liefde voor hen hebben gevoeld.. Laatst las ik een stukje in de kranten over ouderen en gehandicapten die vaak tederheid en lichamelijk contact van dierbaren moeten missen als ze in een instelling worden verzorgd. Helemaal schrijnend is het wanneer een ouder echtpaar van elkaar gescheiden wordt, omdat één van hen naar een zorginstelling moet, aangezien de ander hem of haar niet kan verzorgen. Dan slapen ze niet meer samen en leven ze niet meer samen, wat heel tragisch is. Ik ben momenteel mank en loop met een stok. Gelukkig is Ahmad nog sterk, al heeft hij een ontstoken oog. We redden het samen en geen van ons hoeft nu naar een verpleeghuis. Ahmad leert me wat tederheid is en laat me zien dat een man je ook wel eens kan aanhalen zonder direct seks te willen. Ik leer langzaam mijn opgebouwde pantser af te leggen en me open te stellen voor tederheid, om die toe te laten en te beantwoorden. Ik besef dat dit belangrijk is in mijn leven als nooit tevoren.
Het ging zo goed met mijn revalidatie. Ik liep al heel aardig en ik durf alweer te fietsen. Maar……ik heb dom gedaan! Ik liep weer eens te hard van stapel. Ik liet mijn stok grotendeels in een vergeten hoek liggen en liep het grootste deel van de dag zonder enige steun. En verder was ik uiterst gedisciplineerd in het uitvoeren van mijn dagelijkse oefeningen. Maar daarin kun je ook te ver gaan! Eén van de fysiotherapeuten had me al gewaarschuwd. Je kunt het proces van herstel niet versnellen, maar je moet het tijd geven. Daar ging ik in de fout. Ik ging bij het uitvoeren van de oefeningen net iets verder dan ik aankon, zoals ik vroeger gewend was tot het uiterste te gaan in de sportschool. Maar bij revalidatie moet je dat helemaal niet doen. Daarbij moet je echt letten op je lichaam en alleen die oefeningen veel doen die het te revalideren lichaamsdeel versterken. En niet over je pijngrens heengaan daarbij. Dat heb ik dus wel gedaan en daarom moest ik het de afgelopen dagen bezuren. Pijn in mijn heup en lies en totaal niet meer kunnen lopen zonder stok. Ik werd daar moedeloos van. Nog net niet helemaal terug bij af, maar bijna wel!
Vannacht masseerde ik mijn keiharde spieren in het te revalideren lichaamsdeel en bedacht ik me dat ikzelf de grootste deskundige ben van wat mijn eigen lichaam op elk moment behoeft en dat ik daarnaar ook moet luisteren. De fysiotherapeut geeft richtlijnen en mogelijkheden voor herstel, maar het is aan mij oom te letten op de signalen die mijn lichaam mij geeft aangaande welke oefening voor mij wel en niet nuttig is en hoe ver ik daarin moet gaan. Je kan bijvoorbeeld uitstappen met kleine stappen of met enorme stappen, waarbij je knieën bijna de grond raken. Die enorme stappen heb ik zelf verzonnen, overmoedig als ik was geworden door mijn voorspoedige vooruitgang. Met heimwee naar mijn hoogtijdagen op de sportschool van weleer. Een domme fout, die ik nu moet bekopen met pijn in mijn lies en overspannen dijspieren.
Vandaag pakte ik het anders aan. Een wandeling in de ochtendzon met stok en steunzolen voor mijn hallux valgus. Vervolgens wat fietsen op de fiets in de fysiopraktijk en lopen op de lopende band.
En daarna even genieten van het zonnetje in mijn achtertuin.
Wij wonen in een multiculturele wijk en daar ben ik blij om. Ik houd ervan om mensen van diverse pluimage bijeen te zien. Het is de toekomst, althans daarnaar verlang ik. Dat de grenzen, willekeurig door mensen vastgesteld, vervagen en op den duur verdwijnen en we elkaar allemaal gaan zien als (mede)mensen.
Afgelopen zondag was er een bijeenkomst om de multiculturaliteit van Den Haag te vieren in het Atrium van het stadhuis van Den Haag……
