Het is alweer 9 jaar geleden dat een eend bij ins in de tuin haar eieren legde en uitbroedde. Dat deed zij achter een buxusheggetje dat heel dichtbij de tuinschutting stond en daardoor veel beschutting bood. Zij broedde maar liefst 13 kuikens uit en wandelde daarna, met haar kuikens achter haar aan, naar de sloot bij ons achter. Het was een mooie tijd voor ons om dat van dichtbij te zien, maar helaas gingen al haar kuikens daarna één voor één dood. Er waren te veel vijanden in en rond de sloot en moeder eend moest het stellen zonder bescherming van vader eend, zoals dat gebruikelijk is bij dit ras eenden. Toen zij met haar kuikens in de sloot aankwam, werd zij onmiddellijk beklommen door een aantal mannetjeseenden. Er werd zelfs om haar gevochten. Maar verder moest zij het alleen zien te redden en haar kleintjes zelf beschermen, wat haar helaas niet gelukt is. Ik zag haar elke dag met minder kuikens tot het er helemaal geen meer waren. Wat had ik daar verdriet van. Het was bijna of het mijn eigen kindjes waren. Ik was getuige geweest van het geduld van moeder eend, die weken achtereen op haar nest zat en alleen af en toe even weg ging om snel wat te eten. Zoveel moeite voor niets ?.

Vandaag zagen we opnieuw een eenden-echtpaar onze tuin inspecteren. Zouden ze weer een plekje kiezen in onze tuin om te broeden? Nee, dit keer niet. Ze bleven lang kijken op het dak van ons schuurtje, maar kennelijk zagen ze niet voldoende beschutting en ook is er geen uitgang meer om met de kleintjes weg te wandelen, vanwege de nieuwe schutting met deur, die we vroeger nog niet hadden. Jammer, maar misschien is het ook beter, want ik heb me de dood van die kuikentjes destijds te veel aangetrokken. Toen ik moeder eend na het verlies van haar kindjes niet meer in de sloot bij mijn huis aantrof, fietste ik als een idioot de buurt af om in en rond andere sloten moeder eend te zoeken. Uiteraard was het onmogelijk om haar te herkennen tussen veel andere eenden met een bijna identiek uiterlijk. Ik was van die moeder eend gaan houden met een dwaze en onbeantwoorde liefde.

Niet alleen eenden en andere vogels zoeken hun plekjes om te broeden. Ook zwerfkatten zoeken plekjes om hun jongen te baren. Dat gebeurde onlangs bij de dochter van Ahmad. Op het terrein waar zij woont staat een caravan van haar vriend. Die leegstaande caravan is spontaan betrokken door een onbekende kat, die daar haar jongen kwam baren, zes stuks. Zoraida heeft al twee katten en zat niet echt te wachten op nog meer katten. Maar voor tijdelijke bewoning is de kattenfamilie welkom. Al denkt Laila (het op muizen en vogels jagende katje dat zich wel huiskat mag noemen) daar anders over. De jonge katjes moeten beschermd worden tegen haar roofzucht..

Het is de bedoeling dat de katjes en misschien ook moeder kat op den duur een goed tehuis gaan vinden bij anderen.