Het leven gaat ook hier zijn gangetje. Rare uitdrukking eigenlijk. Alsof het leven langs ons heen zou glijden en wij er zelf geen deel aan zouden hebben Dat is natuurlijk niet  zo. Het groot deel van wat je meemaakt aan lief en leed zit tussen je oren. Wat de één beleeft als verschrikkelijk is voor de ander iets wat ‘best meevalt’. En wat voor de één enorm leuk is voor weer een ander ‘best wel te doen’.
Wij hebben het gemakkelijk. Doen elke dag wat we nodig achten, maar vooral waar we zin in hebben. Dat terwijl onze kinderen zich dagelijks rot rennen vanwege de strijd om het bestaan en hun sociale en sportieve verplichtingen, alsmede studie en opvoeding van kinderen en de hond.
Maar die rust als gepensioneerde is ons niet zomaar gegund, merk ik nu. De ouderdom komt voor de meeste mensen helaas met gebreken. Ik weet dat er mensen zijn die zuchten als ze denken aan het gezelschap van sommige oudere mensen. ‘Ze blijven je alleen maar doorzagen over hun kwalen’ luidt de klacht.
Ik wil er niet zo eentje worden, maar mijn god, wat heb ik soms zin om hier los te branden over mijn ouderdomskwaaltjes. Ik zal dat niet doen. Gelukkig heb ik een lieve Ahmad naast me die net iets minder last heeft van pijn hier of daar als ik. Hij heeft speciaal zout besteld en komt elke dag met een bak warm water met dat zout naar me toe voor mijn zere voetjes. Hij gelooft er vast in dat dit zal helpen voor mijn voetpijn. Ik ben bereid alles te proberen om van de pijn af te komen en voor alsnog probeer ik vrolijk te genieten van wat ik wel kan en dat is momenteel in ieder geval niet ver lopen. Voor degene die toch geïnteresseerd is in de aard van mijn kwalen zal ik ze hier even kort noemen:

1. Moeilijk lopen en lichte pijn door schroeven tijdens herstel van gebroken heup.
2. Metatarsalgie in voet andere been, mogelijk door overbelasting.
3. Langdurige pijn vanwege gekneusde rib, door op domme manier papier uit papierbak te vissen (erin gaan hangen).

Het zijn maar drie dingetjes. Maar voeten en benen zijn zo belangrijk, hetgeen je merkt als je gaat lopen. De pijnlijke rib beperkt het slaapgenot en knelt vervelend onder een BH. Maar verder gaat het goed en op de een of andere manier ben ik toch zielsgelukkig. Ahmad is een schat.

‘In februari zoekt de hond de schaduw op en in maart zowel de hond als zijn baas.’
En dat klopt helemaal. Hoewel de lente hier nog even goed op zich laat wachten als in Nederland, merk je toch een verschil. De  zon heeft hier veel meer kracht. Dus zo kan het zijn dat in de ochtend de temperatuur hier maar 12 graden bedraagt in de schaduw, terwijl deze met het vorderen van de uurtjes stijgt naar ruim 20 graden in de schaduw. Ik heb net in de zon gezeten op ons dakterrasje en dat was even lekker, maar na een uurtje wordt dat al te warm en en zoekt deze vrouw toch weer de schaduw.
We hadden een heel goede reis naar Malaga. Gelukkig hoefden we niet met het ov naar het vliegveld van Rotterdam, omdat we gebracht werden door de vader van mijn schoondochter. Het vliegtuig ging op tijd met de wind in de staart. Reistijd: 2 uurtjes en 40 min. Naast mij op de tweede rij zat een heel leuke vrouw. Vanaf ongeveer Parijs raakten we in gesprek en dit was zo leuk dat de tijd vloog. Bij het afscheid gaf ze mij haar telefoonnummer en eindigden we met drie zoenen.
Nu, op de tweede dag hier, zijn we alweer helemaal gesetteld. Boodschappen in de ijskast en eten in de pannen. Zelfs hebben we al een hometrainer gehaald bij Declaton.

Hier geen vogeltjes die komen eten in de tuin. Wel al twee dagen koffie op ons terras en vanuit onze slaapkamer een schitterend uitzicht op een stukje Malaga en daarachter de Sierra Nevada.

Dit is prachtig!
https://youtu.be/kY5qU0Dfpao

Het was schitterend weer, zodat we onze koffie konden drinken in het zonnetje. Daarna heeft Ahmad de urn begraven. Eerst nam ik nog gauw foto’s.

Vervolgens zat ik te zwoegen op mijn laatste tekening hier. Het lukte vandaag niet zo goed.

Straks alvast wat in koffers doen. Morgen hopen we te gaan………

Gisteren naar Heerlen geweest met het o.v. om de urn met as van mijn vader op te halen. We kwamen een beetje ‘verozeld’ en doodmoe thuis. Nu is het wachten tot de dooi inzet om de urn in de tuin te kunnen begraven.
Ik overdenk gebeurtenissen en er komen de volgende gedachten in me op. Het dragen van een pij maakt mensen niet tot een vrome monnik, het dragen van een jellaba of hoofddoek maakt iemand niet tot een vrome moslim en ….. het dragen van dure dameskleding maakt iemand niet tot een dame.
Goedheid en goede manieren zitten in de mens en komen uit het hart. Oprechtheid is een schaars goed en heeft alles te maken met eerlijk naar jezelf in de spiegel willen kijken.
Ik treur om mijn vader en om zijn én mijn gemiste kansen. Ik ben dankbaar dat ik een kijkje heb mogen nemen in de mooie ziel van mijn vader. Maar juist het bij tijd en wijle te hebben mogen ervaren van de liefde waartoe hij in staat was en het besef deze onnodig te hebben moeten missen door toedoen van anderen maakt verdrietig. Ik treur vooral om de gemiste kansen van mijn vader. Zijn leven is nu voorbij.
Moge hij rusten in oneindige vrede, omringd door even oneindige en oprechte liefde, te midden van al degenen die hij heeft lief gehad en die al voor hem zijn heengegaan……

Dinsdag gaan we echt naar Alhaurin. Althans als Transavia niet staakt of er niets anders tussen komt. Mijn kinderen komen langs om afscheid te nemen. We eten samen en dat is warm, gezellig en lawaaierig. Mijn kinderen en kleinkinderen produceren veel decibel geluid als ze plezier hebben. De keuken is klein en druk als we daar aan het werk zijn om heerlijk eten te bereiden. Mijn jongste dochter en haar zoontje blijven slapen. Samen in het grote bed. Hoe vaak komt het voor dat een groot kind, zelf moeder, bij je komt slapen, als vanouds, toen ze nog klein was. Het voelt zo gezellig en dichtbij. En nu is ze alweer weg, naar Henk Ido Ambacht, waar haar drukke leven zich afspeelt. Ik heb een beetje heimwee naar het samenzijn met haar. Vooral omdat ze een beetje ziekjes was, hetgeen nog meer moedergevoelens oproept.
Morgen ga ik de urn halen met de as uit Heerlen en zondag komt mijn oudste dochter  afscheid nemen. En maandag wellicht mijn zoon nog een keer……
Ik zou wel willen blijven afscheid nemen, maar niets duurt eeuwig. Panta rei, ouden menei. We gaan vliegen. Maar het maakt me blij dat het goed gaat met mijn kinders. Als zij maar ok zijn, dan ben ik ok.
Ik vergeet nu meestal te filmen of te fotograferen van geluk. En ook het trainen voor revalidatie staat op een laag pitje. Maar het gaat steeds beter met het lopen!

Om meer te lezen over Hans,  hoe belangrijk hij voor me was en hoezeer ik hem heb bewonderd, verwijs ik naar de eerder  door mij geschreven stukjes over hem.  Klik daarvoor op deze link: Hans.

We maken er tegenwoordig veel, misschien wel te veel. Het is ook zo gemakkelijk geworden en sinds het digitale tijdperk is het bovendien gratis. We nemen meestal niet de moeite om ze af te drukken, maar delen ze wel razendsnel via media. Vluchtige beelden blijven aldus vluchtig.
‘Vroegah’ werkten we nog met fotorolletjes, die vervolgens ontwikkeld en afgedrukt moesten worden. Dat kostte wel wat. In nog vroegere tijden hadden de meeste mensen niet eens een fototoestel, maar toen liet men slechts af en toe een foto maken, meestal bij speciale gelegenheden. Dus foto’s werden vroeger niet zo vaak gemaakt als tegenwoordig en daarom in de regel wel zorgvuldig bewaard.
Mijn stiefvader en moeder ontwikkelden hun foto’s zelf en drukten deze daarna ook zelf af. Dat was een hobby van hen beiden. Daarnaast maakte mijn stiefvader filmpjes van de vakanties, nog met een ouderwetse filmcamera, die dan bekeken dienden te worden met een projector op een scherm.
De filmbeelden van mijn broer en ik als kinderen en  pubers zijn gedeeltelijk bewaard gebleven en door mijn ouders later op dvd gezet. Ik heb ze bewaard op mijn externe schijf en er ook You Tube-video’s van gemaakt, die ik eerder deelde in mijn weblog. Hier en hier.
Gelukkig voor mij zijn die beelden bewaard gebleven als herinnering aan mijn lieve broer. Stilstaande beelden van mijn broer in de vorm van foto’s zijn er echter weinig. Alle familie-albums, zo zorgvuldig samengesteld en voorzien van commentaar door mijn moeder, zijn weggegooid door mijn stiefvader en zijn nicht, die na mijn moeders dood haar huis bewoonden. Dat mensen in staat zijn zoiets te doen maakt mij oneindig triest en ook boos. Naast het geld dat zij onttrokken aan onze erfenis ten gunste van die nicht gunden zij mij en mijn kinderen zelfs niet de foto’s uit mijn jeugd.
Toch blijken er wat fotootjes ontsnapt te zijn aan de aandacht van de twee aasgieren. Die bewaar ik nu zorgvuldig. Ik ga er een kleine film van maken over het leven van wijlen mijn lieve broer, als eerbetoon aan hem. Ik zal van hem blijven houden tot mijn dood. Wordt vervolgd……

Mijn vader wilde gecremeerd worden, iets wat ik betreur maar wel kan begrijpen. Het past bij de bescheiden houding van mijn vader, zoals ik hem heb leren kennen. In een urn neem je minder plaats in. Ook heeft hij uitdrukkelijk verzocht om een uitvaart in besloten kring en hij wilde niet dat er kaartjes verstuurd werden of advertenties werden geplaatst in kranten. Het heeft dan ook even geduurd voordat alle Theunissens op de hoogte waren van het overlijden van mijn vader, maar uiteindelijk is dat goed gekomen en nu weet de hele familie het.
Het was voor mij een grote eer dat ik bij zijn uitvaart mocht zijn, te midden van het besloten groepje van de mensen die hem in de tijd voor zijn overlijden het meest na stonden. Er hing een goede sfeer, omdat er alleen maar mensen waren die van hem gehouden hadden, inclusief zijn lieve buren die zo bijzonder goed voor hem zijn geweest in de jaren voor zijn overlijden en die hem verzorgd hebben met een liefde die je gewoonlijk alleen aantreft onder familie. Ook waren er een paar ander bewoners uit zijn flat, die veel voor hem hadden betekend.
Wat alleen nog overblijft van het lichaam van mijn vader, dat hem zo veel jaren heeft gediend, is de as. Mijn vader heeft niet aangegeven wat hij wilde dat er zou gebeuren met zijn as. Anja, die van mijn vader de volmacht kreeg om de crematie en alles eromheen te regelen, meende dat aan mij (als enig overlevend kind) de eer te beurt  viel om over de urn met de as te beschikken.
Van mijn nicht hoorde ik dat er ook urnen worden geleverd, die verteerbaar zijn en oplossen in de aarde. Deze urnen kun je begraven, zodat de as alsnog wordt teruggegeven aan de aarde. Zowel urn als as worden opgenomen in de aarde en je kunt de urn begraven waar je wil. Ik was heel blij met die optie, omdat ik dan de urn met de as van mijn vader kan begraven in mijn tuin. Dat ik die laatste eer mag bewijzen en de as van mijn vader zo dichtbij zal hebben geeft mij een gevoel van nabijheid en vrede.
De verloren dochter, die maar een glimpje heeft mogen opvangen van de liefde van haar enige echte vader, krijgt uiteindelijk, als enige van zijn enorme familie, de eer om de urn met zijn as dichtbij zich te mogen hebben.
Zaterdag gaan we naar Heerlen om bij de lieve buren van mijn vader de urn op te halen. Hij zal een mooi plekje krijgen onder de aarde in mijn tuin.