Hij is dus weer begonnen, de semana santa. Het eerste jaar dat ik hier was wilde ik er alles van weten. Ik sleurde Ahmad, die niets te maken wil hebben met deze jaarlijks terugkerende vertoning, mee naar de processies hier in het dorp en in Malaga. Ik wilde er toen graag foto’s van maken en dat heb ik ook ruim gedaan!

We zijn hier nu al zoveel jaren en inmiddels heb ik al lang mijn belangstelling verloren voor dit spektakel dat jaarlijks op precies dezelfde wijze herhaald wordt, maar dat voor veel Spanjaarden heel belangrijk is en hen nooit gaat vervelen. Tijdens deze dagen gaan wij weinig naar buiten.
Voor degene die belangstelling heeft voor wat de semana santa inhoudt, verwijs ik naar het volgende artikel in het Spanje Nieuws bulletin. In dit artikel wordt het beter uitgelegd dan ik dat kan.

De coating onder mijn eerste schilderij is nog niet droog (wacht even….ik heb ooit in mijn leven nóg een schilderijtje gemaakt. Dat was tijdens mijn studententijd, 45 jaar geleden! Achterop een houten stoel zag ik ineens dat de bovenkant van de rugleuning bestond uit een plankje, omlijst door latjes. Het was net een schilderijtje dat nog ingevuld moest worden. Dus beschilderde ik het plankje met een huisje en daarnaast een boompje. Toen merkte ik hoe lekker je kan werken met olieverf, omdat deze verf overschilderbaar is. Verder schilderde ik ongeveer anderhalf jaar geleden deze kabouter met goedkope verf van de Aldi, zo uit de tube, om een lelijk wit plankje naast mijn voordeur te bedekken. Nu lijkt het net of er naast mijn voordeur ook een kabouter door zijn eigen deurtje naar binnen stapt.)

De verf mag goedkoop zijn en te fel qua kleur, maar het beschilderde plankje behoudt ongelooflijk goed zijn kleuren. Ondanks regen weer en wind gedurende anderhalf jaar, blijven de kleuren van dit verder onbewerkte schilderijtje even fris als ze zijn aangebracht.
Nu heb ik andere (en dit keer goede!) verf gekocht in de 5 basiskleuren volgens Carder, mijn leraar op You Tube. Hij werkt met Geneva, een door hem zelf uitgebracht merk van goede kwaliteit.

Ik heb dezelfde kleuren die hij gebruikt gekocht van het merk Talens. Grappig is dat op de verftubes die hier in Spanje verkocht worden van het merk Talens en ‘van Gogh’ naast tekst in Spaans en andere talen ook Nederlandse tekst staat. Verf, die waarschijnlijk geproduceerd is in ons landje.
Omdat ik tóch nog niet kan beginnen met verven, heb ik weer tijd voor andere dingen. Ik merk dat ik het grootste deel van mijn dag blijf kijken naar de instructie-video’s van Carder. Zo boeiend zijn deze voor mij om naar te kijken…….

Soms heb ik het idee dat men in Spanje geen afscheid wil nemen van de bureaucratie die al jaren hoogtij viert. Voor elk akkefietje een kantoortje of loket.
Ahmad, die net als ik het liefst alles via internet regelt, komt hier niet aan zijn trekken. Een digiD-code waarmee je op meerdere sites in kan inloggen kent men hier niet. Elke handeling bij de diverse instanties heeft zijn eigen inlogmethode en het wordt je niet gemakkelijk gemaakt om daaraan te komen. Vandaag is Ahmad om 9 uur in de ochtend vertrokken naar Malaga. Hij heeft daar twee afspraken op verschillende tijdstippen. De ene afspraak is voor het declareren van rekeningen voor medische kosten in Nederland. Hij wacht nu al een paar jaar op teruggave van een paar rekeningen voor diverse bezoeken aan de huisarts, verspreid over de tijd. Hij moet telkens met nieuwe bewijzen komen en krijgt aangetekende brieven met formulieren die hij moet invullen voor rekeningen van om en nabij de 30 euro. De kosten van het administratieve verkeer overtreffen de kosten van de rekeningen zelf al lang. Tot op heden heeft hij nog geen cent vergoed gekregen. Zijn Europese verzekeringskaart moet hij om de twee jaar verlengen en ook daarvoor moet hij zich telkens presenteren bij een loket.
De andere afspraak is voor het aanvragen van een inlogmethode, zodat hij deze handelingen thuis achter de pc kan verrichten. Tussen de afspraken (bij hetzelfde kantoor) zit een uur. Het is nu bijna 13 uur. Ik voorzie dat Ahmad straks thuis komt met de stoom uit zijn oren van de irritatie.
Intussen heb ik op het balkon mijn paneel bewerkt met een coating. Moet 48 uur drogen. Daarna alvast gekookt. We willen nog iets ruilen in Torremolinos voor het eten. Voordat de drukte en de wegafzettingen in het kader van de Semana Santa aanbreken. Ik vrees dat dit niet meer gaat lukken. Ah, daar issie!

Het is al twee dagen niet grijs, maar zonnig. Helaas bij een ijskoude wind. In de ochtend is het maar 6 graden en ook overdag wil het niet echt warm worden. Kennelijk reikt de wind uit Siberië heel ver.
Vandaag besluiten we toch erop uit te gaan. Naar Torremolinos om daar een lekker kopje koffie te drinken met een zoete versnapering. Ik loop nu al aardig zonder stok, ook buiten. De ene dag voel ik me daarbij als een robot die nog wat smeerolie nodig heeft en de andere dag gaat het een stuk beter en maak ik mezelf wijs dat niemand kan zien dat ik nog iets mankeer. Dat was ook vandaag zo.
Omdat het ondanks de zon zo koud was, liepen de meeste mensen met winterjassen en sjaals. Ikzelf droeg een dikke trui met thermo-shirt eronder. Toch zag ik ook mensen in korte broek en in zomerjurkjes.

Vakantiegangers, die  zich bij het inpakken van hun koffer mogelijk niet hebben gerealiseerd dat het hier ook koud kan zijn. In een winkel, waar Ahmad een trui kocht, vroeg een Nederlandse vrouw om een lange zomerbroek. Ze had alleen korte zomerbroeken meegenomen.
Ik vind het heel jammer dat het zulk ongewoon weer is nu voor alle mensen die hier in deze periode op vakantie zijn gekomen van hun spaarcenten. Met dit weer kan je niet zo genieten van je vakantie als bij warm weer.

Straks wil ik gaan beginnen met mijn allereerste schilderij. Ik zal proberen deze foto op A4 na te  schilderen.

Van deze schilder leer ik zo ontzettend veel, als het gaat om het leren van de beginselen van de schilderkunst voor een beginner als ik. Van hem kun je met name veel leren over het mengen van kleuren en hoe om te gaan met kwasten e.d.
Ik krijg steeds meer zin om te beginnen. Heb nog niet echt op het oog van welk voorbeeld ik wil werken. De kabouters zijn natuurlijk fantasie. Ik wil beginnen met een voorbeeld van een foto of een tafereel voor mijn neus, want het gaat om het mengen van de juiste kleuren. Ik ben de tekening kwijt van mezelf als driejarig meisje. Het ding is spoorloos. Onbegrijpelijk!

Dacht erover de tekening te gaan schilderen in kleur van het voorbeeld dat ik nog heb op een foto. Maar dat is natuurlijk razend moeilijk zonder voorbeeld in kleur. De foto was zwart wit en de tekening eveneens. Gisteren liepen we tegen zonsondergang buiten en toen werd ik verrast door een plotseling doorkijkje over het dorpsplein een straat in. De straat was al verlicht door lantaarns in de schemering en boven de straat pakten asgrijze wolken zich samen, wat het geheel een mysterieus en toch intiem tintje gaf. Ik had mijn camera niet bij me en heb daar nu enorm spijt van. Want dát had ik dus graag willen schilderen. Grrr!
Lieve Ahmad, die nu bezig is een penselen-standaard voor me te maken van hout, heeft aangeboden op hetzelfde uur vanavond weer naar buiten te gaan naar hetzelfde hoekje vanwaar ik gisteren zo verrast werd door het uitzicht. Maar de kans dat dit momentje zich dan herhalen zal is klein. Ik heb in ieder geval geleerd nooit meer zonder camera op stap te gaan, al is het maar voor boodschappen……

In het digitale krantje over Spanje lees ik dat het noodweer geweest is in grote delen van Andalusië. Daar hebben wij niet zoveel van gemerkt. Natuurlijk zitten we ook vrij hoog en droog in onze atico (bovenhuisje met dakterras). Maar gezellig weer is het helemaal niet. Vandaag zaten we dan ook de hele dag binnen. Af en toe brak even de zon door om direct weer weggewerkt te worden door grijze, laaghangende wolken. Dan wil je niet wandelen, maar blijf je liever binnen. Bezig met allerlei dingetjes. Af en toe bestijgen we beurtelings de hometrainer om onszelf warm te trappen. Ik zit hier in een wintertrui met daaronder een thermoshirt. Ga zo weer even 5 km trappen op die fiets. Merk wel dat het mijn geopereerde been kracht geeft. Nu nog leren lopen zonder stok zonder te waggelen. ‘Zie je nog dat ik anders loop dan anderen?’ vraag ik hoopvol aan Ahmad. ‘Bijna niet meer,’ stelt hij mij gerust. En ik besef dat hij gelijk heeft. ‘Bijna niet’ maar nog niet ‘helemaal niet’.
Ik heb een groot deel van de dag met open mond zitten kijken naar de schilderkunsten op You Tube van Thomas Baker en Eline Ulaen. Ik durf zelf nog niet te beginnen…..

Gisteren leek het even wat beter met mijn dipje te gaan. Ik heb twee afleveringen gekeken van ‘Beau five days inside’ (voor degene die dit tv programma niks zegt).
Dat kikkerde me een beetje op. Te zien dat zelfs dubbel gehandicapten soms een menswaardig, met liefde en aandacht omgeven leven gegund is, maakt dat de onzekerheid over mijn eigen nutteloosheid minder wordt. Helaas weet ik ook dat dit lang niet overal het geval is. In het grootste deel van de wereld krijgen gehandicapten en mensen die om wat voor reden dan ook niet zo goed meelopen in de tredmolen niet zo een luxe en liefdevolle bejegening. Dus direct relativeer ik ook weer de ‘opsteker’ van dit programma, hoe goed ik Beau ook vind als presentator van deze serie.
Dus vandaag sta ik wederom wat sip op. Ook Ahmad heeft last van een ongrijpbaar en onprettig gevoel. We praten erover aan het ontbijt. Ik twijfel nu aan alles. Waarom wonen we eigenlijk op twee plaatsen en zijn we nu van plan twee auto’s te gaan bezitten? Ik voel me er bijna een beetje schuldig over. Is het geen idee om dit huis weg te doen en in Nederland te blijven? Maar als ik dan eerder dood ga, dan weet Ahmad niet waar hij dan heen moet. Hij wil ook graag een stekkie voor zichzelf aanhouden. Ik begrijp dat wel.
Dus we besluiten niets te veranderen aan onze situatie. In geval van nood, als Ahmad ziek mocht worden of ik, dan kunnen we blijvend naar Nederland gaan en dan kan Ahmad het licht en water hier afsluiten en zijn huis aanhouden. Dus hierover niet meer getwijfeld.
Blijft het feit dat ik op dit moment voor weinig meer echt warm loop. Fotograferen, het  maken van filmpjes, tekenen, schrijven….het boeit me niet zo. Ik ben voor mijn omgeving, denk ik, een beter te verteren mens. Ik had al weinig wensen en nu zijn dat er nog minder. Ik word ook zelden meer boos. ‘Eigenlijk is dit ook een toestand waar veel mensen naar op zoek zijn,’ zeg ik tegen mijn lief. ‘Niets willen van deze wereld. Soort van onthechting. Geeft ook wel rust.’
Ik heb het idee dat ik in deze toestand mogelijk wel wat kan betekenen voor anderen, met een meer onrustig, getormenteerd of te eenzaam bestaan. Daarom voel ik een sterke drang om vrijwilligerswerk te willen doen, zowel hier als in Nederland. Dat lost mijn gevoel van nutteloosheid op en tegelijk kan ik daarmee wellicht een zonnetje brengen in het leven van anderen, bijvoorbeeld bejaarden of terminaal zieken of mensen die kampen met problemen in de ziel. Ik ben tenslotte wel ‘zielehelper’ van beroep geweest. En gratis me voor mensen inzetten is echt mijn ding. Nu nog zoeken naar vrijwillig werk. In Nederland is dat gemakkelijk. Er zijn bejaardenhuizen zat in mijn buurt. Maar hier wordt het even zoeken.
We zullen zien wat er van mijn plannen terecht komt……

In het laatste stukje klaagde ik over mijn kwalen. Dat gaat nu een stuk beter. De rib herstelt zich goed, nu ik mijn BH heb uitgedaan. Wat kan het me ook schelen! Wat een opluchting! De pijn onder mijn voetzool is een stuk minder nu ik de hele dag (dus ook in huis) de steunzolen draag die de podoloog me voorschreef. En ik loop nu al heel aardig zonder stok en zonder te waggelen in huis, dankzij de kilometers die ik dagelijks vreet op onze stilstaande fiets.
Met het langzaam verdwijnen van deze lichamelijke klachten ontstaan weer nieuwe: klachten van ‘de mind’. Hoe vullen wij onze dagen hier, ver van Nederland? We mogen doen wat wij willen en niemand zit achter ons aan. Maar dat is niet altijd gemakkelijk voor twee mensen die zich hun hele leven hebben uitgesloofd voor anderen. Ga maar lekker bezig met je hobby’s nu. Tot je dood gaat, misschien na een slopende ziekte. Pluk de dag, nu het nog kan.
Soms denk ik stilletjes: wat doe ik hier nog? Mag ik er niet nu al tussenuit knijpen? Nee dus, kennelijk niet. Ik moet er nog wat van maken, de rest van mijn waarschijnlijk niet meer heel lange leven, net als mijn lief Ahmad (hij wil dat ik hem Ahmad blijf noemen en geen Paco). Hij heeft er af en toe net zo een moeite mee  als ik.
‘Misschien moeten we een voorbeeld nemen aan de dieren,’ zegt Ahmad. ‘Leeuwen slapen een groot deel van de dag in het zonnetje en voelen zich daarbij ook niet nutteloos. Misschien moeten we gewoon niet meer denken aan nuttig moeten zijn maar gewoon leven in het moment en daarvan genieten.’ Goed idee, maar gemakkelijker gezegd dan gedaan. Wij mensen zijn een vat vol emoties.
Ik probeer inderdaad maar in het moment te zijn en er het beste van te maken. Lekker fietsen met een koptelefoon met muziek op mijn oren, dan even ‘NL ziet’ kijken op de PC, dan lezen in mijn e-reader en vervolgens een spelletje rummikub of even kruiswoordpuzzelen. Af en toe lezen in de digitale krant of luisteren naar radio 1. Waarom stuit ik altijd op het meest trieste nieuws zoals het nieuws over wereldwijde kinderarbeid. Kinderen die voor ons mica uit de grond hakken, zodat mensen wereldwijd kunnen genieten van electronica. Mag ik mijn kop in het zand steken? Nee, dat kan niet, want hoe weinig ik de krant ook lees, nieuws bereikt mijn ‘antenne’ uit alle hoeken en gaten. Dankzij de mica die door kinderhanden is uitgehakt…….

Wat doe je op zo een regenachtige zondag? Gewoon……een filmpje plakken.

Op de eerste dag van ons verblijf hier maakten wij een gezellige selfie van ons in het zonnetje. Dat zag er heerlijk uit en dat was het ook even. Maar dat is dan ook het enige momentje geweest dat wij met onze snufferd in de zon zaten. Het is hier grijs en regenachtig. Jammer voor de vrouw die ik tegen kwam in het vliegtuig. Zij is hier maar voor een weekje. En ze verblijft in een streek waar het nu maar maximaal 14 graden is. Hier is het minder koud.
Al deze regen, en ook die deze winter gevallen is, is een weldaad voor de natuur hier. De stuwmeren, die afgelopen zomer droog stonden, kunnen nu weer een beetje vol lopen.
Maar mijn was gaat zo niet drogen…..