Zo trots als ik was in het ziekenhuis in Spanje, toen ik voor het eerst weer op mijn voeten stond na het ongeluk en mijn eerste stapjes zette achter de rollator, zo trots was ik vandaag. Ik fiets al een tijdje op een hometrainer in de fysiopraktijk, maar vandaag wilde ik het ook proberen voor het echie. ‘Het moet kunnen,’ zei ik tegen de echtgenoot, maar hij maakte zich nog wat zorgen. Hij keek mijn remmen na en pompte mijn banden op en daar ging ik. Eerst een rondje om ons huizenblok. Dat ging goed. En toen ging het achter elkaar (want we fietsen niet meer naast elkaar) naar de Action voor vetbollen en nootjes voor de vogels. In de Action liep ik zonder stok, zo trots als een pauw.
Ach, het leven is goed als je ontdekt dat er genezing optreedt na een nare val. Ik blijf nog wat angstig en voorzichtig. Weet dat ongelukken zich schuil houden in kleine hoekjes. Lees een ellendig verhaal in de krant van een fietster die een been moet missen na een aanrijding. Een jongere vrouw dan ik, die in één klap gehandicapt is voor het leven en haar beroep niet meer kan uitoefenen. Het leven kan zo wreed zijn. De ellende in de wereld is eindeloos. Ik tel mijn zegeningen. Halleluja……..alhamdulillah.