Terwijl het buiten het buiten winderig en af en toe sneeuwerig is (arme planten), zit ik hier achter mijn pc in ons ‘huisje weltevree’. Af en toe hoor ik boven het motortje ronken van de glasslijper van bezige Ahmad.

Het leven is goed met een warm vestje en de centrale verwarming op 20. Maar o o, wat zien we uit naar meer dagen als die twee warmere dagen in de afgelopen week. De lente zal er toch eens komen, maar neemt haar tijd.

Evenals veel anderen kijken wij ook uit naar de prikkies die ons hopelijk meer vrijheid gaan geven. Dat Ahmad er ook één zou krijgen was allerminst zeker en zelfs onwaarschijnlijk. Krijgen Nederlanders die op dit moment in Spanje verblijven de het Covid-vaccin zonder probleem, hier is dat niet zo vanzelfsprekend. Ahmad is weliswaar wettelijk getrouwd met mij, maar hij heeft zijn domicilie in Spanje. En daarom staat hij hier niet geregistreerd als inwoner. En in dat geval kom je in Nederland ook niet zonder meer in aanmerking voor een inenting.

Na een hele ochtend mailen en bellen naar allerlei instanties kwam ik erachter dat hij geregistreerd moet zijn als ‘niet ingezetene’.

Dus vandaag gingen we op afspraak naar het stadhuis op het Spui, waar zich een loket ‘registratie niet ingezeten’ (RNI) bevindt. Daar bleek dat hij al een BSN nummer heeft, omdat hij ooit (in 2008) een paar jaar geregistreerd is geweest als ingezetene van Nederland. Daarna is hij uitgeschreven en zelfs zijn adres in Spanje is bekend. Hij is dus al geregistreerd als niet ingezetene! Hij kon daar tegen betaling ook een bewijs van krijgen. Dat hebben we maar gedaan. Alles voor het begeerde prikkie. Want zonder BSN-nummer geen prikkie.

Wat ik ervan geleerd heb is dat je in Nederland maar één keer een BSN-nummer krijgt toegewezen. Dat nummer blijft je nummer gedurende je verdere leven, of je nu geregistreerd bent als ingezetene of als niet ingezetene.