O Allah/God, ik dank u dat al mijn kinderen zich ontwikkeld hebben tot goede en liefdevolle mensen, ondanks hun jeugd, die niet altijd gemakkelijk was.
Ik dank U dat ik een lieve man naast me heb met wie ik veel kan delen, misschien wel alles.
Ik dank U dat ik uiteindelijk liefdevol afscheid heb kunnen nemen van mijn moeder en van mijn vader, ook al had ik geen goede of helemaal geen relatie met hen tijdens de rest van hun leven.
Ik dank U dat U er altijd voor hebt gezorgd door Uw wonderbaarlijke tussenkomst dat lelijke plannen die mensen met mij hadden verijdeld werden.
Ik dank U dat ik elke dag eten heb en een warme plek om te slapen.
O Allah/God, geef me de kracht om tegenslagen en pijn hier of daar te accepteren en te verdragen, want alles komt van U en U bent de beste Plannenmaker en de Alwijze.
O Allah/God, verlicht als het U belieft het lijden van alle mensen en dieren op de wereld. Geef hen het licht van Uw oneindige  troost. Want U alleen bent de Trooster.

Duurt wel een half uurtje, dit filmpje. Voor de echte liefhebber, dream away…..

Dat doen we allemaal wel eens in ons leven. Ik trouwde en scheidde bijvoorbeeld twee keer voordat ik mijn huidige echtgenoot ontmoette. Hij geeft me alle liefde die ik niet heb gehad in mijn jeugd en tijdens mijn eerdere twee huwelijken. De vraag voor mij is nu: ben ik na zoveel misère en verraad nog in staat de liefde te beantwoorden met evenveel liefde of ben ik verhard? Ik doe mijn best om hem de liefde te geven die hij verdient.
Mijn vader zocht ook liefde gedurende zijn leven (wie niet?). Hij zette daarbij steeds  zijn zinnen op een vrouw.
Toen hij terugkwam uit krijgsgevangenschap, kreeg hij te verwerken dat zijn verloofde niet op hem gewacht had zoals beloofd. Zij was een relatie begonnen met een Canadees en vertrok met hem naar Amerika. Daar is mijn vader naar eigen zeggen nooit overheen gekomen, want zij was de liefde van zijn leven. Zijn hele leven lijkt echter alsnog in het teken te hebben gestaan van een zoektocht naar een lieve vrouw die voor hem een maatje kon zijn. Zo begon hij een relatie met mijn moeder, die hem eveneens bedroog. Toen hij haar alsnog aanbood bij haar te blijven om samen met haar mijn broer en mij groot te brengen, sloeg mijn moeder dit aanbod af. Nee, zij wilde mijn broer en mij opvoeden met mijn stiefvader. En mijn vader trok zich terug uit haar en ons leven (helaas voor ons). Vervolgens trouwde mijn vader met een Duitse vrouw, die volgens hem erg lief en begripvol was. Zij kregen geen kinderen. Ik weet niet of dat een bewuste keuze was. Helaas overleed deze vrouw na een dertigtal jaren en mijn vader ging weer op  zoek naar een maatje. Hij zag een vrouw op straat die hij aansprak en met haar kwam hij tot een zakelijke overeenkomst. Zij zou hem gezelschap bieden in een lat-relatie in ruil voor zijn geld. Met deze vrouw had mijn vader wederom een relatie die ongeveer 25 jaar duurde. Totdat deze relatie jammerlijk eindigde met een grote ruzie. Als ik mijn vaders agenda erop nasla, waarin hij notities maakte van de gebeurtenissen van alledag, dan zie ik de zorg en liefde voor deze vrouw weerspiegeld in zijn notities. De notities waren met name een verslag van hoe het met de ander ging. Had zij een goede of slechte dag en hoe ging het met haar gezondheid? Dat hield mijn vader bezig. En verder wat notities over krantenberichten en hoe zijn eten gesmaakt had. Want lekker eten was duidelijk een genoegen dat mijn vader zichzelf gunde. De kookkunst van een vrouw was dan ook belangrijk voor hem.
Mijn vader leeft niet meer. Ik maak de balans op. Bij zijn crematie waren weinig mensen aanwezig van zijn grote familie. Een zus en twee neefjes. Mijn vader beklaagde zich vaak dat zijn 7 broers en zussen op één na gestorven waren, evenals zijn vroegere collega’s en vrienden. Wat mij dan opvalt is een gebrek aan interesse van mijn vaders kant voor de kinderen van zijn broers en zussen (evengoed familie!) en last but not least zijn eigen kinderen en kleinkinderen. Vanaf 1993 heb ik achter mijn vader aan gelopen (‘Hallo, hier ben ik, je dochter met wie je nog jaren van liefde en gezelligheid kan delen’). Maar eerlijk is eerlijk, mijn vader stond zichzelf niet toe om voor mij open te staan, laat staan voor mijn kinderen. Hetzelfde is naar mijn idee gebeurd met de kinderen van zijn broers en zussen. Hij heeft met hem evenmin een band willen opbouwen. Hij richtte zich 100 % op een vrouw met wie de relatie klapte na vele jaren, naar mijn indruk door opgekropte spanning en ergernis aan weerszijden. Geen van beiden had echter eerder de moed een punt te zetten achter deze relatie door wederzijdse afhankelijkheid.
Mijn vader wedde zijn hele leven op één paard, een maatje in de vorm van het gezelschap van een vrouw. Hij richtte al  zijn aandacht en liefde op de persoon met wie hij een relatie had. Verwaarloosde daarbij mogelijk de contacten die hij daarnaast had kunnen hebben.
Wat me daarbij helemaal triest maakt is dat hij op die manier veel liefde heeft moeten missen die hij had kunnen hebben als hij zich er maar voor had opengesteld. Wat de liefde tussen hem en mij betreft is dat pas gelukt kort voor zijn sterven. Eveneens heeft hij pas in de maanden voor zijn sterven mogen ervaren dat onvoorwaardelijke liefde niet gekocht kan worden, maar spontaan wordt gegeven. Zijn lieve buren zijn in de laatste jaren van zijn leven een zonnetje voor hem geweest en hebben hem de warmte gegeven waar hij zijn hele leven naar zocht. Liefde is niet te koop, maar zetelt in het hart van mensen…..

Zo trots als ik was in het ziekenhuis in Spanje, toen ik voor het eerst weer op mijn voeten stond na het ongeluk en mijn eerste stapjes zette achter de rollator, zo trots was ik vandaag. Ik fiets al een tijdje op een hometrainer in de fysiopraktijk, maar vandaag wilde ik het ook proberen voor het echie. ‘Het moet kunnen,’ zei ik tegen de echtgenoot, maar hij maakte zich nog wat zorgen. Hij keek mijn remmen na en pompte mijn banden op en daar ging ik. Eerst een rondje om ons huizenblok. Dat ging goed. En toen ging het achter elkaar (want we fietsen niet meer naast elkaar) naar de Action voor vetbollen en nootjes voor de vogels. In de Action liep ik zonder stok, zo trots als een pauw.
Ach, het leven is goed als je ontdekt dat er genezing optreedt na een nare val. Ik blijf nog wat angstig en voorzichtig. Weet dat ongelukken zich schuil houden in kleine hoekjes. Lees een ellendig verhaal in de krant van een fietster die een been moet missen na een aanrijding. Een jongere vrouw dan ik, die in één klap gehandicapt is voor het leven en haar beroep niet meer kan uitoefenen. Het leven kan zo wreed zijn. De ellende in de wereld is eindeloos. Ik tel mijn zegeningen. Halleluja……..alhamdulillah.

Mensen roepen blij verrast dat ik al aardig gerevalideerd ben, als ze mij zien lopen met stok of zonder stok, waarbij ik nog wel enigszins waggel. De fysio, de chirurg, familieleden…..allemaal reageren ze positief. Het is waar. Het gaat een stuk beter dan zes weken geleden, maar alleen ik kan voelen dat ik er nog lang niet ben. Pijn herinnert me er regelmatig aan dat ik met schroeven in elkaar geknutseld ben en dat mijn rechterbeen nog altijd wat meer naar binnen gedraaid is. Ik train me het schompes.
De chirurg constateerde geen beenlengteverschil meer, maar herinnerde me er wel aan dat in sommige gevallen een tweede operatie nodig is om de schroeven te verwijderen. Bij een enkele geluksvogel hoeft dat niet, omdat het lichaam zich bij hun aanpast aan de schroeven. Ik hoop natuurlijk dat ik tot die laatste groep zal behoren.
Te meer daar ik waarschijnlijk ook nog geholpen moet worden aan de hallux valgus in mijn linkervoet (die nog niet geopereerd is). Ik heb de laatste maand last gekregen van deze voet, waarschijnlijk door de voet meer dan normaal te belasten. Dus die operatie zit er ook nog aan te komen. Maar dan moet natuurlijk eerst die heup genezen zijn (daar staat een half jaar tot een jaar voor).
Ik moet 13 februari naar de orthopedist voor die voet. Ik moest daarvoor een formulier invullen. Een vraag was of ik eerder was geopereerd en waaraan. Ik had niet genoeg ruimte op het formulier om alle operaties in mijn leven in te vullen. Daarom vulde ik een kleine selectie in.
Ik voel me de laatste tijd moedeloos. Alsof ik alleen maar operaties onderga en daarvan moet herstellen. En mijn lieve echtgenoot tot last zijn. Ik vind dat moeilijk. Zou me liever terugtrekken in een hoek als ik pijn heb of ergens last van heb.
Een andere reden van mijn verdriet om de vergankelijkheid van alles…..

Ik heb zin om te huilen, maar ik houd me in. Omdat ik weet dat als die kraan eenmaal open gedraaid wordt, dat er dan geen einde aan komt. Wat is de oorzaak van deze triestheid? Ik weet het niet echt. Maar samenvattend zou ik mijn droefheid kunnen omschrijven als ‘verdriet om de vergankelijkheid van alles’.
Ten eerste is daar de rouw om mijn vader. Hoe prettig en warm ook mijn gevoel was toen hij mij een paar keer belde voor zijn dood en toen hij me een brief schreef voor mijn verjaardag, deze warmte zal ik niet meer voelen, want mijn vader is er niet meer om mij dat zo lang gemiste geborgen gevoel te geven. En hoezeer ik mezelf ook herken in mijn vader, het is allemaal achteraf praten. Wij hebben onze levens geleefd zonder met elkaar te maken te hebben. Hij heeft zijn liefde en warmte op andere mensen in zijn leven gericht dan op mij en mijn broer en ook ik heb geen liefde met hem kunnen delen. Tot de laatste maar veel te korte fase van zijn lange leven, waarin wij ontdekten toch wel wat gemeen te hebben. We zijn vader en dochter en ik draag de helft van zijn genen in mij. Ik heb zijn liefde gevoeld en naar ik hoop hij ook de mijne.
Maar nu is dat voorbij en nu is er voor mij alleen de herinnering aan de liefdevolle vader die hij zeker had kunnen zijn voor mij en mijn broer, maar die hij door omstandigheden niet geweest is. Wij hebben die liefde moeten missen. Het zij zo, maar het doet zo een pijn, omdat het voelt alsof ik in het laatste stukje van mijn vaders leven een glimpje heb mogen opvangen van zijn mooie ziel. Ik had zo graag meer met hem te maken gehad in mijn leven. Ik mis mijn vader al mijn hele leven, maar pas aan het eind van zijn leven kreeg ik werkelijk inzage in het karakter van de persoon die mijn broer en ik hebben moeten missen. En die herkenning te voelen en dan direct te moeten missen doet pijn.

Het is misschien wat saai filmpje, maar toch wilde ik op deze manier de getekende beelden digitaliseren en delen. Voor de geduldige liefhebber.

Ik zie vaak op facebook foto’s voorbij komen van verschillende veelkleurige vogeltjes, die komen knabbelen aan vogelvoer in de tuinen van mijn facebook-vrienden.
Ook ik probeer vogeltjes naar mijn tuin te lokken door voer voor ze te hangen aan een boompje in mijn tuin. De vogels die ik tot nu toe veel zag in mijn tuin zijn spreeuwen, musjes, koolmeesjes, dwergpapegaaien, duiven, eksters en kraaien. En af en toe een roodborstje of een schuwe vlaamse gaai.
Maar wat erger is: er komen ook ongenode gasten! Zo zag ik laatst een dikke bruine gestalte in ons vogelhuisje. Het was een grote bruine rat. We jaagden het dier weg en legden geen brood meer in het vogelhuisje. Een maand later zag ik weer een rat. Het was een mooi exemplaar, licht van kleur en hij hing te knabbelen aan een vetbol die aan een boomtak hing. We besloten de vetbol verder van de stam te hangen. Daar waar de tak zo dun was dat een stevige rat er niet meer overheen zou kunnen kruipen zonder te vallen. Dat was een succes totdat ik vandaag een ander knaagdiertje zag knabbelen aan de vetbol, een muisje! Het lichtvoetige diertje had zich behendig een weg gebaand naar de vetbol en deed zich daar geruime tijd te goed.