Dat is er één van alleen maar vooruit en niet achteruit. Want achteruit kan je niet gaan. Je kun wel terugkijken op gebeurtenissen uit je verleden en ervan leren, erom rouwen of je erin verheugen. Maar teruggaan kan niet meer. Je kunt alleen maar verder. Je gaat door.
Als ik zou moeten beschrijven hoe mijn leven is verlopen in symbolen, dan beschrijf ik het aldus:
Het ging lange tijd helling op. Over rotsachtig en glibberig terrein. Af en toe vielen er rotsblokken naar beneden van de helling voor me, die ik moest zien te ontwijken. Maar ik klauterde door en kwam op een veld met hoog gras. Ik kon niet zien wat ver voor me was en achterom wilde ik niet te veel kijken. Ik baande me een weg door het hoge gras met een lang zwaard, dat ik beurtelings naar links en naar rechts zwaaide. Het was zwaar, maar ik kwam vooruit. Van boven mijn hoofd kwam het licht om me de weg te wijzen.
Nu loop ik door en het uitzicht wordt weidser. Maar waarheen de weg gaat weet ik nog steeds niet. Alleen dat ik door moet en niet achteruit. Achter is voorbij, voor is ongewis. Wat direct voor me is, is realiteit. Daarmee moet ik dealen en proberen naar vermogen de beste keuzes te maken op elk moment. Zo was het eigenlijk al vanaf de start.
Bedankt dat je contact met ons hebt opgenomen en het spijt ons dat je zo lang op je bestelling hebt moeten wachten.
Ik begrijp volledig hoe onbevredigend en ongemakkelijk dit moet zijn geweest vanuit uw standpunt als klant.
Om verder ongemak te voorkomen, heb ik een verzoek om volledige terugbetaling van het aankoopbedrag doorgestuurd naar onze financiële afdeling. Uw aanvraag wordt binnenkort verwerkt.
Onze excuses voor dit ongemak en ondanks deze teleurstelling hopen we je snel weer te zien in onze webshop.
Toen we hier aankwamen, zagen we dat er niet alleen beneden ons doodlopende straatje naarstig gebouwd is, maar ook op het gemeenschappelijke dak van onze twee verdiepingen hoge flat.
Boven het appartement van de kattenman
Hek loopt door tot boven het dak van onze attico
Ahmad vond het prima dat de buurman een enorm geval op zijn eigen dak had gebouwd, maar met het hekwerk dat reikt tot het dak boven onze computerkamer/logeerkamer was hij minder blij. Gaten boren die lekkages kunnen veroorzaken in het toch al poreuze bouwwerk waarin we leven, vindt hij geen goed idee. Er wordt al genoeg geklaagd over lekkages bij onze benedenburen, na elke schaarse maar hevige regenbui die hier kan vallen. Hij belde de bewonersvereniging om te vragen of de buurman toestemming had gevraagd en gekregen voor zijn bouwsels. Nee, dat was niet zo. Kennelijk belde de dame van de ´comunidad´ daarna direct de buurman, want die stond nog geen kwartier later voor onze deur op zijn toch al hoge benen. Het is een enorme man met grote spierballen (misschien gekweekt met een beetje hulp van anabolen?). Hij heeft vroeger bij de Gardia Civil gewerkt, maar is daar ontslagen vanwege agressief gedrag. Nu is hij uitsmijter in een disco. Hij heeft ruzie met veel van onze buren in dit gebouw, maar tot op heden was de verstandhouding met ons goed.
Ik zit op de het terras van mijn laatste restje koffie te nippen, als ik de man op agressieve toon tegen de veel kleinere Ahmad tekeer hoor gaan. Wat denkt hij wel, om iets te zeggen over een recht dat hij meent te hebben. Ahmad blijft rustig, maar houdt wel voet bij stuk. Wat de buurman doet op het dak van zijn eigen woning moet hij zelf weten. Maar hij wil wel dat hij het hekwerk boven ons dak weghaalt. ´Dat is pure jaloezie!´ roept de man uit en daarvan moet ik even in mezelf grinniken. Uiteindelijk belooft hij het hekwerk weg te halen, maar ´tussen jou en mij is het nu voortaan afgelopen´ voegt hij er boos aan toe. ´Prima,´ antwoordt Ahmad dapper en de man verdwijnt.
Na de ruzie voelt Ahmad zich toch niet erg lekker. Hij houdt helemaal niet van gesteggel. Ik stel hem gerust en zeg dat hij niets verkeerds heeft gezegd, maar alleen voet bij stuk heeft gehouden en dat ik dat wel dapper van hem vind. Ook zeg ik dat ik de indruk heb dat M. een man is die misschien wel snel boos is, maar ook snel weer goed. ´Dat weten we niet,´ zucht Ahmad.
Een half uur later zien we dat het hekwerk inderdaad weg is. ´Als hij ook de ontstane gaten in de muur maar dicht stopt,´ zeggen wij tegen elkaar.
Vandaag wordt er weer aan onze deur gebeld. Het is nogmaals de buurman, maar ik hoor hem vanuit de badkamer nu op veel rustiger toon tegen Ahmad praten. Hij komt zijn excuses aanbieden. Hij zegt dat Ahmad gelijk heeft en dat zijn bouwsel esthetisch geen gezicht is. Ahmad zegt dat dit echt niet zo is. Hij heeft geen enkele moeite met de overkapping die M. gebouwd heeft op zijn dak. En al helemaal niet met de trap die hij heeft gebouwd naar het dak vanaf zijn balkon, want die voorziet in een behoefte van de alle inwoners in dit gebouw. Het was immers eerst helemaal niet mogelijk het dak op de gaan zonder gevaar. (Er is namelijk geen mogelijkheid ingebouwd bij de constructie van dit gebouw om het dak op te kunnen.)
M. biedt Ahmad aan om even te komen kijken, samen met hem op het dak, naar wat hij gebouwd heeft. En dat doet Ahmad. M legt uit dat hij de overkapping heeft gebouwd als uitlaatklep voor hemzelf tijdens een eventuele volgende lockdown. Hij zegt dat hij helemaal gek wordt van het opgesloten zijn en hij gebruikt de ruimte boven om te trainen. Zonder dat wordt hij helemaal gek, legt hij uit. Zo gek dat hij in staat is iemand iets aan te doen. Het hekwerk was bedoeld voor zijn 4 katten, die vaak in de nacht op het dak hun feestje vieren. Hij is bang dat ze vallen. Maar dat kon toch ook van de zijkant van het gebouw, waar geen hek was geplaatst, denkt Ahmad bij zichzelf.
Zeker is dat deze man misschien wel agressief kan zijn, maar dat hij al met al een klein hartje heeft. En hij is helemaal gek op zijn katten.
´Hoe was zijn huis vanbinnen?´ vraag ik nieuwsgierig. Er hingen heel veel yoga-achtige posters. Zijn vriendin was niet thuis. Zij was een zwerfkat aan het zoeken, waarvan ze gehoord hadden dat die ziek is. Ze wil het dier naar de dierenarts brengen. ´Ach,´ zeg ik. Dat is toch wel heel lief. M. heeft beloofd dat hij de gaten van het verwijderde hekwerk gaat dichten. Ook ontdekten beide mannen, al wandelend op het dak en pratend, een verstopt kanaal boven onze keuken en dat gaat M. voor ons ontstoppen. Wij zijn allebei blij dat we geen ruzie meer hebben met deze buren. Ruzie met buren is nergens goed voor.
Het is weer 12 oktober en dus vieren Spanje en enkele regeringen van Latijns Amerikaanse landen het feit dat volgens hun Columbus Amerika ontdekte, of met de hun eigen woorden veroverde.
Dit geschiedenisfeit werd weerlegd door Luisa Isabel Alvarez de Toledo y Maura, een aristocrate, schrijfster en historica. Zij beschikte over bewijzen uit documenten van haar voorouders dat handelaren uit Al Andaluz en Afrika al lang voet aan land hadden gezet op Amerikaanse grond en daar handel dreven. Daar hoor je weinig over en de geschiedenisboeken maken daar geen melding van.
Vandaag merken we niets van de Día de Hispanidad, behalve dat het een vrije dag is en dat alle winkels gesloten zijn, buiten kleine kruidenierszaken. Het kussen van de Spaanse vlag door de notabelen en andere belangstellenden wordt vandaag waarschijnlijk achterwege gelaten vanwege het rond warende virus. Dat is wel zo rustig.
Vanmorgen ging ik de boodschappen doen bij de Mercadona.
Dit omdat Ahmad gisteren net iets meer ziekjes was dan ik. We waren naar Torremolinos gereden om even de stand van zaken daar op te nemen.
piepklein filmpie
Er waren zeker nog wel toeristen en dat waren niet alleen Spanjaarden. Veelal wat jongere toeristen die boffen, want het is hier nog steeds strandweer. En dat is echt niet alle jaren zo om deze tijd van het jaar. We zagen hier en daar wat mensen zonnen in de verte op het strand, zonder mondkapje. Als je op je plek blijft zitten hoeft men dat kennelijk niet op. Alleen als men begint te lopen op het strand of langs de boulevard. We nuttigden een ijsje, Ahmad met de smaak van turron, zijn lievelingssmaakje. Daarna wilden we bij de mediamarkt in de Plaza Mayor inkt kopen voor de printer hier. Dat deden we bij nader inzien niet, toen we een enorme rij zagen staan voor deze media gigant. Allemaal jong volk, zo te zien. Misschien was er wat in de aanbieding. Wij stapten snel onverrichterzake ons autootje weer in en reden naar huis. Daar zag Ahmad tot zijn schrik dat zijn plasje erg rood zag van het bloed. Het leek wel een vino tinto.
Hij belde meteen naar de dokterspost en kon gelukkig direct langs komen. Of ik mee wilde. Nee, liever niet. Ik was zelf ook hondsmoe. Voelde me daarna wel wat schuldig dat ik niet mee was gegaan om zijn handje vast te houden. Al snel kwam hij terug met een plastic zakje met medicijnen. ´Gelukkig hoef je niet naar het ziekenhuis,´ zei ik opgelucht. ´Jawel,´ antwoordde hij met een strak gezicht. ´Ik moet direct naar het ziekenhuis.´ Ik wist dat hij een grapje maakte. Waarom had hij anders die medicatie gekregen. Volgens de dokter heeft hij waarschijnlijk een blaasontsteking. Hij heeft antibiotica gekregen, die hij een week moet innemen. Als hij dan nog klachten heeft moet hij terugkomen voor verder onderzoek. Gelukkig ?. Want hij heeft volgende week vrijdag een afspraak voor een autokeuring en voor de operatie aan zijn linkeroog.
Omdat hij dus nu wat ziekjes is, mede door de antibiotica, ging ik vanmorgen naar de Mercadona. In ferme pas, met mijn boodschappenkarretje. Wat mij op straat opviel was de opgewektheid van de mensen. We wonen in een volksbuurt in het oudere dorpsdeel. Maar wat een hartelijkheid tussen de mensen onderling hier! Ik hoor met name oudjes naar elkaar enthousiaste groeten schreeuwen vanachter hun mondkapjes van de ene kant van de weg naar de andere. De ouderen hier zijn blijmoedig en uitbundig, meer nog dan de jeugd, die zich hier juist met wat meer ernst voortbeweegt door de straten. Maar niemand zie ik hier chagrijnig of moeilijk kijken, zoals ik dat in Nederland wel vaker zie. Haha, misschien is het ook wat onduidelijker vanwege de mondkapjes. Maar wat je zeker kan stellen is dat de stemming hier niet gedrukt is. ´Mal tiempo, buena cara´ luidt het devies hier.
Gisteren had ik wat keelpijn, toch een mogelijk symptoom van Corona. Daarom bleef ik de rest van de dag binnen, in plaats van dat we met ons autootje de omgeving wat gingen verkennen. Ik sliep de rest van de dag en las het nieuwe boek van Kluun. Lichte kost. Ik kwam bij nader inzien niet door schuld en straf van Dostojewski heen. Mode en schrijfstijl veranderen nogal in de loop der tijd.
Ja, we zijn er weer ?. NB het plantje dat je hier ziet is oersterk en heeft de kurkdroge zomer zonder drupje water prima doorstaan.
Vandaag maken we ons rondje om en in het dorp weer.
Er valt weinig te eten voor de muilezels. Ze zijn superslank geworden.
Dagelijks lopen we het rondje beneden langs de rand van ons dorp. Vandaag besluiten we dit uitstapje te vervangen door een wandeling naar de Lidl. Ik verwacht niet veel moois te zien, maar voor enkel een zak met eucalyptus snoepjes en een paar pink lady appels pak je niet de auto, aangezien de Lidl op loopafstand is.
We worden verrast. In de bosjes achter de weg waarlangs wij lopen ziet Ahmad met zijn ene alweer scherpe oog een hop (abobilla)! Ik zie hem ook wegvliegen, nadat hij hem heeft aangewezen. Wij zijn altijd blij de hop te zien, omdat wij het zien ervan beschouwen als een gunstig voorteken aangaande komende gebeurtenissen. Noem het gerust bijgeloof.
Onderweg maak ik wat foto´s van plaatjes die me aanspreken:
Bij de Lidl ben ik blij verrast als ik zie dat het toevallig een ´Chinese week´ is, zodat ik echte bamisliertjes kan kopen, die ik kan gebruiken om vandaag de bami te maken, zoals ik van plan ben. Anders had ik dat gedaan met spaghettislierten. Zo is ons uitstapje verrassend productief.
De terugweg verloopt iets zwaarder, helling op, met de tas tussen ons in en een al warme zon op onze rug. Ik maak nog een foto van de bosjes met takken waarop talloze slakjes zich bevinden. Het lijken net witte besjes, maar het zijn dus slakken die op de takken een stevig houvast vinden om te verblijven.
Na even gerust te hebben aan de pc, ga ik nog even fietsen op de hometrainer, terwijl ik naar Outlander kijk op Netflix. Mooi leven is dat hier.
De kortingscode is geldig tot één maand na verzending van deze e-mail, bij bestellingen vanaf € 50,- en niet geldig in combinatie met andere kortingscodes.
Tevens sturen wij u graag meteen een nieuw pakketje op onze eigen kosten, als u daarmee akkoord gaat. Laat het ons a.u.b. weten in uw antwoord en we zullen het meteen regelen.
Kunt u alstublieft uw huisadres en telefoonnummer bevestigen om er zeker van te zijn dat we de juiste informatie hebben?
Ik kijk uit naar uw antwoord.
— Met vriendelijke groet, Y Emma Customer Support {#HS:1220228151-291954#} On Thu, Jul 9, 2020 at 4:41 PM CEST, Shabnam Theunissen <shabthe@msn.com> wrote:Heb gisteren sneakers besteld en betaald. Krijg ik nog een track en trace code van mijn bestelling?Met vr groet, shabbat theunussen
Mijnantwoord:
Steek het pakketje in je leugenachtige reet. Hoe durven jullie mensen zo te belazeren voor eigen gewin ?
