Zoraida heeft een nieuwe vriend. Zij kende hem al drie jaar uit de tijd dat zij als vrijwilliger werkte op de Huerta Cansina, een landelijk vakantieoord. Haar vriend Ali verzorgt daar het onderhoud en hij heeft de huisjes, samen met een collega, heel mooi geschilderd in oud Andalusische stijl. En nu woont zij dus toevallig dichtbij het werkterrein van Ali en zo heeft zij deze aardige man nog beter leren kennen

We werden heel lief ontvangen door het kersverse paar, met heerlijk eten en fijne gesprekjes. We maakten na het eten samen met Zoraida een wandeling over het terrein met de prachtige vakantiehuisjes en huizen, die nu grotendeels leeg leken te staan. Ik vond het er prachtig en schoot de ene foto na de andere.

Ahmad en ik zijn van plan hier een keer een paar dagen te gaan logeren. Als het er zo rustig blijft, is het echt heel fijn om daar te verblijven en op die manier zitten we ook een paar dagen dichtbij zijn dochter zonder dat we haar tot last zijn.

Het paar heeft plannen samen. Op dit moment huurt Zoraida het mooie huis waarin zij nu woont, maar zij en Ali willen graag een eigen huisje kopen of zelf bouwen in een landelijke omgeving en dan hun eigen groenten verbouwen en wat kippen houden en mogelijk nog andere dieren. Ze zijn allebei dol op het natuurlijke leven en hebben elkaar daarin gevonden. Als voorbereiding op dit leven hebben ze al een moestuin aangelegd en ze hebben twee kippen en twee konijnen.

Altijd weer verrast mij hier het uitzicht dat we hebben aan alle kanten vanuit ons atico (bovenhuisje). Het is telkens anders op de verschillende tijdstippen van de dag en tijdens de verschillend seizoenen. Soms sta ik echt even met open mond te kijken. Als ik het dan probeer vast te leggen met de camera, dan valt het tegen. De camera pakt net niet het licht dat ik zie. Maar toch hier twee pogingen van een matig fotograaf.

Toen ik voor het eerst ons doodlopende straatje inreed, zag ik een bord oplichten aan de rechterkant van de weg. ´Unisex´ stond er in grote letters. Goh, dacht ik, een sexshop in onze straat.

Maar dat was niet zo. Het was een kapper, die zowel mannen als vrouwen knipte. Ahmad liet daar in het begin van onze tijd hier zijn haar een paar keer knippen, maar hij was niet tevreden over het resultaat. Wel was hij in die paar knipbeurten een stuk wijzer geworden omtrent alle nieuwtjes over de bewoners van onze straat. Soort roddelpers oftewel ´cotilleo´.

De meeste bewoners wonen hier hun hele leven en je ziet bijvoorbeeld een opa en oma, die tegenover hun kinderen wonen. Het is een gezellige boel. In de zomer zit iedereen voor zijn woning af te koelen, zodra de zon onder is, en er wordt druk gekletst door de bewoners met elkaar. Ik heb nog nooit een ruzie meegemaakt hier in deze straat. Integendeel hoor je mensen lachten met elkaar en je ziet ze elkaar helpen met klusjes. Dat is leuk om te zien en geeft een goede en vertrouwde sfeer.

Vandaag zagen we voor de deur van de kapper een groot papier hangen met een tekst, die gericht was aan de hondenbezitters in deze straat.

De Nederlandse vertaling van deze tekst is als volgt:

´Alsjeblieft´, wil degene die een hond bezit respect tonen voor zijn buren en de poep van zijn hond oprapen. En zo niet, dat hij de hond dan een pamper aan doet. De straat is van ons allemaal en we moeten deze schoon houden en het moet niet zo zijn dat het hier vies ruikt en dat we in de ´poep´ trappen. Loli, huis nr 6.

Waar ik vooral om moest lachen was het Spaanse woord voor pamper/luier, ´dodoti´. Ik vind het zo mooi klinken. Toen ik met Ahmad in de auto zat, herhaalde ik het woord steeds ´Dodoti, dodoti.´ Het klinkt me zo melodieus in de oren en ik vind het echt een woord dat goed weergeeft waar het voor staat. Dodoti, dodoti, haha, ach, zo lief klinkt dat ?

Ondanks het regenachtige weer kon de presentatie toch doorgaan, omdat deze plaatsvond in het overdekte deel van el Portón, waar ook vaak bruiloften plaatsvinden. Het park el Portón zag er groen en sappig uit, goed onderhouden als het is. De natte bladeren deden de planten en bloemen nog frisser ogen dan normaal.

Ik heb voorafgaand aan de lezing gesproken met een echtpaar dat achter mij zat en de vrouw vertelde mij dat nog niet lang geleden de grote liefde van de schrijfster is overleden. Dat schokte mij nogal, want het was juist zo mooi om kort voor het einde van haar biografie ´Wind en Water´ te lezen dat zij haar soulmate had gevonden in Andalusië.

Bij de boekpresentatie werd al gauw duidelijk dat haar nieuwe boek het rouwproces beschrijft dat zij nu beleeft sinds de dood van haar echtgenoot in maart 2018. Zij beschrijft het echter dit keer niet in een biografie met haar eigen naam en die van haar familie en vrienden, maar in de vorm van een verhaal waarin een fictieve persoon, Maria, de hoofdrol speelt. Het verhaal erachter is opnieuw biografisch, zonder dat zij daarbij details van haar persoonlijke leven prijs geeft.

Interessant vond ik verder dat zij in haar lezing de parallel trok tussen haar rouwproces en datgene wat mensen nu doormaken in de wereldwijde coronacrisis: de stadia van ontkenning, boosheid, acceptatie en andere gevoelens die elkaar in rap tempo opvolgen en door elkaar heen lijken te lopen. Maar vooral het enorme gemis aan fysiek contact in de vorm van bijvoorbeeld een omhelzing. Vandaar het gedicht (weliswaar in het Spaans), waarmee wordt afgesloten. Daarin wordt het belang van de abrazo bezongen.

Ik maakte foto´s en filmopnamen van de lezing, die ook direct werd uitgezonden op facebook. Na afloop werd er wijn geschonken. Uiteraard hadden wij daarvoor geen belangstelling. Ik kocht als eerste een gesigneerd boek van Marion, die erg vriendelijk en belangstellend overkomt. Eigenlijk koop ik nooit boeken, maar download ik ze van internet. Ik lees veel te snel om me boeken te kunnen permitteren. Maar dit keer maakte ik een uitzondering ter gelegenheid van mijn verjaardag..

Daarna spraken we even met haar adoptie-dochter Sara. Degene die ook de beeldpresentatie verzorgde (te zien achter de laptop). Een heel lieve en flinke meid. Zij heeft rechten gestudeerd, maar kwam erachter dat dit niets voor haar was en nu is ze ict-er en werkt zij helemaal in Asturië. Maar voor de gelegenheid is zij hierheen gekomen. Ook spraken we met de 89-jarige vader van de schrijfster, haar grote voorbeeld. Een echte vrijbuiter, die ook zijn hele leven het heft in eigen hand nam. Hij woonde jaren in La Gomera nabij Tenerife en werkte daar met veel plezier op het land. Nu huurt hij een woning in de campo hier vlakbij Alhaurin de la Torre. Daar geniet hij van de natuur om hem heen, maar hoeft hij niets meer te doen aan de talrijke olijfbomen op het land. En hij woont nu dichter bij zijn dochter, die niets dan goede woorden voor hem heeft.

Daarna gingen we snel naar huis voor een lekker kopje thee. En vervolgens wilde ik het filmpje maken om met de lezer van dit weblog te delen.

Uh, dat klinkt wel erg blij. Zo stond ik vandaag niet op. Ik werd wakker om een 7.15, ging bidden en las daarna twee felicitaties in mijn telefoon. De man naast mij sliep nog. Daarna keek ik het nieuws door in de kranten via mijn telefoon en via twitter. Ook keek ik naar flarden van gesprekken uit het programma ´op1´. Uiteraard met mijn koptelefoon op om de lieve man, die zich nog slapende hield, niet te storen. Het nieuws maakte me niet blij, zoals meestal. Ik heb te doen met de jongere mensen overal ter wereld, die gemaskerd door het leven moeten in een nieuwe, rare onvoorspelbare wereld. Het ´nieuwe normaal´ is aangebroken en het einde ervan is nog lang niet in zicht. En dat is vooral voor jongere mensen moeilijk te verdragen. Mensen worden depressief, verpieteren in hun geïsoleerde bestaan en sommigen plegen uit wanhoop zelfmoord. Mensen zijn het zat en de minder verstandige broeders en zusters onder ons worden agressief tegen anderen, die er ook niets aan kunnen doen. Respect en onderling begrip lijken steeds verder te zoeken.

Dit alles maakte mij niet blij. Maar na het de felicitatie van mijn lief en lotgenoot (qua gevorderde leeftijd) ontvangen te hebben alsmede zijn traditionele geschenk (nog een paar oorbellen), trok ik bij. Voor ons, gepensioneerden, is de smart niet zo groot en bovendien gedeeld. We stevenen allebei met gestage pas op ons levenseinde af en het is comfortabel en gezellig om dat samen te mogen doen. Maar al die eenzamen, die nog een maatje zoeken. Hoe doe je dat in deze anderhalve meter-wereld? En al die kleine hummeltjes, die ik hier ook met een mondkapje zie lopen in de supermarkt, alsof het heel normaal is. Dat breekt mijn hart.

De Andalusiërs lijken volgzamer dan de Nederlanders met overal hun mondkapje. Het is echt een nieuw normaal hier. Je hoort niemand klagen of boos worden. Dat zit niet in de aard van deze mensen. ´Mal tiempo, buena cara´, ook al zie je dat niet goed, nu alleen de ogen nog kunnen spreken.

Ik wil het niet hebben over ander slecht nieuws dat ik ook nog las. Naast de corona-perikelen zijn er nog tal van andere ellendige dingen te melden overal ter wereld. Als je je daar teveel in verdiept, krijg je last van een tsunami aan negativiteit. Dat schiet niet op.

Vanmiddag om 17 uur wil ik naar de boekpresentatie van Marion Hoogwegt in ´el Portón´. Ik ben benieuwd of het door zal gaan, want ik meen dat het evenement in de open lucht gepland is. Het regent hier al de hele dag. Goed voor de kurkdroge natuur, maar misschien niet voor de planning van deze presentatie. Ik hoop dat het doorgaat, want ik zie ernaar uit om een Nederlandse over haar boek te horen vertellen in het Nederlands, hier in Andalusië. Ben ook benieuwd of ik in dit dorp nu veel andere Nederlanders ga zien. Ik houd jullie op de hoogte.

Ongeveer 11 jaar gelden maakte ik een begin met de vertaling van het boek van Ahmad, Andalucía como Matria. Ik plaatste het eerste stuk van deze vertaling in de pagina hierboven. Ontmoedigd hield ik ermee op, omdat het moeilijk was voor mij. Ik meende dat mijn Spaans lang niet toereikend was. Bovendien komt het heel raar over als je een Spaanse tekst woordelijk vertaalt in het Nederlands. Dan klinken de zinnen heel formeel. Dus ik vertaalde de tekst vrij, naar eigen inzicht hoe het naar mijn idee in het Nederlands gelezen moest worden. Daarover had ik vervolgens mijn twijfels. Was het wel goed, wat ik gedaan had? Laatst las Ahmad in mijn weblog de Nederlandse vertaling, die ik lang geleden schreef van een eerste stukje van zijn boek. Hij was er heel tevreden over, tot mijn verrassing. ´Je bent bezig mijn boek te vertalen,´ zei hij blij. ´Nee joh, dat is iets dat ik jaren geleden deed. Ik ben gestopt, omdat ik twijfelde aan mijn vertaling.´

Maar dat Ahmad mij complimenteerde met een vertaling die ik zo lang geleden heb geschreven, geeft mij moed om nu verder te gaan met deze vertaling. De zin om te schilderen is bij mij momenteel ver te zoeken, omdat ik toch het liefst dingen doe, waar op zijn minst misschien één persoon blij mee is. En ik weet dat ik Ahmad blij ga maken met een Nederlandse vertaling van het boek dat hij in 2004 schreef. Het kan heel goed zijn dat ook Nederlanders zijn essay graag willen lezen. Als het af is, geef ik het uit als e-book op Kobo (naast de twee andere boeken die ik daar al publiceerde onder pseudoniem) en als hij het goed vindt deel ik het ook gratis in de pagina van dit weblog.

Dus ik heb weer een projectje, dat mogelijk goed is voor de beheersing van mijn Spaans. Ik moet eerlijk zeggen dat mijn Spaans is blijven hangen op een bepaald niveau. Goed genoeg om me te redden en met mensen te kunnen praten. Maar grammaticaal vaak helemaal niet correct en als mensen in superrap Andalusisch beginnen te ratelen, dan ben ik ook al gauw de helft van de inhoud van wat ze zeggen kwijt. Dus daar mag zeker nog aan gesleuteld worden. Ik ben geen type om Spaanse les te gaan volgen of mijn neus te steken in grammatica-boeken. Ik leer het liever op een andere manier. Door Spaans te lezen en te vertalen. Het is hier overigens voor het eerst sinds we hier zijn bewolkt en grijzig weer. Dat werkt ook mee om weer wat te willen gaan doen.

Beste Shannam,

Het spijt ons dat u uw 609305 van Hypersoft Sneakers nog niet heeft ontvangen.

Door de enorme vraag naar Hypersoft Sneakers en de huidige omstandigheden duurt het langer dan normaal voordat bestellingen bij onze klanten aankomen.

Om verder ongemak te voorkomen, hebben we besloten om uw bestelling te annuleren en het volledige bedrag terug te betalen.

Gelieve er ook rekening mee te houden dat antwoorden op deze e-mail niet gelezen zullen worden. Als u vragen of opmerkingen heeft, ga dan naar de website van onze klantenservice.

Indien u ons Engels sprekende team via telefoon wil contacteren, bel dan het nummer +41 44 586 57 52. We zijn van maandag tot en met vrijdag beschikbaar van 9.00 tot 18.00 uur (CET).

Wij danken u hartelijk voor uw begrip en geduld in deze moeilijke tijden en hopen u weer te mogen verwelkomen in onze online winkel.

Met vriendelijke groet,

Het Hypersoft Sneakers team

Ik keek even op mijn bank-account om te zien of er al wat gestort was. Het was geen verrassing dat dit niet het geval was ?

Waardoor het komt kan ik niet helemaal nagaan. Misschien omdat iedereen in de familie al voorzien is met werkjes van mij en ikzelf ook zowel hier als in Nederland voldoende werk heb hangen. Ik heb één schilderij verkocht en schaam me nog steeds voor het hoge bedrag dat ik ervoor heb gekregen, omdat ik er zelf helemaal niet tevreden over was.

Nu zou ik graag een klein schilderijtje maken voor de babykamer van een kleinkind dat bijna geboren zal worden. Maar elke suggestie voor een plaatje om na te schilderen wordt afgewezen door mijn kritische kinderen. ´Nee ma, dat is niets voor ons.´ Het is ook niet voor jullie, maar voor de kleine bedoeld. Kinderen houden van kleuren, maar de mode is beige en grijs en andere ´niet-kleuren´. Wat moet ik doen met alle schilderijen die ik nog zal maken en al gemaakt heb? ´Gooi ze weg,´ zegt mijn zoon lachend. Tja, dat motiveert niet!

Op YouTube zie ik ´echte´ kunstenaars aan het werk. Ze zeggen allemaal dat alleen oefening kunst baart. Zoals een schrijver elke dag achter zijn pc gaat zitten en niet wacht op inspiratie, zo kan een schilder of tekenaar het beste dagelijks iets doen op teken- of schildergebied. Gewoon doorzetten en verder niet teveel denken. Het proces is belangrijk en daarvan leer je.

Dat is waar! Dus ik wil het schilderen weer oppakken. Misschien vandaag nog, of morgen of overmorgen. Dat is het punt nu juist. Niemand zit achter me aan en wacht op een werkje van mij. Ik kan dus net zo goed lekker op het zonnige terras gaan zitten en verder gaan met lezen in het boek van Marion Hoogwegt, dat ik al bijna uit heb. Als ik donderdag naar haar boekpresentatie ga, dan heb ik in ieder geval haar biografie al lang uit en ben ik helemaal op de hoogte van haar leven.

Wat ik zal schilderen weet ik nog niet. Een zelfportret in vivo vanaf een spiegeltje naast mijn canvas? Dat doen veel schilders en zou een goede oefening kunnen zijn. Ik keek gisteren vast even in dat spiegeltje en schrok nogal van alle rimpels in nek, kaak en bovenlip. Hoe krijg ik die allemaal op het doek. Ik heb weleens mooiere schilderonderwerpen gezien. Of anders deze foto naschilderen?

Luxe problemen van een gepensioneerde ??

Gisteren was het even bikkelen voor Ahmad en mij. Hij moest om 10 uur in de kliniek zijn aan het andere eind van Malaga voor de staaroperatie aan zijn linkeroog. Maar toevallig had hij ook een afspraak voor een autokeuring in het industriegebied van Malaga om 7.45 uur dezelfde dag. Zo een keuring kan lang duren hier in Spanje en daarom besloten we bij het opengaan van het kantoor van de ITV present te zijn daar, in de hoop dat hij eerder geholpen zou worden. We stonden om 5.15 op en haastten ons zo snel we konden in pikkedonker naar de ITV, allebei nuchter, omdat Ahmad dat moest zijn voor de operatie. Ik had geen trek in mijn eentje een ontbijt naar binnen te werken.

Daar aangekomen, zagen we al een hele groep mannen voor de nog dichte deur van het kantoor staan. Ondanks het vroege uur was het al heel druk. Het werkende volk heeft logischerwijs geen tijd te verliezen. Ahmad mocht gelukkig ook naar binnen om zijn nummer op te halen uit de automaten, die bij de ingang van de wachtruimte staan. Ik zag mensen komen en gaan op de parkeerplaats en de meesten kwamen eerder naar buiten met hun volgnummer dan Ahmad. Waarschijnlijk ging dus alles op afspraak. Toch kwam Ahmad na een tijd opgelucht naar buiten met zijn nummer en er volgde een tijd van wachten in de koude ochtendlucht. Want ook al is het hier overdag boven de 20 graden met een heerlijke zon, de nachten in zijn deze dagen al fris. We stonden te rillen in onze dunne jasjes bij 12 graden. Ik zag mannen en vrouwen in nog dunnere kleding. Flink volk, die Andalusiers, zij trotseren zowel verzengende hitte in de zomer als frisse koude van de bergwind in de winter.

Enfin, om een lang verhaal niet nog langer te maken. We waren op tijd voor de operatie, na een busrit vanaf een plek waar we de de auto konden parkeren naar de riante buurt, waar de kliniek zich bevond. De bus op zowel heen- als terugreis zat tjokvol mensen. ´Dit is gevaarlijker dan het vliegtuig,´ mompelde ik vanachter mijn mondkapje.

We waren allebei een beetje van slag, toen we thuiskwamen. Ik at met lange tanden mijn broodje omelet op, dat ik niet had gegeten tijdens het wachten op Ahmad in de kliniek (want weggooien is zonde). We snakten allebei naar koffie.

En vandaag is het gelukkig weer een normale dag zonder haast, met het blije besef dat Ahmad nu weer twee goede ogen heeft en dat de auto goedgekeurd is. Dus mochten we niet kunnen vliegen naar Nederland 10 november, dan is er altijd nog de auto als vervoermiddel.

We maakten onze ochtendwandeling onder een weer stralend blauwe hemel. Ik maakte de volgende foto´s: