Categorie archieven: Geen categorie

Update herstel heup na gammanail operatie

Geplaatst op door
Beantwoorden
Niets is wat het lijkt. Ik zag dit in de verte en fotografeerde het met mijn zoemlens. In het witgrijze papier of plastic zag ik vanuit de verte een koeienkop met een stukje lichaam. Zijn snuit wijst naar rechts (voor de toeschouwer). Ahmad ziet het er niet in. Het oranje erachter kon ik niet thuisbrengen. Ik zie nu dat het een plastic pion is die van de straat gehaald moet zijn. ? Het brengt me terug naar mijn kindertijd toen ik in de wolken, in de vouw van een gordijn of in het patroon van een kleed van alles zag. Nu heb ik dat eigenlijk nog steeds, maar ik besteed er minder aandacht aan.

In november 2017 brak ik mijn heup en deze werd geopereerd door middel van een gammanail. Ik was toen net 67 jaar Dat gebeurde pas na ruim drie dagen en daardoor was het bot versplinterd en kon de heup minder goed aangehecht worden dan de chirurg had gewild. Hij waarschuwde toen al dat het rechterbeen nu naar binnen gedraaid stond. Maar hij verzekerde me daarbij dat dit goed kon komen door revalidatie en training.

Toen ik in Nederland naar een specialist ging voor controle werd me verteld dat mijn ene been nu korter was dan het andere. Dat ik waarschijnlijk speciale schoenen nodig zou hebben en dat ik me die kon laten aanmeten. Maar ze voorspelde ook dat ik nooit meer zo zou kunnen lopen als voorheen. Dat kon ik wel vergeten, mede gezien mijn leeftijd. Dat was niet erg bemoedigend.

Daarna ging ik naar fysiotherapie en daar werd me verteld dat een speciale schoen niet nodig was. Er werden met mij oefeningen gedaan en ik werd gemasseerd. Ik kon daar vervolgens fietsen op een hometrainer. De fysiotherapeute vond dat mijn herstel niet normaal verliep. Ze gaf het voorbeeld van een andere patiënt die net als ik ook niet opschoot met haar herstel. Deze had zich opnieuw laten opereren en had nu een kunstheup waar ze heel blij mee was. De fysiotherapeut ried mij hetzelfde aan. ´Ik heb zo met je te doen als ik je hier weg zie strompelen,´ zei ze. Het maakte me behoorlijk moedeloos, te meer omdat de pijn bij het lopen bleef aanhouden en ik bepaalde bewegingen niet kon maken. Om te kunnen blijven fietsen (wat sowieso goed is na een heupoperatie) kocht ik een hometrainer en ging ik dagelijks daarop fietsen.

In Spanje ging ik naar een andere fysiotherapeute, die me speciale oefeningen gaf om mijn been in de goed stand te krijgen. Die oefeningen hebben mij enorm geholpen. Zo goed waren deze oefeningen voor mijn herstel dat ik ze in dit weblog plaatste. Ik wilde ze delen met andere slachtoffers, omdat ik dacht dat een ander er ook van kon profiteren. Intussen kocht ik in Spanje ook een hometrainer om te kunnen blijven fietsen

Na het consequent doen van deze oefeningen ging mijn herstel enorm vooruit. Daarna ben ik verder gegaan met het dagelijks fietsen op de hometrainer. En ik begon mee te doen met Nederland in Beweging. ´Is dat die bejaardengym?´ vroeg iemand me ooit. Nee, dat is het niet. Het is een korte work-out van in totaal een kwartier inclusief warming up en cool down. Het is voor alle leeftijden en de één zal zwaarder gaan met de oefeningen dan de ander.

Ik heb aan beide heel veel. Ik blijf erdoor in conditie en ik merk dat ik kan zeggen dat nu (na 5.5 jaar) mijn heup volledig hersteld is. Ik kan normaal lopen, ik kan rennen en ik kan de sumo squat nu eindelijk normaal uitvoeren, wat betekent dat mijn rechterbeen niet meer naar binnen staat. Ik heb geen last meer van de pinnen in mijn been. Soms vergeet ik dat ik ooit geopereerd ben in mijn heup, zo goed beweeg ik mij nu. Intussen ga ik wel door met het fietsen en Nederland in Beweging, omdat ik dat nu daaraan gewend ben en het enorm graag doe.

Ik ben nu 72 jaar en ik wil zeggen tegen al mijn lotgenoten die net hun heup gebroken hebben: geef niet op. Ga niet stilzitten, maar revalideer. Je kan helemaal genezen van een gammanail operatie, of je nu jong of oud bent zoals ik.

Mooi vers uit de Koran

Geplaatst op door
6

De koran bevat een rijkdom aan raadgevingen (naseeha). Sommige verzen zijn troostrijk en spiritueel, net als veel passages uit de bijbel. De bijbel heeft ook een rijkdom aan mooie passages die qua inhoud vaak overeenkomen met passages uit de koran. En evenals in de bijbel zijn ook in de koran andere passages weer moeilijker te begrijpen en te verwerken. Je moet de heilige teksten qua letterlijke feiten en adviezen die daarmee samenhangen plaatsen in de tijd. Sommige passages moeten letterlijk genomen worden en andere overdrachtelijk. Daarvoor wordt gewaarschuwd in de koran zelf. Veel verzen zijn gericht tot de profeet Mohammed. In die verzen lees je hoe Allah de profeet Mohammed toespreekt. Het zijn de verzen die mij het meest ontroeren, omdat Allah in die verzen voor mij aanvoelt als een Trooster en Raadgever voor Zijn laatste profeet. De woorden zijn zo bemoedigend dat ze mijn hart raken en dat is dan ook een reden dat ik me na het lezen van de Koran in 1977 wilde bekeren tot de islam, wat ik op 1 april 1978 daadwerkelijk deed.

Ik wil hier één van die verzen die mij diep ontroeren delen. Ik las het vers voor de eerste keer in de beroemde vertaling: ´The meaning of the glorious quran´ vertaald door MarmadukePickthall. Sura 94

  1. AL-INSHIRAH: THE EXPANSION
    1 Have We not caused thy bosom to dilate,
    2 And eased thee of the burden
    3 Which weighed down thy back;
    4 And exalted thy fame?
    5 But lo! with hardship goeth ease,
    6 Lo! with hardship goeth ease;
    7 So when thou art relieved, still toil
    8 And strive to please thy Lord.

En hier in een andere vertaling: compleet met de Arabische tekst:

Ik heb de koran gelezen in diverse vertalingen. Die van Pickthall raakt mijn hart het meest.

De Nederlandse vertalingen hebben mij nooit zo geraakt als de Engelse. Hier een voorbeeld van een vertaling in het Nederlands.

Ik had ooit het plan om Arabisch te leren om de originele tekst te kunnen lezen, maar het is er nog niet van gekomen het Arabisch te leren begrijpen. Ik kan alleen Arabisch lezen en reciteren zonder te begrijpen en moet het doen met de vertalingen. Enkele verzen, zoals deze, ken ik uit mijn hoofd en deze verzen kan ik in het Arabisch reciteren in mijn gebeden, waarbij ik dan de betekenis van wat ik zeg begrijp, omdat ik de vertaling ken. Dat is een kans die ik 5 keer per dag krijg, als ik me even terugtrek op mijn bidkleedje.

Misschien is dit voor de lezer saai om te lezen. In mijn leven is het heel belangrijk. Als ik in 1977 niet toevallig de koran in boekvorm had gekocht in de vertaling van Marmaduke Pickthall voor 111 gulden (wat in die tijd duur was voor een boek!) en deze niet als eerste vertaling (van alle vertalingen die ik daarna las) van de heilige koran gelezen zou hebben, dan was ik waarschijnlijk geen moslim geworden. Geen vertaling heeft me daarna ooit nog zo bekoord. Toevallig is het ook de vertaling waarnaar Sheikh Nazim (die jaren later in mijn leven kwam) telkens refereerde. Ik leerde van Sheikh Nazim van 1996 tot 2014. Wat een toeval. Allah´s wegen zijn niet te doorgronden.

Dat viel tegen!

Geplaatst op door
Beantwoorden

Gisteren keek ik naar de eerste aflevering van ´de nieuwe Vermeer´. Ik verwachtte net een soortgelijk programma als het ´Rembrandt Project´, maar dat bleek niet te kloppen. In het Rembrandt Project kregen amateur-schilders opdrachten en zag je ze aan het werk, waarbij ze nuttige aanwijzingen kregen van professionals. Als kijker kon je van de aanwijzingen die gegeven werden veel leren.

In de serie ´de nieuwe Vermeer´ wordt een grote groep mensen uitgenodigd om, gezeten in een zaal, te luisteren naar een opdracht: een verdwenen schilderij van Vermeer, waarvan alleen de titel en beschrijving nog terug te vinden is tot leven roepen. Men mag de opdracht uitvoeren met alle mogelijke technieken en krijgt 16 weken de tijd om dit thuis te doen.

Na 16 weken wordt de winnaar bekend gemaakt (gekozen uit 30 finalisten die hun werken naar de bijeenkomst hebben meegesjouwd). Er wordt één werk van al deze amateurs uitgekozen als winnend werkstuk dat in het museum wordt opgehangen naast de werken van Vermeer. De rest mag na afloop weer aftaaien met zijn werk. Daarnaast zijn er twee professionele schilders bezig met de opdracht en hun werkproces krijgt in het programma de meeste aandacht. Uit het werk van deze twee schilders wordt één werk wordt gekozen dat ook in het museum mag hangen.

Ik had als kijker te doen met veel van de deelnemers, zoals de vrouw die een hele ´Vermeer´ in glas had uitgebeeld. Ik weet dat glas voor glasbewerking een zeer duur materiaal is. Iedereen had zich thuis uitgesloofd en moest het doen met de ´eer´ om bij de 30 finalisten te horen. De dertig werken die de finalisten hadden gemaakt kregen in het programma nauwelijks aandacht en er kwamen er maar een paar even in beeld. Na afloop konden de finalisten stilletjes afdruipen met hun werken, waarvoor weinig aandacht was geweest.

Ik blijf achter met een raar gevoel. Is dit programma nu zo gemaakt in het kader van bezuiniging? Ik snap dat het Project Rembrandt veel moet hebben gekost aan materiaal en aandacht en instructies van professionals. Het programma stond in het teken van nieuw schildertalent dat ontwikkeld werd. Het programma ´de nieuwe Vermeer´ staat meer in het teken van Vermeer zelf en van de twee profs. Al die mensen die zich thuis uitsloven krijgen weinig credit en totaal geen steun bij hun werk.

Ik blijf het programma wel kijken, omdat ik geïnteresseerd ben in schilderkunst, maar de opzet van het programma en de presentatie vallen me tegen.

Ik ben heel benieuwd of in verdere afleveringen van dit programma amateurkandidaten zich zullen blijven aanmelden met hetzelfde enthousiasme als in aflevering 1.

Koude golf

Geplaatst op door
1

Volgens mij loopt er een koud golf over heel Europa. In ieder geval is het in Nederland koud, zag ik op het weerbericht. Hier merken we er ook wat van. Er staat een gemene NW 35 km per uur wind bij een temperatuur van maar 13 graden. Dan kan de zon wel schijnen, maar dan is het alsnog koud.

Op deze onscherpe foto is te zien dat sommige hondjes hier nu jasjes dragen. Dit hondje heeft zelfs broekspijpen en mouwen aan haar jasje.

Van buiten lezen in het zonnetje is vandaag geen sprake. Dan maar verder gaan met schilderen. Ik klodder maar wat aan en raak gefrustreerd als het niet lekker gaat.

Vandaag was ik ´in gevecht´ met zijn jasje. Op deze foto was het nog te groen. ´Ik lijk wel van de gardia civil,´ zei Ahmad erover. Daarop wil hij zeker niet lijken en dus ging ik eroverheen klodderen met verf om het te felle groen terug te dringen. Het duurde best lang voordat ik begreep hoe ik dat moest aanpakken. Al doende leert men. Voor schilderles ben ik te eigenwijs en te bang. (bang dat de leraar zal zeggen of denken dat ik een hopeloos geval ben). Dan maar zelf klooien via trial en error. Zijn snor is ook te wit, maar dat wit terugdringen is geen probleem.

We krijgen een nieuwe binnendeur

Geplaatst op door
2

Ons huis telt veel deuren met een wat klassiek uiterlijk en goudkleurige deurklinken. Je kunt ervan houden of niet. Ik vind het mooie, houten deuren. Maar er mist er één. Tussen de voorkamer die uitkijkt op het terras en de vrij lange gang naar de overige kamers zit geen deur.

Ahmad kwam op het idee om daar een deur te laten plaatsen, zodat je een scheiding krijgt tussen de voorkamer en de gang. Dat is fijn als je logees krijgt, omdat in de voorkamer een grote bedbank staat. Als er een deur tussen deze kamer er de gang zit, dan hebben eventuele logees meer privacy.

Hij ging via internet op zoek naar deuren, maar kwam nergens dezelfde deur tegen als die we hebben in de rest van ons huis. Ze zijn waarschijnlijk uit de mode. Ahmad wilde bovendien dat de deur glazen ruiten heeft, zodat er geen binnenkomend licht verloren gaat in onze gang. Zo kwam ik op het idee om niet dezelfde deuren te nemen als de houten deuren in ons huis (wat niet kan omdat ze niet leverbaar zijn), maar om er een witte aluminium deur in te zetten, die er hetzelfde uitziet als de schuifdeuren naar ons terras, zodat de deur toch ergens bij zou passen. Dat vond mijn schatje een goed idee.

We bezochten een ´taller´ om te vragen wat een witte aluminium deur met erboven een raam met de afmetingen van onze gangopening zou moeten kosten. Dat kwam op 800 euro en nog wat. Dat leek mij al redelijk met arbeidsloon inbegrepen, maar Ahmad ging verder zoeken. Hij liep heel wat kilometers, maar vond uiteindelijk een werkplaats die het voor 500 euro en nog wat kon doen. Nogal een verschil.

Op dit moment zijn twee mannen bezig de deur en het raam erboven, die zij al kant en klaar op maat bij zich hadden, te plaatsen. Ik hoor ze mompelen met elkaar, oplossingen zoekend voor praktische problemen tijdens het karwei (een huis is nooit exact overal even breed en smal en de vloer is meestal ook niet waterpas). Het is leuk om de zo bezig te horen. Samenwerken aan een karwei geeft toch een andere band dan tegenover elkaar zomaar wat te zitten kletsen. Ze lijken lekker in de flow van het het werk te zitten en dat herken ik wel.

Gelukkig gingen ze net even naar buiten om iets te pakken, zodat ik even snel naar de WC kon gaan, die naast de plek waar zij aan het werk zijn ligt. Het voelt niet fijn om pal naast mannen die aan het werk zijn te gaan zitten poepen (sorry Theo en Annie voor weer een poepverhaal). Ik kon nog gauw de deur uitglippen voordat ze terugkwamen.

Ik denk dat ze nu bijna klaar zijn. Het is toch wat onwennig met werkmannen in je huis. Ons normale ritme wordt erdoor verstoord, maar dan heb je daarna ook wat.

We zijn heel blij met de deur. Het tocht niet meer op de gang en dat scheelt heel veel in behaaglijkheid. Ook de in de voorkamer tocht het niet meer en het voelt daar veel intiemer. Als we de bedbank uitklappen wordt het een prachtige kamer met tv en een bankje met uitzicht. De badkamer ligt er vlak naast bovendien.

Toeval?

Geplaatst op door
2

Zodra ik wist dat P zou gaan overlijden ging ik naar de papelería om te zoeken naar een condoleance-kaart. In de kaartmolen hingen geen rouwkaarten, maar alleen feestelijke kaarten met felicitaties ter gelegenheid van blijde gebeurtenissen. Toen ik vroeg naar condoleance-kaarten werden deze opgediept uit een laadje onder de toonbank. De dood is kennelijk iets dat weg dient te duiken in een laadje en niet iets om in een kaartenmolen te hangen. Alle getoonde kaarten hadden een kruis als afbeelding. Ik wist dat dit niet geschikt was voor onze P, die zijn tijd op het seminarie als heel onprettig heeft ervaren en het katholieke geloof al jaren vaarwel heeft gezegd.

Dan maar zelf een kaart laten maken. Ik kreeg het idee om hiervoor een foto te gebruiken van het schilderij dat ik van P maakte. Met een nieuwe mooie foto met veel pixels op een usb stickje ging ik naar de copistería. De ijverige, op ADHD-achtige wijze bewegende eigenaar van de winkel wist snel wat ik wilde en maakte een prachtig vierkante dubbelgevouwen kaart (als een ´boekje´) met een schitterende afdruk van de foto op de buitenkant. Hij had er zelfs nog een precies passende envelop bij. Ik bedankte hem hartelijk voor zijn moeite, na slechts twee euro en nog wat betaald te hebben voor zijn nijvere werk. Bij de estanco kocht ik een postzegel.

Vandaag schreef ik een bericht op de kaart voor de weduwe van P, een condoleance. Met trillende handjes schreef ik eerst in het klad wat op de kaart moest komen. Ik was behoorlijk nerveus, denk altijd dat mijn gebaar mogelijk ongewenst zal zijn of raar zal overkomen. Ik wenste de weduwe en haar familie veel sterkte en vertelde haar iets over de foto en waarom ik P zo geschilderd had. Dat ik hem zo had gezien, met een intens vergenoegde uitdrukking op zijn gezicht, zichtbaar in zijn element rijdend op zijn motor. Dat ik dacht dat zij hem ook vaak zo gezien moet hebben op hun vele tochten samen. Dat ik het schilderij vanuit mijn hart aan haar wilde geven. Maar dat zij het gerust kon zeggen als zij het schilderij liever niet wilde ontvangen om wat voor reden dan ook. Dat ik dat niet erg zou vinden, omdat ik het haar niet wil opdringen.

Ik postte de kaart voor 13 uur, het tijdstip waarop hier de buzón geleegd wordt.

Even later kreeg ik in een groepsapp een pdf van de rouwkaart toegestuurd, met o.a. een citaat van P daarop en een foto van P. De uitvaart zal zaterdag plaatsvinden en belangstellenden worden verzocht geen bloemen mee te nemen maar een foto van P. Een foto die voor hen een herinnering bevat aan P en of men op de achterkant wil beschrijven wat deze herinnering is. De foto´s zullen allemaal opgehangen worden als een galerij met herinneringen.

Ik was verrast door deze wens. Ik schreef direct een appje aan de weduwe met de mededeling dat ik helaas niet op de uitvaart zal komen maar dat ik zojuist een condoleancekaart had gestuurd met een foto van P. Dat ik hoopte dat deze op tijd zal arriveren en dat zij deze foto mag plaatsen in de galerij. Ik kreeg direct antwoord. Dat zij het heel lief vond en dat ze de foto zeker zal plaatsen bij de andere foto´s

Ik vind dit alles een mooie samenloop van ideeën die kennelijk op een afstand van 2000 km elkaar kunnen aanvullen zonder voorafgaande afspraak en zonder iets van elkaars plannen te weten. Voor mij is dit soort synchroniciteit een wonder.

Los reyes magos

Geplaatst op door
4

Hier in Spanje krijgt de kerstman niet zoveel aandacht als in Amerika en sinds jaren ook in veel andere Europese landen. Je ziet wel afbeeldingen van de goedlachse bollerd en ook hangen er uit diverse ramen touwen met poppetjes die kerstmannen voorstellen die langs een touw omhoogklimmen. Maar het heeft verder niet veel betekenis hier.

Des te belangrijker zijn de drie koningen (los reyes magos). Zij zijn het die komen met cadeautjes voor de kinderen. Het is een van oorsprong Andalusische traditie, die echter al jaren voorkomt in ook andere delen van Spanje.

NB Interessant om te vermelden is dat de onlangs overleden paus Benedictus XVI in zijn boek ´de kindertijd van Jezus Christus´ diep is ingegaan op veel christelijke verhalen en tradities. Hij zegt dat volgens het evangelie van Mattheus Melchior, Caspar en Balthasar oorspronkelijk drie wijzen waren die afkomstig waren uit Tartessos (het huidige Andalusië). Later hebben mensen er een ander verhaal van gemaakt en zouden het drie koningen zijn die uit het verre oosten zouden komen. De drie wijzen kwamen met mirre, goud en wierrook met een ´Andalusische geur´.

In vrijwel elk dorp hier komen op 5 januari de drie koningen aan op praalwagens met daarachter nog meer praalwagens met daarin kinderen die verkleed zijn als de drie koningen. Langs de weg staan ook kinderen met hun ouders en er wordt snoepgoed en andere kleine presentjes naar de kinderen gegooid. Op 6 januari is het hier een feestdag, waarop veel mensen vrij hebben en de winkels gesloten zijn. Kinderen kunnen dan spelen met hun cadeautjes.

Vandaag komen de drie koningen ook ons dorp aandoen en wij gaan er vanmiddag heen, zodat ik het kan filmen en fotograferen.

Maar gisteren kwam er voor ons al een pakje, afkomstig van los reyes magos. Het zijn de kinderen van Ahmad die dat jaarlijks sturen. Of we nu in Nederland zijn of hier, elk jaar wordt er precies op tijd een pakket gestuurd met cadeautjes voor zowel hun vader als voor mij. Ik stond te koken toen het pakketje kwam en Ahmad pakte het uit op het keukentafeltje. Voor hem waren het twee t-shirts met opdruk van twee mensen die hij erg bewondert: Blas Infante en Federico García Lorca. Beiden zijn door Franco gefusilleerd. En voor mij een metalen doosje met aquarel potloden van het merk Winsor & Newton (een professioneel merk). Nog nooit heb ik met aquarel gewerkt, maar het lijkt me heel leuk om ermee te experimenteren. Je kan het makkelijk meenemen naar een plekje in de natuur.

Zowel Ahmad als ik waren dit jaar erg ontroerd. We hebben ze een paar keer bedankt voor de attente en schitterende cadeaus. Het raakt mij, omdat het jaarlijkse gebaar van zijn kinderen voor mij betekent dat zij mij in hun hart hebben gesloten, zoals ik hun ook in mijn hart heb gesloten. Ik voel me geaccepteerd door hen en dat vind ik heel bijzonder.