Vanmorgen ging ik de boodschappen doen bij de Mercadona.

Dit omdat Ahmad gisteren net iets meer ziekjes was dan ik. We waren naar Torremolinos gereden om even de stand van zaken daar op te nemen.

Er waren zeker nog wel toeristen en dat waren niet alleen Spanjaarden. Veelal wat jongere toeristen die boffen, want het is hier nog steeds strandweer. En dat is echt niet alle jaren zo om deze tijd van het jaar. We zagen hier en daar wat mensen zonnen in de verte op het strand, zonder mondkapje. Als je op je plek blijft zitten hoeft men dat kennelijk niet op. Alleen als men begint te lopen op het strand of langs de boulevard. We nuttigden een ijsje, Ahmad met de smaak van turron, zijn lievelingssmaakje. Daarna wilden we bij de mediamarkt in de Plaza Mayor inkt kopen voor de printer hier. Dat deden we bij nader inzien niet, toen we een enorme rij zagen staan voor deze media gigant. Allemaal jong volk, zo te zien. Misschien was er wat in de aanbieding. Wij stapten snel onverrichterzake ons autootje weer in en reden naar huis. Daar zag Ahmad tot zijn schrik dat zijn plasje erg rood zag van het bloed. Het leek wel een vino tinto.

Hij belde meteen naar de dokterspost en kon gelukkig direct langs komen. Of ik mee wilde. Nee, liever niet. Ik was zelf ook hondsmoe. Voelde me daarna wel wat schuldig dat ik niet mee was gegaan om zijn handje vast te houden. Al snel kwam hij terug met een plastic zakje met medicijnen. ´Gelukkig hoef je niet naar het ziekenhuis,´ zei ik opgelucht. ´Jawel,´ antwoordde hij met een strak gezicht. ´Ik moet direct naar het ziekenhuis.´ Ik wist dat hij een grapje maakte. Waarom had hij anders die medicatie gekregen. Volgens de dokter heeft hij waarschijnlijk een blaasontsteking. Hij heeft antibiotica gekregen, die hij een week moet innemen. Als hij dan nog klachten heeft moet hij terugkomen voor verder onderzoek. Gelukkig ?. Want hij heeft volgende week vrijdag een afspraak voor een autokeuring en voor de operatie aan zijn linkeroog.

Omdat hij dus nu wat ziekjes is, mede door de antibiotica, ging ik vanmorgen naar de Mercadona. In ferme pas, met mijn boodschappenkarretje. Wat mij op straat opviel was de opgewektheid van de mensen. We wonen in een volksbuurt in het oudere dorpsdeel. Maar wat een hartelijkheid tussen de mensen onderling hier! Ik hoor met name oudjes naar elkaar enthousiaste groeten schreeuwen vanachter hun mondkapjes van de ene kant van de weg naar de andere. De ouderen hier zijn blijmoedig en uitbundig, meer nog dan de jeugd, die zich hier juist met wat meer ernst voortbeweegt door de straten. Maar niemand zie ik hier chagrijnig of moeilijk kijken, zoals ik dat in Nederland wel vaker zie. Haha, misschien is het ook wat onduidelijker vanwege de mondkapjes. Maar wat je zeker kan stellen is dat de stemming hier niet gedrukt is. ´Mal tiempo, buena cara´ luidt het devies hier.