Het is een uitdrukking die ik de laatste tijd vaak hoor. Het is een nogal vage manier om te zeggen dat iemand ergens een mening over heeft. En meestal wordt dan bedoeld dat die mening een afkeuring is van iets. In plaats van dat ik dus iemand hoor zeggen: ‘hij/zij is het daar niet mee eens’ of ‘hij/zij keurt het af’ zegt iemand nu ‘hij/zij vind daar iets van’. Of als iemand je wil confronteren met een negatieve mening, waarvan hij/zij meent dat je die hebt zegt hij/zij: ‘Ik merk wel dat jij er iets van vindt’.

Dat is iets wat me opvalt en ja, belangrijk is dat niet. Er zijn zoveel manieren van uitdrukken die zomaar ontstaan en een tijd mode worden en waarin men elkaar dan lijkt na te praten. Een ander voorbeeld is de uitdrukking om te laten merken dat je het ergens mee eens bent. Dan zeggen veel mensen nu: ‘Echt, hè’.

Ach ja, de taal is een levend communicatiemiddel dat voortdurend verandert in de tijd.

Maar waar ik het over wil hebben is dat ‘ergens iets van vinden’. Ik betrap mezelf erop dat ik ook van te veel dingen iets vind en ik heb daar zo genoeg van. Ik heb dit al vaker geschreven in dit weblog. Ik wil af van mijn eigen meningen.

Maar zo eenvoudig is dat niet. Iedereen heeft een mening over van alles en sommigen leggen die overal op tafel en anderen zijn er wat terughoudender in om die uit te spreken, maar de mening zit dan wel in het het hoofd van die persoon en je kan dat ook merken en voelen. En ja, iedereen zoekt daarbij vaak ook nog bevestiging. ‘Vind jij dat ook? Ja, hè. Zo fijn dat we het eens zijn.’ Maar wat hebben we eraan? Heel twitter staat vol met meningen en ook in de kranten, op tv en overal waar je internet opent kom je meningen tegen. Ik vind het prima (haha, ook een mening), maar ik wil zelf niet meer meedoen. Lekker alleen maar alles op me af laten komen, indrukken, wat ik zie en hoor, wat ik merk en voel, alles laten binnenkomen…..maar de censuur wil ik eraf! Ik wil niet meer censureren! Omdat ik denk dat ik alleen daarvan doodmoe word en niet van de indrukken zelf. Ik wil gewoon alles doorlaten en het oordeel laat ik aan Allah over. Dat lijkt me zo rustig.

Makkelijk is het niet. Ook een 70 jarige heeft nog een hoop te leren. Maar alleen al het voornemen om ‘nergens meer iets van te willen vinden’ geeft me een weldadige rust. Is dat wat mensen beogen als ze het hebben over mindfulness?