Zijn boek ‘Andalucia como Matria’, dat hij schreef in 2005 en dat ik onlangs vertaalde in het Nederlands, heeft voor zover ik kan zien nog geen lezers in ons land bereikt. Maar zijn weblog, dat hij pas heeft ontworpen en waarin hij samen met andere mensen schrijft, heeft nu al verrassend veel lezers in allerlei hoeken van de wereld.
Hij is het initiatief begonnen met een groep andere Andalusiërs. Zij zijn Andalusiër van oorsprong, maar wonen in Algerije, Tunesië, Griekenland, Egypte en Marokko. En ze schrijven allen artikelen in dit weblog, waarvan sommige in het Spaans, andere in het Engels, Frans of Arabisch.
Ikzelf heb voldoende informatie gekregen over de geschiedenis van Andalusië via mijn vertaalwerk van het boek van Ahmad en ik neem niet de moeite om zijn weblog te lezen. Maar misschien zijn er lezers van mijn weblog die wel geïnteresseerd zijn. Daarom hier de link naar zijn weblog. Ik vind het knap van Ahmad, de autodidact, dat hij in staat is om zulke weblogs te ontwerpen.
Voor de liefhebber van geschiedenis, die daarnaast ook een talenkenner is, want er is helaas geen woord Nederlands bij.
Gisteren het bijna ongeluk, toen ik in mijn auto op weg was van Hendrik Ido Ambacht naar mijn huis. Ik reed van de A13 de afrit naar de A4 op en was dus bijna thuis. Voor mij reed een VW polo. De man reed 70 km per uur op de snelweg (!) en bleef 70 km per uur rijden. Er was voor mij geen mogelijkheid om hem in te halen of ik had dat op de baan rechts naast hem moeten doen, wat voor mij niet gebruikelijk is en tegen de verkeersregels in. Dus ik bleef netjes achter hem, me verbijtend, omdat ik al zag dat de A4, die we moesten oprijden heel druk was en dat er allemaal vrachtwagens op de rechterbaan reden zonder veel tussenruimte. De polo voegde in met zijn sukkelsnelheid van 70 en vervolgens zag ik dat ik het einde van de oprijstrook bereikte, met links van me allemaal vrachtwagens. Geen enkele daarvan was van plan mij ruimte te geven om in te voegen. Helemaal aan het einde van de oprijstrook waagde ik het er maar op, want stoppen op een snelweg is geen optie. Ik gaf gas en voegde in en kreeg een uitbrander van de vrachtwagen achter me (die niet voor mij wat had willen afremmen, omdat hij me waarschijnlijk niet eens gezien had) in de vorm van een luid getoeter. Eind goed al goed, maar ik voelde aan den lijve dat je als automobilist het vermijden van ongelukken niet geheel in eigen hand hebt. Ik had geen andere keus dan me snel tussen de twee kolossen van vrachtwagens in te wurmen. De polo voor me had alles voor me verpest door 70 te blijven rijden, zodat ik niet mijn normale snelheid kon maken.
Vandaag moest ik wat boodschappen halen. Ik twijfelde even of ik de auto of de fiets zou pakken en koos voor de fiets. Ik rijd op het fietspad en plotseling bevind ik me voorover liggend op de motorkap van een auto. Een auto is rechtsaf geslagen zonder mij (rechtdoor rijdend verkeer) voorrang te geven. Gelukkig remt ze wel als ze mij op haar motorkap ziet liggen en waarschijnlijk de klap voelt. Ik hang dus half op de motorkap met mijn fiets nog aan de hand en ik kan gewoon weer gaan staan. Ik lijk niet veel te mankeren buiten een pijn aan mijn ellenboog, waarmee ik de klap heb opgevangen. ‘Dat was uw fout, mevrouw,’ zeg ik, terwijl ik haar streng aankijk door haar voorruit. Een jonge vrouw, die lopend passeert, heeft het voorval gezien en zegt ook tegen de vrouw dat het geen manier is en dat ze beter moet uitkijken. ‘Ik zag het niet door de zon,’ stamelt de vrouw.
Ik besluit er maar geen woorden meer aan vuil te maken en ga verder om mijn boodschappen te doen. Ik ben nu thuis en merk dat mijn ellenboog nog pijn doet. Ik hoop dat hij gekneusd is en niet gebroken. Ik heb de schrik nog een beetje te pakken. Waar doet een mens goed aan? Fietsen, autorijden, lopen….? Overal liggen risico’s op de loer. Ik ben er twee keer goed vanaf gekomen. Was dit een waarschuwing en wat voor conclusie moet ik hieruit trekken? Ik kan ook niet binnen blijven uit angst voor ongelukken. Bovendien gebeuren ongelukken ook in huis. Uitkijken dan maar.
Dank u, Allah, dat u mij beschermde tegen ellende en pijn ?
Het is een uitdrukking die ik de laatste tijd vaak hoor. Het is een nogal vage manier om te zeggen dat iemand ergens een mening over heeft. En meestal wordt dan bedoeld dat die mening een afkeuring is van iets. In plaats van dat ik dus iemand hoor zeggen: ‘hij/zij is het daar niet mee eens’ of ‘hij/zij keurt het af’ zegt iemand nu ‘hij/zij vind daar iets van’. Of als iemand je wil confronteren met een negatieve mening, waarvan hij/zij meent dat je die hebt zegt hij/zij: ‘Ik merk wel dat jij er iets van vindt’.
Dat is iets wat me opvalt en ja, belangrijk is dat niet. Er zijn zoveel manieren van uitdrukken die zomaar ontstaan en een tijd mode worden en waarin men elkaar dan lijkt na te praten. Een ander voorbeeld is de uitdrukking om te laten merken dat je het ergens mee eens bent. Dan zeggen veel mensen nu: ‘Echt, hè’.
Ach ja, de taal is een levend communicatiemiddel dat voortdurend verandert in de tijd.
Maar waar ik het over wil hebben is dat ‘ergens iets van vinden’. Ik betrap mezelf erop dat ik ook van te veel dingen iets vind en ik heb daar zo genoeg van. Ik heb dit al vaker geschreven in dit weblog. Ik wil af van mijn eigen meningen.
Maar zo eenvoudig is dat niet. Iedereen heeft een mening over van alles en sommigen leggen die overal op tafel en anderen zijn er wat terughoudender in om die uit te spreken, maar de mening zit dan wel in het het hoofd van die persoon en je kan dat ook merken en voelen. En ja, iedereen zoekt daarbij vaak ook nog bevestiging. ‘Vind jij dat ook? Ja, hè. Zo fijn dat we het eens zijn.’ Maar wat hebben we eraan? Heel twitter staat vol met meningen en ook in de kranten, op tv en overal waar je internet opent kom je meningen tegen. Ik vind het prima (haha, ook een mening), maar ik wil zelf niet meer meedoen. Lekker alleen maar alles op me af laten komen, indrukken, wat ik zie en hoor, wat ik merk en voel, alles laten binnenkomen…..maar de censuur wil ik eraf! Ik wil niet meer censureren! Omdat ik denk dat ik alleen daarvan doodmoe word en niet van de indrukken zelf. Ik wil gewoon alles doorlaten en het oordeel laat ik aan Allah over. Dat lijkt me zo rustig.
Makkelijk is het niet. Ook een 70 jarige heeft nog een hoop te leren. Maar alleen al het voornemen om ‘nergens meer iets van te willen vinden’ geeft me een weldadige rust. Is dat wat mensen beogen als ze het hebben over mindfulness?
Ik vond het mooi om te zien hoe goed Jeroen Pauw zijn gevoelens en gedachten kan verwoorden en ook erg fijn om te zien hoe beide heren, die erg verschillend denken over geloof in een hogere macht, op zo een ontspannen manier hun gedachten konden uitwisselen, zonder met elkaar in een een strijd om de ‘waarheid’ te geraken. Het bekijken waard misschien ook voor de lezer?
voor wie meer wil weten over hoe de profeet Mohammed sws heeft geleefd en wat hij betekent voor moslims
En dat hoekje van waaruit we kijken is bepaald door ons karakter dat we geërfd hebben en invloeden die we hebben meegekregen door ervaringen in het leven. We zijn allemaal uniek en er is zelfs geen enkel molecuul op de wereld dat identiek is aan een ander.
Toch zit het in ons dat we herkenning en warmte zoeken bij elkaar en dan is het fijn als we het gevoel hebben dat we even hetzelfde menen te zien en daarbij hetzelfde menen te ervaren, al is het maar beperkt tot een bepaald iets waarnaar we kijken. Dat geeft een gevoel van verbondenheid, dat warm aandoet en fijn is om te voelen.
Soms heb je het gevoel, als je iemand tegenkomt, dat je die persoon al jaren kent en dat je niet veel woorden nodig hebt om elkaar te begrijpen. En ook komt het voor dat je iemand ontmoet, van wie je onmiddellijk weet dat diegene heel ver van je afstaat en dat je, ook al spreek je 1000 woorden, elkaar nooit zal begrijpen.
Ik denk dat ik een persoon ben, die, soms tegen beter weten is, probeert met iedereen een goede verstandhouding te hebben. Voor mij bestaat de wereld uit allemaal mensen, dieren en planten die liefde verdienen, wie of wat ze ook zijn. Ik kan niet lang boos op iemand zijn en ik wil altijd begrijpen vanuit welk hoekje de ander denkt. Ik weet dat mijn hoekje, van waaruit ik kijk, ook maar een van de vele hoekjes is, van waaruit gekeken kan worden. Zoveel zielen, zoveel hoekjes. Dat is waarschijnlijk de reden dat ik gekozen heb voor de psychologiestudie. Het functioneren van het brein en de gevoelens van mensen vind ik mateloos interessant. Ik bekijk alles vanuit deze hoek. De mensen in mijn omgeving, films en series, boeken die ik lees, uitdrukkingen van mensen en dieren op foto’s, schilderijen, enzovoort. Vanaf mijn kindertijd bestudeerde ik het gedrag van de mensen om me heen.
Je kan er je brood mee verdienen, maar daarvoor heb ik nooit gekozen. Het is voor mij een liefhebberij en interesse. Soms doet het pijn, omdat ik soms het leed van anderen te veel voel als een door mij gedeeld leed en soms geeft het me heel veel vreugde en ontroering, als ik zie wat voor mooie dingen mensen doen voor elkaar en voor de wereld om hen heen. Dan huil ik ook, maar dan zijn het tranen van ontroering.
Ik ben ook zo iemand, die meent dat bidden voor een ander helpt. Ik heb ervaren dat dit zo is. Mijn stiefvader was een overtuigde ongelovige. Mijn moeder was evenmin gelovig of wellicht iemand die niet zeker wist of er een God bestond (of een hogere intelligentie, hoe je het maar noemen wilt, kosmische wetten, het oneindige). Maar zij zei vroeger wel vaak: ‘denk erom, gedachten zijn krachten’. Zij gaf me ook enkele maanden voor haar dood een boekje, dat ooit van haar moeder was geweest. Het boekje is geschreven in ouderwetse spelling. Het heet: ‘In harmonie met het oneindige’. Toen ik dat boekje las, herkende ik daarin beginselen, die in alle godsdiensten gelden en in allerlei filosofische wijsheid.
Als schoolkind begreep ik het al. Er zijn kosmische wetten en als je daarmee in tegenstelling of in overeenstemming besluiten neemt, maakt dat verschil voor wat er daarna plaatsvindt in je leven. Ik kon dat toen nog niet plaatsen en koppelen aan één bepaalde godsdienst of leer. Ook nu koppel ik het niet meer aan een bepaalde godsdienst. Ik heb toevallig gekozen voor de islam, maar ik weet dat in wezen alle godsdiensten uit dezelfde bron zijn ontstaan via diverse profeten. Door institutionalisering en een rigide regelgeving na verloop van eeuwen (helaas vaak door mensen later bedacht) ontwikkelden deze diverse godsdiensten zich tot onverdraagzame systemen. De oorsprong van alle godsdiensten is goed geweest, maar de uitwerking van de regels en de onderlinge strijd tussen de vele religies hebben afbreuk gedaan aan waar het eigenlijk om ging. Er is maar één God. En wij zijn niet meer dan dienaren op deze aarde en vertegenwoordigers. We hebben het vermogen gekregen tot reflectie, wat dieren niet hebben. Dieren handelen altijd goed, hun instinct volgend. Wij hebben op elk moment de mogelijkheid om na te denken en te kiezen voor gedachten, meningen of gedrag. En dan is het aan ons waarvoor we kiezen en of we het stemmetje van ons geweten volgen of de veel hardere stem van minder mooie intenties.
Vanmorgen hoorde ik op radio 1 mensen praten over het al dan niet doorgaan van de olympische spelen en de kampioenschappen voetbal. Er kwam een sociaal psycholoog aan te pas om te vertellen hoe belangrijk de ervaring als toeschouwer van sport is voor het welbevinden van mensen. En zo zijn er veel meer positieve ervaringen te noemen die mensen nu missen vanwege de beperkende maatregelen. Er kwam ook even een vrouw aan het woord wier beroep het was om te musiceren. Ook zij kon nu even niet datgene doen wat zij gewend was te doen. Zij legde er echter de nadruk op dat het de kunst is je niet te richten op wat niet kan op dit moment, maar op wat wel kan. Zij hield zich nu bezig met het rondbrengen van maaltijden voor kwetsbare mensen en haalde daar haar voldoening uit.
Dat bracht me ertoe me te bedenken hoe dat zit voor mij. Ook ik kan bepaalde dingen niet doen, die ik normaal nu zou doen. Ik zou normaal me nu alvast voorbereiden om weer met mijn maat naar zijn ’tierra’ te gaan. Ik weet ook zeker dat hij heel graag zijn drie kinderen weer zou willen zien, zeker nu hij deze zomer opa hoopt te worden. Maar dat kan dus niet. Ook kunnen we voorlopig niet meer samen mijn kinderen opzoeken volgens de nieuwe maatregelen. Het zij zo. Ik denk dat ik in mijn leven erg gewend ben geraakt aan dingen die niet konden. En dat ik daarom van nature gewend ben om me te richten op wat wel kan. Dat heb ik mijn hele leven al gedaan.
Waar ik mij nu echt op kan verheugen is de komst van een nieuwe lente, als ik dat nog mag meemaken. Er zijn nu in mijn buurt minder meeuwen en meer kleine vogeltjes. Ik verheug me er nu al op als de lente aanbreekt de vogels te horen fluiten, de eerste zonnestralen op mijn gezicht te voelen en de natuur te zien opleven. Dat heb ik een tijd niet mogen meemaken, omdat ik dan steeds in Spanje zat, waar de wisseling van de seizoenen minder spectaculair is dan hier. Ik moet terugdenken aan mijn kindertijd, toen ik het geluk had altijd op mooie bosrijke plekken te wonen. Het was normaal voor mij om eekhoorns en konijntjes rond ons huis te zien en ik had zelfs een vogelnestje in een roostertje in de muur vlak achter het hoofdeinde van mijn bed. Als ik daar doorheen gluurde, zag ik de jonge vogeltjes in het nest zitten met opengesperde snaveltjes, wachtend op hun moeder, die via het roostertje in de buitenmuur voedsel kwam brengen. Dat zijn de mooie dingen, die me zijn bijgebleven uit mijn jeugd. De wisseling van de seizoenen en de mooie luchten en de veranderingen in de natuur zijn dingen, waar we tot op heden van kunnen genieten, als de mens dit niet ook voorgoed gaat verpesten met zijn vernietigende gedrag.
Misschien is dit virus een waarschuwing voor ons om te leren begrijpen dat de manier waarop wij nu omgaan met de natuur en met dieren een heilloze weg is, die uiteindelijk gaat leiden tot een natuurramp. Maar daarover hoor je helaas minder dan over dat mensen zoveel missen en dat de economie zoveel schade lijdt. We gaan waarschijnlijk nog meer virussen krijgen of andere rampen, want onze ogen zijn nog steeds niet ver genoeg geopend om te beseffen, dat de manier waarop we nu omgaan met elkaar en met onze natuurlijke omgeving een verkeerde manier is.
Sommigen willen liever dat ik over mezelf schrijf dan dat ik de stukjes van Ahmad vertaal en hier plaats. Ik ben van plan om het beide te blijven doen.
Ik las vandaag een interessant artikel, The Secret History of Hadith: The Prophet Refused it and Abu Bakr Burnt It, waarin de legitimiteit van de hadith (opgetekende overleveringen uit het leven van de profeet) in twijfel wordt getrokken. Enkelen beweren zelfs dat de Profeet zelf tijdens zijn leven verboden heeft om over hem en zijn leven te schrijven en dat alleen de Koran zelf bewaard zou moeten blijven voor de mens als leidraad voor het leven. Ikzelf ben voor deze zienswijze en heb, toen ik nog op facebook zat, in een groep gezeten van gelijkgestemden. Nadat ik de de Koran had gelezen in 1978 was ik overtuigd van de waarheid in dit mooie boek. Zelfs ging ik zover dat ik mij bekeerde tot de islam en al mijn boeken en spullen achterliet in het pand waar ik toen woonde. Ik nam alleen mijn Koran, mijn kleding en een matras mee. Een heel drastisch besluit. Later heb ik me verder verdiept in de islam en het soefisme. Ook heb ik diverse werken met hadith gekocht en gelezen, waaronder alle delen van Buchari. Sommige hadith vormen een bevestiging van wat ook in de Koran te lezen staat of daaruit afgeleid kan worden. Andere kan ik absoluut niet verenigen met wat ik in de diverse vertalingen van de Koran heb gelezen. De Koran heeft mij in 1978 overtuigd om mij te bekeren. Het gevoel dat ik toen had was een gevoel van herkenning en meeleven met hoe het moet zijn geweest voor de Profeet een zijn sahabas (metgezellen). De hadith, die ik veel later las, hebben daar voor mij nooit wat aan toegevoegd. Integendeel brachten deze me aan het twijfelen door hun hardvochtigheid, schijnbare afwezigheid van genade en vooral hun vrouwonvriendelijkheid. Dus dit artikel (misschien wil de lezer het ook lezen? Het is geschreven in het Engels) geeft mij een soort bevestiging voor mijn twijfel over de legitimiteit van de hadith. En dat is altijd fijn.
Minder fijn was de documentaire die ik gisteren zag over het leven als journalist en de uiteindelijke wrede dood van Jamal Khashoggi, ‘Kingdom of Silence‘. Ik zag hem via NLZIet en ik zie dat hij morgen pas wordt uitgezonden op tv. Het is een aanrader om ernaar te kijken en te huiveren voor de manipulaties en huichelarij, die in deze documentaire belicht worden. Ik zei laatst in een stukje dat ik het politieke inzicht heb van een pinda. Ik denk dat ik daar bewust voor heb gekozen. Ik kan er namelijk niet tegen om zoveel onrecht te zien. En dat zie ik, elke keer als ik me toch een beetje verdiep in machtsstructuren. Wat ik gisteren weer zag, bracht mij helemaal van slag.
Hoezo horen en zien we nog zo weinig van de genocide in Jemen, die tot op de dag van vandaag nog voortduurt. En hoezo is het westen dan vriendjes met een natie, die zich schuldig maakt aan oorlogsmisdaden van een gigantische omvang? In hoeverre worden de media gemanipuleerd om bepaalde dingen te verzwijgen? Is die olie dan zo belangrijk? Waar is de ethiek? Waar is het rechtvaardigheidsgevoel?
Dus beter kijk ik naar programma’s zoals ‘de Wasstraat’. Dat is tenminste positief. Dat gaat over iemand die moeite doet om mensen die ver van de arbeidsmarkt afstaan te helpen aan werk. En hij begeleidt hen daarbij ook nog heel goed. Een muggenzifter zou daarvan weer kunnen zeggen dat de baas van de wasstraat ook niet minder wordt van deze goedkope en dankbare arbeidskrachten. Maar dan kan je overal wel wat negatiefs over zeggen. Ik word er blij van dat er nog mensen rondlopen met een goed hart.
Het is nu drie jaar geleden dat ik mijn heup brak op de berg. We waren op weg naar de verlaten ´alberca´ (N.B. dit woord wordt in google translate vertaald als zwembad, maar dit klopt niet. Het is een door mensen vervaardigd waterbekken, waarin water wordt bewaard, dat wordt verzameld bij regenval.). Wij hebben dat altijd een mooie plek gevonden, die ´iets had´ wat ons een onverklaarbaar goed gevoel gaf. Ik maakte destijds een schilderij van de foto, die Ahmad toen van mij nam, terwijl ik daar rustig van de stilte en de natuur zat te genieten.
olieverf op canvas (50 x 40)
Maar op die noodlottige dag drie jaar geleden bereikten we deze plek niet. Terwijl ik, onderweg naar boven genietend van de wandeling op die mooie heldere dag, om me heen keek en niet uitkeek waar ik mijn voeten zette, viel ik met mijn heup op de punt van een steen en brak ik die heup. Wat een mooie dag leek te worden veranderde toen in een helse dag.
Drie jaar lang was ik vervolgens te bang om weer een bergwandeling te maken. Als ik alleen al keek naar de foto´s die we op onze eerdere tochten gemaakt hadden van de rotsachtige omgeving daar, dan liepen de angstrillingen over mijn rug.
Maar vandaag, of eigenlijk gisteren al, kwam ik uit mezelf op het idee om dezelfde wandeling waarbij ik zo lelijk gevallen was nog eens te maken. Ahmad wilde dat ook wel, dus vanochtend al vroeg gingen we op weg. Tijdens de autorit ernaartoe was ik wat stil. Ik was nog wat angstig. We hadden afgesproken dat we voortaan nooit meer zouden wandelen zonder onze bamboe-stokken. Daarbij zouden we elkaar ook nooit loslaten, maar gearmd lopen tijdens de hele weg. Dus zo liep ik met de man van mijn dromen gearmd over de puntige keien, kijkend naar mijn voeten en af en toe even stoppend on een foto te maken.
mooi uitzicht op laaghangende nevel in dal
de dennenbomen vormden de enige begroeiing die er fris en sappig uitzag, omdat deze hun watervoorraad niet uit de bodem hoeven te halen, maar deze innemen vanuit de soms mistige lucht. De rest van de natuur is momenteel kurkdroog, omdat het hier al lang nauwelijks geregend heeft
Zelfs als ik een plasje moest doen liet mijn lief mij niet los tot ik op de plek van bestemming (achter een bosje) was aangeland. Eenmaal aangeland bij de alberca, ging ik op mijn vertrouwde plekje op een hoek van de alberca zitten. Daar genoot ik van het uitzicht, de rust en het gefluit van een enkele vogel.
Mijn schatje was intussen bezig piepkleine dadeltjes te plukken van een kleine palmsoort. Ze zijn erg droog, maar door erop te sabbelen haal je er een zoete smaak uit.
En toen zei Ahmad ineens dat hij zo ontzettend blij is dat we onze bergtochten weer zijn begonnen te maken. Dat ontroerde me diep, want al deze drie jaren heeft hij nooit gezegd dat hij deze wandelingen miste. Hij heeft mij al die tijd rustig de tijd gegund om over mijn ´trauma van een gebroken heup´ heen te komen.
Het was heel gezellig om, zo intiem aan elkaar gehaakt, langs het bergpad weer af te dalen. Ik kreeg steeds meer vertrouwen en ik genoot van de frisse geur van de dennenbomen, de herfstbladeren en de door ons geplukte tijm.
Ahmad wist met zijn fotografische geheugen nog waar ik gevallen was en ik schoot ook van die plek nog een foto ter herinnering.
Niet alleen herinner ik mij hoe erg het allemaal was die dag en hoe pijnlijk om daar uren te staan, wachtend op een ambulance, hangend in de armen van een heel lieve vrouw, die toevallig voorbij kwam met haar man. Terwijl Ahmad met water mijn billen waste, omdat ik voortdurend moest poepen van angst. We waren omringd door behulpzame mensen, die gingen bellen voor ons, een fietser en een man met een bestelwagen, die toevallig arts was. Ik mocht op één bil op de rand van de achterbak van zijn auto zitten. Rillend van pijn en misselijk van ellende. Deze dokter zag op dat moment al aan mij dat het een gebroken heup moest zijn. Ik zal nooit de goedheid van al deze mensen vergeten, die bleven wachten tot de ambulance me eindelijk kwam halen. Allah heeft zo vaak mensen op mijn pad gestuurd, wanneer ik deze echt nodig had. Hoe zou ik niet in Hem kunnen geloven. Alhamdullillah wa shukrullillah wa la illaha illAllah wa Allahu Akbar.
Sinds ik een nieuw weblog heb met een andere naam, maar met voorafgaand aan ongeveer een maand geleden dezelfde inhoud, word ik minder vaak gelezen. Voorheen had ik vooral lezers voor mijn stukjes over islam. Maar sinds de links die verwijzen naar die stukjes de lezer niet meer regelrecht naar het stukje brengen maar naar de homepagina van dit nieuwe weblog, merk ik dat mensen afhaken. Ik kan me ook best voorstellen dat het knullig overkomt als een link niet direct naar de juiste pagina gaat maar naar een heel ander onderwerp. Ook al waarschuw ik daarvoor in de bovenstaand plakbericht. Dat iemand geen zin heeft te gaan zoeken in de zoekbalk kan ik me goed voorstellen.
Voor degenen die geïnteresseerd zijn in mijn stukjes over islam en soefisme wil ik verwijzen naar de pagina´s hierboven. Onder het kopje ´Overpeinzingen van een bekeerling´ vind je al mijn stukjes die ik in de loop van 8 jaar schreef over islam gebundeld in pdf formaat. Ik heb er nog een link bij gezet, zodat men het pdf document desgewenst kan omzetten in epub en kan lezen op de ereader.
Verder heb ik het boek van Ahmad ´Andalucía como Matria´ ook in PDF formaat gezet in de pagina Andalucía como Matria hierboven. Voor degenen die Spaans kunnen lezen gratis te downloaden.
Een mens moet toch wat met zijn tijd, nietwaar? Ik moet eerlijk zeggen dat ik de laatste tijd vrij lui ben en weinig geïnspireerd. Terwijl mijn wederhelft zich elke dag wel even nuttig maakt met een karwei in huis of met zijn cristales, kom ik tot weinig of eigenlijk helemaal geen creatieve output. Ik heb de laatste tijd meer behoefte aan input. Lees me suf en kijk me suf. Het hoofd heeft ook weleens geestelijk voedsel nodig en het hart heeft rust nodig om te voelen en te ervaren.
