Sinds gistermiddag staat er een flinke wind. Omdat we hoog zitten was die vannacht goed te horen, wat een knus gevoel gaf, toen we lekker in ons bedje lagen. Ook vandaag giert de wind nog steeds rond de berg. Ondanks dat gaan de mannen hier beneden stug door met de bouwwerkzaamheden. Het oorspronkelijke plan was een parkeergarage met op het dak een parkje. De garage ging niet door en nu zijn ze toch verder gegaan met de bouw van dit monsterlijke project in verdiepingen, waarvan het niet duidelijk is wat de bestemming daarvan nu zal zijn. Een prestigeproject voor mooi Alhaurin de la Torre. Het ziet er nog niet mooi uit, maar wat niet is kan nog komen.

Een verfje kan veel doen om de boel wat op te vrolijken, evenals wat mooie beplanting. We zijn heel benieuwd naar het eindresultaat. Ik houd jullie op de hoogte.

Vandaag is de lucht grijs en houden we ons bezig met binnen-activiteit. Ik ga verder met de vertaling van Ahmad´s boek. Hij is heel blij dat ik daarmee bezig ben en ik vind het steeds interessanter om te doen. Ik heb nooit van geschiedenis gehouden, omdat ik vroeger een waardeloze leraar had voor geschiedenis, die ons alleen maar jaartallen in ons hoofd liet stampen. Ik zat dan ook het grootste deel van de les achterstevoren in de klas niet op te letten.

Maar nu begin ik het steeds interessanter te vinden wat mijn autodidact tijdens zijn jarenlange zoektocht naar geschiedkundige feiten heeft ontdekt. Alinea voor alinea ploeg ik voort.

Mijn zielsverwant heeft gezegd dat ik hem nog beter zal leren kennen, als ik het boek uit heb. Ik ben benieuwd……

Honden, en vooral rashonden, zijn hier erg gewild. Een tijd terug schreef ik over een zwerfhond die wij zagen bij een afgekloven varkensbot, tijdens onze ochtendwandeling. We zagen het dier maar één keer en daarna niet meer. Een paar dagen later kwamen we wel een vrouw tegen die langs de kant van de weg stond te wachten met een ijzeren kooi met daarin vlees. Zij vroeg of wij een hazenwindhond hadden gezien. We waren nog zo behulpzaam om ´ja´ te zeggen. Zij wist te vertellen dat het een hond was die was afgedankt (gebeurt vaak bij honden die hier gebruikt worden voor de jacht) en dat hij nu vaak kwam scharrelen bij een bepaalde boerderij. Ze wilde hem vangen.

Ik dacht toen nog aan goede bedoelingen. Dat zij werkte voor een soort hondenopvang. Maar ik begin nu toch echt te denken dat het hier gaat om keiharde handel. Mensen verdienen flink aan de honden. Ik mag hopen dat ze de hond nooit te pakken heeft gekregen. Ik gun die hond eerder zijn vrijheid, dan dat mensen een slaatje uit hem proberen te slaan.

Wat dat betreft hebben katten hier minder last van. Ze leven hier vrij, hebben soms een baasje, maar vaak ook niet. Mensen zijn hier in het dorp bijna overal zo goed om water en voedsel voor hen neer te zetten. En zo niet, dan leven ze prima van de jacht. Zoals dit mooie exemplaar:

Laatst zagen we tijdens onze ochtendwandeling het hondje van de boerderij van ´los abuelos´ zitten bij de stier met hun reclame voor tomaten en paprika´s. Normaal gesproken komt het hondje ons blaffend tegemoet om te laten zien dat, hoe klein hij ook is, hij toch zijn terrein goed bewaakt. Maar dit keer zat het diertje er heel rustig bij, wat ons verbaasde. Maar ook zagen we dat het hek naar de boerderij dicht was en niet open, zoals normaal gesproken. Het hondje kon dus niet zijn terrein op, naar zijn huis. Vandaar dat hij misschien wat minder praatjes had vandaag. Hij zat daar rustig te wachten. Ik raakte vertederd en wilde een foto maken. Maar ook zag ik een vrouw, die vlak bij het hondje stond en met haar telefoon ook een foto aan het maken was. Het verbaasde mij dat het hondje niet eens naar haar blafte. Het bleef gewoon rustig zitten Even later zagen we haar een eindje verderop, waar haar auto geparkeerd stond, bellen.

´Waarschijnlijk neemt zij het hondje mee,´ zei Ahmad, toen we al een stuk verder gelopen waren. ´Hoezo dat?´ riep ik verontwaardigd uit. ´Je ziet toch duidelijk dat dit geen zwerfhond is, maar gewoon een hondje dat zit te wachten tot het hek open gaat?´ Ik wilde eigenlijk teruglopen en nog iets doen om haar tegen te houden, maar we waren al ver van het hondje verwijderd verder en ik (sukkel) ging twijfelen of het echt wel zo was. Ze zou toch niet zomaar een hondje stelen? Misschien was ze wel de abuelos aan het bellen om te vertellen dat hun hondje was buitengesloten. Maar dat was eigenlijk niet logisch, want waarom zou ze dan een foto van het hondje moeten maken.

De keren daarna dat we langs de boerderij liepen, stond het hek telkens open, maar we zagen het hondje niet meer. Ik baal dat ik vrouw niet heb tegen gehouden. Maar we waren allebei zo verbouwereerd op dat moment, dat we ons eigenlijk niet op tijd realiseerden wat er gaande was. Ik dacht in mijn naïviteit dat de vrouw, net als ik, vertederd was omdat het hondje daar zo rustig zat en daarom de foto maakte. Stommeling die ik ben.

Enthousiast ben ik er gisteren aan begonnen of eigenlijk mee verder gegaan, want een stuk had ik al af. Het valt niet mee en soms word ik moedeloos. Ahmad heeft heel lange en ingewikkelde zinnen gebruikt om zijn punt te maken en dingen te verduidelijken. Hij zegt zelf dat hij nu het boek heel anders geschreven zou hebben en dat het toen met name een reactie was op hoe de geschiedschrijvers tot op heden de geschiedenis van Andalusië weergeven. Hij heeft het dus tegen intellectuelen en gebruikt hun manier van schrijven. Ik heb daar moeite mee. Ahmad heeft mij toestemming gegeven om de tekst naar mijn eigen inzicht te vertalen en hier en daar versimpel ik de tekst door zinnen in stukken te knippen en als kortere zinnen te vertalen en door andere, minder formele woorden te gebruiken. Maar daarbij wil ik natuurlijk niet dat het een heel nieuw verhaal wordt, maar dat daarentegen wat Ahmad bedoelt te zeggen op de lezer overkomt. Ik stuitte op een paar lange zinnen, waaruit ik helemaal geen wijs kon worden. Zinnen die gaan over menselijke, historische en politieke geografie. Hij is nu bezig deze zinnen voor mij te herschrijven, zodat ik het beter begrijp.

Ik ben ook maar een Hollander, die probeert een Spaanse tekst met een zwaar gehalte te vertalen. Dikwijls denk ik daarbij: ´kon je het niet wat eenvoudiger formuleren?´ Maar dan moet ik me bedenken dat hij het in zijn boek heeft tegen andere geschiedschrijvers en niet tegen leken als ik. Alvorens dit boek te schrijven heeft hij een intensieve studie gedaan van het onderwerp uit veel bronnen, mijn lieve autodidact.

Dus de momenten dat ik me erger aan zijn wat formele taalgebruik met onnodig ingewikkelde zinnen, bedenk ik me dat het wel heel knap van hem is. Samen komen we er wel uit. Hij zei me dat het eerste hoofdstuk het ingewikkeldst is geschreven. Dat het daarna makkelijker wordt. Ik verheug me daarop. En zo ploeter ik voort, afwisselend aan de pc en in het zonnetje om even bij te komen…….

Ah, gelukkig merk ik dat het steeds beter gaat en dat ik het steeds leuker ga vinden om te doen. ?

Terwijl ik maar wat rond lummel, is Ahmad creatief bezig geweest. Hij heeft weer een lamp gemaakt van glas is lood en deze was niet gemakkelijk. Hij is er trots op en dat mag hij zijn.

In het stukje over het bezoek aan de dochter van Ahmad vertelde ik over het schuwe katje, Laila geheten, de muizenvanger. Zij is in huis gekomen vanwege haar enorme jachtprestaties, omdat de andere twee katten van Zoraida nauwelijks wat deden om een muis te vangen. Het jonge katje blijkt alleen interesse te hebben in jagen en eten en doet geen moeite om bij mensen te zitten, zoals we eergisteren zagen. Alleen als ze gekletter van borden en pannen hoort in huis en denkt dat er wat te eten valt komt zij aanrennen.

Maar het gekke is dat dit ogenschijnlijk mensenschuwe beestje wel helemaal gek is op het broertje van Zoraida, Ismael. Hij werkt als ingenieur bij de formule 1 en is er bijna nooit. Hij kwam gisteren terug uit Portugal en binnenkort gaat hij weer weg, naar Italië. Maar vreemd genoeg doet Laila niets liever dan heel dichtbij en op Ismael zitten en met hem kroelen. En dat terwijl Zoraida degene is die het katje dagelijks van voer voorziet. Het maakt Laila niet uit. Haar voorkeur gaat uit naar Ismael en alleen naar hem. Van andere mensen moet zij niets hebben. Het is voor ons een raadsel wat Ismael heeft dat dit katje zo geruststelt en waarom zij zo graag bij hem is. Katten zijn bijzondere mysterieuze dieren.

Een dag na mijn verjaardag……

Ze hebben me dus uiteindelijk niet opgelicht. Het heeft wel een half jaar geduurd voordat ik het geld voor mijn niet ontvangen bestelling terug kreeg. Maar…..beter laat dan nooit.