Dinsdag gaan we echt naar Alhaurin. Althans als Transavia niet staakt of er niets anders tussen komt. Mijn kinderen komen langs om afscheid te nemen. We eten samen en dat is warm, gezellig en lawaaierig. Mijn kinderen en kleinkinderen produceren veel decibel geluid als ze plezier hebben. De keuken is klein en druk als we daar aan het werk zijn om heerlijk eten te bereiden. Mijn jongste dochter en haar zoontje blijven slapen. Samen in het grote bed. Hoe vaak komt het voor dat een groot kind, zelf moeder, bij je komt slapen, als vanouds, toen ze nog klein was. Het voelt zo gezellig en dichtbij. En nu is ze alweer weg, naar Henk Ido Ambacht, waar haar drukke leven zich afspeelt. Ik heb een beetje heimwee naar het samenzijn met haar. Vooral omdat ze een beetje ziekjes was, hetgeen nog meer moedergevoelens oproept.
Morgen ga ik de urn halen met de as uit Heerlen en zondag komt mijn oudste dochter  afscheid nemen. En maandag wellicht mijn zoon nog een keer……
Ik zou wel willen blijven afscheid nemen, maar niets duurt eeuwig. Panta rei, ouden menei. We gaan vliegen. Maar het maakt me blij dat het goed gaat met mijn kinders. Als zij maar ok zijn, dan ben ik ok.
Ik vergeet nu meestal te filmen of te fotograferen van geluk. En ook het trainen voor revalidatie staat op een laag pitje. Maar het gaat steeds beter met het lopen!