Categorie archieven: General

Nuttigheidsdrang

Geplaatst op door
1

Sommige mensen zijn op zoek naar geld, anderen naar roem, weer anderen naar geluk of prettige ervaringen. Ik heb last van het idee dat ik nuttig zou moeten zijn voor een ander en dat alleen dat me bestaansrecht zou geven. Vandaag besefte ik ineens dat ik vrijwel altijd handel vanuit dit perspectief. Ik heb me jaren niet afgevraagd wat er nog meer is dat ik zou willen. Ik had het daarvoor te druk met nuttig zijn?.

En nu neemt het belang van mijn rol in het leven van anderen af. Of in ieder geval heb ik de neiging om die rol steeds meer te onderschatten. En zo kom ik weer terug bij de vraag die ik lang geleden als puber had: ‘Waarom ben ik hier op de wereld? Wat doe ik hier?’ En nu, als 70-jarige, denk ik direct daarna: ‘Wat een zinloze vraag’. Vragen vogels en andere dieren zich dit af? Vraagt een kind zich dit af? Is het een vraag die je moet stellen? Het feit dat je op de wereld bent is voldoende om te beseffen dat je dus kennelijk bestaansrecht hebt. Ik heb daar altijd moeite mee gehad, besef ik nu. Heb altijd het idee gehad dat ik ’teveel’ was. Dat ik er eigenlijk niet moest zijn en in ieder geval niet hoorde bij de rest van de wereld. Het kostte me moeite om plaats in te nemen. Ik had de neiging om voor iedereen een stap opzij te doen. ‘Gaat u voor.’ In mijn beleving hadden anderen altijd meer dan ik recht op een plaatsje in de wereld. Dat heeft mijn leven in behoorlijke mate bepaald. Toen ik recent afgestudeerd was als psycholoog, vond ik nog steeds dat ik niet echt een psycholoog was. Ik wist te weinig, vond ik. Bovendien had ik grote twijfels over het nut van mijn vak voor anderen. Laat staan om geld te verdienen aan diensten, waarvan het nut zo weinig vast stond. Als je zelf zo weinig overtuigd bent van het nut van je eigen ‘vak’, hoe zou je dan een ander daarvan kunnen overtuigen? Ik heb dan ook mijn hele leven ander werk gedaan. Mijn psychologische kennis kwam hier en daar wel van pas, maar uiteindelijk was het leven zelf mijn grootste leerschool en heb ik met die kennis het meeste kunnen betekenen voor anderen, zij het niet in directe zin daarvoor betaald.

Nu heb ik nog weinig werk te doen voor anderen. Ik houd me onledig met af en toe een stukje schrijven in mijn weblog, dat door slechts een enkeling gelezen wordt, mijn publieke dagboek. Als ik mezelf vergelijk met mensen die duizenden of miljoenen volgers hebben, besef ik dat het ‘nut’ en in ieder geval het bereik van mijn stukjes minimaal is. Hetzelfde geldt voor mijn schilderijen. Ik werk er met veel plezier aan, maar heb er nog niet veel mensen mee blij kunnen maken. Dat doel heb ik niet. Het plezier in het schrijven en schilderen is voldoende voor mij.

Wat ik nu wil bereiken is af zijn van het idee dat ik nut moet hebben. Ik ben er. Als een ander me nodig heeft, ben ik bereid te helpen. Zo niet, dan heb ik ’tijd voor mezelf’. Dat is een onwennig begrip voor mij. Ik mag er dan gewoon zijn, zonder nut. Nou nog de kunst om dat te geloven en daarnaar te leven……

Eenzaamheid

Geplaatst op door
Beantwoorden

Zoals sommige lezers weten doe ik een paar keer per week boodschappen voor mijn wat oudere overbuurvouw. Daarnaast verricht ik wat hand en span diensten, zoals het in de container gooien van haar vuilniszakken en andere kleine karweitjes die voor haar nu lastig zijn. Maar ik denk dat het belangrijkste voor haar het contact is dat we op die manier hebben. Doordat ik vaak even bij haar ben en door de gesprekken die we dan hebben is er ook menselijk contact. En dat is heel belangrijk.

Ik weet dat jongeren ook last hebben van eenzaamheid en een geïsoleerd gevoel vanwege de corona-maatregelen. Maar jongeren hebben nog altijd hun virtuele platform. Via internet hebben zij nog contact met anderen. En zij kunnen de deur uit voor boodschappen of een wandeling.

Het is voor iemand die mobiel is en naar buiten kan moeilijk om zich voor te stellen hoe het is voor een aan huis gekluisterde oudere, die geen internet heeft en geen smartphone, om de hele dag binnen te zitten en te wachten tot er iemand belt of langs komt. Vanmorgen belde ik mijn buurvrouw om te vragen of ik vandaag wat boodschappen voor haar kan halen en ik trof haar heel verdrietig. Ze had het hele weekend alleen gezeten en gisteren tevergeefs met een pot koffie zitten wachten op haar ex-schoonzoon, die elke zondag langs komt. Hij kwam niet en belde ook niet af! Toen zij haar kleinkind belde, werd ze weggedrukt en ook niet teruggebeld. Ze weet dat ze die dingen niet persoonlijk moet opvatten en dat het gewoon kan zijn dat haar kinderen en kleinkinderen het druk hebben. Maar alsnog doet het pijn. Het doet haar verdriet dat er niet de moeite wordt genomen om later terug te bellen.

Ze huilde aan te telefoon. Ook deze flinke en sterke vrouw, die goed alleen kan zijn, heeft haar breekpunt. En dan is zij nog iemand die, sloffend door het huis, haar hele huishouden nog zelf doet en zelf haar eten kookt. Ze zegt: ‘Ik kan me wel bezig houden met karweitjes in het huis, maar daarmee kom ik niet af van dat eenzame gevoel’. Zij is altijd een erg sociaal persoon geweest met heel veel contacten en dat is nu ineens erg anders. Dat is moeilijk voor haar, hoe goed zij ook probeert de moed erin te houden.

Zij is niet de enige. Ze vertelt me over vriendinnen en kennissen van haar, die helemaal gek worden van eenzaamheid en geen zin meer hebben in het leven. Dat zijn thuiswonende ouderen.

Ikzelf ben ook een dagje ouder, maar heb een man naast me en lieve kinderen en kleinkinderen. Ik weet dat er voor mij ook een tijd kan komen dat ik alleen zal zijn en ik denk nu dat ik daar goed mee zal kunnen leven. Maar echt weten hoe dat is, dat kan ik niet. En zeker niet hoe het zal zijn als je hulpelozer wordt en afhankelijker van anderen.

Maar één ding weet ik wel. Dat het belangrijk is om te kijken naar anderen in je omgeving en om mensen je tijd te geven, als je die hebt. Wij ouderen en recent gepensioneerden met een nog goede gezondheid, hebben voldoende tijd om mensen die nóg ouder zijn dan wijzelf tijd te geven. Wij hebben tijd om hen te helpen met kleine karweitjes die zijzelf niet meer kunnen doen en bovenal met contact en vriendschap. De kinderen en kleinkinderen van die ouderen hebben die tijd niet, ook al zouden ze die wel willen geven aan hun oudere moeder of oma. Ze hebben het gewoon te druk met werk en gezin.

Dus ik zou een oproep willen doen aan jong gepensioneerden zoals ik. Kijk in je omgeving of daar een oudere is, die jouw hulp en gezelschap kan gebruiken. Het is leuk om te doen en misschien red je er een leven mee.

Schilderij af en prikken

Geplaatst op door
Beantwoorden
Hala sultan Tekke moskee in Larnaca (Cyprus)

Inmiddels heb ik het schilderij van mijn kinderen weer op de ezel gezet om het portret van mijn kleindochter bij te werken. Ik ben ontevreden over hoe ik haar heb afgebeeld. Zij is nu 5 jaar en drie maanden. Haar gezichtje verandert met de dag, lijkt het wel. Zo lastig om het gezichtje van een kind in beeld te krijgen. Maar olieverf is geduldig. Je kan vegen, krassen en opnieuw schilderen. Van mijn fouten leer ik het meeste.

En ik heb een afspraak voor 2 Covid inentingen. Ahmad nog niet, want voor hem moet het telefonisch gebeuren, omdat hij niet kan inloggen met zijn digiD. De lijn is zo druk bezet dat men ‘mij niet te woord kan staan’. Ik moet het op een ‘later tijdstip’ opnieuw proberen. Dat blijf ik doen, als een hond die zich ergens in vastbijt en niet los wil laten ?.

En….het is gelukt, ook de man naast me krijgt zijn prikken. Dat is een opluchting…..

N.B. Mensen die in 1951 of daarvoor geboren zijn en bovendien een digiD hebben kunnen op internet een afspraak maken voor een Covid vaccinatie via de volgende link. (Met dank aan iemand die mij hierop attent maakte via haar weblog).

Gekopieerd uit het AD van vandaag:

09:56

Wie in 1949, 1950 en 1951 is geboren – de volgende groep die aan de beurt is – kan vanaf vandaag online alvast een prikafspraak inplannen. Het gaat om ruim 500.000 mensen  die het vaccin van Pfizer en BioNTech krijgen. Binnenkort krijgen zij een brief met uitnodiging in de bus. Voor een prik kunnen zij terecht bij één van de ruim tachtig GGD-vaccinatielocaties.

Koepelorganisatie GGD GHOR Nederland vraagt om afspraken zoveel mogelijk online te doen, omdat de komende weken het vaccinatietempo omhoog gaat. Naar verwachting komen er meer vaccins beschikbaar. GGD’s en huisartsen vaccineerden vorige week bijna een half miljoen mensen. In de loop van mei moeten per week meer dan een miljoen mensen worden gevaccineerd.

Wat doen wij in ons paasweekend

Geplaatst op door
Beantwoorden

Het lijkt vandaag af en toe lekker weer, als je uit het raam kijkt. Soms zie je een vriendelijk zonnetje. Maar schijn bedriegt. Als je je buiten de deur waagt, dan waai je bijna uit je broek en voel je een snijdende kou.

Wat doe je in zo een geval? Wij houden onszelf bezig in ons ‘atelier’, waar we toevallig allebei werken aan het afbeelden van een moskee.

Als ik vanboven even naar de tuin kijk en neerzie op de lichte hagel die neervalt op de plantjes en de kabouters, die bij elkaar zijn gaan kleumen voor hun huisje, dan hoop ik maar dat de plantjes deze barre kou gaan overleven.

Ieder bezig met zijn eigen dingetje
wandversiering van de Mesquita de Cordoba in tiffany, waarachter een ledverlichting zal komen. ‘Mi artesano meticuloso’.

Apk van mijn eigen lichaam

Geplaatst op door
Beantwoorden

Ik heb de gezegende leeftijd van 70 jaar al mogen bereiken en alle jaren die nog mogen volgen zijn meegenomen. In leven blijven is niet meer zo strikt noodzakelijk als in de de tijd dat er nog vier kinderen van mij afhankelijk waren. Er wacht geen werkgever meer op mij en alle vaste lasten worden op tijd betaald, zonder dat ik daarvoor hoef te werken.

Ik kan wel verdwijnen uit dit leven, maar heb geen haast om te gaan. De vraag is voor ons allemaal hoe en wanneer we gaan. Ik ben erop voorbereid.

Als ik kijk naar de staat van mijn lichaam, dan mag ik niet klagen. Af en toe heb ik wel eens een pijntje hier of daar. Zoals ook vannacht. Na een nachtelijk plasje kon ik niet goed inslapen vanwege een vreemde pijn in mijn linkerdijbeen. De pijn kwam in golven en had niets te maken met spieren. Ik kon me gewoon goed bewegen, maar de pijn hield niet op, hoe ik ook ging liggen. Na een paracetamol sukkelde ik toch weer in slaap. Het been is nog steeds gevoelig op die plek, maar afleiding helpt. Zoals dat bij de meeste pijnen het geval is, voel je pijn het hevigst in de nacht, als er verder geen andere prikkels zijn.

Ik zie het even aan, deze pijn, en wil niet direct naar de dokter gaan. Misschien verdwijnt de pijn vanzelf weer, net als zoveel pijntjes. Gisteren en eergisteren had ik pijn aan de onderkant van mijn linker middelvinger, die toen ook blauw zag. Dat is nu over. Zo komen en gaan pijnen. Ik mag niet klagen, als ik besef dat veel mensen (die vaak jonger zijn dan ik) leven met chronische pijn.

Ik heb tussen de 10 en 20 operaties gehad in mijn leven en dankzij die operaties is mijn lichaam nog in goede conditie. Zonder die operaties zat ik hier nu niet achter mijn pc. Was ik geboren in een land met slechte of geen medische zorg, dan lag ik nu al onder zoden. Bepaalde operaties hebben mijn leven gered en andere hebben mijn leven zelfs beter gemaakt dan dat ervoor. Zoals de twee operaties aan mijn voeten en die aan de staar in mijn ogen. Mijn voeten zijn nu normaal en ik kan normale schoenen dragen en lopen zonder pijn. Sinds de staaroperatie ben ik niet meer bijziend en hoef ik geen contactlenzen meer te dragen. Daar geniet ik dagelijks van. Goed zien en lekker lopen zijn voor mij niet vanzelfsprekend, maar iets om bij stil te staan en dankbaar voor te zijn. Een chirurg in Malaga heeft mijn leven gered via een operatie aan mijn darmen, die volledig in de knoop lagen en mijn spijsvertering blokkeerden. Hij was er met veel geduld uren mee bezig. Een ander had misschien gedacht: ‘Laat maar zitten, die knoop. Ik haal gewoon het hele zooitje weg en geef deze oude dame een stoma’. Maar dat deed deze topper niet en dankzij hem functioneert alles weer naar behoren. Na een heupoperatie, waarbij mijn heup met pennen gerepareerd werd van een nare breuk, loop ik weer als normaal na veel oefenen en revalideren. Sinds die operatie fiets ik dagelijks op een hometrainer. Dat ben ik blijven doen en daardoor heb ik er geen last van dat ik minder zou bewegen dan normaal vanwege de corona-beperkingen.

Kortom, als ik de balans opmaak van de conditie van mijn lichaam via een ‘APK keuring’, dan ben ik heel tevreden. Een beetje pijn nu en dan hoort erbij op mijn leeftijd. Maar het is wel iets om in de gaten te houden. Ik denk dat het voor een ieder goed is om de conditie van zijn/haar lichaam goed in de gaten te houden. En goed voor het lichaam te zorgen door goede voeding, voldoende rust en beweging en het voorzichtig omgaan met stoffen die slecht zijn voor het lichaam, zoals alcohol en sigaretten. Van sigaretten mag je tegenwoordig wel wat zeggen, maar alcohol als slecht bestempelen is nog taboe. Ik weet het ?.

De bouwplannen in Vrederust

Geplaatst op door
Beantwoorden

Mailwisseling met mijn woningbouwvereniging:

‘Hoe zit het nu met de plannen om in mijn mooie groene buurt huizen, die nog helemaal goed zijn, te slopen? En te vervangen voor dichter op elkaar gepakte woningen en flats? Hebben de bewoners daar nog inspraak in? Is het mogelijk voor de bewoners om ons hiertegen te verzetten? Ik woon heel erg naar tevredenheid in mijn buurt en zou voor geen goud weg willen. Mijn huis is al een paar keer gerenoveerd, geïsoleerd, beveiligd met goede sloten en drie dubbel glas. Er zijn onlangs nog nieuwe schuttingen geplaatst. Ik zie het afbreken van mijn huis dus als een grote verspilling. Er zijn genoeg andere buurten met werkelijk slechte woningen die vervangen kunnen worden. Ook lijkt mij het een beter idee om te zoeken naar andere bouwgrond dan die waar wij nu al wonen.’

‘Beste Shabnam,
We hebben begrepen dat u Tanja van Staedion heeft gesproken over onderstaande punten, tijdens het spreekuur in de Dreven. 
We zien dat uw woning op dit moment ingepland staat na 2030. De plannen zijn nog niet definitief. Wij zullen u op de hoogte houden van de momenten waarop u inspraak heeft, mee kunt denken of bezwaar kunt maken.
Heeft u meer vragen, dan horen we dat graag.
Hartelijke groet, Het Betere Buurt Team’

‘Hartelijk dank voor uw antwoord en dat u toezegt mij op de hoogte te houden van de momenten van mogelijke inspraak in de toekomst.
Ik wil nog toevoegen aan mijn bezwaar dat ik niet alleen de sloop van de huizen in het voorste gedeelte van de Riddersdreef zou betreuren, maar ook het kappen van de enorme bomen, wat daarbij ook noodzakelijk zal zijn. Ik denk dat we zuinig moeten zijn op zulke oude bomen.
Wat betreft het achteruitgaan van de buurt. Ik denk dat het niet helpt om kansarme of onaangepaste mensen te verplaatsen naar andere buurten. Ik denk wel dat het zin heeft hulp te bieden en ik ben bereid me daarvoor in te zetten.’

Het bericht van de woningbouwvereniging geeft me een zekere hoop dat het zo een vaart misschien niet gaat lopen.

Vanmorgen hoorde ik op de radio verhalen van mensen die klagen over snel gebouwde prefab vinexwoningen. Iets wat volgens de deskundigen ‘geen algemeen probleem’ zou zijn. Maar als ik zulke berichten hoor, ben ik nog blijer met mijn degelijke woning uit de 50-er jaren met haar bijzonder originele indeling. We zullen zien…..

Een goede buur is beter dan een verre vriend

Geplaatst op door
Beantwoorden

Zoiets zei mijn buurvrouw, voor wie ik de boodschapjes haal, laatst. Ze zei: ‘Weet je dat ik mijn buren dichterbij me voel staan dan mijn eigen familie? Je buren zie je meestal vaker dan je familie, Zoals jij bijvoorbeeld.’ Ik vond dat leuk om te horen. Het gevoel is wederzijds. In de tijd dat ik nu boodschappen voor haar doe en veel met haar praat, ben ik steeds meer van haar gaan houden. We begrijpen elkaar goed en reageren op veel dingen op dezelfde manier. Ik antwoordde haar: ‘Weet je dat ik vanmorgen tegen mijn man zei dat ik denk dat ik jou erg zou missen als jij ineens mocht komen te overlijden? Dat me dat gewoon oprecht verdriet zou doen?’ ‘Maar dat ben ik niet van plan, hoor,’ lachte ze. ‘Nee, dat moet je niet doen,’ zei ik toen.

Niet alleen doe ik graag haar boodschappen, maar ook geniet ik van haar gezelschap en de verhalen die ze vertelt. Ze kan bij mij haar hart uitstorten en mag dan gerust huilen, maar ik geniet ook van haar verhalen over haar belevenissen, toen ze nog goed ter been was en ook de verhalen van haar belevenissen nu. Het is een kranige vrouw met een goed hart. Zij heeft altijd veel gedaan voor anderen die hulpelozer waren, toen zij dat nog kon. Nu zit zij zelf in die positie en de voorzienigheid (Allah/God) heef mij in haar leven gebracht. Ik zit nu vast en kan niet naar Spanje, wat mij meer tijd geeft om haar te blijven helpen. Hoe mooi is dat. Boontje komt om zijn loontje. In het goede en in het slechte. Daar geloof ik in, omdat ik het om me heen zie gebeuren en zelf ervaar.

Teleurgesteld in uitslagen

Geplaatst op door
4

Sommigen zullen blij zijn en anderen voelen zich verslagen. Het volk heeft gekozen. Mijn toppertjes hebben niet hun gewenste resultaat bereikt. Ieder heeft gekozen voor zijn eigen belangen en een kleine minderheid heeft daarbij misschien ook nagedacht over een goede toekomst voor mens, dier en natuur. Misschien is de winst van D66 positief. We gaan het zien. Ik wil het allemaal vergeten en me, zoals ik gewend ben, weer afzijdig gaan houden van politiek. Eén stem is zo goed als geen stem in het grote geheel.

Verder met de ‘orde van de dag’. En dat is voor ons: rustig doorgaan met waar we doorgaans mee bezig zijn. En dat in heerlijke vrijheid. Zonder de deur uit te hoeven om te werken voor een ‘baas’. Het leven van een gepensioneerde is zo slecht nog niet, mits je gezond bent en geen last hebt van pijn en verdriet dat hindert.

Mijn leven is nog niet ‘voltooid’. Alleen de uitdrukking al geeft me de creeps. Wie zegt dat ik dat zou kunnen bepalen? Ik heb toch ook niet de beslissing genomen om geboren te worden. Het boek van mijn leven is nog niet uit. Alle gezonde mensen van ouder dan 75 jaar die overwegen om hun leven te beëindigen zou ik graag ‘een hart onder de riem willen steken’. Je weet nooit wat er nog op je pad komt. Ga niet bij de pakken neerzitten. Zoek een plekje in de zon. Maak een praatje met een buur. Kijk naar de vogeltjes, hoe ijverig zij zoeken naar eten of materiaal voor het bouwen van een nestje. Zij maaien niet, zij oogsten niet. Zij maken zich geen zorgen. Zij leven, omdat dit vanzelfsprekend is.

Het leven is kostbaar en kwetsbaar. Koester het. Wees niet treurig. Houd van jezelf en anderen.

Voltooid leven…..doodstraf…….. Ik wil het allemaal vergeten nu……Ik ga koeien tellen en val heerlijk in slaap. In mijn dromen bouw ik aan een betere toekomst.

Hartverscheurend huilen

Geplaatst op door
3

Er zijn verschillende manieren waarop mensen kunnen huilen. Geluidloos, waarbij je tranen uit iemands ogen zie lopen. Hysterisch, waarbij gehuild wordt met loeiende uithalen, die soms ook boos klinken. Zachtjes snikkend. En sommig gehuil klinkt hartverscheurend.

Bij kinderen kan je vaak ook horen of het een ‘verwend huilen’ is, als van een boos kind dat zijn zin niet krijgt. Bij andere kinderen hoor je een hartverscheurende ondertoon in hun gehuil. Dan gaan bij mij direct alarmbellen rinkelen. Ik luister daarnaar met gespitste oren en een ellendig gevoel. Ik voel dan het verdriet van een eenzaam kind dat gewend is dat er niet naar hem of haar wordt geluisterd. Het is een onmachtig en intens verdrietig gehuil.

Soms hoor ik acteurs huilen in series en de één doet dat overtuigender en beter dan de ander. Er zijn erbij die bij mij alleen ergernis opwekken. Meestal is dat de hysterische versie van huilen. ‘Houd toch op,’ denk ik dan. Dat gejengel overtuigt me niet.

Gisteren hoorde ik huilen dat mij diep raakte in mijn hart. Ahmad belde de vrouw van zijn onlangs overleden broer Manolo. Hij overleed na een ziekbed aan leukemie. Wij konden helaas niet naar zijn begrafenis of op bezoek bij zijn lieve vrouw en kinderen om wat troost te bieden. Maar gisteren belde Ahmad Encarna, de vrouw van zijn overleden broer. Ik zat daarbij en hoorde haar huilen in de telefoon. Dat klonk zozeer vanuit haar hart en zo intens verdrietig dat ik ook tranen in mijn ogen kreeg. Ze sprak ook woorden die me raakten. Dat ze niet wist hoe verder te leven zonder de nabijheid van haar lieve man. Dat ze elke morgen, als ze wakker werd, die leegt voelde dat hij er niet meer was en dat ze nooit meer samen zouden zijn in dit leven. Ahmad reageerde heel liefdevol door stil te blijven en haar te laten huilen en alleen te bevestigen dat het zo erg was en zo verdrietig. Hij zei haar dat wij haar snel komen opzoeken, als we weer in Spanje zijn. Gelukkig heeft zij vier heel lieve kinderen en waarschijnlijk gaat haar jongste dochter bij haar wonen in Arrahal, zodat zij niet alleen zal zijn.

Ik heb de broer van Ahmad altijd heel graag gemogen en zijn vrouw en kinderen ook. Lieve mensen met heel goede manieren tegenover anderen.

In memoriam Manolo Gamboa Vera, hier op de foto tijdens ons laatste bezoek aan hem in 2019