Uh, dat klinkt wel erg blij. Zo stond ik vandaag niet op. Ik werd wakker om een 7.15, ging bidden en las daarna twee felicitaties in mijn telefoon. De man naast mij sliep nog. Daarna keek ik het nieuws door in de kranten via mijn telefoon en via twitter. Ook keek ik naar flarden van gesprekken uit het programma ´op1´. Uiteraard met mijn koptelefoon op om de lieve man, die zich nog slapende hield, niet te storen. Het nieuws maakte me niet blij, zoals meestal. Ik heb te doen met de jongere mensen overal ter wereld, die gemaskerd door het leven moeten in een nieuwe, rare onvoorspelbare wereld. Het ´nieuwe normaal´ is aangebroken en het einde ervan is nog lang niet in zicht. En dat is vooral voor jongere mensen moeilijk te verdragen. Mensen worden depressief, verpieteren in hun geïsoleerde bestaan en sommigen plegen uit wanhoop zelfmoord. Mensen zijn het zat en de minder verstandige broeders en zusters onder ons worden agressief tegen anderen, die er ook niets aan kunnen doen. Respect en onderling begrip lijken steeds verder te zoeken.

Dit alles maakte mij niet blij. Maar na het de felicitatie van mijn lief en lotgenoot (qua gevorderde leeftijd) ontvangen te hebben alsmede zijn traditionele geschenk (nog een paar oorbellen), trok ik bij. Voor ons, gepensioneerden, is de smart niet zo groot en bovendien gedeeld. We stevenen allebei met gestage pas op ons levenseinde af en het is comfortabel en gezellig om dat samen te mogen doen. Maar al die eenzamen, die nog een maatje zoeken. Hoe doe je dat in deze anderhalve meter-wereld? En al die kleine hummeltjes, die ik hier ook met een mondkapje zie lopen in de supermarkt, alsof het heel normaal is. Dat breekt mijn hart.

De Andalusiërs lijken volgzamer dan de Nederlanders met overal hun mondkapje. Het is echt een nieuw normaal hier. Je hoort niemand klagen of boos worden. Dat zit niet in de aard van deze mensen. ´Mal tiempo, buena cara´, ook al zie je dat niet goed, nu alleen de ogen nog kunnen spreken.

Ik wil het niet hebben over ander slecht nieuws dat ik ook nog las. Naast de corona-perikelen zijn er nog tal van andere ellendige dingen te melden overal ter wereld. Als je je daar teveel in verdiept, krijg je last van een tsunami aan negativiteit. Dat schiet niet op.

Vanmiddag om 17 uur wil ik naar de boekpresentatie van Marion Hoogwegt in ´el Portón´. Ik ben benieuwd of het door zal gaan, want ik meen dat het evenement in de open lucht gepland is. Het regent hier al de hele dag. Goed voor de kurkdroge natuur, maar misschien niet voor de planning van deze presentatie. Ik hoop dat het doorgaat, want ik zie ernaar uit om een Nederlandse over haar boek te horen vertellen in het Nederlands, hier in Andalusië. Ben ook benieuwd of ik in dit dorp nu veel andere Nederlanders ga zien. Ik houd jullie op de hoogte.