Gisteren leek het even wat beter met mijn dipje te gaan. Ik heb twee afleveringen gekeken van ‘Beau five days inside’ (voor degene die dit tv programma niks zegt).
Dat kikkerde me een beetje op. Te zien dat zelfs dubbel gehandicapten soms een menswaardig, met liefde en aandacht omgeven leven gegund is, maakt dat de onzekerheid over mijn eigen nutteloosheid minder wordt. Helaas weet ik ook dat dit lang niet overal het geval is. In het grootste deel van de wereld krijgen gehandicapten en mensen die om wat voor reden dan ook niet zo goed meelopen in de tredmolen niet zo een luxe en liefdevolle bejegening. Dus direct relativeer ik ook weer de ‘opsteker’ van dit programma, hoe goed ik Beau ook vind als presentator van deze serie.
Dus vandaag sta ik wederom wat sip op. Ook Ahmad heeft last van een ongrijpbaar en onprettig gevoel. We praten erover aan het ontbijt. Ik twijfel nu aan alles. Waarom wonen we eigenlijk op twee plaatsen en zijn we nu van plan twee auto’s te gaan bezitten? Ik voel me er bijna een beetje schuldig over. Is het geen idee om dit huis weg te doen en in Nederland te blijven? Maar als ik dan eerder dood ga, dan weet Ahmad niet waar hij dan heen moet. Hij wil ook graag een stekkie voor zichzelf aanhouden. Ik begrijp dat wel.
Dus we besluiten niets te veranderen aan onze situatie. In geval van nood, als Ahmad ziek mocht worden of ik, dan kunnen we blijvend naar Nederland gaan en dan kan Ahmad het licht en water hier afsluiten en zijn huis aanhouden. Dus hierover niet meer getwijfeld.
Blijft het feit dat ik op dit moment voor weinig meer echt warm loop. Fotograferen, het maken van filmpjes, tekenen, schrijven….het boeit me niet zo. Ik ben voor mijn omgeving, denk ik, een beter te verteren mens. Ik had al weinig wensen en nu zijn dat er nog minder. Ik word ook zelden meer boos. ‘Eigenlijk is dit ook een toestand waar veel mensen naar op zoek zijn,’ zeg ik tegen mijn lief. ‘Niets willen van deze wereld. Soort van onthechting. Geeft ook wel rust.’
Ik heb het idee dat ik in deze toestand mogelijk wel wat kan betekenen voor anderen, met een meer onrustig, getormenteerd of te eenzaam bestaan. Daarom voel ik een sterke drang om vrijwilligerswerk te willen doen, zowel hier als in Nederland. Dat lost mijn gevoel van nutteloosheid op en tegelijk kan ik daarmee wellicht een zonnetje brengen in het leven van anderen, bijvoorbeeld bejaarden of terminaal zieken of mensen die kampen met problemen in de ziel. Ik ben tenslotte wel ‘zielehelper’ van beroep geweest. En gratis me voor mensen inzetten is echt mijn ding. Nu nog zoeken naar vrijwillig werk. In Nederland is dat gemakkelijk. Er zijn bejaardenhuizen zat in mijn buurt. Maar hier wordt het even zoeken.
We zullen zien wat er van mijn plannen terecht komt……
Shabnamblog
Hoi Monique, wat vervelend voor je dat je even in een dip zit, maar dat gaat wel weer over hoor. Het weer werkt ook niet mee. Ik heb er af en toe ook wel eens last van, maar dan denk ik even later weer dat ik blij mag zijn met het leven dat ik heb en dat er zoveel mensen zijn die het beroerder hebben. Jammer dat het weer ook bij jullie niet beter is. Hier is het wisselend. Vorige week was het te warm voor de tijd van het jaar en nu is het weer ijskoud. Ik heb een behoorlijke griep gehad maar ben daar weer van genezen en nu heb ik weer last van een stijve nek waar ik nu fysio voor krijg, want het duurt al te lang en gaat niet vanzelf over. Vandaag kwam mijn dochter langs en hebben we heerlijk geluncht, dat zijn de kleine lichtpuntjes. Lieve Monique het allerbeste
Dankjewel voor je reactie, lieve nicht van mij. Je hebt gelijk. De negatieve stemming gaat altijd weer over en elk mens heeft wel eens last van wat sombere gedachten. En het zijn vaak kleine dingen die toch weer blij en dankbaar maken. En het besef dat anderen het slechter hebben. Alleen trek ik me dat ook vaak te veel aan 😉 Ik ben blij dat je hersteld bent van je griep. Hoop dat de stijve nek ook snel over gaat. Ik ga je gauw weer eens bellen.