In het laatste stukje klaagde ik over mijn kwalen. Dat gaat nu een stuk beter. De rib herstelt zich goed, nu ik mijn BH heb uitgedaan. Wat kan het me ook schelen! Wat een opluchting! De pijn onder mijn voetzool is een stuk minder nu ik de hele dag (dus ook in huis) de steunzolen draag die de podoloog me voorschreef. En ik loop nu al heel aardig zonder stok en zonder te waggelen in huis, dankzij de kilometers die ik dagelijks vreet op onze stilstaande fiets.
Met het langzaam verdwijnen van deze lichamelijke klachten ontstaan weer nieuwe: klachten van ‘de mind’. Hoe vullen wij onze dagen hier, ver van Nederland? We mogen doen wat wij willen en niemand zit achter ons aan. Maar dat is niet altijd gemakkelijk voor twee mensen die zich hun hele leven hebben uitgesloofd voor anderen. Ga maar lekker bezig met je hobby’s nu. Tot je dood gaat, misschien na een slopende ziekte. Pluk de dag, nu het nog kan.
Soms denk ik stilletjes: wat doe ik hier nog? Mag ik er niet nu al tussenuit knijpen? Nee dus, kennelijk niet. Ik moet er nog wat van maken, de rest van mijn waarschijnlijk niet meer heel lange leven, net als mijn lief Ahmad (hij wil dat ik hem Ahmad blijf noemen en geen Paco). Hij heeft er af en toe net zo een moeite mee  als ik.
‘Misschien moeten we een voorbeeld nemen aan de dieren,’ zegt Ahmad. ‘Leeuwen slapen een groot deel van de dag in het zonnetje en voelen zich daarbij ook niet nutteloos. Misschien moeten we gewoon niet meer denken aan nuttig moeten zijn maar gewoon leven in het moment en daarvan genieten.’ Goed idee, maar gemakkelijker gezegd dan gedaan. Wij mensen zijn een vat vol emoties.
Ik probeer inderdaad maar in het moment te zijn en er het beste van te maken. Lekker fietsen met een koptelefoon met muziek op mijn oren, dan even ‘NL ziet’ kijken op de PC, dan lezen in mijn e-reader en vervolgens een spelletje rummikub of even kruiswoordpuzzelen. Af en toe lezen in de digitale krant of luisteren naar radio 1. Waarom stuit ik altijd op het meest trieste nieuws zoals het nieuws over wereldwijde kinderarbeid. Kinderen die voor ons mica uit de grond hakken, zodat mensen wereldwijd kunnen genieten van electronica. Mag ik mijn kop in het zand steken? Nee, dat kan niet, want hoe weinig ik de krant ook lees, nieuws bereikt mijn ‘antenne’ uit alle hoeken en gaten. Dankzij de mica die door kinderhanden is uitgehakt…….