Ondanks het regenachtige weer kon de presentatie toch doorgaan, omdat deze plaatsvond in het overdekte deel van el Portón, waar ook vaak bruiloften plaatsvinden. Het park el Portón zag er groen en sappig uit, goed onderhouden als het is. De natte bladeren deden de planten en bloemen nog frisser ogen dan normaal.

Ik heb voorafgaand aan de lezing gesproken met een echtpaar dat achter mij zat en de vrouw vertelde mij dat nog niet lang geleden de grote liefde van de schrijfster is overleden. Dat schokte mij nogal, want het was juist zo mooi om kort voor het einde van haar biografie ´Wind en Water´ te lezen dat zij haar soulmate had gevonden in Andalusië.

Bij de boekpresentatie werd al gauw duidelijk dat haar nieuwe boek het rouwproces beschrijft dat zij nu beleeft sinds de dood van haar echtgenoot in maart 2018. Zij beschrijft het echter dit keer niet in een biografie met haar eigen naam en die van haar familie en vrienden, maar in de vorm van een verhaal waarin een fictieve persoon, Maria, de hoofdrol speelt. Het verhaal erachter is opnieuw biografisch, zonder dat zij daarbij details van haar persoonlijke leven prijs geeft.

Interessant vond ik verder dat zij in haar lezing de parallel trok tussen haar rouwproces en datgene wat mensen nu doormaken in de wereldwijde coronacrisis: de stadia van ontkenning, boosheid, acceptatie en andere gevoelens die elkaar in rap tempo opvolgen en door elkaar heen lijken te lopen. Maar vooral het enorme gemis aan fysiek contact in de vorm van bijvoorbeeld een omhelzing. Vandaar het gedicht (weliswaar in het Spaans), waarmee wordt afgesloten. Daarin wordt het belang van de abrazo bezongen.

Ik maakte foto´s en filmopnamen van de lezing, die ook direct werd uitgezonden op facebook. Na afloop werd er wijn geschonken. Uiteraard hadden wij daarvoor geen belangstelling. Ik kocht als eerste een gesigneerd boek van Marion, die erg vriendelijk en belangstellend overkomt. Eigenlijk koop ik nooit boeken, maar download ik ze van internet. Ik lees veel te snel om me boeken te kunnen permitteren. Maar dit keer maakte ik een uitzondering ter gelegenheid van mijn verjaardag..

Daarna spraken we even met haar adoptie-dochter Sara. Degene die ook de beeldpresentatie verzorgde (te zien achter de laptop). Een heel lieve en flinke meid. Zij heeft rechten gestudeerd, maar kwam erachter dat dit niets voor haar was en nu is ze ict-er en werkt zij helemaal in Asturië. Maar voor de gelegenheid is zij hierheen gekomen. Ook spraken we met de 89-jarige vader van de schrijfster, haar grote voorbeeld. Een echte vrijbuiter, die ook zijn hele leven het heft in eigen hand nam. Hij woonde jaren in La Gomera nabij Tenerife en werkte daar met veel plezier op het land. Nu huurt hij een woning in de campo hier vlakbij Alhaurin de la Torre. Daar geniet hij van de natuur om hem heen, maar hoeft hij niets meer te doen aan de talrijke olijfbomen op het land. En hij woont nu dichter bij zijn dochter, die niets dan goede woorden voor hem heeft.

Daarna gingen we snel naar huis voor een lekker kopje thee. En vervolgens wilde ik het filmpje maken om met de lezer van dit weblog te delen.